Month: October 2018

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Όταν έγινε το δημοψήφισμα στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη, η ιαχή “απέτυχε!” απλώθηκε στο πανελλήνιο: ήταν η μασκαρεμένη ιαχή του αυτοί φταίνε· καθυστερημένη όμως κάτι μήνες, και αφού εν τω μεταξύ είχε υπογραφτεί η συμφωνία…. Όλα τα λαμόγια “ειδικοί” του ελληνικού βαθέος κράτους βγήκαν στο μεϊντάνι για να “ερμηνεύσουν την αποτυχία” και να αναγγείλουν, όλο συγκρατημένη χαρά, την επικείμενη διάλυση του “κρατιδίου”…

Όπως η θεία Λίτσα έτσι κι όλοι οι πορωμένοι εθνικιστές δεν καταλαβαίνουν από πολιτική, εκτός αν πρόκειται για βία. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει “πριν” και “μετά”. Για εσωτερική κατανάλωση η βεβαιότητα περί “αποτυχίας του δημοψηφίσματος” και κατά συνέπεια (αυτό έλεγαν) “άκυρης συμφωνίας” ήταν γλυκόξυνη. Κανείς άλλος στο ηλιακό σύστημα δεν την δέχτηκε…

Ήρθε, έτσι, η επόμενη φάση (κατά τα προβλεπόμενα απ’ την “συμφωνία των Πρεσπών”): η αλλαγή συντάγματος στη δημοκρατία της μακεδονίας, ώστε να προστεθεί το “βόρεια” στο επίσημο όνομα. Αν ο κρυφός σύμμαχος του ελληνικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού, το vmro, στριμώχτηκε στο δημοψήφισμα και δεν τόλμησε να προπαγανδίσει το “όχι” (αφού, αν το έκανε, απλά θα έχανε…), στο κοινοβούλιο θα έπρεπε να κάνει επιτέλους την δουλειά του: να εξασφαλίσει ότι ο Zaev και οι σύμμαχοί του, με τις 71 έδρες, δεν θα βρουν άλλους 9 ή 10 βουλευτές / αποστάτες, για να προσθέσουν το «βόρεια»…

Τότε άρχισαν απ’ την Αθήνα κάτι περίεργες σέντρες προς το vmro. Η πρώτη σέντρα ήταν η αποκάλυψη ότι η ελληνική δεη αγόρασε μια μακεδονική εταιρεία ενέργειας που ήταν σαπάκι, ιδιοκτησίας ενός πολύ κοντινού του Zaev, έναντι 5 μυρίων ευρώ. Καραμπινάτη περίπτωση κουκουλωμένης δωροδοκίας, που προοριζόταν να συμπληρώσει την ρητορική του vmro πως ο Zaev προσπαθεί να εξαγοράσει βουλευτές του, για να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής του ονόματος…

Η δεύτερη σέντρα έχει πριν 2 μέρες. Στην τελική φάση της αναζήτησης απ’ τον Zaev των επιπλέον (απ’ το vmro) ψήφων… Άλλη μια αποκάλυψη: το ελληνικό υπ.εξ. εξαγόρασε αλβανικά και, κυρίως, μακεδονικά μήντια, υπέρ της «συμφωνίας των Πρεσπών»…

Άλλη μια γερή δόση βούτυρο στο ψωμί του vmro, να φωνάζει για δωροδοκίες και εξαγορές, για να μπετοναριστεί, και να βγάλει στη σέντρα τους όποιους “αποστασίες”…

Ομορφιές.

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Δεν θα πούμε ότι “ενέσεις χρήματος” δεν έγιναν… Το ερώτημα είναι άλλο: ποιος απ’ τα μέρη μας έκανε τις “αποκαλύψεις”, δηλαδή τέτοιες βαθιές μπαλιές προς το vmro σε μια κρίσιμη στιγμή της επικύρωσης της «συμφωνίας των Πρεσπών» απ’ το μακεδονικό κράτος;

Οι πρώτες υποψίες θα έπεφταν στην αντιπολίτευση, αξιωματική ή μη, και στην ακροδεξιά στροφή της στο θέμα «μακεδονία». Είναι ενδιαφέρον όμως ότι αφού πέρασαν οι μια-δυο υποχρεωτικές ημέρες δημοσιότητας, ο κυρ Κούλης δεν κράτησε το θέμα με την δεη. Ένδειξη ότι δεν ήταν δική του δουλειά η πρώτη αποκάλυψη. (Υποθέτουμε ότι το ίδιο ισχύει και για την δεύτερη. Θα κάνει τον σύντομο θόρυβό της και θα χαθεί στα βάθη του σύμπαντος σαν κομήτης…).

