Month: August 2018

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Όταν ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Σεούλ Harry Harris ρωτιέται για την στάση των ηπα απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ τους επόμενους μήνες απαντάει «θα δούμε…», «περιμένουμε να δούμε…», «συζητάμε με τον σύμμαχό μας, τη νότια κορέα…», και άλλα παρόμοια. Μπορεί να θεωρηθούν υπεκφυγή τέτοιες απαντήσεις. Όμως δείχνουν σα να μην μπορεί η Ουάσιγκτον να παρακολουθήσει τις εξελίξεις (που, άλλωστε, ουδέποτε επεδίωξε…) και να αναγνωρίζει πως βρίσκεται σε θέση θεατή. Μάλλον θυμωμένου.

Απ’ την μεριά του ο Moon παρουσιάζει πλέον σχέδια – κάποια απ’ τα οποία σκοπεύει να συμφωνήσει άμεσα με τον Kim. Εκείνο που έβαλε πρόσφατα στην πρώτη γραμμή είναι η διπλή σιδηροδρομική σύνδεση των δύο κορεών, μεταξύ τους και με τα σιδηροδρομικά δίκτυα της ρωσίας και της κίνας. «Διπλή» επειδή θα έχει ένα δυτικό και ένα ανατολικό σκέλος, κατά μήκος της χερσονήσου.

Κατά τον Moon τα τραίνα θα ενισχύσουν την οικονομική συνεργασία των δύο κορεατικών κρατών, και την οργανική τους ένταξη στην ανατολικοασιατική ζώνη κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και των πρώτων υλών, άρα αξιοποίησης του κεφαλαίου.

Ωραία ακούγονται αυτά τα σχέδια, αλλά έχουν ένα πρόβλημα: δεν τα γουστάρει ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Τόκιο. Οπότε πρέπει να δούμε τι θα ξεκινήσει και πως θα προχωρήσει απ’ αυτά – τους επόμενους μήνες…

Θαυμάσια θαύματα!

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Το πόπολο, ο μαζικός διανοητικός πάτος του εθνικού βαρελιού, συμφωνεί: πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο ήταν «η παναγιά που έκανε το θαύμα της»… Το φαιορόζ γκουβέρνο απ’ την μεριά του, στις πιο επίσημες ανακοινώσεις του, προσπάθησε να χωθεί στο κάδρο (και όχι στο εικόνισμα) επαινώντας την δική του διπλωματία που, τάχα, άφησε περιθώρια στην Άγκυρα να λευτερώσει τα παληκάρια μας (αν και ένας ογκόλιθος, οποιοσδήποτε ογκόλιθος κι όχι μόνο ο Nick the greek, δεν αφήνει περιθώρια περάσματος). Άλλοι «κύκλοι» του βαθέος κράτους επιμένουν ότι τον Ερντογάν έπιασε απ’ το λαιμό η Ουάσιγκτον (χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να εξηγήσουν την αμερικανική ελληνολατρεία ούτε το γιατί φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο, η Άγκυρα να κρατάει απ’ τα genitals την Ουάσιγκτον…)

Σε κάθε περίπτωση οι φαιορόζ κινδυνεύουν η ιστορία να τους γυρίσει τούμπα. Δεν μπορούν να επιδείξουν κάποια σοβαρή συμβολή στην εξέλιξη (για πολύ λιγότερα κάνουν πολύ περισσότερο θόρυβο προκαταβολικά…) και έχει αρχίσει το πριόνισμα: «Ποιοί αμερικάνοι, ποιά διπλωματία; Κάτι έδωσαν στον Ερντογάν. Τι όμως; Τις μουφτίες στη Θράκη; Τι;». Problem: απ’ την εποχή του asset ταχυδακτυλουργού Γιάνη και μετά, κανείς δεν πιστεύει ότι οι φαιορόζ τόχουν να κάνουν θαύματα…

Κατά τα υπόλοιπα, δεν ήταν μεν γερμανός αλλά έχει ευρωπαϊκό προφίλ ο επόμενος που αποφυλακίστηκε στην τουρκία, μετά τα «δύο παλληκάρια»: ο Taner Kilic, επικεφαλής του τουρκικού τμήματος της διεθνούς αμνηστίας· με απαγόρευση εξόδου απ’ την χώρα πάντως. (Φαίνεται ότι η παναγία των ελλήνων μαζί με τον θρυλικό ογκόλιθο έχουν πάρει πολλές απελευθερωτικές εργολαβίες στην τουρκία, και μάλιστα «ασχέτως θρησκεύματος»…)

