Τετάρτη 30 Μάη. Δυστυχώς η βαθιά ελληνική ψυχή στο προπαγανδιστικό σκέλος της (η ακόμα εξαφανισμένη και αγνοούμενη θεία Λίτσα έχει πολλά σκέλη… Είναι σαρανταποδαρούσα!) κοιτάει ακόμα βόρεια.
Αλλά το «δώσε πόνο» δεν είναι στο «όνομά της..» Αυτό το θέμα έχει λήξει, και απλά η Αθήνα να συνεχίσει να έχει μεγάλα αυτιά και μουστάκια, δηλαδή να παριστάνει τον κούνελο. Εκεί που στ’ αλήθεια πονάει η πατρίς είναι στα «οικόπεδα» της ανατολικής Μεσογείου.
Όλο το σχέδιο, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλοφυούς «περικύκλωσης της Μεσογείου» είχε σαν προϋπόθεση εκτός από ένα – δύο – τρία αμερικανικά αεροπλανοφόρα (άντε και ένα αγγλικό) στην περιοχή, και το εξής: ποτέ να μην ανοίξουν παραγωγικές γεωτρήσεις στα λιβανέζικα και στα συριακά θαλάσσια οικόπεδα, τα οποία (λένε οι ειδικοί) υπόσχονται πολλά σε φσσσσςςςςςςςς! Γκάζι δηλαδή, να σνιφάρεις, να γουστάρεις!!!
Αν αρχίσει τέτοιο αντι-αμερικάνιο φσσσσσςςςςς, θα μπλέξουν οι σωλήνες! Πιο σωστά, το πράγμα έχει ήδη μπλέξει σε σχέση με τότε που αυτά τα όνειρα είχαν την μορφή χαρτών στις μασχάλες του ογκόλιθου έλληνα υπ.εξ. Nick the greek, που έτρεχε στην φρεσκο-ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πείσει για την «ελληνική στρατηγική» όποιον δεχόταν να αφιερώσει κανά μισάωρο… Έχει μπλέξει το πράγμα σε σχέση με τις φαντασιώσεις των αρχών του 2017.
Σημάδι σοβαρό του μπλεξίματος είναι ότι το ρωσικό πολεμικό ναυτικό (κοίτα κάτι πράγματα!) ανακοίνωσε πρόσφατα μόνιμες περιπολίες, 24/7, στα ανοικτά των συριακών ακτών (γιατί διάολε;). Και η Άγκυρα ετοιμάζεται να εδραιωθεί σ’ αυτό που θεωρεί (και δικαιούται) σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο· κάτι που παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις δεν θα της το αμφισβητήσει κανένα αεροπλανοφόρο.
Όχι, δεν έχει βουλιάζει το ελληνικό κεφάλαιο!!! Μάλλον το αντίθετο: οι έλληνες γκαζάδες εφοπλιστές έχουν κάνει τα deal τους, πίσω απ’ τα εθνικά παραμύθια για μαζική κατανάλωση, με “σκλαβωμένα οικόπεδα” και “εθνικούς σωλήνες”. Εκείνο που θα βουλιάξει αργά ή γρήγορα είναι η «υλική βάση» της ελληνική κρατικής / παρακρατικής εθνική ρητορικής – δικαιολόγησης του άξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ, ο θρυλικός «αγωγός» δηλαδή. Και δεν θα βουλιάξει στη θέση του· θα βουλιάξει σαν ιδέα.
Επειδή όμως εκτός από μια χούφτα αυτόνομους εργάτες και μια μικρή αριστερίστικη ομάδα κανείς άλλος δεν ασχολείται με το θέμα, ακόμα και χωρίς σωλήνα το παραμύθι θα συνεχίσει· χωρίς υλική βάση. Σιγά τώρα!!!
Πως θα ήταν η «κόκκινη μηλιά» αν ήταν «μπλε γκαζιά»;