Απομένει ένας υποψήφιος για τις βαθιές μπαλιές στο vmro. Κι αυτός είναι ο ψεκασμένος. Για την ακρίβεια ούτε καν ο ίδιος· παλιάτσος των υπηρεσιών ήταν πάντα, τέτοιος παραμένει. Μάλλον τα αφεντικά του είναι που συνέχισαν να εκβιάζουν μια «αποτυχία της συμφωνίας στα Σκόπια», δηλαδή το εθνικά υπερήφανο blame game. Kαι το προσπάθησαν ξανά προχτές δίνοντας επιχειρήματα στο vmro.

Εκεί, όμως, τα πράγματα μπερδεύονται. Ο ψεκασμένος είναι αυτός που φαίνεται… Είναι, όμως, ο μόνος που μετά την υπογραφή της «συμφωνίας των Πρεσπών» εξακολουθεί να προτιμάει μια «αποτυχία» έγκρισής της απ’ τα Σκόπια;

Δεν θα βάζαμε το χέρι στη φωτιά πως το βαθυκρατικό κύκλωμα πίσω του είναι τόσο αδύναμο ώστε να έχει ένα μόνο άλογο (και μάλιστα ψεκασμένο) στην αρένα. Ειδικά επειδή ο ψεκασμένος είναι «ελαφριά προσωπικότητα», για να το πούμε κομψά. Για παράδειγμα, δεν παρέλειψε να καρφωθεί ότι ήταν βασικός «πασαδόρος» στις βαθιές ελληνικές μπαλιές στο vmro. Μετά την χθεσινή κατ’ αρχήν έγκριση της αλλαγής συντάγματος στη δημοκρατία της μακεδονίας από τους 71 βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού συν 9 της αντιπολίτευσης, έτρεξε να υιοθετήσει λαχανιασμένος τις «καταγγελίες» των επικεφαλής του vmro περί χρηματισμού των 9… Και μάλιστα, ενώ το vmro μίλησε για ποσά από 250.000 μέχρι 2.000.000 μύρια ευρώ, ο ψεκασμένος, απ’ την «στεναχώρια» του, υιοθέτησε το ανώτερο ποσό. Τα 2 μύρια…. Τόσο vmro μόνο ηλίθιος έλληνας πολιτικός θα δήλωνε. Ε, ο ψεκασμένος είναι ένας τέτοιος – αλλά με γερές πλάτες.

Ούτε για να ποτίζει τις γλάστρες του στις διακοπές δεν θα έπρεπε να τον εμπιστευτεί κανείς… Αλλά παίζει το αυτόματο πότισμα έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν τρέχει τίποτα…

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (ποιός είναι αφελής;) ο Zaev βρήκε χτες τους 80 βουλευτές που χρειαζόταν. Πρέπει να θυμήσουμε ότι τέτοια ήταν η πρόβλεψή μας αμέσως μετά το δημοψήφισμα (αν και είχαμε γράψει και για διάσπαση του vmro – που δεν έχει γίνει ακόμα επίσημα…).

Μετά απ’ αυτό, απ’ τον τενεκεδένιο πρωθυπουργό ως τα εξαπτέρυγά του, όλοι βγήκαν να συγχαρούν τον Zaev για την επιτυχία του, και να ορκιστούν στη «νέα εποχή ειρήνης που ανατέλει στα βαλκάνια». Το εννοούν; Με όλο της το θράσος η ασταμάτητη μηχανή απαντάει «όχι»!

Ποιά είναι η απόδειξη που μπορεί να πετάξει αβίαστα αυτή η κωλομηχανή στον πάγκο των εύλογων ενστάσεων; Αυτό το απλό: τόσο καιρό που ο Zaev βολόδερνε (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ψάχνοντας τα 2/3 της μακεδονικής βουλής τι έκανε δημόσια ο τενεκεδένιος και το συνάφι του για να τον βοηθήσουν; Τί-πο-τα!!! Α-πο-λύ-τως τί-πο-τα!!! Θα μπορούσε (για παράδειγμα…) ο τενεκεδένιος, αν ήθελε να βοηθήσει τον Zaev κατά του vmro, να κανονίσει μια συνέντευξη στο πιο mainstream κανάλι της μακεδονίας, για να πει αναλυτικά ότι «δεν κάνετε μόνο εσείς παραχωρήσεις αλλά κι εμείς, αυτές κι αυτές…» και «τα λοιπά». Θα μπορούσε και άλλα – σιγά!… Κι αν τα αγγλικά του είναι της συμφοράς και ντράπηκε να το κάνει, θα μπορούσε να το κάνει ο ογκόλιθος. Αλλά “δεν”! Καθόμαστε και κοιτάμε… Πρακτικά, η στάση εκείνων που σήμερα παριστάνουν ότι χαίρονται για την έγκριση της αλλαγής συνταγματικού ονόματος, ήταν μέχρι χτες: αφήνουμε τον Zaev να ψηθεί σε δυνατή φωτιά – και ελπίζουμε να καεί.