Πριν 2 ημέρες («οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…») είχαμε υπενθυμίσει την «φιλία» της Ντόχα προς την Άγκυρα. Και χτες ο εμίρης του κατάρ Tamim bin Hamad al Thani υποσχέθηκε στον Erdogan 15 δισεκατομύρια άμεσες επενδύσεις· θα υπάρξει και συνέχεια. Άλλωστε η «εθνική τράπεζα του κατάρ» έχει αγοράσει την (γνωστή και στα μέρη μας, στο παρελθόν) Finansbank. Και η “εμπορική τράπεζα” του κατάρ έχει στην ιδιοκτησία της την τουρκική alternatifbank. Συνεπώς η Ντόχα έχει άμεσα συμφέροντα στον τουρκικό χρηματοπιστωτισμό – και στην καλή του υγεία. Όσο για την τουρκο-γερμανική φιλία, η Merkel επανέλαβε ότι στα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού είναι η ευημερία του τουρκικού. Κλπ, κλπ.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να θυμίζουν τις αντίστοιχες προσπάθειες «προσέλκυσης χρήματος» απ’ τους φαιορόζ, το πρώτο επικό εξάμηνο του ’15. … Δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή – αλλά η αλήθεια είναι ότι το διεθνές βάρος του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου (συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής αξίας) σε σχέση με εκείνο του ελληνικού είναι η μέρα με τη νύχτα.

Μπορεί να κοροϊδεύει κανείς τον εαυτό του με αρχαία μεγαλεία ή ότι είναι η χρυσή βίδα του σύμπαντος… Αλλά στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο ΔΕΝ είσαι ό,τι δηλώνεις…

(φωτογραφία: Γεύμα εργασίας· ο εμίρης κάθεται απέναντι απ’ τον Erdogan. Είμαστε αδελφοί λαοί με τον τουρκικό είπε ανάμεσα σε άλλα· πράγμα που πρέπει να έκανε ηχώ ως το συριακό Idlib…)

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Μιλώντας σε εκδήλωση για την 73η επέτειο της απελευθέρωσης της κορεατικής χερσονήσου απ’ την ιαπωνική κατοχή (1910-45) ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in προανήγγειλε ότι σκοπεύει να κάνει ένα τολμηρό βήμα στη συνάντησή του τον Σεπτέμβρη με τον βορειοκορεάτη Kim Jong Un – με σκοπό (είπε) να εμβαθύνει την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο κορεών.

Δεν είναι ρηχές οι σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί! Το πιθανότερο είναι ότι ο Moon θέλησε να «αιτιολογήσει» προκαταβολικά (με το επιχείρημα της «εμβάθυνσης») το «τολμηρό βήμα» του, όχι απέναντι στους κορεάτες (νότιους και βόρειους) αλλά απέναντι στην Ουάσιγκτον.

Και να γιατί. Με βάση τους σχεδιασμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μετά την ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού στη συνάντηση της Σιγκαπούρης με τον Kim, θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει ήδη η χαλάρωση (έστω) κάποιων κυρώσεων του οηε κατά της Πγιονγκγιάνγκ· ειδικά εκείνων που αφορούν το εμπόριο ή κάποιες στρατηγικές επενδύσεις στη βόρεια κορέα.

Όμως η Ουάσιγκτον, και ειδικά οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, που καθόλου δεν γούσταραν τα χαϊλίκια και τις χαιρετούρες του με τον νο 1 «διεθνή ταραξία» στον Ειρηνικό, εμποδίζουν οποιοδήποτε πρακτικό βήμα εξομάλυνσης. Κάνουν το αντίθετο: προσθέτουν επιπλέον δικές τους κυρώσεις.

Αυτό το φρενάρισμα, που εμποδίζει ορισμένα απ’ τα βήματα του σχεδιασμού, δεν μπορεί να ξεπεραστεί διοργανώνοντας μια ακόμα συνάντηση Trump – Kim!!! Ούτε είναι δυνατόν να γίνονται όλα “στην παρανομία”… Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, με κάποιους τρόπους, «κατά μέτωπο» – εξ ου, εκτιμάμε, και ο λόγος περί «τολμηρού βήματος». Στην ίδια εκδήλωση ο Moon ξεκαθάρισε ότι η βελτίωση των ενδο-κορεατικών δεσμών δεν είναι και δεν μπορεί να είναι παράπλευρη συνέπεια των σχέσεων Πγιονγκγιάνγκ – Ουάσιγκτον… Αυτό σημαίνει ότι αυτή η «βελτίωση» οφείλει να προσπεράσει τα εμπόδια που βάζει η Ουάσιγκτον.

