Month: August 2018

Συρία

Σάββατο 25 Αυγούστου. …Όταν δημιουργήθηκε η ζώνη αποκλιμάκωσης στο Idlib, κανείς δεν πρότεινε να χρησιμοποιείται από τρομοκράτες που θα έχουν τους αμάχους σαν ασπίδα. Ειδικά όταν δεν υπάρχει κάποιο είδος νόμου που να τηρείται εκεί…

Αυτά περιλαμβάνονταν στις δηλώσεις του Lavrov μετά την χθεσινή συνάντησή του με τον Cavusoglou. Ο οποίος, απ’ την μεριά του, δήλωσε ότι … Μια στρατιωτική λύση θα προκαλέσει καταστροφή, όχι μόνο στο Idlib αλλά και για το μέλλον ολόκληρης της συρίας… Είναι σημαντικό αυτές οι ριζοσπαστικές ομάδες, οι τρομοκράτες, να αδρανοποιηθούν…

Είναι σίγουρο ότι συμφωνούν, αλλά πρέπει να βρουν τον τρόπο να κινηθούν αποτελεσματικά με διαφορετικούς τρόπους. Το πρόβλημα λέγεται Hayat Tahrir al-Slam (οι proxies του Ριάντ και όχι μόνο) που ελέγχει περίπου το 60% της περιοχής. Το υπόλοιπο 40% το ελέγχουν ένοπλοι proxies της Άγκυρας – που κατά τον Lavrov είναι «υγιής αντιπολίτευση»…

Δεν ξέρουμε τι συμφώνησαν, ωστόσο το γεγονός ότι ο Putin συμμετείχε σε συνάντηση των δύο υπε.ξ., των δυο υπ.αμ., και δύο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών σημαίνει ότι το πρόβλημα του Idlib αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά.

(φωτογραφία κάτω: Από αριστέρα προς τα δεξιά Cavusoglou, Hulusi Akar (υπ.αμ.) και Hakan Fidan (αρχιασφαλίτης) – χτες, στο Κρεμλίνο).

Ο αιώνιος εχθρός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Τι έγινε τελικά με την τουρκία; Χρεωκόπησε ή ακόμα; Αφού διέγραψε την σύντομη, α λα κομήτης τροχιά στο ελληνικό εθνικό στερέωμα, η ελπίδα (;), προσμονή (;), ευχή (;), εκτίμηση ειδικών (;) για την όπου νάναι χρεωκοπία του τουρκικού καπιταλισμού (και, κυρίως, την άφιξη του τυραννικού δντ!) χάθηκε στον ορίζοντα. Ξεχάστηκε; Απωθήθηκε; Το γεγονός είναι ότι διαψεύστηκε… όπως – άλλωστε – ήταν λογικό και αναμενόμενο.

Άλλη μια φορά, λοιπόν, που δεν ψόφησε η κατσίκα του γείτονα… Ο πυρήνας του ελληνικού βαθέος κράτους ωστόσο, μακρυά απ’ την δημαγωγία, θα πρέπει να έχει κάμποση φαγούρα. Γιατί το τουρκικό καθεστώς φαίνεται να κινείται με άνεση μεταξύ ευρώπης (κατά κύριο λόγο Βερολίνου), ευρασίας (Πεκίνου και Μόσχας) και μέσης Ανατολής (Τεχεράνης, Ντόχα και Δαμασκού), για να μην αναφέρουμε τις μπίζνες στην αφρική. Κι αυτό, για τους ειδικούς του ντόπιου βαθέος κράτους, έχει όνομα γνωστό: γεωπολιτική.

Τι μπορεί, λοιπόν, να σημαίνει το ότι το Βερολίνο ανοίγει τον βηματισμό του για να ανανεώσει την ιστορική σχέση του με την Άγκυρα, χωρίς παρακάλια; Να μια όχι και τόσο εύκολη πλευρά αυτής της σχέσης: η Άγκυρα (όλο το μπλοκ της Αστάνα…) θέλει να μπει το Βερολίνο (και ο γερμανικός καπιταλισμός δεν έχει λόγους να αρνηθεί την πρόσκληση) στην ανοικοδόμηση της συρίας. Δεν είναι σκέτες μπίζνες. Έχει να κάνει και με τους πρόσφυγες απ’ την συρία: Άγκυρα και Βερολίνο έχουν, από διαφορετικές αφετηρίες ίσως, κοινό συμφέρον να μεθοδευτεί η σταδιακή επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, εννοείται αφού πρώτα αποκατασταθεί ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής. Για την Άγκυρα αυτό θα σημαίνει ενίσχυση της επιρροής της, σαν εγγυήτριας δύναμης, στον σουνιτικό συριακό πληθυσμό που τώρα βρίσκεται ξεσπιτωμένος στο έδαφός της. Για το Βερολίνο απ’ την άλλη υπάρχουν δύο οφέλη. Πρώτον, η σημαντική μείωση νέων αφίξεων στο έδαφός του· και δεύτερον η επίδειξη της αποτελεσματικότητας της γερμανικής soft power στην επίλυση ζητημάτων που το ευρωπαϊκό φασισταριό προσπαθεί να κρατάει στη μέση του ορίζοντα.