Δεν κάηκε, οπότε γέμισε η ντόπια πολιτική / δημαγωγική σκηνή με κουνέλια…

Δυστυχώς γι’ αυτά / αυτούς είναι πια πολύ πιθανό ότι ως τα μέσα Δεκέμβρη το κοινοβούλιο της μακεδονίας θα έχει τελειώσει το δικό του μέρος απ’την «συμφωνία των Πρεσπών». Και θα απομένει το ελληνικό μέρος, η απόφαση της ελληνικής βουλής, το γρηγορότερο.

Το blame game θα επιστρέψει έτσι, με ταρατατζούμ, εκεί που το σχεδίασαν. Και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος…

Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει ανεβάσει καινούργιο πυρετό. Αρνείται ότι είναι «η». Θέλει να την λένε «το»: Το Όνομα λέει… Στην κατάστασή της δικαιολογείται – είναι παθολογικό…

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. … Το αφετηριακό σημείο της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας είναι η αναγνώριση ότι η αμερική έχει εισέλθει σε μια περίοδο ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, και ότι οι πολιτικές των ηπα στο παρελθόν δεν κατάφεραν ούτε να ανακόψουν αυτήν την αναδυόμενη τάση ούτε να εξοπλίσουν κατάλληλα το έθνος μας για να πετύχει τους στόχους του. Αντίθετα απ’ τις γεμάτες ελπίδα παραδοχές των προηγούμενων κυβερνήσεων, η ρωσία και η κίνα είναι σοβαροί ανταγωνιστές που ενισχύουν τις υλικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για να ανταγωνιστούν την υπεροχή και την ηγεσία των ηπα στον 21^ο αιώνα. Συνεχίζει να είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ηπα το να εμποδίσουν την κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας. Ο κεντρικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι να προετοιμάσει το έθνος για να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση ενισχύοντας συστηματικά τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές βάσεις της αμερικανικής δύναμης…

Αυτή ήταν η δεύτερη παράγραφος στην κατάθεσή του A. Wess Mitchell, στην επιτροπή διεθνών σχέσεων της αμερικανικής γερουσίας, στις 21 Αυγούστου 2018· με τίτλο «η στρατηγική των ηπα απέναντι στην ρωσική ομοσπονδία».

Ως προς το «τι θα κάνουμε απο εδώ και πέρα» ο Mitcell (υφυπουργός εξωτερικών των ηπα για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις) δεν προσθέτει κάτι σε προηγούμενες αποφάσεις της ψοφιοκουναβικής κυβέρνησης, όπως, για παράδειγμα, η “στρατηγική εθνικής ασφάλειας”. Το καινούργιο είναι η παραδοχή της αποτυχίας των προηγούμενων αμερικανικών προσπαθειών να εμποδιστεί “η κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας”. Είναι, δηλαδή, η τοποθέτηση των τωρινών αμερικανικών ενεργειών στις αλληλουχίες του ιστορικού χρόνου, πράγμα που είναι αρκετό για να διαφωτίσει τόσο για τον χαρακτήρα των “προηγούμενων αποτυχημένων προσπαθειών” όσο και για τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνων που τώρα έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται.

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Ποιές ήταν, λοιπόν, οι προηγούμενες προσπάθειες; Πρώτη και κυριότερη ο προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας… στη μισή απ’ την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός, πρώτα με την εισβολή στο αφγανιστάν και, στη συνέχεια, με την εισβολή στο ιράκ και την κατασκευή της “ισλαμικής τρομοκρατίας 2.0 με κατάκτηση εδάφους”, του isis, για χρήση σε μεγάλο μέρος της μέσης Ανατολής, της βόρειας Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας. (Υπήρχαν βλέψεις για επέκταση της “τρομοκρατίας” στα δυτικά της κίνας, αλλά αυτές απέτυχαν γρήγορα…) Και ύστερα, εξίσου σημαντική, η προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικο/στρατιωτικής συμμαχίας στην ανατολική και νοτιοανατολική ασία, με σκοπό τον «εγκιβωτισμό» του κινεζικού καπιταλισμού.

