Δευτέρα 6 Αυγούστου. Το κύμα του καύσωνα, τελικά, καθορίστηκε επίσημα σαν ξηρασία. Τον Αύγουστο, μπήκαν όρια στην κατανάλωση νερού, οι σοδειές άρχισαν να καταστρέφονται και το γρασίδι στο Hyde Park είχε μια απαλή καφέ απόχρωση. Το τέλος πλησίαζε και στον Τύπο άρχισαν, για μια ακόμη φορά, να εμφανίζονται οι θεωρίες των Τελευταίων Ημερών. Οι οικονομικές κατηγορίες, τα πολιτιστικά και τα φυσικά φαινόμενα συγχέονταν με μια ανεμελιά μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη, μέχρι που η ξηρασία πήρε μια σχεδόν μεταφυσική σημασία.
Διορίστηκε Υπουργός Ξηρασίας, η Φύση ονομάστηκε επίσημα «αφύσικη», κι όλα τα παμπάλαια συμπεράσματα βγαίναν μ’ ένα υποχρεωτικά ελάχιστο ποσοστό ειρωνείας, για να μπορέσουν να κρατηθούν μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής.
Στα τέλη Αυγούστου συνέπεσαν δύο διαφορετικής μυθικής αξίας γεγονότα, που επιβεβαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις: υπήρχαν ενδείξεις ότι η υπερβολική ζέστη απειλούσε την ίδια την κατασκευή των εθνικών μεγάρων (προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια)· και το καρναβάλι του Notting Hill, παράδειγμα φυλετικής αρμονίας, ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας. Αυτό το Καραϊβικό Φεστιβάλ, γεμάτο τουριστικές φαντασιώσεις από χαρούμενους μαύρους χορευτές, κεφάτα έξυπνα calypsos και εξωτικά κουστούμια, ξαφνικά και ανεξήγητα μετατράπηκε σε μια μανιασμένη συγκέντρωση οργισμένων νεαρών μαύρων και οχυρωμένων αστυνομικών. Ορδές μαύρων Βρετανών έκαναν την έφοδο του Σοβέτο στις οθόνες της εθνικής τηλεόρασης, θυμίζοντας εικόνες από άλλους Νέγρους, άλλες συγκρούσεις, άλλα «μακριά ζεστά καλοκαίρια». Το φτωχό καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, βασικό κομμάτι κάθε ατσάλινου δοχείου, σύμβολο του «πνεύματος του Καρναβαλιού», της νέγρικης εφευρετικότητα και της ελαστικότητας της κουλτούρας του γκέτο, έπαιρνε απειλητική σημασία, όταν στα χέρια των λευκών αστυνομικών γινόταν απελπισμένη ασπίδα, απέναντι σε μια οργισμένη βροχή από τούβλα.