Με δεδομένο πως απ’ τα τέλη Αυγούστου ως τα μέσα Σεπτέμβρη πρόκειται να γίνει ένας «καταιγισμός» συναντήσεων των κεντρικών πολιτικών βιτρινών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ μεταξύ τους (σε διάφορους συνδυασμούς), και με δεύτερο δεδομένο το ότι η Ουάσιγκτον αναδεικνύεται σταθερά σε «υπερδύναμη παρίας» που δημιουργεί διαρκώς διεθνή προβλήματα, εκτιμάμε πως τις επόμενες εβδομάδες θα εκδηλωθεί μια εντονότερη (αλλά συντεταγμένη) αμφισβήτηση της όποιας αμερικανικής ηγεμονίας στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Δυτικός Ειρηνικός

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Την περασμένη Δευτέρα το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε το νόμο για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό των ηπα για το 2019. Πολύ καλά νέα για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία: 717 δισεκατομμύρια δολάρια για ναυπηγήσεις 13 νέων πολεμικών, ενός ακόμα αεροπλανοφόρου (συν ένα που βρίσκεται ήδη στα ντόκια), υποβρυχίων, παραγωγής f-35 κάθετης απογείωσης, και λοιπά και λοιπά. (Στον προϋπολογισμό περιλαμβάνεται και «στρατιωτική βοήθεια στο ισραήλ» αξίας 38 δισεκατομμυρίων, μέσα στην επόμενη δεκαετία).

Το αναπόφευκτο είναι ότι ένας τέτοιος ετήσιος πολεμικός προϋπολογισμός πρέπει να κατονομάζει τους εχθρούς. Και το κάνει (σύμφωνα με το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα): η ρωσία, η κίνα – και άλλοι… Όμως για την κίνα υπάρχει εκτεταμένη αναφορά. Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα κάτι ασυνήθιστο ως τώρα στο διεθνές προφίλ του Πεκίνου: να βγει για να καταγγείλει αυτές τις αμερικανικές προθέσεις όχι το πολιτικό τμήμα του καθεστώτος (ο Xi), αλλά το στρατιωτικό: το υπουργείο άμυνας.

Ο εκπρόσωπος τύπου Wu Qian κατηγόρησε την Ουάσιγκτον ότι τα περιεχόμενα του νόμου / προϋπολογισμού που αφορούν την κίνα «είναι γεμάτα ψυχροπολεμική mentality, προωθούν την σύγκρουση μεταξύ των δύο κρατών, και ανακατεύονται στις εσωτερικές υποθέσεις της κίνας».

Αυτό το τελευταίο αφορά την ταϊβάν. Πριν περίπου 4 μήνες (Κυριακή 22 Απρίλη, ανατολική ασία) γράφαμε:

…

Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

…

Στον καινούργιο πολεμικό προϋπολογισμό της Ουάσιγκτον περιλαμβάνεται το άρθρο νο 1257, με τίτλο: για την ενίσχυση της στρατιωτικής ετοιμότητας της ταϊβάν· και το άρθρο νο 1258, που προβλέπει την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας ηπα – ταϊβάν, τον εξοπλισμό της με “αμυντικά όπλα”, κλπ κλπ. Η κυβέρνηση της φιλοαμερικάνας και αντικινέζας πρόεδρου της ταϊβάν Tsai Ing-wen δήλωσε ευγνωμοσύνη προς τις ηπα και τον πρόεδρο Trump για αυτές τις προβλέψεις του νέου πολεμικού προϋπολογισμού.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν έχει εγκαταλείψει επίσημα την «πολιτική της μίας κίνας» (σύμφωνα με την οποία η ταϊβάν είναι τμήμα της ενός και μοναδικού κινεζικού κράτους, με πρωτεύουσα το Πεκίνο) δρα ακριβώς αντίθετα. Δεν έχει επίσημες διακρατικές πολιτικές / διπλωματικές σχέσεις σε επίπεδο κορυφής· παρακάμπτει όμως αυτό το «ελάττωμα» και προχωράει σε αναβάθμιση των στρατιωτικών της σχέσεων.

