Month: October 2018

Οίστρος γαλανόλευκος

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Που είναι το παράξενο; Ξύπνησε, έφαγε το δυναμωτικό πρωϊνό του· και ύστερα θυμήθηκε ότι πρέπει να γυρίσει το ρολόι. Το γύρισε, όχι μια ώρα αλλά 78 χρόνια πίσω. Μεράκλωσε, πήρε το τουφέκι του, και βγήκε να συνεχίσει το “έπος της αλβανίας”. Τελικά “έχασε την ζωή του” – ή “έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος εναντίον υπέρτερων εχθρικών δυνάμεων”…

Γι’ αυτό έχουν τα δίκια τους αυτοί που λένε ότι η ευρώπη πρέπει να σταματήσει να παίζει με την χρονομέτρηση!…

(Εννοείται πως οι θείες Λίτσες, hard και light, ένοιωσαν την ιστορία να τις καλεί. Βρακάς; Μαβη; Υπάρχει epic ιστορία απ’ τα ‘90s· εκτός τόπου και χρόνου βέβαια, κι εκτός συσχετισμών. Όμως τι άλλο να φάει αυτός ο έρμος ο ελληνικός εθνικισμός εκτός απ’ τα ιμπεριαλιστικά αποφάγια του;)

Μία πολυδιάστατη (εξωτερική πολιτική) στα όρθια

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Εκτός από γλύψιμο δεν μπορεί να έχει άλλο σκοπό η προσπάθεια των φαιορόζ να “προσεγγίσουν” την Μόσχα. Και εκτός απ’ το “να κάνουμε πλάκα” δεν πρέπει να έχει άλλο λογικό κίνητρο η αποδοχή του ελληνικού γλυψίματος απ’ το ρωσικό καθεστώς.

Φυσικά ο ψεκασμένος που ήταν χτες στη Μόσχα θα μπορούσε να υπολογίζει ότι η “είμαι πιο vmro απ’ το vmro” στάση του στο ζήτημα της κατ’ αρχήν έγκρισης αλλαγής συντάγματος στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας θα τον έκανε συμπαθή. Προφανώς παριστάνει ότι ξεχνάει πως η Μόσχα είναι απ’ τα δεκάδες κράτη που έχουν αναγνωρίσει τους «ακατονόμαστους» σαν δημοκρατία της μακεδονίας – σκέτο. Πράγμα που σημαίνει πως η σύμπτωσή του στις κατηγορίες για εξαγορές μακεδόνων βουλευτών με τις αντίστοιχες ρωσικής προέλευσης ήταν εντελώς ξόφαλτση. Η Μόσχα παριστάνει πως ανησυχεί για την νατοϊκή ένταξη της μακεδονίας· ο ψεκασμένος απ’ την μεριά του είναι πλασιέ αμερικανικών βάσεων… Κι αν αποδειχθεί πετυχημένος, τα ρωσικά προβλήματα θα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ την ένταξη της μακεδονίας στο νατο!

Το γεγονός ότι ο ρώσος υπ.αμ. (αλλά και στρατηγός) Sergei Shoigu «τα έχωσε» κατευθείαν και χωρίς περιστροφές στον ψεκασμένο (την ώρα που ο «είμαι το θωρηκτό του ελληνικού εθνικισμού» κάτι ψέλλιζε για «στρατηγική σχέση ελλάδας – ρωσίας») δείχνει τι πιθανότητες επιτυχίας έχει το ελληνικό γλύψιμο. Με την διπλή του υπόσταση (υπουργός άμυνας και αρχικαραβανάς) ο Shoigu είναι εδώ και τρία χρόνια επικεφαλής της ρωσικής στρατιωτικής δράσης στο συριακό πεδίο μάχης… Και πάει να τον μαλαγανέψει ένας απατεώνας τρίτης διαλογής;

