Month: September 2018

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Αρέσει στους έλληνες καθεστωτικούς (συμπεριλαμβανόμενων, εννοείται, των επαγγελματιών της δημαγωγίας) η δραματοποίηση; Ή διατηρούν ακόμα κάποιες ύστατες ελπίδες ότι στο σημερινό δημοψήφισμα θα ψηφίσουν λιγότεροι από 600.000, ώστε να γίνει αβέβαιη η επικύρωση της «συμφωνίας των Πρεσπών» απ’ την μακεδονική κυβέρνηση; Πιθανά το δεύτερο.

Είναι άποψη μας ότι η φαιορόζ Αθήνα, ενόσω διαπραγματευόταν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κάτω απ’ την πίεση τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Βερολίνου, ήλπιζε ότι «κάτι θα έκανε» η εθνικιστική αντιπολίτευση στο μακεδονικό κράτος (το VMRO) και θα μπλόκαρε τον Zaev. Αυτή η ελπίδα κράτησε ως, περίπου, το περασμένο Πάσχα. Τότε έγινε αναμφισβήτητο πως το VMRO το είχε «κεφαλοκλειδώσει» η ευρωπαϊκή δεξιά, αφού είχε φωνάξει (και όχι μόνο μια φορά) το καινούργιο αφεντικό του κόμματος (Hristijan Mickoski) στις Βρυξέλες, για να του τραβήξει τ’ αυτιά. Ήταν (εκτιμάμε) εξαιτίας αυτής της (επιδιωκόμενης) “αποτυχίας των διαπραγματεύσεων” (με ευθύνη των “σκοπιανών”) που οι ροζ “αμόλισαν” νωρίς νωρίς, σχεδόν ταυτόχρονα με την δημόσια έναρξη των διαπραγματεύσεων, τον φαιό συνεταίρο τους, για να πλαγιοκοπήσει απ’ τα ακροδεξιά την “μεγάλη δεξιά” του κυρ Κούλη σαν “γνήσιος πατριώτης”.

Οι ελπίδες δεν ευωδόθηκαν, και – κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο – το ελληνικό γκουβέρνο υπέγραψε την “συμφωνία των Πρεσπών”. Οι πρόνοιές της που δίνουν στην Αθήνα την δυνατότητα να εκβιάζει, να μπλοκάρει, να καθυστερεί τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις στην ε.ε. (αυτό είναι που κυρίως ενδιαφέρει τους υπηκόους της δημοκρατίας της – βόρειας – μακεδονίας) είναι σημαντική νίκη του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο ΔΕΝ μπορούν να προβληθούν στην ελληνική εθνικιστική μάζα, γιατί έτσι θα “καούν”. Η οποία μάζα απ’ την μεριά της, φυτιλιασμένη απ’ τους ακροδεξιούς ελιγμούς των φαιορόζ και απ’ την συνακόλουθη ακροδεξιά μετατόπιση της αντιπολίτευσης, θεωρεί ότι η “συμφωνία των Πρεσπών” είναι προδοτική. Αυτό έχει και θα έχει σημαντικό “πολιτικό κόστος” για τους ροζ – άρα είναι βάσιμη η εκτίμησή μας ότι εξακολουθούν (χωρίς να το εξωτερικεύουν…) να ελπίζουν ότι κάτι θα πάει στραβά την ύστατη στιγμή, με το σημερινό δημοψήφισμα, ώστε να “κολλήσει” η επικύρωση της συμφωνίας απ’ το μακεδονικό κοινοβούλιο· και να απαλλαγούν αυτοί απ’ την ελληνική κοινοβουλευτική επικύρωση.

Έχουν, όμως, οι μύχιες ελληνικές ελπίδες σχέση με την πραγματικότητα;

(φωτογραφία: με τα δυο χεράκια πλάθω κουλουράκια…)

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Πολλά και σημαντικά είναι αυτά που δεν λέει η ελληνική καθεστωτική δημαγωγία, προκειμένου να κάνει τις «εθνικές ελπίδες» της να μοιάζουν ρεαλιστικές. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Κατ’ αρχήν η ίδια η προπαγάνδιση της «αποχής» απ’ το δημοψήφισμα, που αποδίδεται στο βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης, το VMRO. Καθόλου ακριβές και καθόλου τόσο απλό.