… Δεν θα αφήσουμε ποτέ κανέναν, οποιαδήποτε στιγμή ή με οποιονδήποτε τρόπο, να χωρίσει την ταϊβάν απ’ την κίνα – δήλωσε ο Wu Qian εκ μέρους του κινεζικού στρατού…. Να γιατί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει πολλή δουλειά μπροστά του (συμπεριλαμβανόμενων ενδεχόμενων «παρακάμψεων»…)· είτε ακουστεί κάτι για τις αποφάσεις του είτε τις συμπεράνουμε λογικά…

«Σύντροφοι εν όπλοις»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Το γελοίο δεν βρίσκεται μόνο στην ακαριαία αμηχανία / κομπλάρισμα του αντιτουρκισμού των μηχανισμών προπαγάνδας του ελληνικού βαθέος κράτους μόλις ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των «δύο παλληκαριών». Το γελοίο δεν βρίσκεται στο ότι αυτή η «ευχάριστη έκπληξη» προκάλεσε έναν προπαγανδιστικό αχταρμά, όπου οι καμπάνες για την απελευθέρωση κτυπούσαν ανάμεσα στην «αυξημένη τουρκική επιθετικότητα» στο Αιγαίο και στην «επαπειλούμενη κατάρρευση της τουρκίας» στα δελτία ειδήσεων.

Η κορυφαία γελοιότητα βρίσκεται ότι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν οι ντόπιοι δημαγωγοί την αιτία της ξαφνικής απελευθέρωσης, και μην μπορώντας να την αποδώσουν στην (διπλωματική) μαγκιά της Αθήνας, βρήκαν σε χρόνο dt ποιος φρόντισε για τα «δυο παλληκάρια»: η Ουάσιγκτον!!! Ναι, το ψοφιοκουναβιστάν ανάγκασε την Άγκυρα να κάνει πίσω στο θέμα των «δύο παλληκαριών»!!!

Είναι ψυχοπαθολογικό, και γνήσια ελληνικό. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει σωστά, σ’ όλο το εμετικό μεγαλείο του. Η ελληνική ψυχοπολιτική αντίδραση ήταν κάτι σαν ακαριαία «θεωρία συνωμοσίας» εντός, όμως, της (εθνικής) γραμμής για τις εθνικές συμμαχίες. “Καλή συνωμοσία”, δηλαδή. Μόνο που χτες, την μέρα που έγινε το «θαύμα» (που λέει ο καραψεκασμένος κυβερνητικός εταίρος), στην τουρκία ήταν αυτός που φαίνεται αριστέρα στην αποπάνω φωτογραφία. Για σοβαρές κουβέντες – επί της συγκυρίας…

Δεν είχε κανένα λόγο να ευχαριστήσει την Αθήνα. Είχε όμως πολλούς λόγους να κουβεντιάσει με τον «σύντροφο εν όπλοις» πως θα ξεφορτωθεί η Άγκυρα την «σαβούρα» στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά με ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι ώστε να μείνει επικεντρωμένη, αν είναι δυνατόν χωρίς τα ασήμαντα ελληνικά αφεντικά να χοροπηδάνε σαν καλικάτζαροι στην ανατολική Μεσόγειο με κάθε ευκαιρία.

Αν ακούσετε ότι απελευθερώνονται και κάποιοι γερμανοί που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, να ξέρετε ότι … η Ουάσιγκτον παραμένει η (μόνη) υπερδύναμη!…

Μόνο για ενήλικες

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Έχουμε υποστηρίξει στο όχι μακρινό παρελθόν ότι η όποια φραστική / βερμπαλιστική ένταση ανάμεσα στην Άγκυρα και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά το Βερολίνο, δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται στα σοβαρά. Τώρα ίσως έχει φτάσει η στιγμή για να ξεκαθαριστεί ότι οι (αναγκαίοι) για την Άγκυρα «δυτικοί σύμμαχοι» βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν πάντα στον 20ο αιώνα: στη γερμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε πρόσφατες γερμανικές δηλώσεις (ας πούμε σε σχέση με την κερδοσκοπική επίθεση στην τουρκική λίρα ή τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Άγκυρας). Πιο χαρακτηριστική είναι η αναμενόμενη συνάντηση γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και τουρκίας, στις αρχές Σεπτέμβρη – με «επίσημο θέμα» την συρία…