Το ελλαδιστάν δείχνει με κάθε τρόπο τις συμμαχικές / ιμπεριαλιστικές επιλογές του. Δεν υπάρχουν πια ουσιαστικά περιθώρια ούτε καν για δημόσιες σχέσεις. Περιμένουμε λοιπόν, όλο αγωνία, την επίσκεψη του τενεκεδένιου στη Μόσχα (εφόσον γίνει, τελικά). Περιμένουμε την στιγμή που ο Putin θα τον κτυπήσει στοργικά στην πλάτη και θα τον ρωτήσει:

Ρε συ, εκείνος ο υπουργός σου, που ήθελε να του δώσουμε προστάντζα για τον σωλήνα, ο … πως τον λένε;… τι κάνει αυτή η ψυχή; Πότε θάρθει να πάρει το μπαγιόκο;

Bombino, Vieux Farka Toure

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Πίσω στην υποσαχάρια αφρική, μέσω ελβετίας αυτή τη φορά, και του φετεινού φεστιβάλ afro-pfingsten. Ο γνώριμος Bombino σε πρώτη φάση, και μετά ένας Toure (του γνωστού οίκου!), σε ηλεκτρικά blues.

Το αφήνετε να παίξει… (Kι όσο παίζει κάποιοι πρωτοκοσμικοί συνεχίζουν να λεηλατούν την ζώνη του Sahel – για να μην ξεχνιόμαστε…)

Εθνικοί νταλκάδες και εργατική κριτική

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Πριν ακριβώς 4 εβδομάδες, στις 1 Οκτώβρη (δημοψήφισμα 5), γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Διάφοροι προφητεύουν ότι ο Zaev θα έχει πρόβλημα να κάνει την τελική έγκρισή της συμφωνίας στη βουλή· του λείπουν καμιά 10ριά βουλευτές. Ας μην βιάζονται: το κόμμα που έχει τώρα πρόβλημα είναι αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το VMRO…. Υπάρχει ένα σχίσμα στο εσωτερικό του: μια τάση πιο «φιλοευρωπαϊκή» και μια άλλη πιο εθνικιστική, που νοιώθει την όποια πίεση της ακροδεξιάς «ενωμένης μακεδονίας». Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, που ψάχνονται…

Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Οκτώβρη (ποιό δημοψήφισμα, ποιοί γύπες – 4) γράφαμε:

… Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο το VMRO να διασπαστεί τελικά, σε ένα (μικρότερο μεν αλλά ικανό απ’ την άποψη των τωρινών βουλευτών) «κεντροδεξιό» τμήμα (που λείπει απ’ την πολιτική σκηνή των Σκοπίων) και ένα μεγαλύτερο «λαϊκής δεξιάς» για μεταγενέστερη κατεργασία. Το «κεντροδεξιό» (σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο) μια χαρά θα υποστηρίξει τον τωρινό κυβερνητικό συνασπισμό του Zaev για την αναθεώρηση του συντάγματος…

Η ασταμάτητη μηχανή είχε δίκιο – κόντρα σε λυτούς και δεμένους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες του εθνικού κορμού. Το vmro διασπάστηκε, και έπεται η συνέχεια…

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε δίκιο, αλλά καμία φορά δεν είναι λόγος για έπαρση και πανηγύρια. Είναι όμως αφορμή για να (σας) υποδείξουμε ή να (σας) θυμίσουμε κάτι ευρύτερης σημασίας, που θα το βρίσκετε και θα το βρίσκουμε μπροστά μας συνέχεια, και θα είναι ζόρικο να αντιμετωπιστεί: την “πληροφοριο-κεντρική” αντίληψη για την πραγματικότητα… Όπου αρκεί η “σάρωση” μερικών “αναρτήσεων” για να λέει ο καθένας “ξέρω….”