Όλα αυτά ακούγονται καλά – αν συμβούν, όταν αρχίσουν να συμβαίνουν. Αν, όμως, οι «προσφυγικές ροές» (ο απάνθρωπος mainstream τρόπος να υποτιμάει κανείς τους ανθρώπους) απ’ την τουρκία προς το Αιγαίο αρχίσουν να περιορίζονται, ποια ακριβώς θα είναι η «σημαντική υπηρεσία» που θα προσφέρει το ελλαδιστάν στην ευρώπη – φρούριο; Ειπωμένο αλλιώς: ποια θα είναι η υλική βάση της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής αξίας ενός οικοπέδου που, κατά τα άλλα, τα έχει βρει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ;

Ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος, πριν μόλις τρία χρόνια, θα έκαναν τους πρόσφυγες / μετανάστες ρουκέτες, και θα τους εκτόξευαν κατά της γερμανίας, για να την εκδικηθούν που δεν τους χάριζε λεφτά… Ύστερα πείστηκαν ότι καλύτερα να τους εξοντώνουν εδώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιδεικνύοντας πόσο καλός μπάτσος είναι το ελλαδιστάν… Τι θα κάνουν όλα αυτά τα εθνικά καθάρματα και οι μηχανισμοί τους αν, κάποια στιγμή, μειωθούν δραστικά οι «προσφυγικές ροές»;

…

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Αυτά έγραφε ο Αλεξανδρινός… Αλλά δεν θα βγει κανένας ατζέντης του ελληνικού βαθέος κράτους να τα απαγγείλει….

Μπλοκ της Αστάνα

Παρασκευή 24 Αυγούστου. Δεν πέρασαν 10 μέρες απ’ την διήμερη συνάντηση του Lavrov με τον Cavusoglu στην Άγκυρα, και ο τούρκος υπ.εξ. “ανταποδίδει την επίσκεψη”, σήμερα. Το ζήτημα του Idlib είναι ένα σοβαρό, αλλά καθόλου το μοναδικό στον πάγκο.

Η πυκνότητα των επαφών υψηλού επιπέδου (πολιτικού, στρατιωτικού, οικονομικού) ανάμεσα σε Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (αλλά και ευρωπαϊκά κράτη) απηχεί την ένταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην post U.S. dominance εποχή. Για παράδειγμα, στις 18 Αυγούστου, μια ρωσική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία με επικεφαλής έναν απ’ τους προέδρους της Duma, τον Vyacheslav Volodin, συμμετείχε στον 6ο συνέδριο του AKP, του κόμματος των ισλαμοδημοκρατών. Ήταν κάτι παραπάνω από εθιμοτυπία, αφού ο Volodin συναντήθηκε και με τον Erdogan – χωρίς να γίνουν ανακοινώσεις.

Το ρωσικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο Sputnik ερμήνευσε την διακριτικότητα των ανακοινώσεων ως εξής:

Είναι προφανές ότι κάθε μορφή συνεργασίας με την ρωσία σε ότι αφορά την συρία δεν χαροποιεί κανέναν στην Ουάσιγκτον. Μπορεί, λοιπόν, να πει κάποιος ότι η ηγεσία της τουρκίας είναι προσανατολισμένη στο να αμυνθεί και όχι στο να παραδοθεί.

Που σημαίνει: το μπλοκ της Αστάνα έχει φτάσει (η αλήθεια είναι: εδώ και καιρό) ενώπιον της γεωπολιτικής του πραγματικότητας.