Το βασικά, σε κάθε περίπτωση, είναι αυτά: Α) Πολλά ευρωπαϊκά κράτη και οπωσδήποτε το γερμανικό βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με την Άγκυρα (αλλά και την Μόσχα) σε ότι αφορά τους αμερικανικούς εκβιασμούς με αφορμή το ιράν, και όχι μόνο. Β) Το τουρκικό κράτος δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί μονόπλευρα στην ευρασιατική ένωση· ούτε η Μόσχα ή το Πεκίνο θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις (σε διάφορα επίπεδα) με «δυτικά» κράτη είναι συστατικό στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, από τότε που δημιουργήθηκε το τουρκικό κράτος. Γ) Με την Ουάσιγκτον σαν ταύρο σε υαλοπωλείο, η Άγκυρα και οι σύμμαχοί της στο μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Τεχεράνη) το τελευταίο που θα ήθελαν είναι δευτερεύουσες τριβές με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που θα έδιναν υλικό στους «φιλοαμερικάνους» μέσα στα ευρωπαϊκά καθεστώτα· δηλαδή έξτρα πόντους στην Ουάσιγκτον. (Ήδη βλέπουν το πως το φασιστικό ισραηλινό κράτος ανακατεύεται στην πολιτική σκηνή του – κατά άλλα – “συμμαχικού” Λονδίνου. Βλέπουν κι άλλα…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ακόμα κι αν δεν ήταν προβλέψιμη η απελευθέρωση των δυο ελλήνων καραβανάδων, είναι απόλυτα εξηγήσιμη. Κι ακόμα πιο εξηγήσιμη θα είναι η απελευθέρωση γερμανών (ή τυχόν άλλων κατόχων ευρωπαϊκών διαβατηρίων) κρατούμενων στην τουρκία – έτσι ώστε να μείνουν στα χέρια της (πανηγυρικά! διαφωνεί κανείς;;;) «ανεξάρτητης τουρκικής δικαιοσύνης» μόνο αμερικάνοι ή υπάλληλοι της αμερικανικής πρεσβείας εκεί. Παπάδες ή κοσμικοί…

(φωτογραφία: Στην χθεσινή κοινή συνέντευξη τύπου μετά τις διήμερες συζητήσεις του με τον Lavrov, ο Cavusoglu δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει σύγχιση μέσα στην αμερικανική διοίκηση. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει τι, όχι μόνο εναντίον της τουρκίας αλλά γενικά· υπάρχει χάος σ’ αυτήν την διοίκηση. Αν οι ηπα θέλουν να συνεχίσουν να είναι χώρα με υπόληψη, δεν μπορεί να συνεχίσουν έτσι, μ’ αυτές τις καταχρήσεις…

Τυπική δήλωση πολιτικής βιτρίνας που αναγκάστηκε απ’ την usa να αφήσει τα «δύο παληκάρια» – δεν συμφωνείτε;)

Η «ελευθερώτρια»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Θεωρώ ότι η σύλληψη των δύο στρατιωτικών ήταν προγραμματισμένη, προσχεδιασμένη και ήταν μια κίνηση την οποία είχαν προετοιμάσει οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με εντολή του Ερντογάν προκειμένου να δημιουργήσουν το περιβάλλον εκείνο για να κάνουν πράξη την ομηρία που θα οδηγούσε στη συναλλαγή με τους οκτώ. Δεν θεωρώ ότι ήταν μια πράξη που έγινε κατά τύχη. Βρήκαν την ευκαιρία, μέσα σε μία νύχτα που είχε χιόνια, σε μία περιοχή δύσκολη, να κάνουν πράξη ένα προσχεδιασμένο σενάριο.

Αυτά τα είπε ο υπερψεκασμένος υπ.αμ., καιροσκόπος, βαθυκρατικός, αλλά και άνθρωπος εγνωσμένου αμερικανικού προσανατολισμού, πριν μόλις μια βδομάδα. Είναι αυτό που λέμε «στέρεα πολιτική αντίληψη»…. (Θα έβαζε η Ουάσιγκτον το μαχαίρι στο λαιμό της Άγκυρας για τα «δύο παλληκάρια» και θα το αγνοούσε ένας απ’ τους ανθρώπους της στην Αθήνα; Αποκλείεται.)

