Month: May 2018

Κορέες 2

Τετάρτη 23 Μάη. Όμως στις δικές του δηλώσεις το ψόφιο κουνάβι έδειξε την “αβεβαιότητα” κάποιου που “ακούει φωνές” – και όχι τυχαίες:

Προχωράμε. Θα δούμε τι θα γίνει. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θέλουμε να γίνουν. Νομίζω ότι θα το πετύχουμε. Κι αν δεν το πετύχουμε δεν θα γίνει η συνάντηση… Υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα να μην δουλέψει, αλλά είναι Ο.Κ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δουλέψει γενικά, αλλά μπορεί να μην δουλέψει για τις 12 Ιούνη. Αλλά υπάρχει και μια καλή πιθανότητα να γίνει η συνάντηση”. Μπορεί να βρέξει, μπορεί νάχει λιακάδα: σαφές…

Αυτό σημαίνει ότι το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος είναι ήδη έτοιμο (και σχεδόν έχει πείσει το ψόφιο κουνάβι) να βάλει προϋποθέσεις για το ραντεβού του με τον Kim· προϋποθέσεις που δεν είχε βάλει όταν το δέχτηκε. Οι αναβολές (το ραντεβού είχε προγραμματιστεί αρχικά για τα τέλη Μάη) έχουν δώσει το περιθώριο στην «βαθιά» Ουάσιγκτον να ανασυνταχτεί. Πρακτικά οι αναβολές είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ανασύνταξης απέναντι στην βορειο-νοτιο-κορεατική «επίθεση γοητείας» Έτσι, ενώ απ’ την μεριά το ψόφιο κουνάβι έχει μπροστά του το δέλεαρ ενός «νόμπελ ειρήνης» (έστω, της σοβαρής υποψηφιότητας γι’ αυτό) απ’ την άλλη έχει ήδη τους σωματοφύλακές του. Που έχουν αγριέψει – όχι τυχαία απ’ την μεριά τους.

Το αξιοσημείωτο των δηλώσεων του ψόφιου κουναβιού είναι αυτή η λεπτομέρεια: δασκαλεμένος απ’ τις «φωνές πίσω του» αποδίδει στο Πεκίνο την «σκλήρυνση» του καθεστώτος της Πγιονγκγιάνγκ με τις δηλώσεις για τις αμερικανο-νοτιοκορεατικές ασκήσεις αλλά και για την «λύση λιβύης» που πρότεινε ο Bolton. Μ’ αυτόν τον τρόπο “ανοίγει η βεντάλια” για το ποιοι είναι απένατι απ’ την Ουάσιγκτον, κάτι όχι τυχαίο ή λανθασμένο:

…Μετά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, και την συνάντησή του με τον Xi Jinping στις 8 Μάη, σκλήρυνε την θέση του. Δημιουργήθηκε ένα πολύ δύσκολο κλίμα με τους βορειοκορεάτες μετά απ’ αυτή τη συνάντηση… οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω χαρεί μ’ αυτό… Ο Xi είναι παγκόσμιας κλάσης παίκτης πόκερ…

Ο αντιπρόεδρος Pence ήταν μια απ’ τις «φωνές που ακούει» το ψόφιο κουνάβι. Σε προχθεσινή του συνέντευξη στο fox news, έτριξε τα δόντια του:

Έγινε κάποια κουβέντα για το λιβυκό μοντέλο την περασμένη βδομάδα, και ξέρετε, όπως ξεκαθάρισε και ο πρόεδρος, η ιστορία αυτή θα τελειώσει όπως τελείωσε το λιβυκό μοντέλο αν ο Kim Jong-un δεν φροντίσει να κάνει συμφωνία. Όταν σχολιάστηκε ότι αυτό που λέει ακούγεται σαν απειλή, ο Pence απάντησε ωμά: Εντάξει, νομίζω ότι βασικά είναι γεγονός.