Οι λωτοφάγοι

Παρασκευή 24 Αυγούστου. Το ηρωϊκό πρώτο εξάμηνο του 2015 έχει απομείνει (πολιτικά και αισθητικά) ορφανό. Οι μεν φαιορόζ παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα, σπρώχνοντάς το στον σούπερ Γιάνη… Οι δε της αντιπολίτευσης παριστάνουν επίσης ότι ήταν ανέκαθεν εναντίον, ξεχνώντας πως ακόμα κι ένας κοτζάμ Μπρατάκος είχε δηλώσει, όλο καμάρι, «στέκομαι σε στάση προσοχής μπροστά στην τακτική του συ.ριζ.α.». Επιπλέον: το συλλογικό, μαζικό, δεξιό κι αριστερό μικροαστικό «μεθύσι» με το θέαμα ενός «αντικομφορμιστή» έλληνα υπουργού που, δήθεν, στρίμωχνε τους πάντες εκτός συνόρων, αυτό το μεθύσι έχει απωθηθεί. Σα να μην έγινε ποτέ…

Έγινε, κι έχει αφήσει ανεξίτηλα ίχνη: το «κόμμα της δραχμής» δεν ήταν μια περιθωριακή καρικατούρα! Στην τελευταία του πράξη «εκφράστηκε» σαν εξαιρετικά πλειοψηφικό «όχι» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα· απέναντι σ’ ένα «ναι» που ήταν, απλά, η εκδήλωση της ελληνικής κουτοπονηριάς ότι «εγώ, έτσι κι αλλιώς, είμαι καβατζωμένος απέναντι σε οποιαδήποτε ‘προσαρμογή’»… Το γεγονός πως εκείνον τον Ιούλη, σχεδόν στο «και 5», ο εξοχότατος Τσίπρας (ως τότε ο ηγέτης του «κόμματος της δραχμής») έκανε πίσω, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτό: μην έχοντας κανένα σχέδιο για την πτώση στο εθνικό νόμισμα, έπαθε ίλιγγο όταν ο Σόιμπλε του έδειξε την περίληψη του σχεδίου (ούτε καν τις ανατριχιαστικές του λεπτομέρειες!) που οι τεχνοκράτες του Βερολίνου και των Βρυξελών είχαν (αναγκαστικά) ετοιμάσει, in case of… Η φαιορόζ ηγεσία του “κόμματος της δραχμής” έκανε τελικά πίσω μόνο όταν πήρε μυρωδιά ότι εκείνο που θεωρούσε “αυτονόητο”, της ήταν απλά αδιανόητο και ανυπόφορο…

Κι αφού ήταν τεχνικά αδύνατο να σωθεί ο ντόπιος πολιτικός προσοδισμός και ο “εθνικός καπιταλισμός” με ένα άλμα στο εθνικό νόμισμα, αφού ο καπετάν Παναγιώτης απέτυχε να ρουφήξει ρούβλια μέσω του σωλήνα και ο καπετάν Γιάνης απέτυχε να “ρίξει” την Λαγκάρντ, προεκτάθηκε χρονικά, για άλλα 3 χρόνια, η παρελκυστική τακτική που είχε ακολουθηθεί ως τα τέλη του 2014: μίζερη και αργή μεν, αλλά τουλάχιστον βατή…

(φωτογραφία: Στιγμιότυπα από θαμένες βαθιά στο χώμα ηρωϊκές εποχές: “η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χε κάτι απ’ τη δραχμή”….)

Τι έχεις Γιάνη; Τι είχα πάντα…

Παρασκευή 24 Αυγούστου. Ο κυρ Γιάνης απέμεινε σαν απόκληρος, περιπλανώμενος κούκος. Που κάθε τόσο αναγγέλει την σωτηρία του (καπιταλιστικού) κόσμου, της (καπιταλιστικής) ε.ε., ή ακόμα και του ελλαδιστάν, μέσω κάποιου «κόμματος» με ευφάνταστο όνομα. (Άλλωστε είναι η ιδιοφυία πίσω απ’ το “moderate plan”, που τόσο γρήγορα ξεχάστηκε…)

Αν έχει κανείς το περιθώριο να αντιληφθεί την περίπτωσή του μέσα στις γενικότερες αισθητικές και ιδεολογικές προδιαγραφές της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθωσης, τότε ναι, ο κυρ Γιάνης κάτι εκφράζει: την παρακμή των παλιών «φορέων» των επιστημών του κεφάλαιου (μηχανοποιούνται όλο και περισσότερο…), και εν προκειμένω της «οικονομολογίας», που ξεπέφτουν σε θεατρινισμούς, φλυαρίες και δημόσιες σχέσεις. Ο κυρ Γιάνης θα ήθελε να γίνει ένας Ζίζεκ του financial management (που εν τω μεταξύ έγινε engineering…). Κατέληξε ένα θηλαστικό της orientalιστικής ιντελιγκέντσιας, παρατημένο στους στάβλους των μήντια. Πόρκα μιζέρια!!!