Το να μην προπαγανδίζεις το «όχι» αλλά να πηγαίνεις σε μια θέση «ούτε ναι – ούτε όχι» (αυτό σημαίνει η αποχή) είναι σαφής πολιτική υποβάθμιση της όποιας «άρνησης» (σε ένα οποιοδήποτε δημοψήφισμα, οπουδήποτε στον κόσμο) για καθεστωτικούς μηχανισμούς· και το VMRO είναι τέτοιο. Η «αποχή» είναι δύσκολο να πείσει εκείνους που είναι υπέρ του «όχι» να μην πάνε να ψηφίσουν. Οι οπαδοί του «όχι» έχουν κάθε λόγο να σκεφτούν ότι απέχοντας δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να εμποδίσουν μια συμμετοχή πάνω από 50% (θα επανέλθουμε σ’ αυτό) που θα κάνει έγκυρο το δημοψήφισμα, άρα (να αποφύγουν) ένα σκορ του τύπου 90% – 10% υπέρ του «ναι»! Απόδειξη είναι ότι στα μέσα του μήνα, δυο βδομάδες πριν την σημερινή ημέρα, τα στελέχη του VMRO υπολόγιζαν ότι απ’ τα 330.000 ενεργά μέλη του κόμματος μόνο 100.000 θα απόσχουν…

Αν αυτά μοιάζουν κάπως «τεχνικά» ζητήματα, υπάρχουν και πολύ σοβαρότερα «πολιτικά» – για τα οποία η ελληνική δημαγωγία το βουλώνει. Στις 7 Σεπτέμβρη μια σειρά ιστορικών / ιδρυτικών στελεχών πρώτης γραμμής του VMRO, όπως ο πρώτος πρόεδρός του Ljubco Georgievski και οι Gojko Jakovleski, Dimitar Dimitrov, Ljube Boskovski, Goran Rafajlovski, Gulistana Markovska, Ljupco Balkovski (και άλλοι) κάλεσαν του πολίτες της μακεδονίας να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!! Εξηγώντας τα οφέλη της “συμφωνίας των Πρεσπών”:

Οι συμφωνίες με την Βουλγαρία και την Ελλάδα αναγνωρίζουν την Μακεδονία σαν ισότιμο γειτονά τους και σαν μέλος του νατο και της ε.ε., με την περιφερειακά και διεθνώς αναγνωρισμένη Μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα… Μ’ αυτές τις συμφωνίες η Μακεδονία, από υποκείμενο χειραγώγησης γίνεται υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αξιών… δήλωσαν σε ανακοίνωση προς τα μήντια.

Για πολιτικές δομές (κόμματα) στημένα πάνω στον πολιτικό προσοδισμό (και τέτοια είναι και τα μακεδονικά κόμματα) το να βγαίνει η ιστορική ηγεσία της αντιπολίτευσης και να υποστηρίζει και την συμμετοχή και το “ναι” στο δημοψήφισμα δεν είναι κάποια διαχωρισμένη κίνηση απελπισίας. Έχει σημαντική επιρροή στα μέλη του κόμματος…

Επιπλέον, ακόμα και η μετα-Gruevski ηγεσία του VMRO, ο Hristijan Mickoski δηλαδή, αποφεύγει να υποστηρίξει δημόσια την αποχή απ’ το δημοψήφισμα! “Δεν είναι δουλειά μας να πούμε στους πολίτες τι θα κάνουν” ήταν μια δήλωσή του πριν μια βδομάδα… (Μια δήλωση που θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και αυτοκτονική για ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης…) Ο Mickoski δεν θέλει να εκτεθεί απέναντι στη δεξιά (το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα») ότι σαν επικεφαλής της αντιπολίτευσης εμποδίζει τους πολίτες να εκφραστούν είτε με το «ναι» είτε με το «όχι»· κάτι τέτοιο θεωρείται «αντιδημοκρατικό».

Αν το VMRO δεν υποστηρίζει ανοικτά και καθαρά την αποχή, τότε ποιος την υποστηρίζει; Και τι αξία έχει;

(φωτογραφία: διαδήλωση υπέρ του «ναι» στα Σκόπια, το περασμένο καλοκαίρι).

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Ο βασικός ανοικτός υποστηρικτής της αποχής είναι το καινούργιο, μικρό ακροδεξιό κόμμα «ενωμένη μακεδονία». Ο επικεφαλής του (Janko Bachev) όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον διαφημίζει το ότι έχει σχέσεις με την Μόσχα· ότι παίρνει λεφτά από ‘κει και ότι εκεί εκπαιδεύονται στελέχη του κόμματος. Εννοείται ότι θέλει να πλαγιοκοπήσει το VMRO από ακροδεξιά αφαιρώντας του επιρροή. Ωστόσο έχει ένα βασικό πρόβλημα, που είναι η καθαρή θέση του: δεν είναι, απλά, εναντίον του ονόματος «βόρεια μακεδονία» και άρα εναντίον της «συμφωνίας των Πρεσπών». Είναι εναντίον της ένταξης του κράτους στην ε.ε. και το νατο, και υπέρ στενότερων σχέσεων καθε είδους με τη Μόσχα. Πρόκειται, φυσικά, για δύο διακριτά ζητήματα (το όνομα απ’ την μια μεριά και οι κρατικές συμμαχίες απ’ την άλλη) που έξυπνα οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev έχουν συνδέσει ήδη. Πόσους, όμως, μπορεί να αφορά ο ρωσο-φιλία της «ενωμένης μακεδονίας»; Αυτό δεν θα φανεί απ’ την αποχή στο δημοψήφισμα· αλλά όταν γίνουν εκλογές. Είναι σίγουρο, όμως, πως εκείνοι που θα ήθελαν να ισχύει το τωρινό (συνταγματικό) όνομα δεν είναι υποχρεωτικά «φιλορώσοι»…