Πέτυχε λοιπόν κάτι ο Moon στην χθεσινή του συνάντηση; Σύμφωνα με τις απόψεις νοτιοκορεατών ειδικών «κοντά» στην κυβέρνησή του: …Πρέπει να φρενάρουμε στις προσπάθειες των ηπα να επεκτείνουν την ατζέντα περιλαμβάνοντας τα χημικά και βιολογικά όπλα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Βόρεια Κορέα και οι Ηπα πρέπει, επίσης, να συμφωνήσουν στις λεπτομέρειες της αποπυρηνικοποίησης, και πρέπει να πείσουμε τις ΗΠΑ τουλάχιστον να σταματήσουν την ανάπτυξη στρατηγικών πυρηνικών όπλων στην κορεατική χερσόνησο…

Καθώς τώρα είναι που ξεδιπλώνεται ολόκληρη η αντίθεση ανάμεσα στο σχεδιασμό του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και στον χωρίς προσχήματα αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σημείο Χ, δηλαδή η θηλειά του πρώτου και η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – Kim χωρίς προϋποθέσεις, μοιάζει (σ’ εμάς) στην κόψη του ξυραφιού. Θα ξεκαθαριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες – άλλωστε ως τις 12 Ιούνη δεν υπάρχουν περισσότερες από 3 εβδομάδες.

Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά οι δύο κορέες θα πρέπει είτε να κάνουν κάποιες (λίγο πολύ θεαματικές) προσθήκες στην ως τώρα μεθόδευσή τους για να ανασχέσουν την «δουλειά» του βαθέος αμερικανικού κράτους, είτε να κινηθούν παράλληλα σε κάποια «εκδοχή 2», χωρίς αμερικανο-βορειοκορεατική συνάντηση κορυφής στις 12 Ιούνη…

(φωτογραφία: στο βάθος… ο Bolton….)

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Ζήτω!!

Τρίτη 22 Μάη. Ζήτω οι επετειακοί εορτασμοί για τον Μάη του ’68!!! (Δεν λέμε τίποτα άλλο!! Βλέπετε; Δεν λέμε!!! Κρατιόμαστε! Σφίγγουμε τα δόντια!!! )

Ζήτω η πτωμαΐνη των χρεωκοπημένων πολιτικών επιγόνων!!!

Ουρλιαχτά για χάρη του buck

Τρίτη 22 Μάη. Σύμπτωση είναι, προφανώς. Τι «τύχη» όμως; Ο διάσημος στις ηπα Nick the Greek ογκόλιθος, υπ.εξ. βγαλμένος απ’ την αγκαλιά του ελληνικού βαθέος κράτους, συναντήθηκε χτες με τον ομόλογό του Mike Pompeo στην Ουάσιγκτον· μια μέρα μετά τις απειλές του τελευταίου, στην πρώτη εμφάνισή του σαν υπ.εξ., εναντίον της Τεχεράνης. Του είδους ότι «ή θα κάτσε να σας… ή θα σας….» Όχι, όμως, μόνο εναντίον της Τεχεράνης. Αλλά και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα τολμήσουν να…

Και τι θα είπε, άραγε, ο ογκόλιθος στον αμερικάνο big brother του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους; Να μην είναι τόσο επιθετικός; Να συγκρατήσει την γενετήσια ορμή του; Τα νεύρα του; Όχι δα! Τα ελληνικά προβληματάκια θα του εξέθεσε, πράγμα που – είμαστε σίγουροι – η ύαινα Pompeo εκτίμησε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, με την άδεια, υποθέτουμε, του Πομπηία: θεία Λίτσα ξάπλωσε ξανά! Καμία «δημοκρατία του Ίλιντεν» (το άλλο, το «μακεδονία», δεν το λέμε καν) δεν θα ταράξει τον ύπνο σου! Το είπε και ο υφυπουργός αμερικανικού Βεζούβιου, ο Μίτσελ….

