Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Με την επιφύλαξη του ότι έχουμε να μάθουμε αρκετά ακόμα, καταλαβαίνουμε τι ενεργητικό ρόλο «γεωπολιτικής αναβάθμισης» έχουν αναλάβει όλα χαρά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, για χάρη των συμφερόντων τους αλλά και των συμμάχων τους στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ… Παράλληλα φυσικά με τον πιο παθητικό ρόλο της σοβαρής επιμελητειακής υποστήριξης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή (βάσεις…). Έχουν αναλάβει τον ρόλο του εμπόδιου στις γεωπολιτικές επιλογές του τουρκικού κράτους, του εμπόδιου σε εκείνες τις επιλογές που είναι ασύμβατες ή/και εχθρικές με τα αμερικανικά και τα ισραηλινά συμφέροντα.
Ο «μεντεσές» είναι δευτερεύον εξάρτημα· αλλά μπορεί να δυσκολεύει κάποιες κινήσεις της «πόρτας», που είναι πάντα το μπάνικο στοιχείο σε κάθε είσοδο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος (οφείλει να) λειτουργεί με προσεκτικά προβοκατόρικο τρόπο απέναντι στο τουρκικό, όχι διαρκώς, όχι με την ίδια ένταση, κι όχι μ’ έναν οριστικό τρόπο (που θα αχρηστέψει και την πόρτα και τους μεντεσέδες της!). Ο προβοκατόρικος τρόπος έχει στόχο να «απορροφά» την προσοχή της Άγκυρας και, κυρίως, να της δημιουργεί το (αναπάντητο) ερώτημα για το τι διαταγές έχει η Αθήνα απ’ την Ουάσιγκτον, και που το πάει ο έλληνας proxie… Έχει στόχο να «κρατάει πάντα ανοικτή», λιγότερο ή περισσότερο, την τουρκική «πόρτα» στο αμέρικα….
Φυσικά αυτό πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά: ο τουρκικός στρατός (και η τουρκική πολεμική βιομηχανία) δεν είναι για αστειάκια! Σε περίπτωση, μάλιστα, «επικίνδυνου φρακαρίσματος» η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν θα έτρεχε να «σώσει» τον μηδαμινής αξίας «μεντεσέ» – αλλά την «πόρτα», πουλώντας της μια καλή εκδούλευση, ώστε να ξαναγίνουν φίλοι. (Έχετε δει ξηλωμένους μεντεσέδες;)
Έτσι μπαίνουν σε μια σειρά διάφορα γνωστά. Η ζεστή φιλοξενία στους 8 χουντοκαραβανάδες· τα κόλπα με τις κυπριακές γεωτρήσεις· διάφορα άλλα κόλπα στο αιγαίο, με δήθεν «τουρκικές προκλήσεις»· η διαρκής εσωτερική ανανέωση του αντιτουρκισμού… Προσοχή: αυτά ΟΧΙ ως εκείνο το σημείο «προσβολής της πόρτας» όπου δεν θα υπάρχει σημείο επιστροφής, όχι ως το σημείο δηλαδή που η «πόρτα» θα φρακάρει εντελώς κλειστή (για τα αμερικανικά συμφέροντα) έχοντας έτσι εξουδετερώσει τον «ευέλικτο ρόλο του μεντεσέ»! Όχι μια στρατηγική εμπόλεμης ρήξης· μάλλον μια τακτική συστηματικής παρενόχλησης. “Τριξίματος” σε διάφορες κινήσεις (του αιώνιου εχθρού).
Μπορεί να είναι άχαρη δουλειά· γι’ αυτό και δεν διαφημίζεται στους αμερικανικούς επαίνους και ύμνους στο ελλαδιστάν. Αντίθετα οι επιμελητειακές βάσεις εκθειάζονται. Τι «τύχη» θα έχουν, όμως, σ’ έναν all out πόλεμο, μην το ρωτάει κανείς!!!
Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, το Pearl Harbor ήταν πολύ μεγαλύτερη βάση απ’ την Σούδα… Και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος μπορεί να είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, αλλά είναι μέτωπο του 4ου παγκόσμιου! Όχι του Τρωϊκού, στον οποίο ζουν τα ντόπια κυβερνοπαραμύθια (αυτά με τις Ιθάκες, την επιστροφή στα “ήρεμα νερά”, κλπ…)
(φωτογραφία: Ένας αμερικανικός patriot στη διάρκεια ασκήσεων στο πεδίο βολής της Σούδας…)