Month: August 2018

Παρασκευή 31 Αυγούστου. …Το να αποφευχθεί η πιθανότητα χρήσης χημικών όπλων είναι κάτι πραγματικά σημαντικό. Ανησυχούμε επειδή τόσο η κυβέρνηση όσο και η al-Nusra έχουν την δυνατότητα να παράγουν χλωρίνη σαν όπλο…

Αυτά δήλωσε ο ειδικός αποσταλμένος του οηε για την συρία Staffan de Mistura. O θεσμικός κυνισμός σε νέα ύψη: η χλωρίνη γίνεται (εδώ και πολύ καιρό) όπλο στο συριακό πεδίο μάχης ΟΧΙ όταν ρίχνει κάποιος μια τέτοια «βόμβα» στο ψαχνό, αλλά ΜΟΝΟ όταν έρχονται μερικές δεκάδες πύραυλοι για να «τιμωρήσουν» τον συνηθισμένο ένοχο. Πράγμα που σημαίνει: η χλωρίνη – σαν – όπλο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί «εν δυνάμει» και απ’ τις δύο πλευρές. Μόνο απ’ την μία. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Το προπαγανδιστικά πετυχημένο και διαβρωτικό είναι ότι η κουβέντα περί «χρήσης χημικών όπλων» (και, στη συνέχεια, των συνεπειών που θα έχει…) γίνεται σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Κανείς με στοιχειώδη λογική δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το καθεστώς Άσαντ (και, σε κάθε περίπτωση, οι συμμαχοί του) θα είχε/αν το παραμικρό όφελος ρίχνοντας μία ή δύο «βόμβες χλωρίνης» στο Idlib. Never mind. Την ίδια στιγμή που κοτζάμ εκπρόσωπος του οηε αναγνωρίζει ότι μέσα στο θύλακα βρίσκονται 10.000 ένοπλοι αντικαθεστωτικοί (αυτοί που ως πρόσφατα χαρακτηρίζονταν “τρομοκράτες”) τους εξισώνει με το συριακό καθεστώς (και τους συμμάχους του), με την χλωρίνη στη μέση, σαν θεώρημα και σαν κριτήριο – λες και δεν πρόκειται για πόλεμο αλλά αμφίρροπο τελικό του champions league.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά αν, τελικά, θα επιβεβαιωθεί το «χρονικό προαναγγελθείσης προβοκάτσιας». Εξαιρετικά αντίρροπες δυνάμεις «δουλεύουν» αυτή τη στιγμή σχετικά με το Idlib ή, πιο σωστά, με αφορμή το Idlib.

Το μπλοκ της Αστάνα δείχνει να υπολογίζει πως το ζητούμενο απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ (και Ριάντ ακόμα;) δεν είναι να βομβαρδίσει μερικά αεροδρόμια του Άσαντ. Ειδικά για το Τελ Αβίβ ο υπαρξιακός (παρανοϊκά «υπαρξιακός») φόβος λέγεται «φρουροί της επανάστασης». Μόνο που ο ιρανικός στρατός δεν συμμετέχει (ούτε πρόκειται να συμμετάσχει) σε οποιαδήποτε επιχείρηση στο Idlib… Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν (αν, τελικά, δοθεί η σκηνοθετημένη αφορμή) επιθέσεις αλλού, στο εσωτερικό της συρίας…

(φωτογραφία: Ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu μιλάει στις εγκαταστάσεις πυρηνικών όπλων στη Dimona, προχτές. Για να δώσει έμφαση στο ότι το Τελ Αβίβ μπορεί να εξαφανίσει την Τεχεράνη… )

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Αν ευσταθεί είναι μια σαφής ένδειξη αυτών των αντίρροπων δυνάμεων που συγκρούονται ήδη στο Idlib: ο διοικητής της Tahrir al-Sham στην πόλη Jabal και οι ένοπλοί του (καμμιά 800αριά «κάνες») αποχώρησαν απ’ την οργάνωση για να ενταχθούν σε μια άλλη, μικρότερη.

Η αποχώρηση αποδίδεται στην πίεση που ασκούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στους επιμέρους οπλαρχηγούς της υπό σαουδαραβική χρηματοδότηση Tahrir al-Sham, να δεχτούν μια συμβιβαστική «κατάθεση των όπλων». Σύμφωνα με ρωσικές καθεστωτικές «ειδήσεις» η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Δαμασκό να αναβάλει οποιαδήποτε επίθεση στο Idlib ως τις 4 Σεπτέμβρη, μήπως και καταφέρει να διαλύσει τους proxies του Ριάντ. Μέρος αυτής της «πίεσης» εναντίον της Tahrir al-Sham είναι η διαρκής ενίσχυση των πάνω από 10 «φυλακίων» του τουρκικού στρατού, στην περίμετρο του θύλακα: δεν πρόκειται να προστατέψουν τους σκληροπυρηνικούς αντικαθεστωτικούς από μια συριακή επίθεση, αλλά μάλλον προσπαθούν να τους πείσουν ότι δεν ελέγχουν καν αυτά που νομίζουν ότι ελέγχουν, για να τους αναγκάσουν να συνθηκολογήσουν κατ’ αρχήν με το τουρκικό καθεστώς.