Δεύτερον: …Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών συζήτησαν τα προβλήματα της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μέσης Ανατολής. «Υπογράμμισα την ανάγκη να διασφαλιστούν η ασφάλεια και η σταθερότητα στην περιοχή και αναφέρθηκα αναλυτικότερα στη συμπεριφορά της Τουρκίας και στην ανάγκη στήριξης της Κύπρου στα δικαιώματα που έχει διεθνώς, ότι η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «πρόβλημα» απλώς του ΟΗΕ, αλλά ως ένα κυρίαρχο κράτος με συγκεκριμένους ρόλους και δυνατότητες στην περιοχή», δήλωσε ο κ. Κοτζιάς έπειτα από τη συνάντηση. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Για να ισχύει είναι απόλυτα απαραίτητο το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σφάζει τους παλαιστίνιους (: υπόσχεται πολύ περισσότερα) και το ελλαδιστάν να καταγγέλει “την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”…. Ουάου!!! Σταθερότητα παγετώνα που επιπλέει στο αίμα!!!

Τρίτον: τα δύο παλληκάρια μας, που τα κρατάνε αιχμάλωτα οι παλιότουρκοι. Εκεί οι δύο συνεταίροι, ο έλληνας ογκόλιθος και ο αμερικάνος αρχιασφαλίτης, φαίνεται ότι διαπίστωσαν ότι “κρατάνε αιχμάλωτους και αμερικάνους”. Οπότε… Υπομονή! Κάποτε θα τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος, οπότε θα γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ασφαλώς. Το ελλαδιστάν είναι πιστό στην αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία του (αμφιβολία δεν είχαμε!), και προσπαθεί όχι να παζαρέψει αλλά να διερευνήσει αν υπάρχει (και σε τι μέγεθος) “κομμάτι απ’ την αμερικανική πίτα”.

Το σκίτσο του Αλτάν το έχετε υπόψη;  Ε, Αυτό!

Κορέες 1

Τρίτη 22 Μάη. Η σημερινή επίσκεψη του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon στην Ουάσιγκτον έναν στόχο έχει: να σιγουρέψει ότι στις 12 Ιούνη, στη Σιγκαπούρη, το ψόφιο κουνάβι θα ικανοποιηθεί με το φωτοστέφανο του «Μεγάλου Ειρηνοποιού» (και μερικές καλοδιατυπωμένες υποσχέσεις) και δεν θα ακολουθήσει την εμπρηστική γραμμή που έχουν ετοιμάσει οι Bolton και σία. Στην πράξη ο Moon θα πρέπει να αξιοποιήσει το σχετικό «βάθος ελιγμών» που του προσέφερε ο Kim με τις τελευταίες διαμαρτυρίες του, και να εμφανιστεί στο ψόφιο κουνάβι σαν το «δεξί του χέρι»… Όλα αυτά καλλιεργώντας πάντα τον ψοφιοκουναβικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει θέμα – και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θα ήταν ανόητο αν δεν το περίμενε. Οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, ξεκινώντας απ’ τον Bolton, αφού αιφνιδιάστηκαν απ’ την ψοφιοκουναβική ευκολία να συμφωνήσει ένα ραντεβού με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπει ο «little rocket man» στη θέση του. Δηλαδή στη γωνία. Η ιδέα και η  μεθόδευση είναι ότι το ψόφιο κουνάβι στις 12 Ιούνη θα πρέπει να απαιτήσει ξεβράκωμα του βορειοκορεατικού καθεστώτος, πριν (και για να) προσφέρει κάτι σαν «εγγυήσεις ασφάλειας»: ο ορισμός της αποτυχίας της συνάντησης.

Παρότι (υποθέτουμε) το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει τις εναλλακτικές του αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, θα προτιμούσε να μην γίνει έτσι. Οι κινήσεις στην ανατολική ασία γίνονται γρήγορα· αλλά το μάτι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι στο Τόκιο. Μια πετυχημένη έκβαση του ραντεβού στις 12 Ιούνη στη Σιγκαπούρη, θα έδειχνε στο ιαπωνικό καθεστώς ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να βραχυκυκλωθεί (έστω: τώρα…) και, κατά συνέπεια, ότι το Τόκιο θα πρέπει να απεξαρτηθεί απ’ την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα και να επιδιώξει μια “ομαλή συνεργασία” στην ανατολική ασία. Αντίστροφα, η αποτυχία θα ξανάφερνε στην ημερήσια διάταξη τις αμερικανικές απειλές· και τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπολίες. Με όλα τα συνακόλουθα.

Αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για όσο περισσότερο γίνεται.

Κορέες 2

Τρίτη 22 Μάη. Σαν ένα δείγμα αυτής της διαδικασίας που καθώς εξελίσσεται μοιάζει σαν «ένα βήμα μπροστά και μισό στον αέρα», μετά τις διαμαρτυρίες της Πγιονκγγιάνγκ για χρήση «στρατηγικών όπλων» εκ μέρους της Ουάσιγκτον στις στρατιωτικές ασκήσεις με τη Σεούλ, αυτή (η Σεούλ) απαίτησε – και πέτυχε – να μην γίνουν κοινά γυμνάσια νότιας κορέας – ηπα – ιαπωνίας (όπως είχαν προγραμματιστεί) και, κατά συνέπεια, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά B-52 να παίξουν μόνο στα γυμνάσια ηπα – ιαπωνίας, και μόνο στο ιαπωνικό ενάεριο χώρο.

Ούτε λόγος ότι ο Κιμ ξελάσπωσε, με τον τρόπο του, τον Moon! Αν ο Kim θέλει μια φορά τον περιορισμό της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη κορεατική χερσόνησο, ο Moon την θέλει τουλάχιστον άλλη μία. Όμως αφού είναι (τυπικά…) σύμμαχος της Ουάσιγκτον, θα χρειαζόταν μια «έξωθεν πίεση» για να ζητήσει – να επιβάλλει – αυτό που το ίδιο το νοτιοκορεατικό καθεστώς θέλει: να μειωθούν ξανά και ξανά σε έκταση και ένταση οι κοινές ασκήσεις με τον αμερικανικό στρατό· και να σταματήσουν οι στρατιωτικές κολεγιές με το Τόκιο. Να, λοιπόν, ποιο είναι το «βάθος ελιγμών» που το ένα κορεατικό καθεστώς προσφέρει στο άλλο.

Εν τω μεταξύ, λες και η ασταμάτητη μηχανή είχε καταλάβει το έργο (λες;), πολυμελής αντιπροσωπεία του βορειοκορεατικού καθεστώτος πήγε χτες στο Πεκίνο, με θέμα ποιο λέτε; Να της γίνουν φροντιστήρια για το «κινεζικό μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης»! Ή, για να το πούμε πιο ρεαλιστικά, για να διευθετηθούν οι τομείς δυναμικής «οικονομικής συνεργασίας» της Πγιονγκγιάνγκ με το Πεκίνο, πάνω σε ένα αναθωρημένο και μεσομακροπρόθεσμο μοντέλο «ανάπτυξης» απ’ την πρώτη.

Ας μην είναι μυστικό πια! Το βορειοκορεατικό καθεστώς θέλει χρόνο (όχι πολύ) ώστε με την βοήθεια των υπόλοιπων μελών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, πέρα από το να καθιερωθεί σαν «πλήρης πυρηνική δύναμη» (αυτό δεν θα λέγεται) να αποκαταστήσει μια οικονομική / καπιταλιστική δυναμική για τον 21ο αιώνα. Να διαμορφώσει, δηλαδή, ένα εσωτερικό μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης / ανάπτυξης και μερικές βασικές συμμαχίες που θα ακυρώνουν τις όποιες (μελλοντικές) «οικονομικές κυρώσεις» των ηπα.

