Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Στη «διακήρυξη της Pyongyang» περιλαμβάνεται, σαν παράρτημα, και μια στρατιωτική συμφωνία που – για κάποιους – ισοδυναμεί με de facto διακήρυξη (και) του τυπικού τέλους του κορεατικού πολέμου, που ως γνωστόν εκκρεμεί απ’ το 1953. Ίσως το πιο ενδιαφέρον ζήτημα είναι ο ελιγμός: γιατί δεν υπέγραψαν τα δύο κορεατικά αφεντικά αυτό το «τέλος» τις προάλλες στην Πγιονγκγιάνγκ; Προκύπτει πως το έχουν αφήσει για την ισχυρά πιθανολογούμενη επίσκεψη του Kim στη Seoul ως το τέλος της χρονιάς· κι αφού πριν έχει φανεί πόσο (και αν) θα έχει ρυμουλκηθεί η Ουάσιγκτον. Αυτό θα προκύψει απ’ το αν θα γίνει, τελικά, δεύτερη συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – με δεδομένο ότι οι σωματοφύλακές του αντιδρούν…
Απ’ την άποψη των συμβολισμών (που τόσο αγαπημένοι είναι στη συγκεκριμένη ιστορία) υπάρχει ψωμί σ’ αυτό το ενδεχόμενο: το βορειοκορεατικό αφεντικό, για πρώτη φορά απ’ τον πόλεμο στην κορέα, επισκέπτεται την πρωτεύουσα του νότου· και εκεί υπογράφεται η οριστική λήξη του πολέμου!!! Τέλεια. Και μετά, αγκαλιά τα δύο κορεατικά αφεντικά, καταθέτουν κοινή πρόταση για την διοργάνωση των ολυμπιακών του 2032…
Απ’ την άποψη της ουσίας θεωρούμε δεδομένο ότι η αμερικανική απαίτηση «πρώτα καταστροφή όλων των πυρηνικών και των βαλιστικών πυραύλων και μετά όλα τ’ άλλα» δεν πρόκειται να περάσει. Ωστόσο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ακολουθεί μια τακτική εξάντλησης της («στρατιωτικοποιημένης» όπως την χαρακτηρίζουν διάφοροι) γοητείας (με παράλληλη παραβίαση των κυρώσεων…) μέχρις ότου ανακηρυχτεί η Ουάσιγκτον rogue state, για μια φορά ακόμα (μετά την αποχώρησή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν). Οι ενέργειες του Moon ως τώρα και οι πιθανές επόμενες γράφουν με ψιλά γράμματα στην άκρη: de facto αναγνώριση του βορειοκορεατικού καθεστώτος όπως είναι! Με τα πυρηνικά του…