Σάββατο 20 Οκτώβρη. Πολλούς γελοιογράφους θα μπορούσε να εμπνεύσει η σύγκρουση (;) ανάμεσα στον ψεκασμένο και στον ογκόλιθο, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που αξίζουν προσοχής.
Το πρώτο είναι γνώμη δική μας: ότι το φαιορόζ γκουβέρνο δεν ήθελε συμφωνία για το “όνομα”. Ήθελε ένα είδος διαπραγμάτευσης που θα αποτύγχανε με τέτοιο τρόπο ώστε να χρέωσει την ευθύνη στον Zaev. (Για να δουλέψει αυτό κρίσιμα καθήκοντα είχε η αντιπολίτευση, το vmro – αυτό κρατείστε το). Όταν, όμως, λυτοί και δεμένοι απ’ την ε.ε. και τις ηπα άρχισαν να πηγαινοέρχονται στα Σκόπια για να στηρίξουν τον Zaev (όχι, όμως, και στην Αθήνα…), κατάλαβαν τα πολιτικά τσακάλια του ελληνικού βαθέος κράτους ότι η ενοχοποίησή του (θα) ήταν αδύνατη. Προχώρησαν θέλοντας και μη σε μια συμφωνία, που τελικά δίνει στον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάποια εργαλεία με αντάλλαγμα πολλή «μακεδονία» σε εθνότητα και γλώσσα για τους ακατανόμαστους· κι έτσι αυτά τα εργαλεία δεν μπορούν να πουληθούν στο εσωτερικό… Με δυο λόγια, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ντόπιο φασισταριό έχει το περιθώριο να θεωρεί την «συμφωνία των Πρεσπών» προδοτική.
Το δεύτερο είναι γεγονός. Νωρίς νωρίς, πριν γίνει η «στροφή στο ρεαλισμό» (την τοποθετούμε πριν ή μετά το Πάσχα του 2018), με σίγουρο ότι θα πρόκειται για προσχηματική διαπραγμάτευση και ότι ο κυρ Κούλης (στη βάση παλιότερων δηλώσεών του) θα εκφραστεί θετικά σε μια συμφωνία με «σύνθετο όνομα», η βαθυκρατική φαιορόζ συμμαχία αμόλησε τον ψεκασμένο σκύλο της, για να σκουπίσει απ’ τα άκρα δεξιά ένα καλό μέρος της νέας δημοκρατίας, με σύνθημα «καμία υποχώρηση, το όνομά μας είναι η ψυχή μας»… Σχεδιασμός κλασσικού πασοκικού τύπου, απ’ τα θρυλικά ‘80s: αφενός κόβουμε τα πόδια της αντιπολίτευσης, αφετέρου ενισχύουμε τους δικούς μας φασίστες.
Ως το πρώτο «συλλαλητήριο για την μακεδονία» στη Σαλονίκη (που χρηματοδότησε ο τότε asset 2 κυρ Ιβάν…), στις 21 Γενάρη, ο κυρ Κούλης παιζόταν… Μετά το έκοψε απότομα ακροδεξιά (στο θέμα του ονόματος) και μαζί έκοψε τον βήχα του ψεκασμένου. Ωστόσο δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή στο γεγονός ότι ο κυρ Κούλης ενημέρωσε δυο μήνες πριν τον κυρ Zaev (μέσω της ευρωβουλευτού Σπυράκη), τον Δεκέμβρη του 2017, ότι θα στηρίξει την όποια συμφωνία με σύνθετο όνομα αρκεί να την στηρίξει και ο ψεκασμένος. Πράγμα που σημαίνει ότι επί της ουσίας ο κυρ Κούλης δεν είχε πρόβλημα με μια ρεαλιστικά χρήσιμη εθνικά συμφωνία «τύπου Πρεσπών»… Είχε, όμως, πρόβλημα με το να του φάει το κόμμα ο ψεκασμένος… Μάλλον λογικό!
Στην εξέλιξη, λοιπόν, των πραγμάτων έγιναν τα εξής. Πρώτον, το ελληνικό blame game στόμωσε – δεν εξαφανίστηκε όμως… Και δεύτερον, απ’ την στιγμή που η «συμφωνία των Πρεσπών» υπογράφτηκε, η εθνικιστική γραμμή επιβίωσης του ψεκασμένου κυβερνοεταίρου δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει πριονίζοντας την επίσημα δεξιά αντιπολίτευση. Έπρεπε να ρίξει την όλο έρωτα συγκυβέρνηση! Fuck!…
Άρχισαν τότε κάτι πρωτοποριακά ψεκασμένα ακροβατικά που έριξαν σε βαθιά κατάθλιψη την θεία Λίτσα – γι’ αυτό και έχει εξαφανιστεί τόσον καιρό…