Στον digital καπιταλιστικό αιώνα ο «πληροφοριο-κεντρισμός» είναι ένα ήδη δεδομένο «ιερό» στην (υποτιθέμενη) «κατανόηση του κόσμου». Η αλήθεια αναλύεται και ανασυντίθεται σαν «πληροφορίες»… Όμως ακριβώς σ’ αυτό το τεραίν, στο πεδίο των «ροών πληροφοριών», είναι που συμβαίνει και η μεγαλύτερη ever χειραγώγηση. Ψέμματα, μισοψέμματα ή απλά εντελώς άσχετες και αυθαίρετες «απόψεις» που είναι πανεύκολο (λόγω τεχνολογίας) να δημοσιοποιούνται και να αναπαράγωνται, διασταυρώνονται κατά χιλιάδες ανά πάσα στιγμή, φτιάχνοντας κάτι που δεν είναι η διαύγαση της πραγματικότητας αλλά το ακριβώς αντίθετο: ένα ρευστό και ευμετάβλητο δίκτυ (πληροφοριακής) αράχνης «μαύρης χήρας»· ένα δίκτυ συσκότισης, χειραγώγησης, διανοητικής καθήλωσης.

Οι πολιτικοί προγονοί μας, ίσως δύο ή ακόμα καλύτερα τρεις γενιές πίσω, ζούσαν σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Όπου οι «πληροφορίες» ήταν ελάχιστες και όπου η προέλευσή τους (άρα η όποια ιδιοτέλεια τους) ήταν εύκολο να εντοπιστούν. Η κριτική ανάλυση της πραγματικότητας απ’ την μεριά τους δεν στηριζόταν σε «πληροφορίες», αποκλειστικές ή μη. Στηριζόταν στη γνώση των βασικών καπιταλιστικών χαρακτηριστικών και αλληλουχιών, όχι μόνο στην «οικονομία» αλλά και στην «πολιτική», στο «κράτος», κλπ. Συνεπώς η αναλυτική / κριτική μεθοδολογία τους ήταν διεισδυτική, προχωρούσε πίσω και κάτω απ’ τα προφανή (αυτά που τώρα είναι οι «πληροφορίες»…), προχωρούσε εκεί που συντίθενται ή αποσυντίθενται οι αιτίες και τα αποτελέσματα, τα κίνητρα, τα συμφέροντα· ακόμα και οι «ανθρώπινες αδυναμίες»…

Γι’ αυτό και ήταν σε θέση να συγκροτούν και να διατυπώνουν την κριτική του υπάρχοντος. Γι’ αυτό, επίσης, ήταν δύσκολο να παρασυρθούν από «πληροφορίες»: η διάβρωση του μεθοδολογικού, εννοιολογικού οπλοστασίου τους από «ψευδείς ειδήσεις» ήταν πολύ δύσκολη (μπορούσε, όμως, να γίνει απ’ την ιδεολογία· δηλαδή την ψευδή συνείδηση…) Αντίθετα ο «πληροφοριο-κεντρισμός» είναι η διαρκής ανάδευση του υπάρχοντος, του διαρκούς « τώρα – που – συμβαίνει», το σερβίρισμά του σε διάφορες συσκευασίες… Το ακριβώς αντίθετο της κριτικής ανάλυσης γενικά και της εργατικής κριτικής ανάλυσης ειδικά.

Τελικά την πληροφοριακή αναπαράσταση της πραγματικότητας θα την κάνουν καλύτερα οι «έξυπνοι» υπολογιστές· κι αυτό το σκατό που εμφανίζεται σαν ανθρώπινη «δημοσιογραφία» («ενσωματωμένων» ή μη επαγγελματιών) θα παρακμάσει. Όμως εν τω μεταξύ θα έχει γίνει εντελώς περιθωριακή (σαν την ασταμάτητη μηχανή ας πούμε…) η τέχνη της κριτικής· μ’ άλλα λόγια η εννόηση της καπιταλιστικής / κρατική πραγματικότητας όχι σαν ένα puzzle από «πληροφορίες / ψηφίδες» αλλά σαν ένα οργανικό, άλλοτε ρευστό και άλλοτε συμπαγές, πλέγμα εξουσίας και εκμετάλλευσης, που έχει κανόνες, αλλά προτιμάει να τους κρύβει ή να τους μυθοποιεί.