Ωστόσο ο κυρ Γιάνης υπάρχει. Μέσ’ την «κακία» που πιάνει εκείνους που ήθελαν να αποθεώνονται σα «σωτήρες» αλλά κατάντησαν «γλάστρες», λέει διάφορα. Ιδού ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον απόσπασμα από στιχομυθία του στην πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στην γερμανική καθεστωτική bild (όχι, πια, σαν sex maschine…):

…

Bild: Ποιός είπε ψέμματα;

Varoufakis: «Όλοι! Οι ελληνικές κυβερνήσεις, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, όλοι. Και σ’ εσάς τους γερμανούς είπε χοντρά ψέμματα η κ. Μέρκελ, δυο φορές. Την πρώτη φορά ήταν όταν μίλησε στην βουλή για το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης και είπε ότι αυτό ήταν μια πράξη αλληλεγγύης προς τους Έλληνες, ενώ τα χρήματα προορίζονταν μόνο για την σωτηρία των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών οι οποίες, ενάντια σε κάθε λογική, είχαν δανείσει πολλά λεφτά στο ελληνικό κράτος και την ολιγαρχία».

Bild: Όμως οι τράπεζες – κυρίως οι ελληνικές τράπεζες – διασώθηκαν έτσι ώστε το ελληνικό κράτος δεν κατέρρευσε, συνέχισε να έχει πρόσβαση σε ρευστό, και μπόρεσε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις…

Varoufakis: «Δεν ήταν οι ελληνικές τράπεζες που σώθηκαν. Ήταν η Deutsche Bank και οι υπόλοιπες γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Σε ότι αφορά τις ελληνικές τράπεζες και το κράτος, δεν θα έπρεπε να έχουν διασωθεί – έπρεπε να μας επιτραπεί να χρεωκοπήσουμε , να υποφέρουμε απ’ τις συνέπειες αλλά ύστερα να μπορέσουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε – κάτι που αυτά τα bailout το εμπόδισαν».

…

Αυτό είναι κάτι που, αν δεν κάνουμε λάθος, ο κυρ Γιάνης ΔΕΝ το είχε πει – σίγουρα όχι σαν υπουργός. Ότι, δηλαδή, «καλύτερα το αισχρό τέλος μιας χρεωκοπίας (και της εξόδου απ’ το ευρώ) παρά το αίσχος των μνημονίων».

Ωστόσο, πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, πρόκειται για σκληρά νεοφιλελεύθερη άποψη – κι ας θέλει ο κυρ Γιάνης να παρουσιάζεται σαν «σοσιαλ-κάτι». Ήταν οι σκληροπυρηνικοί αμερικάνοι νεοφιλελεύθεροι που, μετά την χρεωκοπία της Lehman Bros τον Σεπτέμβρη του 2008, υποστήριζαν ότι θα έπρεπε να «αφεθούν όλες οι προβληματικές τράπεζες» να χρεωκοπήσουν, αφού τέτοιος είναι ο νόμος του καπιταλισμού… Και ήταν αντίθετοι με τις πανάκριβες «διασώσεις» / bailout τραπεζών (με κρατικό χρήμα) που ξεκίνησαν αρχικά στις ηπα και επεκτάθηκαν στη συνέχεια σ’ όλον τον καπιταλιστικό βορρά… Επειδή είναι αντίθετοι σε κάθε εμπλοκή του κράτους στην «φυσιολογική λειτουργία της αγοράς», που ξεκαθαρίζει τα σάπια απ’ τα ζωντανά…

Ήταν, λοιπόν, ο πιο epic υπουργός οικονομικών της «πρώτης φοράς αριστεράς» ένας undercover σκληροπυρηνικός νεοφιλελεύθερος; Ήθελε να αφεθούν οι «νόμοι της αγοράς» να ξεκαθαρίσουν το ελληνικό (καπιταλιστικό) τοπίο και ύστερα, όσοι επιζήσουν, να ξεκινήσουν σε «υγιείς βάσεις» δραχμούλα την δραχμούλα και δεκάρα την δεκάρα; Και το γκουβέρνο που υπηρετούσε μήπως είχε κι αυτό τίποτα ανομολόγητες σαδο-μαζοχιστικές (νεοφιλελεύθερες) φαντασιώσεις;

