Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Έχουμε πια αρκετά “δείγματα” μιας τακτικής που, καθώς εξελίσσεται (με μικρές παραλλαγές) σε μεγάλο μέρος της ευρώπης δείχνει πως είναι σχεδιασμένη και συντονισμένη: η επίθεση όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες / μετανάστες αλλά και σε συμπαραστάτες τους. Απ’ τις ελληνικές κατηγορίες (παραπάνω από μία φορά φέτος) εναντίον διεθνών μκο που κάνουν διασώσεις ναυαγών στο ανατολικό αιγαίο για «trafficking» μέχρι τις εντελώς ανάλογες κατηγορίες του ιταλού φασίστα Salvini για τις μκο που δραστηριοποιούνται στην κεντρική Μεσόγειο· απ’ τα σχέδια τιμωρίας του Ορμπάν εναντίον όσων περιθάλπτουν πρόσφυγες στην ουγγαρία, μέχρι την σύλληψη του Lucano στην καλαβρέζικη Riace· απ’ την απαγόρευση σε πλοία που διέσωζαν πρόσφυγες / μετανάστες να δέσουν σε ιταλικά, γαλλικά και μαλτέζικα λιμάνια, μέχρι τις δίκες εναντίον τους για «παράνομη διακίνηση μεταναστών»· απ’ την πριμοδότηση της νεοφασιστικής «εναλλακτικής για την γερμανία» (και την εμφάνιση εκεί «εβραϊκής συνιστώσας», αντιμουσουλμανικής φυσικά…) μέχρι τις συμφωνίες της Ρώμης με την χούντα του Καΐρου για συμμετοχή σε στρατιωτικές (αντι-προσφυγικές) περιπολίες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο: είναι πολλά, είναι μαζεμένα, και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «μεμονωμένα περιστατικά».
Παρότι υπάρχει μια ρατσιστική «μαύρη γραμμή» που συνδέει (άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη) το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και αυτά που θα παραδώσει στο επόμενο γκουβέρνο) με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι, έχουμε την εντύπωση ότι το «πρόβλημα με τις ροές» είναι ανθρωποφάγο αλλά και προσχηματικό. Υπάρχει μια ευρύτερη γεωπολιτική στόχευση για τον (στρατιωτικό) έλεγχο της Μεσογείου, σχετική με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο· οι μετανάστες / πρόσφυγες που επιχειρούν να την διασχίσουν είναι τα πρώτα θύματα εισόδου σ’ ένα υπό κατασκευή (θαλάσσιο) ναρκοπέδιο… Θέλουμε να πούμε: ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός δεν είναι πλέον «μόνος του»· έχει γίνει κεφάλαιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Είναι, ίσως, η έσχατη ιστορική στιγμή όπου η υποστήριξη των μεταναστών / προσφύγων, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ τις συγκεκριμενοποιήσεις της, θα πρέπει να ανακτήσει τον συνολικό ορίζοντα των σε εξέλιξη ενδοκαπιταλιστικών οξύνσεων· σ’ όλες τους τις μορφές…
Αν, βέβαια, υπάρχουν ακόμα υποκείμενα διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας· ένα βάρος που κανείς δεν διαλέγει μεν, αλλά το βρίσκει αμείλικτο μπροστά του.
(φωτογραφία: Διαδήλωση 6.000 ατόμων, ιταλών και μεταναστών / προσφύγων, χτες στην Riace. Για αρχή σωστά καμωμένη. Όμως πρέπει στη Ρώμη… )