Τετάρτη 29 Αυγούστου. Και πάνω που (σύμφωνα με το ψόφιο κουνάβι…) «θα εφεύγε το συντομότερο», μένει το συντομότερο. Ο αμερικανικός στρατός δεν εγκαταλείπει την βόρεια / βορειοανατολική συρία, όπου έχει κατσικωθεί χάρη στις ypg/pkk – καθόλου παράξενο. Ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών βάσεων, δημιουργία καινούργιων, και εγκατάσταση επιπλέον ραντάρ: δεν το λες «αποχώρηση», ε;
Τσάκισε το σχέδιο των μισθοφόρων, πληρωμένων απ’ το Ριάντ; Δεν αποκλείεται – υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι για να μην δουλέψει. Οπότε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο: η Ουάσιγκτον έχει καταλάβει ένα ικανό μέρος της (άλλοτε) συριακής επικράτειας (το ότι εκεί υπάρχουν οι εντολοδόχοι του pkk δεν αλλάζει το ποιος είναι το αφεντικό), η οποία συριακή επικράτεια πρέπει να θεωρείται διαμελισμένη για το εγγύς μέλλον – πλην απροόπτου.
Είναι ευχαριστημένοι στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ μ’ αυτό το επίτευγμα; Καθόλου σίγουρο. Ειδικά αν οι «προφητείες» της Μόσχας, περί «επίθεσης με χημικά» στον θύλακα του Idlib και, σαν τρέιλερ, αμερικανο-αγγλο-γαλλικών βομβαρδισμών των συριακών θέσεων για συνετισμό, αποδειχθούν αληθινές.
Ωστόσο ένας εξωτερικός παρατηρητής δικαιούται να αναρωτιέται για το αν αυτό το βιολί με τις «χημικές επιθέσεις» είναι υπεράνω αντιμετώπισης απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό «δικαίωμα»: για να λύσει το πρόβλημα με τους proxies του Ριάντ στο Idlib εκ των ενόντων (: δηλαδή με τους δικούς της proxies). Αυτή η δέσμευση είναι προϊόν των εντατικών διαβουλεύσεων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα· μένει, ωστόσο, να φανεί η αποτελεσματικότητά της.
Κατά τα άλλα: στις 7 Σεπτέμβρη, που δεν θα γίνει (οριστικό) η τετραμερής Βερολίνο – Παρίσι – Άγκυρα – Μόσχα, θα γίνει συνάντηση του μπλοκ της Αστάνα στην Τεχεράνη. Έχουν να γίνουν πολλά ακόμα· κι όχι μόνο (ή, ίσως, όχι κυρίως) στο συριακό πεδίο μάχης.