Πόσο δύσκολος είναι σήμερα ένας συνεπής με την εποχή, αποτελεσματικός, αλλά και «παλιομοδίτικος» τρόπος ανάλυσης, σκέψης, κριτικής; Πολύ δύσκολος… Πόσο περισσότερο θα είναι τέτοιος στο μέλλον; Πολύ παραπάνω, δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο. Ωστόσο να το θυμάστε: ο πληροφοριακός βομβαρδισμός καταστρέφει την κριτική σκέψη, την δυνατότητα κατανόησης των κανόνων. Τα φαινόμενα συχνά απατούσαν και στο παρελθόν· όμως τώρα παίζουν, σχεδόν, χωρίς αντίπαλο. Η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψεύτικου όπως είχε διαβλέψει κάποιος πριν καμιά 50αριά χρόνια.

Το μυαλό σημαδεύουν, και το κάνουν με επιτυχία…

Brazil

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Ο original φασίστας Jair Bolsonaro κέρδισε τελικά τις προεδρικές εκλογές στη βραζιλία (το σύστημα εκεί είναι «προεδρικό», σαν εκείνο των ηπα ή της γαλλίας). Με μικρότερη μεν διαφορά απ’ τον υποψήφιο της αριστεράς (Fernando Haddad) σε σχέση με το τι αναμενόταν, 55,5% έναντι 44,5% – αλλά κέρδισε.

Πολύ κακό. Κατ’ αρχήν για τους ίδιους τους πληβείους στην βραζιλία: το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο φασίστας Bolsonaro είναι να διαμορφώσει μια ελάχιστα συγκεκαλυμένη δικτατορία, με το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα στην πρώτη γραμμή διασφάλισης της «κοινωνικής ειρήνης και πειθαρχίας». Εννοείται επίσης ότι θα δράσει σαν λατινοαμερικάνος Orban, ενισχύοντας ανάλογα με δαύτον καθάρματα σε άλλα κράτη της νότιας αμερικής.

Άσχημες μέρες και βδομάδες και μήνες ξημερώνουν από σήμερα για τους βραζιλιάνους πληβείους, και όχι μόνο…. Και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα τους δοθεί η ευκαιρία να διορθώσουν την κατάσταση με «ειρηνικά», «δημοκρατικά» μέσα, στις επόμενες εκλογές…

Σύνοδος των 4

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Η προχθεσινή συνάντηση των Merkel, Macron, Putin και Erdogan στην Istanbul δεν «έβγαλε» δημόσια κάτι εντυπωσιακό. Παραμένει σαν σημαντικότερο πως Παρίσι και Βερολίνο (ίσως περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) «ευλόγησαν» το μπλοκ της Αστάνα και τις ως τώρα κινήσεις του, με πιο πρόσφατη την «συμφωνία στο Idlib». Οι πιστοί του Ριάντ που έχουν απομείνει εκεί θα περάσουν πολύ δύσκολα απο ‘δω και στο εξής…

Πέρα απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν χωρίς να ανακοινωθούν (για τα οποία μόνο εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε) σημασία έχουν αυτή τη χρονική στιγμή τα συμφραζόμενα. Το γεγονός δηλαδή ότι, συμπτωματικά ή όχι, Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (και, προφανώς, Δαμασκός) ενδιαφέρονται να αφήσουν χώρο (στο συριακό πεδίο μάχης αλλά όχι μόνο) για δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκά κράτη, την ώρα που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ βρίσκεται στα χειρότερά του τα τελευταία χρόνια.

Αυτό αλλάζει την γεωμετρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη μέση Ανατολή· και τους συσχετισμούς δύναμης, παρότι όχι από στρατιωτική άποψη – ακόμα. Η αλλαγή είναι βέβαια κόντρα στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ: η αναγνώριση ειδικά του ρόλου της Άγκυρας είναι ένα κρίσιμο στοιχείο.

Υποθέτουμε πως το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ή, έστω, οι εκπροσωποί του, δεν πετάνε απ’ την χαρά τους…

(φωτογραφία: Οι τρεις απ’ τους τέσσερεις γέρασαν στα πόστα τους· και ο τέταρτος δεν φαίνεται όπως όταν φωτογραφίζεται με πιτσιρικάδες στις γαλλικές «κτήσεις» στην Καραϊβική.