Ή ο ναρκισσισμός της εξουσίας, παρά την γοητεία του είναι, τελικά, βαριά διαταραχή και ο κυρ Γιάνης (όπως και πάμπολοι άλλοι….) δεν ξέρει (ούτε ήξερε ποτέ) τι λέει;

(Ακόμα κι έτσι, ο κυρ Γιάνης ανήκει στην εποχή. Είναι “επώνυμος”, αλλά ένας ανάμεσα σε πολλά εκατομμύρια: είτε τρελαμένους, είτε που πουλάνε τρέλα…)

(φωτογραφία: Ααααααάχ!!! Άλλες εποχές!…)

Συρία

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Έχουν ξεμείνει τίποτα «άσπρα κράνη» στον θύλακα του Idlib; Ποιός ξέρει; Είτε έτσι είτε αλλιώς η «δουλειά» μπορεί , πάντως, να γίνει…

Γράφαμε χτες: …Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί….

Ιδού λοιπόν: «Σαν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ξαναεπιβεβαιώνουμε την κοινή μας πρόθεση να εμποδίσουμε την χρήση χημικών όπλων απ’ το Συριακό καθεστώς, και να το θεωρήσουμε υπεύθυνο σε κάθε τέτοια χρήση… Θα απαντήσουμε κατάλληλα σε οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων απ’ το Συριακό καθεστώς».

Αυτά είπαν χτες εκπρόσωποι της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού (απορία: ο Macron θα τα ξαναπεί στις 7 Σεπτέμβρη, στα μούτρα του Πούτιν;). Σαφές το νόημα, σαφέστερο όμως το γεγονός ότι ο Γκαίμπελς θα στριφογυρίζει ευχαριστημένος στον τάφο του. Αφού το «πες, πες, κάτι θα μείνει» έχει γίνει «δημοκρατικό» χαρακτηριστικό. Δεν υπάρχει ερώτημα αν ο Άσαντ έχει (και χρησιμοποιεί) χημικά· έχει και τα ρίχνει!!! “Μην τολμήσει” όμως (να το ξανακάνει…)

Δημοκρατικότατο από κάθε άποψη…

Τίτλοι τέλους για το ψόφιο κουνάβι που τόσο αγαπήσαμε;

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Ο για πολλά χρόνια δικηγόρος του επιχειρηματία, και ύστερα υποψήφιου προέδρου, είναι ο εξ απορρήτων του. Ε, αν αυτός αρχίσει να μιλάει, κακά μαντάτα…

Ο Michael Cohen, επί χρόνια δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού, παραδέχτηκε ήδη στον ανακριτή ότι με εντολή του πελάτη του πλήρωσε δύο γυναίκες για να μην μιλήσουν για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του οικογενειάρχη υποψήφιου (τότε) και του χαλάσουν το image. Όσο κι αν (σας) φαίνεται παράξενο, αυτή η δωροδοκία δεν εμπίπτει (την εποχή που έγινε) στη νομοθεσία διαφύλαξης της οικογενειακής ηθικής, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική: προεκλογική νοθεία, προκειμένου να ξεγελαστούν οι ψηφοφόροι (για την ηθική αρτιότητα του ψόφιου κουναβιού). Αυτό θεωρείται (αν αποδειχθεί) σοβαρό αδίκημα.

Δεν είναι, όμως, τα ψοφιοκουναβικά νυχτοπερπατήματα που απειλούν την καρέκλα του. Αλλά το γεγονός ότι ο δικηγόρος του δικηγόρου του (Lanny Davis) δήλωσε ήδη ότι ο πελάτης του (ο Michael Cohen δηλαδή) θα καταθέσει ότι το ψόφιο κουνάβι ήξερε για την συνάντηση που έγινε στα γραφεία του, μεταξύ του υιού Trump και κάποιων ρώσων, όπου οι τελευταίοι πρόσφεραν στον πρώτο «βρώμικα στοιχεία» κατά της Clinton, ώστε να αξιοποιηθούν προεκλογικά. Το ψόφιο κουνάβι έχει καταθέσει ότι αγνοούσε αυτή τη συνάντηση… Αν αποδειχθεί ότι την ήξερε προκύπτει συνενοχή – το λιγότερο.