Αυτός ο τύπος, ένας αληθινός εκπρόσωπος του έθνους, θα υποδεχθεί σήμερα τα «δύο παλληκάρια» στη Σαλονίκη. Πριν φρόντισε να τιτιβίσει και μια «παναγιά ελευθερώτρια» (όχι σε γραβάτα, σε εικόνισμα…), μπας και μαζέψει κανά ψηφουλάκι σαν «άκρη» με την κυρία…

Οποιαδήποτε στοιχειωδώς λογική πολιτική βιτρίνα, εκτός συνόρων, στα πέριξ και όχι μόνο, έχει καταλάβει τι πάει να πει ελλαδιστάν. Με πεσμένη δραστικά την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου, τι θα έλεγε οποιαδήποτε τέτοια όχι ντόπια πολιτική βιτρίνα τέτοιους καιρούς; Τι θα κουβέντιασαν επ’ αυτού Lavrov και Cavusoglu; Αυτό: Ρε, πολλή σημασία τους δίνουμε! Γάμησέ τους τους μαλάκες!!! Δεν τους χέζουμε να ησυχάσουμε; «Ναι, ναι, παιδιά είστε ο.κ.!!! Βγαίνετε, άντε, με τις υγειές σας! ΒΓΑΙΝΕΤΕ ρεεεε!!!»

Βγαίνετε απ’ το τούνελ; Βγαίνετε απ’ την φυλακή στο Edirne; Βγαίνετε για χοιρινές; Δεν έχει σημασία: βγείτε και πάτε στο καλό…. (Και να μας γράφετε…)

(Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με μεγάλα γράμματα. Έχει και τα ψιλά της….)

The deal of the Century

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την μέση Ανατολή, την Παλαιστίνη αλλά όχι μόνο. Είναι «η συμφωνία του αιώνα». Την σπρώχνουν, την πηγαίνουν και την φέρνουν, ο βασιλικός γαμπρός / άνθρωπος της mossad Kushner και κανά δυο πράκτορες ακόμα. Κι ενώ είχε αναγγελθεί η παγκόσμια ανακοίνωσή της την περασμένη άνοιξη (γιατί τι «συμφωνία του αιώνα» θα ήταν αν δεν γινόταν παγκόσμιο γεγονός;) το καλοκαίρι προχωράει και το deal εξατμίζεται στον αέρα.

Ο λόγος είναι απλός. Εκτός απ’ το Τελ Αβίβ και τον τοξικό στο Ριάντ (με τους φίλους του στα εμιράτα) κανένας άλλος δεν την στηρίζει. Ακόμα και ο ιορδανός μονάρχης Abdullah o B, που προσπαθούν να τον στριμώξουν με διάφορα μέσα, ξαπόστειλε πρόσφατα τους πραματευτάδες: «Δεν μπορώ να σας βοηθήσω αν δεν πείσετε τους παλαιστίνιους. Και το θεωρώ αδύνατο να τους πείσετε».

Είναι μια καραμπινάτη αμερικανική «διπλωματική» αποτυχία χωρίς προηγούμενο, που δεν έχει καταγραφεί επίσημα. Κι αυτή η αποτυχία έχει αιτία απλή: είναι τόσο φιλοϊσραηλινή η ιδέα της «λύσης» που ούτε καν το κυβερνοφασισταριό του Τελ Αβίβ δεν θα την παρουσίαζε από μόνο του σαν «συμφωνία για το παλαιστινιακό ζήτημα».

Τέτοιους καιρούς τέτοιες αποτυχίες έχουν σημαντικές συνέπειες. Όταν το usa ήταν στα πάνω του (ας πούμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90) είχε τον «όγκο» και το «βάρος» να πείσει τόσο την τότε ισραηλινή κυβέρνηση όσο και τον Αραφάτ να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, έτσι ώστε αφενός να σερβιριστεί κάτι σαν «συμφωνία», κρατώντας (οι ηπα) αφετέρου μια στάση «ουδέτερου αλλά αποφασιστικού» μεσολαβητή. Έτσι υπογράφτηκαν οι ολέθριες για τους παλαιστίνους «συμφωνίες του Όσλο»

Το γεγονός ότι τώρα η Ουάσιγκτον σπάει τα μούτρα της ακόμα και στο Αμμάν επειδή είναι τόσο φιλοϊσραηλινή όσο δεν πάει άλλο, δείχνει την παρακμή της – που δεν διαφεύγει καθόλου απ’ τους υπαρκτούς ή δυνητικούς ανταγωνιστές / αντιπάλους της. Τέτοια παρακμή ώστε είναι αδύνατο να κρατηθούν πια ακόμα και τα ελάχιστα προσχήματα: το μόνο που προτείνει το «deal of the century» στους παλαιστίνιους που θα ζουν σε μικρές ανοικτές φυλακές / στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ότι «κάποιοι» θα φτιάξουν στα θεσμοθετημένα μπαντουστάν κανά εργοστάσιο… Να δουλεύουν, να έχουν ένα μεροκάματο αν είναι φρόνιμοι, να ψωνίζουν απ’ τον μπακάλη…