Γενικά μιλώντας ο 4ος παγκόσμιος βρίσκεται κατά ένα μέρος του σε έμπειρα χέρια…)

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 1

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αν δείτε τους χάρτες είναι σχεδόν απίστευτο: οι λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνοι “desperados”, που ξεκίνησαν πριν δυο βδομάδες (στις 12 Οκτώβρη) απ’ το San Pedro Sula της oνδούρας για να φτάσουν στην «γη της επαγγελίας» με τα πόδια, έχουν μπροστά τους πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα… Και το αμερικανικό φασιστοκράτος σκοπεύει να παρατάξει απέναντί του τον στρατό του (αν και με την τωρινή αμερικανική νομοθεσία δεν έχει δικαίωμα να πυροβολήσει άοπλους…)

Είναι η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης; Της ανθρώπινης απελπισίας; Της ελπίδας; Αν φτάσουν στα κοντινότερα (στη θέση που βρίσκονταν προχτές) σύνορα μεξικό – ηπα (στα ανατολικά, μεταξύ του μεξικάνικου Matamoros και της αμερικανικής Brownsville) θα έχουν κάνει με τα πόδια την απόσταση Αθήνα – Βερολίνο!… Αν προχωρήσουν προς τα δυτικά, προς την Tijuana (η διαδρομή θεωρείται ασφαλέστερη) θα χρειαστούν πολλές βδομάδες ακόμα….

Ο αριθμός των πεζοπόρων / φυγάδων είναι μικρός (λιγότεροι / ες από 4.000), παρότι αυξομειώνεται ως τώρα στη διαδρομή. Είναι, όμως, μεγαλύτερος από παρόμοιες πορείες προς τα νότια σύνορα των ηπα, μέσω μεξικό. Τον περασμένο Απρίλη περίπου 1500 άτομα ξεκίνησαν απ’ το μεξικό για την Tijuana. Όταν όμως έφτασαν τελικά στα σύνορα είχαν μείνει λιγότεροι απ’ τους μισούς. Κυρίως η κούραση, αλλά ακόμα και αρρώστιες (ή και θάνατοι) καθ’ οδόν περιορίζουν τον αριθμό όσων καταφέρουν να φτάσουν.

Τέτοιες πορείες τις συνοδεύουν (ή τις περιμένουν λίγο πριν τα σύνορα) εθελοντές δικηγόροι. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής εγκαθίστανται επίσης συνεργεία του ερυθρού σταυρού, για παροχή ιατρικής βοήθειας. Οργανώσεις εθελοντών αλλά και απλός κόσμος προσφέρει φαγητό και, οπωσδήποτε, νερό – και χρήματα, απ’ το υστέρημά του….

Με βάση την ισχύουσα αμερικανική νομοθεσία, μόλις οι πρόσφυγες φτάσουν στα σύνορα παραδίδονται στην αστυνομία ζητώντας άσυλο. Η πρώτη φάση της διαδικασίας είναι να αποδείξουν ότι υπάρχει σοβαρή απειλή για την ζωή τους στις πατρίδες του (“credible fear interview”). Αν περάσουν αυτόν τον “έλεγχο”, είτε κρατούνται σε στρατόπεδα για κάποιο διάστημα είτε αφήνονται αμέσως ελεύθεροι / ες στην προοπτική ότι η περίπτωσή τους θα κριθεί από δικαστήριο· συνήθως μετά από κάποια χρόνια. Αν “κοπούν” απελαύνονται. Απ’ τους / τις 523 που έφτασαν στα σύνορα τον περασμένο Απρίλη, οι 122 χωρίστηκαν και προσπάθησαν να περάσουν παράνομα, ενώ οι 401 ζήτησαν άσυλο. Απ’ αυτούς οι 374 πέρασαν τον πρώτο “έλεγχο”.