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (για το ψόφιο κουνάβι) ο πρώην δικηγόρος του πρόκειται να καταθέσει ότι σαν υποψήφιος ο Trump είχε γνώση του χακαρίσματος του ταχυδρομείου της Clinton. Άλλη συνενοχή!

Έχοντας οι αμερικάνοι συντηρητικοί μπροστά τους τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη θα προσπαθήσουν να σώσουν ό,τι σώζεται. Μετά όμως; Μετά το ψόφιο κουνάβι μπορεί να γίνει βάρος. Έχουν έτοιμη εφεδρεία: τον πεζοναύτη.

Αν και εφόσον ο Pence αντικαταστήσει το ψόφιο κουνάβι, θα μας κάνει να το νοσταλγήσουμε. Γιατί ο σκληροπυρηνικός χριστιανός Pence είναι τόσο βαθιά ακροδεξιός (χωρίς τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια) ώστε η ιστορία θα αποφανθεί πως ένας επιχειρηματίας ακινήτων (ο Trump) ήταν απλά η μετάβαση στην αυθεντική εκπροσώπηση του αμερικανικού μιλιταρισμού…

(Ο γερμανός υπ.εξ., οραματιζόμενος την ανεξαρτητοποίηση της ευρώπης απ’ τις ηπα – δες χθεσινό σχόλιο – είπε: …ανεξάρτητα απ’ το ποιος είναι ο αμερικάνος πρόεδρος… Χμμμμ… Σαν κηδειόχαρτο ακούγεται….)

Το τέλος του κυβερνοχώρου όπως τον γνωρίσαμε

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον απλά υπέδειξε «λογαριασμούς» στο facebook, στο twitter αλλά και ιστοσελίδες κατηγορώντας τες ότι «προωθούνταν απ’ το ιράν (ή και την ρωσία) με σκοπό να επηρεάσουν τις αμερικανικές εκλογές». Οι εταιρείες υπάκουσαν και «κατέβασαν» τους δολιοφθορείς…

Η εταιρεία κυβερνοασφάλειας FireEye Inc. εξήγησε κάπως καλύτερα την ενοχή των σαμποτέρ: είχαν αντι-Σαουδαραβικό, αντι-Ισραηλινό και φιλο-Παλαιστινιακό υλικό…. και υλικό υπέρ της συμφωνίας για τα πυρηνικά του ιράν απ’ την οποία οι ηπα έχουν αποχωρήσει… Κατά την FireEye δεν προέκυψε ότι αυτό το υλικό ήταν «σχεδιασμένο» για να επηρεάσει τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβρη, αλλά απευθυνόταν σε αμερικάνους χρήστες με αριστερούς προσανατολισμούς, παίρνοντας θέση κατά του προέδρου Trump… Α χα!!!!

Πρόκειται για επιστροφή στα βασικά του κράτους / κεφάλαιου… Εν προκειμένω για λογοκρισία. Και, είμαστε σίγουροι δυστυχώς, είναι μόνο η αρχή. Ακόμα κι αν οι όποιοι «κομμένοι» βρουν άλλους τρόπους να ξαναγυρίσουν στον κυβερνοχώρο, τα κράτη (και οι εταιρείες που έχουν επιστρατευτεί) έχουν τεχνικούς τρόπους να κρατούν τους «εθνικούς» χρήστες τους σε «φρουρούμενες ζώνες» ελεγχόμενης πρόσβασης στο internet – το έχει κάνει, άλλωστε, το Πεκίνο.

Είναι μια ιστορική στιγμή χωρίς επιστροφή. Αποχαιρετήστε τον χαζοχαρούμενο πληροφοριακό φιλελευθερισμό που γνωρίσατε – έχουμε μπει σε εμπόλεμη φάση άγνωστης διάρκειας… Η παραπληροφόρηση, η παραπλάνηση και η καθεστωτική προπαγάνδα είναι καλά εξοπλισμένες. Ο φασίστας πρώην δήμαρχος Ν. Υόρκης (και υποστηρικτής του ψόφιου κουναβιού) λέει ότι “η αλήθεια δεν είναι αλήθεια”…. Τα καθεστώτα λένε και θα πουν με ακόμα μεγαλύτερη βία ότι “η μόνη αλήθεια είναι η αλήθειά μας”.