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Χτες στην τουρκία είχαν «εθνική επέτειο»: την ημέρα της ανεξαρτησίας. Τέτοια μέρα το 1922 τέλειωσε νικηφόρα για τον τουρκικό στρατό η πενθήμερη μάχη του Dumlupinar. Έχει και ελληνικό όνομα το γεγονός: η μάχη του Τουμλού Μπουνάρ. Εκείνος που ηττήθηκε, οριστικά, ήταν ο ελληνικός στρατός. Μετά απ’ αυτή την ήττα όλοι οι ξένοι στρατοί (αγγλικός, γαλλικός, ελληνικός) αποχώρησαν απ’ την μικρά Ασία – ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι νεότουρκοι είχαν νικήσει. Στις αρχές του 1923 γεννήθηκε η τουρκική δημοκρατία.

Ελληνικό και τουρκικό κράτος έχουν μια δίδυμη ρητορική (και ως ένα βαθμό ιδεολογία) εθνοκρατικής γέννεσης: γεννιούνται οι μεν σαν «ελευθερωμένοι» απ’ τους δε. Ωστόσο, ενώ στην ελληνική επέτειο εθνοκρατογέννεσης ο αντιτουρκισμός είναι πρώτο τραπέζι πίστα, στην τουρκική δεν είναι το ελλαδιστάν το κυρίως μενού. Αλλά μάλλον οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της δύσης μετά τον Α παγκόσμιο και την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γενικά μιλώντας η τουρκική εθνικιστική ιδεολογία μικρό βάρος δίνει στο ελλαδιστάν: το θεωρεί ενεργούμενο της αγγλίας…

Πάντως το χθεσινό θέμα του εορτασμού ήταν η τρομοκρατία. Η Άγκυρα κοιτάει κατ’ αρχήν στη συριακή επικράτεια· και έχει τους ιμπεριαλιστικούς λόγους της γι’ αυτό…

(φωτογραφία πάνω: Εκεί το λένε «ημέρα της νίκης», εδώ το λένε «καταστροφή». Γενικά λέγεται zero sum game…

Κάτω: έλληνες φαντάροι απελευθερώνονται απ’ τον τουρκικό στρατό, μετά την συνθηκολόγηση…)

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Ο γνωστός υπ.εξ. Nick the greek έκανε τριήμερη επίσκεψη στο Πεκίνο. Το τι πήγε να πουλήσει δεν τολμάμε να το σκεφτούμε: ο κινεζικός καπιταλισμός δεν αγοράζει ούτε αρχαία ούτε στο σωρό. Ας υποθέσουμε ωστόσο πως έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια…

Κρατάμε λοιπόν μια μικρή, ελάχιστη επιφύλαξη, μήπως τα λεγόμενά του δεν μεταφέρθηκαν σωστά. Διότι κατά τα ελληνικά καθεστωτικά ρεπορτάζ ο ογκόλιθος είχε την φαεινή ιδέα να γλύψει το Πεκίνο κάνοντας παραλληλισμό ανάμεσα στην κύπρο …. και στην ταϊβάν!!!

Πίσω γορίλλα! θα πρέπει να σκέφτηκαν οι κινέζοι αξιωματούχοι που υπέστησαν την «good diplomacy» α λα ελληνικά. Η κύπρος είναι αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος, αυτό δηλαδή που εμποδίζει με κάθε τρόπο (για την ταϊβάν) το Πεκίνο. Επιπλέον αν έχει σχέση η «μία κίνα» (που περιλαμβάνει την ταϊβάν) με την «μία ελλάδα» (που θα περιλάμβανε και την κύπρο), τότε απλά ο ογκόλιθος πυροβόλησε τα πόδια του και το στομάχι του: το Πεκίνο έχει έτσι κι αλλιώς προχωρημένες και πολυεπίπεδες σχέσεις με την Άγκυρα, οπότε η ογκολιθική σοφία θα πρέπει να έκανε γκελ! Στο τέλος τέλος το Πεκίνο έχει πλήρη γνώση της διεθνούς διπλωματίας εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει πως όταν ένας έλληνας ογκόλιθος σκάει για να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες εισπράττει ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη…

Δεν πειράζει. Ένα κράτος που στηρίζει και στηρίζεται στις ηπα δεν έχει και πολλά περιθώρια πια. Ας αφήσουμε το ότι πρώην σταλινικός ογκόλιθος μόνο για σινολόγος δεν θα μπορούσε να πλασαριστεί.

Δεν πειράζει. «Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει….»

