Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Κόντρα σ’ αυτό που μας φαινόταν σαν “το έδαφος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας” τυπώσαμε και τοικολλήσαμε τότε την πιο πάνω αφίσα· ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε… Μια ελάχιστη ενέργεια, μια ενέργεια στα όρια της ασημαντότητας αν την σύγκρινε κανείς με τις ανάγκες του ζητήματος, που πάνω στα ντουβάρια, καθώς περνούσαν οι μέρες, έμοιαζε όλο και περισσότερο σαν ασήμαντη μύγα μέσα στο γάλα της της πραγματικής, εθνικο-φασιστικής ενότητας… Ειρωνείες (για τους βιασμούς) απ’ τα πάνω· αδιαφορία και σιωπή για την απόλυτη απανθρωποποίηση των προσφύγων / μεταναστών απ’ τα κάτω: τι άλλα συστατικά έχει η πραγματική εθνική ενότητα αν όχι αυτά; Πόσο ψεύτικα είναι τα παχιά λόγια και οι διάφορες “κατάρες” πότε εδώ και πότε εκεί όταν γύρω απ’ τα πραγματικά κάτεργα όπου βασανίζονται χιλιάδες ψυχές έχει δημιουργηθεί, τελικά, μια ζώνη χοντρόπετσης αδιαφορίας· δηλαδή συνενοχής;
Το επιβεβαιώσαμε, τότε: πολύ ψεύτικα, πολύ εγωπαθή, ναρκισσιστικά κι αυτάρεσκα αυτά τα λόγια τα παχιά…