Το κάψιμο των μυαλών είναι εδώ – και θα αγριέψει ακόμα περισσότερο…

Κορέες

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Να κάτι σημαντικό (απ’ τα πολλά που δεν ξέρουμε): σε περίπτωση πολέμου ο στρατός της νότιας κορέας δεν διοικείται από το νοτιοκορεατικό αρχηγείο…. αλλά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο!

Είναι μια απ’ τις πολλές «κληρονομιές» της κορεατικής χερσονήσου, απ’ τον πόλεμο εκεί. Το 1950 η Ουάσιγκτον ανέλαβε την διοίκηση του νοτιορεατικού στρατού για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές του βορρά… Και δεν την επέστρεψε ποτέ, αφού τυπικά ο πόλεμος εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμα… Δεν την επέστρεψε ούτε μετά την σφαγή στη νοτιοκορεατική Gwangju το 1980, όπου ο (αμερικανοδιοικούμενος) νοτιοκορεατικός στρατός κατέστειλε μια μεγάλη αντι-χουντική διαδήλωση (στη νότια κορέα η χούντα κράτησε απ’ το 1950 ως το 1987) σκοτώνοντας πάνω από 200 διαδηλωτές. Το μόνο που άλλαξε μετά το 1987 ήταν ότι η Ουάσιγκτον παραχώρησε στη Σεούλ το δικαίωμα να διοικεί τον στρατό της μόνο σε καιρό ειρήνης.

Το 2005 ο τότε αριστερός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Roh Moo-hyun (μέντορας του τωρινού προέδρου Moon Jae-in) ζήτησε απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον την «επιστροφή του στρατού» του… Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις που δεν κατέληξαν πουθενά… Το ίδιο ζητάει και ο Moon τώρα… έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις… και ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks, που είναι ο διοικητής (και) του νοτιοκορεατικού στρατού (πάντα σε περίπτωση πολέμου…) δήλωσε χτες ότι «μπααα… δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια…»

Μ’ αυτό το δεδομένο αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αφενός το αίτημα της Πγιονγκγιάνγκ προς την Ουάσιγκτον να υπογραφτεί η λήξη του πολέμου (της δεκαετίας του ’50…), το οποίο η Ουάσιγκτον αρνείται να κάνει, αφετέρου η πρόθεση του Moon να υπογράψει με κάθε επισημότητα αυτό το τέλος του πολέμου με τον Kim· ίσως στο ερχόμενο ραντεβού τους.

Αν τελειώσει και τυπικά αυτός ο (τελειωμένος ουσιαστικά) πόλεμος η Ουάσιγκτον δεν θα έχει δικαιολογία για να κρατάει όμηρο τον στρατό της νότιας κορέας. Η κήρυξη του τέλους ανάμεσα στις δύο κορέες δεν είναι βέβαια όλη η ιστορία αλλά σίγουρα θα λειτουργήσει πιεστικά προς την Ουάσιγκτον να κάνει το ίδιο…

Όμως «πιέζεται» πια η Ουάσιγκτον από άλλους; Ή καθοδηγείται αποκλειστικά και ωμά απ’ τα άμεσα και επείγοντα συμφέροντά της;

(Για κάποιο άγνωστο λόγο στη φωτό ο λευκός αμερικάνος πεζοναύτης φαίνεται πιο ψηλός απ’ τους νοτιοκορεάτες. Το μπόι δεν το κάνει πιο αποδεκτό, πάντως….)

Καλύτερα να το ξανασκεφτείτε…

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Πριν μια βδομάδα (στις 14 Αυγούστου) η κινεζική καθεστωτική global times (που θεωρείται ότι απηχεί τις θέσεις του κινεζικού κ.κ.) δημοσιοποίησε μια (ακόμα) προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον. Αφορμή όχι μόνο ο αμερικανικός νόμος για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2019, αλλά (κυρίως) το γεγονός ότι αναφέρεται ρητά στην κίνα· ενώ περιλαμβάνει σχέδια για στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν. Να μερικά αποσπάσματα (για να ξέρετε…):

… Ο κόσμος πιστεύει ότι ο νόμος έχει στόχο την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ένας επιθετικός νόμος που μνημονεύει τα στενά της Ταϊβάν, τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, τις κινεζικές επενδύσεις στις ηπα, ακόμα και τα Κομφουκιανά ινστιτούτα.