Διότι, ως γνωστόν, η εργασία απελευθερώνει… Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ (αλλά και η Αθήνα από πίσω) έρχονται κάθε μέρα και κάθε μήνα πιο κοντά στη Νέμεση της Ιστορίας – στην ανατολική Μεσόγειο…

Θα «καθαρίσουν» τα αεροπλανοφόρα; Επιτρέψτε μας να έχουμε σοβαρές αμφιβολίες…

Αφγανιστάν

Τρίτη 14 Αυγούστου. Στη (γεωγραφική) μέση του ενιαίου μετώπου του 4ου παγκόσμιου πολέμου Ανατολική Μεσόγειος / Θάλασσα της κίνας, στα αφγανικά υψίπεδα, οι ταλιμπάν κερδίσουν διαρκώς έδαφος.

Κατ’ αρχήν στρατιωτικά. Εδώ και 3 ημέρες (απ’ τις 11 Αυγούστου) βρίσκεται σε εξέλιξη επιχειρήσή τους για κατάληψη της πόλης Ghazni – ως τώρα έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η πόλη βρίσκεται σε στρατηγική θέση, πάνω στο δρόμο Καμπούλ – Κανταχάρ. Η επισκόπηση της ασταμάτητης μηχανής συμπέρανε ωστόσο ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δρόμου το ελέγχουν ήδη οι ταλιμπάν, και πως αυτή την άποψη η πόλη δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αντίθετα, η κατάληψη της Ghazni προσφέρεται σαν μια επιχείρηση τακτικής επίδειξης δύναμης (με όλα τα πολιτικά και ηθικά συμφραζόμενα) – ακόμα και ενόψει πιθανών διαπραγματεύσεων για το μέλλον του αφγανιστάν…

Η πόλη έχει γίνει και στο παρελθόν στόχος επιθέσεων· αυτή τη φορά είναι κάτι σαφώς μεγαλύτερο. Αν οι ταλιμπάν κρατήσουν την πόλη θα αποδείξουν ότι ο αφγανικός στρατός είναι σαφώς υποδεέστερος…

(φωτογραφία: Η Ghazni χωρίς στρατούς)

Το μπλοκ του ινδοκούς

Τρίτη 14 Αυγούστου. Την ίδια στιγμή που οι ταλιμπάν (κατάλληλα εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι πλέον) δείχνουν υψηλή ικανότητα στο να αντιμετωπίζουν τον αμερικανοεκπαιδευμένο επίσημο αφγανικό στρατό ακόμα και σε συνθήκες μαχών σε πόλεις ικανού μεγέθους όπως η Ghazni (όπου, ας το θυμήσουμε, η αμερικανική αεροπορική βοήθεια βραχυκυκλώνει…), επιδεικνύουν άλλη μια ικανότητα. Μεταξύ 6 και 11 Αυγούστου αντιπροσωπεία τους (απ’ το πολιτικό τμήμα, που εδράζεται στην Ντόχα του κατάρ…) έκανε επίσημη πενθήμερη επίσκεψη στην Τασκένδη, του ουζμπεκιστάν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ουζμπέκινου υπ.εξ. «οι δύο πλευρές αντάλλαξαν απόψεις για τις προοπτικές της ειρήνευσης στο αφγανιστάν». Επιπλέον «οι δύο πλευρές συζήτησαν την απόσυρση των ξένων δυνάμεων απ’ την χώρα καθώς και εθνικά πρότζεκτ ανάπτυξης αλλά και την ασφάλεια των οδικών αξόνων και των δικτύων ηλεκτρικού ρεύματος».

‘Οσες / όσοι έχουν μείνει στην (όχι και πολύ παλιά) εποχή όπου οι ταλιμπάν είναι έκφραση του απόλυτου κακού και σπόνσορες της παγκόσμιας τρομοκρατίας θα ξεροκαταπιούν. Πρώτον, από πότε αυτοί οι παλιοτρομοκράτες έχουν διεθνές προφίλ, έστω τόσο όσο χρειάζεται για να κάνουν επίσημη επίσκεψη στην Τασκένδη; Δεύτερον, από πότε οι ίδιοι παλιοτρομοκράτες συζητούν με γειτονικά κράτη (του «μετασοβιετικού χώρου») την «απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων απ’ το αφγανιστάν» – δηλαδή των αμερικάνων;

Η υπόθεση μυρίζει «μπλοκ του ινδοκούς»: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ (και ενδεχομένως λίγο Άγκυρα). Δεν μας ξαφνιάζει, ο κόσμος τόχει τούμπανο: η «αποκατάσταση της σταθερότητας» σ’ όλη αυτή τη ζώνη του πλανήτη, απ’ την συρία ως την κορεατική χερσόνησο, περνάει υποχρεωτικά απ’ το αφγανιστάν. Όσο για το ποιοί ιμπεριαλισμοί έχουν συμφέρον υπέρ της και ποιοί εναντίον της, κι αυτά είναι γνωστά.

