Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Καΐρου – Ριάντ θα έχει έναν θίασο παλιάτσων γ διαλογής. Αν, όμως, βάλει στη θέση των βιτρινών τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα που βρίσκονται πίσω τους, μηχανισμούς καπιταλιστικούς, κρατικούς, παρακρατικούς, μαφιόζικους, η «οικογενειακή φωτογραφία» δείχνει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα: χασάπηδες διαφόρων κυβικών, διψασμένοι για αίμα.
Στην αργκώ τους του αίμα λέγεται «αναβάθμιση του ρόλου της χώρας». Είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στην Αθήνα, είτε στο Τελ Αβίβ, είτε στο Ριάντ, είτε στο Κάιρο, γι’ αυτήν την «αναβάθμιση» αγωνιούν. Προφανώς επειδή τους έχει προκύψει «υποβάθμιση»…
Πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο τενεκεδένιος την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν είναι αδιάφορο. Δεν έχει καμμία σημασία, όπως και τίποτα απ’ αυτά που λέει. Εντολοδόχος είναι, ένας περαστικός κλόουν, μετά τους προηγούμενους και πριν τους επόμενους. Σημασία έχει τι προσδοκούν τα (ελληνικά) αφεντικά του.
Κι εκεί, διαβάζοντας πίσω απ’ τις γραμμές διάφορων αναλύσεων των φερεφώνων του ντόπιου βαθέος κράτους, διαπιστώνουμε μια ελάχιστα συγκρατημένη αμηχανία. Πρώτον, επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» μπορεί να το τραβήξει πολύ μακρύτερα απ’ όσο αντέχουν οι πλάτες του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού. Και δεύτερον επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» είναι «σφικτός», έχει γίνει τσιγγούνης στο τι «δίνει». Πίσω απ’ τις κορώνες «ναι, αλλά να πάρουμε σοβαρά ανταλλάγματα» κρύβεται η αγωνία μήπως αυτό το “america first” στα δεδομένα του 21ου αιώνα δεν αφήνει σπουδαία ψίχουλα για τους κολαούζους. Όχι λάθος αγωνία…
Προς το παρόν, πάντως, η φάση βρίσκεται στο «ναι!». Ναι! στην Ουάσιγκτον, ναι! στο Τελ Αβίβ, ναι! στο Κάιρο, ναι! σ’ όποιον υποδείξει το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κάθε είδους (καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και θεσμικά) ντόπιοι λακέδες του.