Ο νόμος αυξάνει σημαντικά την δύναμη του Πενταγώνου, κάνοντάς το το υπουργείο άμυνας με την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ίσως μόνο ο Ιαπωνικός στρατός είχε κάποτε τόσο μεγάλη δύναμη στην ιστορία, και μ’ αυτή την έννοια οι ΗΠΑ γίνονται περισσότερο μιλιταριστικές.

Δεν υπάρχει στρατός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό, ακόμα και πριν αυξήσει τον προϋπολογισμό του· για να μην πούμε τώρα.

Η Κίνα αναγνωρίζει την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και δεν θα εμπλεκόταν ποτέ σε μια επίθεση σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση, όπως έκαναν οι Ιάπωνες στο Pearl Harbor. Η Κίνα ποτέ δεν θα προκαλέσει στρατιωτικά τις ηπα. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία και άλλες χώρες που θεωρούνται «εχθροί» απ’ τις ΗΠΑ σκέφονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Κατά συνέπεια η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά εξασφαλισμένη και ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να νοιώθει ασφαλής και ευχαριστημένος. Αν μερικές αμερικανικές ελίτ νοιώθουν ανασφάλεια, τότε είναι αχόρταγες σε ότι αφορά την ασφάλεια. Η ασφάλεια που θέλουν δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι πέρα, ακόμα, κι απ’ τις δυνατότητες του Θεού.

..

Ωστόσο, αν η Ουάσιγκτον βάζει στο στόχαστρο το Πεκίνο, το θέμα αλλάζει. Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι η καταστροφή της εθνικής ασφάλειας της Κίνας, κι όχι η προστασία της δικής της.

Αν ένας απ’ τους στόχους είναι να ελεγχθεί η Κίνα, τότε οι ΗΠΑ θα πρέπει να νικήσουν πνευματικά την Κίνα, και γι’ αυτόν τον σκοπό τα 716 δισεκατομύρια δολάρια είναι πολύ λίγα.

Ο νόμος στον οποίο αναφερόμαστε εμβαθύνει την αμυντική συνεργασία των ΗΠΑ με την Ταϊβάν. Υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις φιλο-ανεξαρτησιακές αρχές της Ταϊβάν και προσπαθούν να χωρίσουν το νησί απ’ την Κίνα; Αν ναι, τότε οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει το κόστος, γιατί η Ταϊβάν, σαν τμήμα της Κίνας, είναι πολύ πιο ακριβή.

Ο κινεζικός στρατός δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ στην ανοικτή θάλασσα ή στην ξηρά, και η Κινεζική κοινωνία αγαπάει την ειρήνη. Όμως αν οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να προκαλέσουν καυγάδες στην πόρτα της Κίνας αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, τότε ο Κινεζικός λαός έχει την αποφασιστικότητα να προστατέψει τα βασικά του συμφέροντα και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να κρατηθούν μακρυά.

Παρότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Κίνας είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με εκείνον των ΗΠΑ, είναι αρκετός για να προστατέψει τα βασικά συμφέροντά της. Αν όχι, η Κίνα έχει την δυνατότητα να τον αυξήσει οποιαδήποτε στιγμή…

Κανένας δεν πρέπει να έχει την φιλοδοξία να νικήσει την Κίνα με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Πριν η Ουάσιγκτον πάρει οποιαδήποτε δραστική απόφαση, θα πρέπει να ξαναζυγίσει τις δυνάμεις της.

«Κομψή», διακριτικά ειρωνική απάντηση ενός ιμπεριαλισμού απέναντι σ’ έναν άλλον, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα! Ωωωω, τι τρόποι!!! «Ομορφιές» – να τις καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Έχει το ενδιαφέρον της η διπλή αναφορά στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό (του β παγκόσμιου). Τι θέλει να πει ο κινέζος ποιητής στο αμερικανικό πεντάγωνο; Ότι «οι τωρινοί σας σύμμαχοι σας είχαν ξηγηθεί τότε;». Ότι «δεν είμαστε σαν αυτούς, είμαστε πολύ πιο ικανοί»; Άγνωστο….

Το γνωστό είναι πως όλοι (όλοι εκτός, ίσως, από ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τουλάχιστον μέχρι τώρα) ανεβάζουν διαρκώς στροφές στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. «Ναι ρε, εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως άλλοι τρώνε φασόλια για να μην κλάνουν» – που θα έλεγε κι ένας Altan…