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 2

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αυτή η απίστευτη σε χιλιόμετρα και χρόνο πεζοπορία των φυγάδων, στο κράτος προορισμού (εν προκειμένω στις ηπα) προκαλεί την αναμενόμενη φασιστική αντίδραση. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ευρωπαϊκά κράτη.

Εκείνο που θέλουν να καταστείλουν είναι ωστόσο κάτι που δεν τολμούν ούτε το όνομά του να πουν: η απίστευτη εργατική ζωτικότητα που επιτρέπει στους υποτιθέμενους “ασήμαντους” να κάνουν τέτοιες παράτολμες επιλογές! Είτε πρόκειται για αφρικάνους που προσπαθούν να περάσουν την Μεσόγειο (αρκετές φορές χωρίς να έχουν ξαναδει καν θάλασσα)· είτε πρόκειται για ασιάτες που προσπαθούν να φτάσουν στην κεντρική ή/και την βόρεια ευρώπη, κι ας μην την έχουν δει συχνά ούτε σε χάρτη· είτε πρόκειται για latinos που διασχίζουν την κεντρική αμερική με τα πόδια, ξανά και ξανά το ίδιο αποδεικνύεται. Ότι αυτή η παγκόσμια τάξη, που ενώνεται και συμπορεύεται τόσο εύκολα, διαθέτει δυνατότητες στην τέχνη της ζωής που τα αφεντικά τις ζηλεύουν και τις φοβούνται. Κι όταν πρόκειται να τις εκμεταλλευτούν φροντίζουν πρώτα να τις υποτιμήσουν όσο πιο βίαια γίνεται.

Εκεί ακριβώς είναι που στήνεται η Μόρια και η κάθε Μόρια: είναι η αποστολή των ανθρωποφάγων μαντρόσκυλων· ο σταθμός κρεατομηχανή· η πρέσα…

(φωτογραφία κάτω: Το πέρασμα του ποταμού Suchiate, στα σύνορα γουατεμάλας – μεξικό, έγινε μ’ αυτές τις αυτοσχέδιες πλατφόρμες / βάρκες που προσέφεραν αφιλοκερδώς οι ντόπιοι…)

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Ο μικροαστισμός πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Υπάρχει κάτι ακόμα. Θα το πούμε, το έχουμε ξαναπεί και ξαναπεί, δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί, αλλά ως εκεί μπορούμε. (Ευτυχώς η συνείδηση δεν διατίθεται σε χάπια ή ενέσεις!)

Όταν στις αρχές των ‘90s ύστερα από μια πολιτικο/οικονομική καταστροφή απίστευτη ως τότε χιλιάδες βαλκάνιοι, κυρίως αλλά όχι μόνο αλβανοί, μετανάστες / μετανάστριες έφτασαν στον «ελληνικό παράδεισο» για να συναντήσουν την κόλαση, επιμέναμε ότι επρόκειτο για εργάτες / εργάτριες (: βίαια προλεταριοποιημένους πληθυσμούς) και πως η «μεταχείρισή» τους ήταν προμήνυμα κινδύνου και για την δική μας «τύχη». Της εντόπιας εργατικής τάξης…

Ποια ήταν εκείνη η «μεταχείριση»; Η μαζική υποτίμηση. Σκατά λεφτά, που συχνά δεν δίνονταν καν, κι αντί για πληρωμή το αφεντικό φώναζε την αστυνομία να δέσει τους «λαθραίους». Ή σεξουαλικά κάτεργα…

Τα ξεφτιλισμένα (σε σχέση με τα ελληνικά) μεροκάματα εκείνοι και εκείνες του «πρώτου κύματος» μαζικής μετανάστευσης εργασίας στην ελλάδα, μπορούσαν ίσως να τα αντέξουν. Εκείνο που δεν μπορούσαν να σηκώσουν ήταν το να δουλεύουν και να μην πληρώνονται: η κοινωνική αναπαραγωγή τους δεν γινόταν με έξοδα τρίτων αλλά μόνο μέσα απ’ τη δουλειά τους. Συνεπώς, ακόμα και σαν «παράνομοι», εκείνοι οι εργάτες έκαναν πολλά και διάφορα ενάντια στο να τους τρώνε τα λεφτά. Από απεργίες (και απεργίες πείνας) μέχρι εξαιρετικές πράξεις σαμποτάζ…