Υπάρχουν τρία επιπλέον στοιχεία, για να σχηματίσετε μια κάπως πιο καθαρή ιδέα αυτών των εξελίξεων. Πρώτον, η Τασκένδη έχει καλές σχέσεις και με την επίσημη αφγανική κυβέρνηση, του Ashraf Ghani, τον στρατό του οποίου πολεμούν οι ταλιμπάν. Δεύτερον, οι ταλιμπάν εκτός απ’ τον αφγανικό στρατό έχουν κι’ έναν άλλο αντίπαλο· και δείχνουν οι μόνοι ικανοί να τον αντιμετωπίσουν: τον isis, που έχει μεταφέρει όπλα και προσωπικό απ’ την συρία και το ιράκ… (μην ρωτήσετε τι και πως, πρέπει να καταλαβαίνετε…). Τρίτο και τελευταίο, με τους ταλιμπάν κουβεντιάζει ανεπίσημα και η Ουάσιγκτον. Μπέρδεμα; Όχι ακριβώς…

Η Ουάσιγκτον έχει ξαναμιλήσει στο παρελθόν με τους ταλιμπάν· και μάλιστα με πολύ μεγάλη επισημότητα. Ήταν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, επί προεδρίας Κλίντον, όταν (υποτίθεται) θα έκλειναν μεγάλα deal για εκμετάλλευση των πλούσιων αφγανικών πρώτων υλών· με ταλιμπανική εξουσία στο αφγανιστάν. Μετά η γραμμή άλλαξε, και στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να έχει βάσεις στο ινδοκούς – στο «μαλακό υπογάστριο» του Πεκίνου. Συνεπώς οι αμερικάνοι μπορούν να «κουβεντιάζουν» – το ζήτημα είναι ποιος τους παίρνει πλέον τοις μετρητοίς.

Δεύτερον, οι καλές υπηρεσίες μεσολάβησης που θα μπορούσε να προσφέρει (και) η Τασκένδη, μεταξύ ταλιμπάν και επίσημης αφγανικής κυβέρνησης, κάνουν ακόμα σημαντικότερους τους συσχετισμούς δύναμης στο έδαφος. Ο Ghani δεν έχει μέλλον, αφού τον στηρίζουν οι αμερικάνοι. Και οι ταλιμπάν είναι επ’ αυτού ξεκάθαροι: yankees go home! (Ακόμα πιο ξεκάθαροι επ’ αυτού είναι οι σύμμαχοί τους, Μόσχα και Πεκίνο…). Αλλά αν είναι να γίνει το go home στη φυλετική σκηνή του αφγανιστάν κανείς δεν πρέπει να νοιώθει χαμένος έτσι ώστε να κρατάει τους αμερικάνους μαζί του. (Μια παρόμοια προσπάθεια “μεταστροφής” γίνεται και με τους proxies της Ουάσιγκτον στη βόρεια συρία, τις ypg/pkk…)

Συνεπώς (υποστηρίζουμε) μετά την μέση Ανατολή με το μπλοκ της Αστάνα και την κορεατική χερσόνησο με το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, υπάρχει σε εξέλιξη μια τρίτη πολιτικοστρατιωτική εκστρατεία , που έχει κοινά χαρακτηριστικά με τις άλλες δύο: α) στρατιωτική υπεροχή στο έδαφος· β) διπλωματική / πολιτική αναβάθμιση των «αναθεωρητών»· γ) σταθερή μεσοπρόθεσμη πίεση στην Ουάσιγκτον να εγκαταλείψει τις θέσεις της, προς όφελος των ανταγωνιστών της.

(Μιας που το Sarajevo και η ασταμάτητη μηχανή είναι που έχουν προτείνει και υποστηρίξει αυτήν την ενιαία «ανάγνωση» του μεγάλου μετώπου, της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός, μπορείτε να συμπεράνετε αν οι εξελίξεις δίνουν βάση σ’ αυτήν την προσέγγιση.)