Month: October 2018

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Όπερ και εγένετο (που σημαίνει: καλά τα λέγαμε). Ψήφισαν 620.000, και σ’ αυτούς το σκορ ήταν 90%-10%… (Ούτε 10% το «όχι». Λιγότερο…). Οι 620.000 δεν είναι βέβαια το 50% του 1.800.000 των εγγεγραμμένων… Είναι όμως κάτι παραπάνω απ’ το 50% του 1.200.000 που είχαν ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές. Κι αυτό, όσο κι αν κάνουν διάφοροι (και διάφορους λόγους) πως το αγνοούν ήταν το διεθνώς (το επαναλαμβάνουμε: διεθνώς!) συμφωνημένο «όριο» / δείκτης για την αποδοχή της «συμφωνίας των Πρεσπών».

(Κάτι διαδικαστικό, απ’ αυτά που δεν μας αρέσουν. Όταν απέχει κανείς από εκλογές δεν σημαίνει ότι ψηφίζει στο σπίτι του κάτι απ’ αυτά που προσφέρει η αγορά. Κι όταν απέχει από δημοψηφίσματα δεν σημαίνει ότι έχει επιλέξει είτε το “ναι” είτε το “όχι” αλλά τον έπιασαν οι ντροπές. Η αποχή είναι αποχή· τελεία και παύλα.)

Διάφοροι προφητεύουν ότι ο Zaev θα έχει πρόβλημα να κάνει την τελική έγκρισή της συμφωνίας στη βουλή· του λείπουν καμιά 10ριά βουλευτές. Ας μην βιάζονται: το κόμμα που έχει τώρα πρόβλημα είναι αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το VMRO. Τουλάχιστον ένας βουλευτής του, διάφορα στελέχη του, και ένας αριθμός μελών ψήφισαν, παραβιάζοντας την «ανεπίσημη γραμμή». Υπάρχει ένα σχίσμα στο εσωτερικό του: μια τάση πιο «φιλοευρωπαϊκή» και μια άλλη πιο εθνικιστική, που νοιώθει την όποια πίεση της ακροδεξιάς «ενωμένης μακεδονίας». Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, που ψάχνονται. Οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev έχουν αρκετές πιθανότητες να βρουν τους βουλευτές που τους λείπουν (εδώ διατείνονται ότι θα κάνουν το ίδιο οι ροζ!). Κι αν δεν τους βρουν μπορούν να κατέβουν σε εκλογές ελπίζοντας βάσιμα να βελτιώσουν το κοινοβουλευτικό τους μέγεθος.

Χρήσιμος ηλίθιος (και) στη συγκεκριμένη ιστορία αποδείχθηκε (καθόλου παράξενο) ο φαιός κυβερνοεταίρος: ο ψεκασμένος ανακοίνωσε ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο (ποιος τον ρώτησε;) και ότι κατά συνέπεια η «συμφωνία των Πρεσπών» δεν ισχύει!… Ησύχασε τώρα;

Εκείνος, όμως, που «καρφώθηκε» ήταν ο ογκόλιθος, έλληνας υπ.εξ. Nick the greek. Πριν (στην επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου του) βγάλει έναν σύντομο δεκάρικο για τα κακά του φανατισμού, φρόντισε να χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα «αντιφατικό»: Μεγάλη υπεροχή του «Ναι», χωρίς, όμως, την αντίστοιχη συμμετοχή. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας της γείτονος χώρας στήριξε τη συμφωνία. Όμως ένα σημαντικό τμήμα την αντιμετώπισε με σκεπτικισμό. Για να “ολοκληρώσει” με το αινιγματικό η Ελλάδα σέβεται τις επιλογές των πολιτών της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. (Ποιών τις επιλογές; Εκείνων που ψήφισαν ή των άλλων που απείχαν; Ποιάς “πρώην γιουγκοσλαβικής”; Βόρειας δεν είπαμε;).

“Αντιφατικό”; Θα έπρεπε να θυμίσει κανείς στον ογκόλιθο ότι “στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί”. Και ότι αν το “όχι” έπαιρνε 65% αλλά ο Zaev προχωρούσε στο αντίθετο, θα έμοιαζε με κάτι άλλους νοτιότερα… (όνομα και μη χωριό). Ας αφήσουμε ότι ξέρει πως το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε, δοσμένων των συνθηκών.