Είναι εξαιτίας αυτής της «πίεσης» απ’ τα άκρα δεξιά του που το VMRO κρατάει επαμφοτερίζουσα στάση: δεν προπαγανδίσει το «όχι» στο δημοψήφισμα, ούτε προπαγανδίσει επίσημα την αποχή· κάνει το δεύτερο ανεπίσημα, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι θα σεβαστεί το «ναι» αν το δημοψήφισμα είναι έγκυρο (άρα, ακόμα και με 55% συμμετοχή…).

Αυτά τα δεδομένα, συν το ότι ένα δημοψήφισμα με υψηλή αποχή μπορεί να νοθευτεί εύκολα (αν χρειαστεί…), κάνουν κατά την άποψή μας εξαιρετικά δύσκολο οτιδήποτε άλλο πέρα από μια συμμετοχή πάνω απ’ το όριο των 600.000, και ένα σαφώς πλειοψηφικό «ναι».

Οι μύχιες ελληνικές ελπίδες θα διαψευστούν αν έτσι γίνουν τα πράγματα. Αργά ή γρήγορα οι φαιορόζ θα πρέπει να διαχειριστούν όχι την «συμφωνία των Πρεσπών» την ίδια, αλλά τις συνέπειες των πονηρών και για εσωτερική κατανάλωση ελιγμών τους πριν απ’ αυτήν· και τα μη ανακοινώσιμα «εθνικά οφέλη» απ’ την εφαρμογή της.

(φωτογραφία: Ο Bashev σε συγκέντρωση οπαδών του μπροστά απ’ το κοινοβούλιο, στις 17 Ιούνη. Στο δεξί του χέρι ανεμίζει την ρωσική σημαία).

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Υπάρχει ένα ζήτημα ακόμα: ο αγαπημένος «κακός» για διάφορους δυτικούς, η «εμπλοκή της Μόσχας» (και) σ’ αυτήν την δημοκρατική διαδικασία…

Είναι προφανές ότι γενικά το ρωσικό καθεστώς δεν θέλει ενίσχυση του νατο· αλλά είναι εξίσου προφανές ότι το κράτος της μακεδονίας είναι ασήμαντο (τεχνικά) μέγεθος, που σημαίνει δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα σπουδαίο στο νατο· και βρίσκεται σε μια γεωγραφική θέση αδιάφορη για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Το ενδιαφέρον της Μόσχας δεν είναι το αν τα Σκόπια θα μπουν ή όχι στο νατο (οι αμερικάνοι έχουν έτσι κι αλλιώς μεγάλη βάση δίπλα, στο κόσοβο…) αλλά η ουκρανία και η γεωργία!

Το κυριότερο που ενδιαφέρει την Μόσχα στα νοτιοδυτικά της είναι η Μαύρη Θάλασσα. Η συμμαχία της με την Άγκυρα (που είναι κράτος / μέλος του νατο!) είναι βασική· όπως βασικό είναι και το να εμποδιστούν σταθερές αεροναυτικές αμερικανικές βάσεις στα πέριξ.

Πέρα απ’ αυτά, φυσικά, το να υπάρχουν (οργανωμένοι) «φίλοι της ρωσίας» οπουδήποτε (ακόμα και στον Δ του Κενταύρου…) πράγματι ενδιαφέρει τις ρωσικές υπηρεσίες. Μόνο που το ίδιο ισχύει για κάθε καπιταλιστικό κράτος με μικρότερες ή μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Αν η φιλορωσική «ενωμένη μακεδονία» βρεθεί με μια εκλογική δύναμη 10% ή και 5% είναι μια χαρά για την Μόσχα: θα έχει τους ανθρώπους της και στο μακεδονικό κράτος / παρακράτος / πολιτικό σύστημα, όπως τους έχει και αλλού στα δυτικά βαλκάνια.

