Κυριακή 2 Σεπτέμβρη. Οι φασίστες κάθε εποχής και είδους εφάρμοζαν μια τακτική «συνήθειας μέσω της διαρκούς επανάληψης» – σε βάρος των εχθρών τους. Για παράδειγμα «θα τρως κάθε μέρα ξύλο» – στο τέλος θα το συνηθίσεις και δεν θα διαμαρτύρεσαι.
Έχει μια ελεεινή βάση ψυχολογικής βίας αυτό, και μπορεί να το επιβεβαιώσει κανείς στις περιπτώσεις των αιχμάλωτων γυναικών που είναι θύματα βιασμού για καιρό. Οι βιαστές / ανθρωποφύλακες σ’ αυτό ελπίζουν: στη δύναμη της συνήθειας της υποδούλωσης…
Αυτή η «δύναμη της συνήθειας» δεν πιάνει τους άραβες παλαιστίνιους: συνεχίζουν τον πόλεμο για την απελευθέρωσή τους εδώ και 70 χρόνια, γενιά μετά την γενιά, παρά τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις καταστροφές. Αυτή η μαχητική επιμονή αντίστασης και αξιοπρέπειας, σχεδόν χωρίς ιστορικά κενά, ξεπερνάει κατά πολύ τα ήθη και τα έθιμα των πρωτοκοσμικών, που θα τα είχαν παρατήσει και θα είχαν βρει τρόπους να βολευτούν, να συμβιβαστούν, να μην “προκαλούν”.
Την περασμένη Παρασκευή ο ισραηλινός στρατός τραυμάτισε τουλάχιστον 80 διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας – κάποιους απ’ αυτούς σοβαρά. Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται απ’ τα τέλη του περασμένου Μάρτη· όπως συνεχίζεται η ισραηλινή κτηνωδία της καταστολής της. Τουλάχιστον 170 διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί· δεκαπλάσιοι έχουν τραυματιστεί /σακατευτεί.
Είναι μια εξέγερση. Μια ιντιφάντα. Οι σιωπηλοί ή και ομιλητικοί ντόπιοι σύμμαχοι των δεσμοφυλάκων έχουν, όμως, την άνεση και τις σιγουριές του βασανιστή… (: μην κατηγορείτε τους χασάπηδες, είναι «αντισημιτισμός»….)