Τι να κάνει όμως και ο ογκόλιθος; Δεσμεύτηκε ότι θα παραμείνει νηφάλιος – κάτι είναι κι αυτό…

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Σε αντίθεση με το ψόφιο κουνάβι που δηλώνει, μεταξύ αστείου και σοβαρoύ (τι είναι τι στο ψοφιοκουναβιστάν;) ότι υπάρχει έρωτας με τον Kim, ο Erdogan και η Merkel δεν χρειάζεται να φτιάχνουν καρδούλες ο ένας στον άλλον. Οι γερμανο-τουρκικές σχέσεις είναι πολλών δεκαετιών· και πραγματιστικές.

Ακόμα περισσότερο εφόσον το τουρκικό καθεστώς έχει αφήσει στην άκρη ουσιαστικά (αν και όχι τυπικά) το θέμα της ένταξης στην ε.ε., προχωρώντας προς την κατεύθυνση που ήταν εξ αρχής η μόνη ρεαλιστική: αυτή των «ειδικών σχέσεων». Απ’ την μεριά του το Βερολίνο θα πρέπει να χαίρεται που δεν υπάρχει «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική». Ποιος ξέρει τι θα υπέφερε αν έπρεπε να συμφωνήσει με την Βαρσοβία ή την Βουδαπέστη για τις οικονομικές (και γεωπολιτικές) σχέσεις με την Άγκυρα;

Η Άγκυρα έχει σοβαρούς λόγους να απευθύνεται στο Βερολίνο· το ίδιο ισχύει και ανάποδα. Οι γερμανικές επιχειρήσεις είναι έντονα παρούσες στην (σχετικά χαμηλού κόστους αλλά υψηλής ποιότητας) τουρκική «αγορά βιομηχανικής εργασίας» (την εκμετάλλευση των εργατών / εργατριών δηλαδή)· και ο τουρκικός καπιταλισμός αποδεικνύεται ανθεκτικός παρά τα ζόρια. Όταν, λοιπόν, Merkel και Erdogan ανακοινώνουν συνεργασία στους τομείς της ενέργειας και της ασφάλειας κάτι ετοιμάζονται να προσθέσουν στην ήδη υπάρχουσα καπιταλιστική / κρατική σχέση. Αλλά για την Άγκυρα τέτοιες συμφωνίες είναι διεθνής αναγνώριση· ποιος θέλει να παίξει, λοιπόν, με την «τουρκική λίρα»; Όταν μια απ’ τις μεγαλύτερες τουρκικές τράπεζες, η AK, παίρνει κοινοπρακτικό δάνειο από 17 ευρωπαϊκές τράπεζες ύψους σχεδόν 1 δισεκατομμύριου ευρώ (με επιτόκιο 2,5% πάνω απ’ το euribor) ποιος αμφιβάλει για την «εμπιστοσύνη»;

Εξίσου σημαντικό είναι ότι φεύγοντας απ’ το Βερολίνο ο Erdogan ανήγγειλε για τα μέσα Οκτώβρη (μετά τις εκλογές στη Βαυαρία) την τετραμερή συνάντηση στην Istanbul, μεταξύ Βερολίνου, Παρισιού, Μόσχας και Άγκυρας. (Είχε προγραμματιστεί αρχικά για τον Σεπτέμβρη, αλλά έπρεπε να βρεθεί πριν μια λύση για το Idlib…) – με θέμα την συρία. Αυτοί που εγγυώνται την προσέγγιση του Βερολίνου (και την όχι στρατιωτική προσέγγιση του Παρισιού) στη Δαμασκό είναι το μπλοκ της Αστάνα – κανένας άλλος. Φυσικά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός κάνει τα παιχνιδάκια του· μήπως, τελικά, θα χρειαστεί σύντομα έναν λιγότερο PR εκπρόσωπο απ’ τον Macron;

(φωτογραφίες: Πάνω, πρόγευμα εργασίας για «γκριζαρισμένους» κουστουμαρισμένους ενηλίκους.

Κάτω, νεανική συμμορία στη γαλλική αποικία του Saint Martin, στην Καραϊβική. Ο δεξιά δηλώνει κλεφτρόνι, ο μεσαίος δεν ξέρουμε. Στο φακό απευθύνει το κωλοδάκτυλο ο νεαρός στα αριστέρα της φωτο ή στον διπλανό του;)