Το ότι λέγαμε από τότε πως οι μετανάστες εργάτες μας προειδοποιούν για την «τύχη» της εργατικής τάξης πολύ πιο γενικά ήταν χειρότερο απ’ το να δείχνουμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών! Στα ‘90s, παρότι είχε ήδη αρχίσει η υποτίμηση και των ντόπιων, ακριβώς σαν «ντόπιοι» είμασταν «πολύ ψηλότερα» απ’ τους «φουκαράδες»… Ωραίοι – και μοιραίοι…

Τα χρόνια πέρασαν… Και ήδη απ’ τα ‘00s, πριν καν το 2010, είχε αρχίσει να απλώνεται η «δωρεάν εργασία» – στους ντόπιους / ντόπιες… Σαν «δοκιμή», σαν «μαθητεία», σαν… Το πράγμα αγρίεψε στη συνέχεια, ειδικά μετά το 2012, όταν και οι επίσημοι μισθοί έγιναν (και συνεχίζουν να είναι) σκατά λεφτά για πολλές χιλιάδες σύγχρονους εργάτες / εργάτριες, αλλά και χιλιάδες αφεντικά έκαναν «στάση πληρωμών» προς τους εργαζόμενούς τους, όχι για ένα μήνα αλλά για έξι ή δώδεκα ή όσο…

Για να το πούμε απλά: η κατάσταση μεγάλου μέρους της εντόπιας εργατικής τάξης έγινε (από μισθολογική, άμεση και έμμεση άποψη) ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι των μεταναστών εργατών στα ‘90s… Φυσικά υπήρχε και υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Εκείνοι δεν είχαν καν πολιτικά δικαιώματα, που σήμαινε πως οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να βρεθούν στα κρατητήρια· ή δολοφονημένοι απ’ την μικροαστική «ιερή αγανάκτηση». Εμείς, σαν ντόπιοι, δεν έχουμε χάσει ούτε το «δικαίωμα» του εκλέγειν, ούτε εκείνο του μηνύειν….

Όμως επειδή ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός, και επειδή στον καπιταλισμό δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, έναντι αυτής της «ανωτερότητας» (του να έχεις πολιτικά δικαιώματα…) η υλική πλευρά της υποτίμησης της εργασίας των ντόπιων έγινε ακόμα χειρότερη. Γιατί; Επειδή η πίσω πλευρά της αναγνώρισης των πολιτικών δικαιωμάτων (δηλαδή της εντοπιότητας / ιθαγένειας) είναι η σχέση πρόνοιας που λέγεται οικογένεια. Ενώ, δηλαδή, κανένας μετανάστης δεν θα δεχόταν να δουλεύει απλήρωτος ούτε ένα μήνα, οι ντόπιοι «το παλεύουν» επί μήνες… επειδή έχουν υποστηρίξη οικογενειακή. Και άρα μεγάλη αντοχή…

Το «κακό νέο» της βίαιης υποτίμησης το έφεραν εδώ, πάνω τους, έγκαιρα εκείνοι οι μετανάστες / μετανάστριες των ‘90s, αλλά δεν βρήκε παραλήπτη… Αφορούσε τους Άλλους και, σαν τέτοιο, ήταν αδιάφορο… Τώρα οι πρόσφυγες πολέμου και οι μετανάστες απ’ τις εμπόλεμες ζώνες της αφρικής και της ασίας κουβαλάνε από μακρυά ή κάπου εδώ γύρω ένα ακόμα χειρότερο καπιταλιστικό μήνυμα. Της εκμηδένισης της ζωής.

Παριστάνουμε ότι δεν μας αφορά. Εδώ έχουμε ειρήνη διάολε!..

Σωστά… (Εδώ, με τα κεφάλια στην άμμο, δεν βλέπουμε ούτε την τύφλα μας· σιγά μη δούμε το μέλλον…)