Έχουμε αφιερώσει δεκάδες κείμενα / αναλύσεις στο (χάρτινο) Sarajevo, πολύ περισσότερα σχόλια στην ασταμάτητη μηχανή (αλλά και το τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) για να εξηγήσουμε τόσο το «πριν» των αμερικανικών ενεργειών (απ’ τον Σεπτέμβρη του 2001 και μετά) όσο και το «τώρα». Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων (και ομολογημένα πια αποτυχημένων) προσπαθειών της Ουάσιγκτον να αντιμετωπίσει προκαταβολικά / προληπτικά τόσο το Πεκίνο όσο και την Μόσχα (όταν θεωρούσε αυτά τα καπιταλιστικά κράτη εν δυνάμει ανταγωνιστές της) ήταν πως δεν ήταν άμεσα στρατιωτικές. Απ’ τις «χρωματιστές επαναστάσεις» στο υπογάστριο της Μόσχας ως την προώθηση των φασιστών στην ουκρανία και απ’ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ως την ίδια την «ισλαμική τρομοκρατία» η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι απέφυγαν να εμπλακούν σε ένοπλη αναμέτρηση σαν κράτη πρώτης γραμμής εναντίον κρατών πρώτης γραμμής. Χρησιμοποίησε / χρησιμοποίησαν «υποκατάστατα», «εργολάβους», «μισθοφόρους»: ήταν η φτηνή εκδοχή ενός παγκόσμιου πολέμου (αυτό υποστηρίζουμε εδώ και 2 δεκαετίες, του 4^ου…) που επέτρεπε να μην φαίνεται τέτοιος στα μάτια των πρωτοκοσμικών υπηκόων.

Αυτή η μέθοδος (λέει καθαρά ο Mitchell, και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο πιο σημαντικός που το λέει), τοποθετώντας την στην ιστορική της συνέχεια, απέτυχε στους στόχους της. Οι ανταγωνιστές των ηπα στο έδαφος (αλλά και στη θάλασσα…) της ευρασίας ενισχύθηκαν θεαματικά μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια. Ο κινεζικός καπιταλισμός είναι αυτός που προκαλεί τρόμο με την απόδοση και την ταχύτητα της επέκτασής του. Όσο για τον ρωσικό, μπορεί από κοινωνικο/οικονομική άποψη να μην επιδεικνύει ως τώρα σπουδαία πράγματα, από στρατιωτική, τεχνολογική και διπλωματική άποψη όμως είναι μια χαρά: κατάφερε να «κατακτήσει» το συριακό έδαφος (και όχι μόνο), για πρώτη φορά απ’ τις ένδοξες εποχές της εσσδ στα ‘60s και στα ‘70s· ενώ ισχυρίζεται ότι κατέχει πολεμική τεχνολογία σαφώς ανώτερη απ’ την αμερικανική…

Αφού απέτυχε η «σκιώδης» φάση του 4^ου παγκόσμιου, η φάση που δεν ήταν ανοικτά στρατιωτική / πολεμική· κι αφού η αποτυχία της δεν άφησε τα πράγματα (τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης) όπως ήταν το 2001 ή, έστω, το 2005 αλλά είναι πια ολοφάνερη η επιδείνωση σε βάρος των ηπα, τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει απο ‘δω και στο εξής η αμερικανική προσπάθεια «διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας στον 21^ο αιώνα»;

Οπωσδήποτε πολύ χειρότερα απ’ ότι ως πρόσφατα. Δεν είναι, φυσικά, καθόλου εύκολο πια. Αλλά είναι αδύνατο για τις ηπα να «πέσουν κατηγορία», να γίνουν δηλαδή μια «περιφερειακή» δύναμη ομόλογη και ανάλογη είτε της ρωσίας, είτε της κίνας!! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια «επιλογή» που ένα κράτος / κεφάλαιο (και μάλιστα με την αμερικανική ιστορία) θα μπορούσε να αποφύγει, προτιμώντας κάτι πιο «ειρηνικό» και «αναίμακτο». Είναι δομικό καπιταλιστικό καθήκον. Ο αμερικανικός καπιταλισμός (όπως και αρκετοί άλλοι) δεν είναι «αυτάρκης» ούτε ως προς την εκμετάλλευση της εργασίας, ούτε ως προς την εξασφάλιση πρώτων υλών, ούτε ως προς τις αγορές που θα καταναλώσουν τα εμπορεύματά του: θέλει μερίδια του πλανήτη, και θέλει να μην έχουν οι ανταγωνιστές του άλλα ισοδύναμα μερίδια…

Ενώ, λοιπόν, η καθημερινότητα (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης που θέλει να λέγεται «πολιτική»…) περιστρέφεται γύρω από ζητήματα τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και σημασίας, στον όχι μακρινό ορίζοντα πυκνώνουν οι κάνες…

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Η αντί-δραση των πρωτοκοσμικών (χωρίς εξαιρέσεις!!) είναι «ψυχαναγκαστική»: απώθηση. «Αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, τότε αυτό δεν συμβαίνει».