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Μια ντουζίνα (και βάλε) ρωσικά πολεμικά πλοία έχουν μαζευτεί στην ανατολική Μεσόγειο, έξω απ’ τα συριακά παράλια. Έχουν μαζευτεί (υποτίθεται) επειδή η Ουάσιγκτον τρώγεται για πυραυλική επίθεση στη συρία, μόλις γίνει ξανά «επίθεση με χημικά» απ’ τον συριακό στρατό, στο Idlib αυτή τη φορά. Η Μόσχα έχει καταγγείλει ετοιμαζόμενη προβοκάτσια, η Ουάσιγκτον (και μαζί Λονδίνο και Παρίσι) έχει αναγγείλει ετοιμαζόμενη τιμωρία…. Déjà vu.

Αλλά τι θα κάνει ο ρωσικός στόλος στην περίπτωση που…; Θα αρχίσει κανονίδια με τον αμερικανικό; Όχι – λέμε. Θα κάνει μια ακόμα άσκηση, με πραγματικά δεδομένα, σε «θερμά νερά». Επι του πρακτέου θα είναι τα αντιαεροπορικά (του συριακού στρατού, με ρωσικές βοήθειες) που θα αναλάβουν να αποκρούσουν τους tomahawk, αν και εφόσον εκτοξευτούν.

Ωστόσο τόσα ρωσικά πολεμικά σ’ αυτήν την περιοχή θα πρέπει να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Αθήνα. Και τα όνειρά της για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου». H ιδέα στηριζόταν σε εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς, και – για να το πούμε κομψά – έχει χρεωκοπήσει.

Φυσικά έχει απομείνει η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι έλληνες είναι σημαντικός και φυσικός στρατηγικός εταίρος… Κάποιος έπρεπε να γεμίσει το κενό όταν σταματήσαμε να κάνουμε ασκήσεις με τους τούρκους δήλωσε ισραηλινός καραβανάς στην καθεστωτική Jerusalem Post με αφορμή την άφιξη στη Χάιφα του ελληνικού πολεμικού συνοδείας «Προμηθέας» πριν σχεδόν 10 ημέρες – για ασκήσεις φυσικά.

Είπε τους έλληνες «γλάστρα» ο ισραηλινός καραβανάς ή μας φάνηκε;

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Αν ο στόχος του Lavrov στο Ριάντ χτες ήταν να «πείσει» την πετροχούντα να μαζέψει τους proxies της στο Idlib, τότε ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Το μόνο στοιχείο που έχουμε προς το παρόν είναι η δήλωση του ρώσου υπ.εξ., παρόντος του σαουδάραβα υπ.εξ. (της παρέας του τοξικού, φωτογραφία πάνω) Adel al-Jubeir, στην κοινή συνέντευξη τύπου:

… Για εύκολα κατανοητούς λόγους το Idlib είναι το τελευταίο βασικό σημείο για τους τρομοκράτες που προσπαθούν να τζογάρουν με το κράτος αξιοποιώντας την ζώνη απο-κλιμάκωσης και κρατώντας αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Έτσι προσπαθούν να γονατίσουν άλλους ένοπλους σχηματισμούς που θέλουν να διαπραγματευτούν με την συριακή κυβέρνηση… Συνεπώς, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει…

Το να ονομάζει κανείς «απόστημα» τους μισθοφόρους του σαουδαραβικού χουντοπαλατιού μέσ’ τα μούτρα των εργοδοτών τους, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι αυτοί οι εργοδότες πείστηκαν να μαζέψουν τους proxies τους, είτε ότι η Μόσχα έχει ράματα και για την δική τους γούνα, και δεν το κρύβει. Με δεδομένο ότι στη γύρα είναι και η Ουάσιγκτον, αν ο Lavrov μετέφερε στους άρχοντες του Ριάντ «μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε» θα πρέπει να είναι στ’ αλήθεια πρόταση – game changer! (Συνυπολογείστε τις ενδο-οικογεναικές διαφωνίες του οίκου των Salman…)

Λογικό θα ήταν το πρώτο: να συνετιστεί το σαουδαραβικό αφεντικό. Όλη η «αντίσταση» στο Idlib έχει να κάνει με τα λεφτά, και μόνο μ’ αυτά: έναντι ποιας τιμής θα παραδοθεί η Hayat Tahrir al-Sham. Όσοι βρίσκονται κοντά στη διαδικασία σημειώνουν ότι η Άγκυρα έχει κάνει ειλικρινή προσπάθεια να τους πείσει να αφοπλιστούν· όχι, όμως πετυχημένη. Προκύπτει ότι το ταξίδι του Lavrov στο Ριάντ ήταν πιθανά το «αν δεν τα καταφέρεις εσύ θα το πάρω εγώ πάνω μου» της πρόσφατης συνάντησης Lavrov και Cavusoglu.

Αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις! Οπότε δεν είναι εύκολο να βγουν (ακόμα) συμπεράσματα….