Παρασκευή 22 Ιούνη. Μπορεί το νεοφασιστικό αμερικανικό καθεστώς να έκανε πίσω στο ζήτημα της απαγωγής των παιδιών των μεταναστών όταν αυτοί δένονται στα μεξικανο-αμερικανικά σύνορα, αλλά δεν πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο στον πόλεμο κατά της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η ευρώπη, επιφανειακά πιο «ανθρωπιστική» ως τώρα, έχει τον δικό της κατάλογο τέτοιου είδους εγκλημάτων.
Στο ελλαδιστάν (που πληρώνεται και γουστάρει για να παίζει τον ρόλο συνοριακού φυλάκιου / κάτεργου) πολλοί ανήλικοι / ες χωρίζονται από συγγενείς ή οικείους που τους συνοδεύουν, και απομονώνονται σε εγκαταστάσεις «ασυνόδευτων ανηλίκων». Τι συμβαίνει;
Πολλές οικογένειες προσφύγων πολέμου (τέτοιες είναι, κυρίως, που προσπαθούν να διαφύγουν οικογενειακά), που έχουν μείνει για καιρό στην τουρκική επικράτεια, προσπαθούν να περάσουν στο ελλαδιστάν και από εκεί προς την κεντρική ευρώπη σε «δόσεις». Γνωρίζοντας τους κινδύνους, την αβεβαιότητα (και τα κόστη) ενός τέτοιου περάσματος, ακολουθούν μια διαφορική τακτική. Στο πρώτο κύμα είναι είτε ο πατέρας με ένα ή δύο παιδιά, είτε πατέρας και μάνα μαζί, με τα πιο μικρά παιδιά (συχνά, ανάμεσά τους, και μωρά). Αν υπάρχουν λίγο μεγαλύτερα παιδιά τα αφήνουν πίσω, στην φροντίδα συγγενών, οικείων, γειτόνων, στους οποίους έχουν εμπιστοσύνη (αφού στο δρόμο της εξορίας έχουν πορευτεί μαζί για χρόνια). Αυτοί θα είναι το δεύτερο κύμα, που θα προχωρήσει όταν το πρώτο έχει φτάσει σε στέρεο προορισμό, και θα αξιοποιήσουν τη νομοθεσία της «οικογενειακής επανένωσης».
Η ευρωπαϊκή ηθική, προκειμένου (όπως υποστηρίζει) να εμποδίσει το «εμπόριο παιδιών», αν οι ανήλικοι του δεύτερου κύματος δεν συνοδεύονται από συγγενείς πρώτου βαθμού εξ αίματος, τους «χωρίζει». Υποτίθεται για να τους προστατέψει. Παρότι από πρώτη ματιά ο σκοπός μοιάζει αγαθός (να εμποδιστεί η σωματεμπορία ανηλίκων προσφύγων / μεταναστών), το όλο σχέδιο αγνοεί βασικά στοιχεία της κοινωνικότητας των μη πρωτοκοσμικών, όχι ιδιωτικοποιημένων κοινωνιών. Όπου οι σχέσεις οικειότητας και εμπιστοσύνης δεν περιορίζονται στο πρωτοκοσμικό ευρωπαϊκό νομικό σύστημα της στενής οικογένειας «μπαμπάς / μαμά / παιδιά» αλλά επεκτείνεται είτε στους γείτονες είτε στο ευρύτερο κλαν. Αγνοεί, άρα, ότι όταν οι γονείς φεύγουν με το πρώτο κύμα, δεν παρατάνε τα παιδιά τους στον πρώτο σωματέμπορα που θα συναντήσουν.
Νομίζοντας η στενή, πυρηνική οικογενειακή ευρωπαϊκή νομοθεσία ότι προστατεύει τους ανήλικους απ’ την εκμετάλλευσή τους, (ή παριστάνοντας ότι αυτό κάνει) τους βαφτίζει «ασυνόδευτους», τους διαχωρίζει, τους απομονώνει απ’ τα οικεία τους πρόσωπα και απ’ το πραγματικό πλέγμα των κοινωνικών τους σχέσεων· μ’ άλλα λόγια τους φυλακίζει. Υποτίθεται για το «καλό» τους. Πρόκειται για απαγωγές λίγο πιο light απ’ τις αμερικανικές. Αλλά δεν παύουν να είναι βασανιστικές για παιδιά που έχουν περάσει πολλά, έχουν σχέσεις εμπιστοσύνης και συναισθηματικής εξισορρόπησης με τους οικείους τους, και ξαφνικά βρίσκονται σε «πολιτισμένη απομόνωση», μαζί με άλλα παιδιά, άγνωστα, διάφορων ηλικιών· και σαν «μεγάλους» έχουν μόνο τους κακοπληρωμένους (και συχνά άσχετους, ανεκπαίδευτους και ασυνείδητους) υπαλλήλους κάποιας υπηρεσίας, κρατικής ή μκο, που δεν ξέρουν καν την γλώσσα τους (των ανηλίκων). Ούτε και τίποτα άλλο…