Παράδειγμα οι όλο και πιο «θερμές» συμμαχικές σχέσεις του ελλαδιστάν, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ. Η μαζική εθνική απώθηση συμβουλεύει καταπραϋντικά πως αυτές οι σχέσεις θα είναι αναίμακτες, όσο κι αν τραβήξουν στο χρόνο. «4^ος παγκόσμιος πόλεμος»; Μα όχι, τι λέτε; Δεν γίνεται – δεν γίνεται – δεν γίνεται!!! Ίσως «μπορεί» να γίνει…. κάποτε στο μακρινό μέλλον… Κι αυτό ενόσω το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο σχεδόν εκλιπαρεί τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ να «βοηθήσει»…

Σε τι να βοηθήσει και πως; Αν όλες αυτές οι «βοήθειες» εγγράφονται στην εξέλιξη (και στην «θέρμανση») του 4^ου παγκόμιου (όπως υποστηρίζουμε) τι είναι αυτό που προσφέρει το ελλαδιστάν στους «συμμάχους» του; Τον φοβερό και ανίκητο στρατό του; Όχι… Τα τρομερά και ακαταμάχητα όπλα του; Ούτε γι’ αστείο… Την στρατηγική του σκέψη; Εδώ γελάνε όλοι μέχρι δακρύων… Τότε τι;

Αυτό που προσέφερε σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, τον 1^ο, τον 2^ο, τον 3^ο (τον επονομαζόμενο: ψυχρό): την γεωγραφική θέση του! Ξηρά, θάλασσα, αέρα. Σε κανέναν απ’ τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κάτι άλλο να «καταθέσει στην αρένα» εκτός απ’ την γεωγραφία του. Και, φυσικά, τους λαιμούς των υπηκόων του, μάχιμων ή άμαχων, σαν «μπάζα». Γι’ αυτήν την προσφορά που (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) δεν ήταν «αναίμακτη», ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανταμοιβόταν στις διεθνείς μεταπολεμικές συμφωνίες και μοιρασιές· αφού συνέβαινε να βρίσκεται πάντα με την μεριά των νικητών… Χάρη σ’ αυτήν την προσφορά τα ντόπια αφεντικά έγιναν αυτά που είναι σήμερα, από οικονομική, ιδεολογική και ηθική άποψη: η γεωπολιτική πρόσοδος ήταν και παραμένει το «επιχειρησιακό μοντέλο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου / ιμπεριαλισμού. Όπως η πολιτική πρόσοδος, σαν «ιμπεριαλισμός εσωτερικού», είναι η ποτισμένη ως το μεδούλι, κυρίαρχη «αντίληψη για τα καλά και συμφέροντα»…

Τόσο η πολιτική όσο και η γεωπολιτική πρόσοδος απ’ το αίμα έχουν βγει, κι εκεί επιστρέφουν όταν τα πράγματα ζορίζουν. Οι νεκροί, φυσικά, δεν μιλάνε ούτε διεκδικούν το δίκιο τους. Όμως αυτούς ακριβώς τους νεκρούς (της τάξης μας) κουβαλάμε για να μας υποδεικνύουν να μην χαζεύουμε, να μην ξεγελιόμαστε, να μην παραμυθιαζόμαστε. (Τίποτα ευκολότερο όμως απ’ το να τους ξεφορτωνόμαστε και να τους πουλάμε κι αυτούς και την πείρα τους…)

Μπορεί όλα αυτά να είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. Ίσως, όμως, το πραγματικά δυσάρεστο να είναι ένα και μόνο ένα: κανείς δεν διαλέγει ούτε πότε ούτε σε ποιο μέρος θα γεννηθεί! Μπορεί όμως να διαλέξει (ή να μην διαλέξει) αν θα αντισταθεί..

Το σίγουρο είναι πως καμία απώθηση δεν έσωσε ποτέ κανέναν απ’ τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αφεντικών «που του έτυχαν»…