(Κι ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και το ορθόδοξο παπαδαριό στο μακεδονικό κράτος…)

Αυτό είναι όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή…

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Ο (θάπρεπε – νάναι – βαθιά – στη – μπουζού) πρωθ. του ισραηλινού απαρτχάιντ Νetanyahu δοκίμασε άλλη μια performance στη συνέλευση του οηε, κατηγορώντας την Τεχεράνη για μυστικές αποθήκες με μυστικό πυρηνικό υλικό – για βόμβες φυσικά. Έδειξε αεροφωτογραφίες με βελάκια, και – αυτονόητο – δεν έχασε την ευκαιρία να υμνήσει την αποτελεσματικότητα της mossad του. Που όλα τα ξέρει, κι όλα τα μαχαιρώνει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο (θάπρεπε – να – σαπίζει – σε – μπουντρούμι) ισραηλινός πρωθ. προσπαθεί να παίξει τον ρολάκο του απειλούμενου απ’ το «κρυφό» πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν· για να δικαιολογήσει το γιατί όλα όσα κάνει η Ουάσιγκτον εναντίον της Τεχεράνης (κι όσα θα ήθελε να γίνουν στο μέλλον) είναι απόλυτα δικαιολογημένα. Δεν παράλειψε να οικτίρει τους ευρωπαίους που έχουν ξελογιαστεί απ’ τα οικονομικά κάλλη του ιρανικού καπιταλισμού και δεν βλέπουν αυτά που βλέπουν τα δικά του μάτια.

Δυστυχώς για τον καραγκιόζη μεν με αλυσοπρίονο δε Netanyahou (και τον Lieberman, και όλη την υπόλοιπη συμμορία) τον διέψευσαν (ανώνυμα…) οι συμμαχικές αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Τα ξέρουμε αυτά τα σημεία (που έδειξε στις αεροφωτογραφίες) και είναι γεμάτα από χαρτιά· σίγουρα όχι με κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί παραβίαση της συμφωνίας 5+1 δήλωσαν στο reuters.

Υπάρχει κάτι ευχάριστο σ’ αυτές τις καταγγελίες: προκαλούν γέλια έως χασμουρητά διεθνώς. Υποθέτουμε ότι δεν είναι αυτό που επιδιώκει το ισραηλινό κρατικό φασισταριό.

Ούτε το ελληνικό.

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Καΐρου – Ριάντ θα έχει έναν θίασο παλιάτσων γ διαλογής. Αν, όμως, βάλει στη θέση των βιτρινών τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα που βρίσκονται πίσω τους, μηχανισμούς καπιταλιστικούς, κρατικούς, παρακρατικούς, μαφιόζικους, η «οικογενειακή φωτογραφία» δείχνει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα: χασάπηδες διαφόρων κυβικών, διψασμένοι για αίμα.

Στην αργκώ τους του αίμα λέγεται «αναβάθμιση του ρόλου της χώρας». Είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στην Αθήνα, είτε στο Τελ Αβίβ, είτε στο Ριάντ, είτε στο Κάιρο, γι’ αυτήν την «αναβάθμιση» αγωνιούν. Προφανώς επειδή τους έχει προκύψει «υποβάθμιση»…

Πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο τενεκεδένιος την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν είναι αδιάφορο. Δεν έχει καμμία σημασία, όπως και τίποτα απ’ αυτά που λέει. Εντολοδόχος είναι, ένας περαστικός κλόουν, μετά τους προηγούμενους και πριν τους επόμενους. Σημασία έχει τι προσδοκούν τα (ελληνικά) αφεντικά του.

Κι εκεί, διαβάζοντας πίσω απ’ τις γραμμές διάφορων αναλύσεων των φερεφώνων του ντόπιου βαθέος κράτους, διαπιστώνουμε μια ελάχιστα συγκρατημένη αμηχανία. Πρώτον, επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» μπορεί να το τραβήξει πολύ μακρύτερα απ’ όσο αντέχουν οι πλάτες του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού. Και δεύτερον επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» είναι «σφικτός», έχει γίνει τσιγγούνης στο τι «δίνει». Πίσω απ’ τις κορώνες «ναι, αλλά να πάρουμε σοβαρά ανταλλάγματα» κρύβεται η αγωνία μήπως αυτό το “america first” στα δεδομένα του 21ου αιώνα δεν αφήνει σπουδαία ψίχουλα για τους κολαούζους. Όχι λάθος αγωνία…

Προς το παρόν, πάντως, η φάση βρίσκεται στο «ναι!». Ναι! στην Ουάσιγκτον, ναι! στο Τελ Αβίβ, ναι! στο Κάιρο, ναι! σ’ όποιον υποδείξει το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κάθε είδους (καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και θεσμικά) ντόπιοι λακέδες του.