Πέμπτη 2 Αυγούστου. Οποιοσδήποτε φοιτητής / φοιτήτρια αρχιτεκτονικής σχολής τα τελευταία 50 χρόνια το έχει διδαχθεί: «η αυθαίρετη δόμηση στην ελλάδα». Έχει διδαχθεί ότι στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 τα «αυθαίρετα» ήταν οι παράγκες της ντόπιας εργατικής τάξης, γύρω από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (όπως, π.χ., το Πέραμα) – και ότι απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά τα «αυθαίρετα» είναι τα εξοχικά των μικροαστών και των μεσοαστών… Που στο όνομα της κρατικής πολιτικά προσοδικής φιλευσπλαχνίας νομιμοποιούνταν κατά κύματα, έναντι κάποιων “προστίμων” – και κυρίως ψήφων.
Οι ίδιοι ακριβώς φοιτητές, σαν επαγγελματίες μηχανικοί αργότερα, εδώ και δεκαετίες, βγάζουν κατά καιρούς καλά μεροκάματα μέσα απ’ την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Αυτών των μικροαστών και μεσοαστών. Είναι μια εύκολη δουλειά. Ξέρουν τι κάνουν…
Όπως συμβαίνει με τις «άδειες λειτουργίας» που θυμίσαμε νωρίτερα, άδειες «κατά παρέκκλιση» γενικά, έτσι και στην άνθηση της καταπάτησης δημόσιων εκτάσεων από μικροαστούς, μεσοαστούς και μεγαλοαστούς, είτε σε δάση είτε σε παραλίες, πάντα υπήρχε και υπάρχει πολύ χρήμα. Που μοιράζεται σε διάφορα επίπεδα, σε διάφορους μηχανισμούς και υποκείμενα.
Έχει προσέξει, για παράδειγμα, κανείς τα «εκκλησάκια», τσιμεντένιες κατασκευές λίγο μεγαλύτερες από εικοστάσια, σε διάφορες μάντρες στην είσοδο της Αθήνας; Ποιος αγοράσει τέτοια «εκκλησάκια»; Διάφοροι που έφτιαχναν εξοχικά και βίλες «μέσα στα πεύκα», καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις, «αυθαίρετα», και δεν μπορούσαν να πάρουν νόμιμα ρεύμα (απ’ την κρατική δεη) παρά μόνο σαν «ηλεκτροδότηση ιερού ναού»!… Φύτευαν ένα «εκκλησάκι» στην αυλή τους, και έλυναν το πρόβλημά τους…. Τόσο απλό το «παραθυράκι του νόμου»… Τόσο προσοφόρα και η μυωπία των υπαλλήλων διάφορων μηχανισμών.
Μην ρωτήσετε πως γίνονταν και γίνονται όλα αυτά. Ξέρετε…