Ουκρανία

Τρίτη 22 Μάη. Μπορεί να αποδειχθεί ένα μικρής διάρκειας και ήσσονος σημασίας γεγονός. Οφείλουμε, όμως, να το σημειώσουμε, επειδή έχει υπάρξει προετοιμασία. Και επειδή το ουκρανικό «μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου πολέμου βρυκολακιάζει καθαρά στην αμερικανική απαγόρευση του nord stream 2.

Συμβαίνει, λοιπόν, αυτό που η καθεστωτική δημαγωγία ονομάζει «κλιμάκωση των εχθροπραξιών». Ο ουκρανικός στρατός (ή αυτό που παριστάνει τον στρατό του Κιέβου) έκαναν χτες μια κάπως full επίθεση κατά των θέσεων του στρατού του Donetsk. Όχι με αξιοσημείωτα αποτελέσματα – κατ’ αρχήν. Αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά τις εξελίξεις· αν και οι φόβοι μας δεν υποδεικνύουν αισιοδοξία.

Είναι άχρηστο να ευχηθούμε το να μην ανοίξει η Ουάσιγκτον, ξανά, την «ουκρανική πληγή». Απ’ την μεριά της είναι λογικό. Βάλτε φωτιά στα τόπια: στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό αυτή η κοινότοπη κουβέντα είναι το πανηγύρι των καννίβαλων.

Όμως, δυστυχώς, μέσα σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό κυλάνε οι μέρες και οι νύχτες μας. Για κακό. Ο ογκόλιθος, σαν εκπρόπωπος των συμφερόντων των ντόπιων αφεντικών (αρχίζοντας απ’ τα «εθνικά» τέτοια, τους εφοπλιστές), μετά το ραντεβού του με τον Pompeo, πού να έχει κανονίσει, άραγε, το καταφύγιό του – αν και όταν χρειαστεί;

Καμπάνια Μ15 +

Στις 13 Νοέμβρη του 1974, όταν ο Yasser Arafat, ηγέτης της τότε «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (μιας οργάνωσης / ομπρέλλα που περιλάμβανε διάφορες ένοπλες οργανώσεις…) μπήκε να μιλήσει στη γενική συνέλευση του οηε, είχε στη μέση του το πιστόλι του. Η αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή ήταν ένοπλη, και απλωνόταν σε διάφορα μήκη και πλάτη του πρώτου κόσμου. Και ήταν ευρύτατα αποδεκτή σαν τέτοια!

Η πολιτική, κινηματική υποστήριξη στον αγώνα των Παλαιστινίων ήταν στα ’70s εξαιρετικά μαζική – στη δύση. Μέρος του γενικότερου πλέγματος αρνήσεων. Και, φυσικά, κανείς δεν τολμούσε, ούτε διανοούνταν καν, να ονομάσει είτε τον αγώνα των παλαιστίνιων είτε την αλληλεγγύη σ’ αυτόν «αντι-σημιτισμό»! Θα ήταν το ίδιο σα να κατηγορούσε τον αγώνα των μαύρων αιχμάλωτων γηγενών της νότιας Αφρικής κατά των λευκών αποικιοκρατών σαν … «ρατσισμό»!! Μόνο φασίστες θα έκαναν τέτοια αντιστροφή…

Στην πραγματικότητα αυτή η «κατηγορία» περί «αντισημιτισμού» εφευρέθηκε απ’ τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Τελ Αβίβ και προωθήθηκε απ’ τις μυστικές του υπηρεσίες πολύ αργότερα. Μόλις στα ‘90s. Γιατί τότε, ειδικά μετά την πολύχρονη intifada απ’ το 1987 ως το 1992, που έδειξε σ’ όλο τον κόσμο το μιλιταριστικό, φασιστικό πρόσωπο του ισραηλινού κράτους, οι ειδικοί του διαπίστωσαν ότι μπορεί να «κέρδιζαν» στρατιωτικά, έχαναν όμως, απ’ τους άοπλους παλαιστίνιους, τον ιδεολογικό πόλεμο. Σε παγκόσμια θέα. Και χάνοντας αυτήν την ιδεολογική αναμέτρηση, έχοντας γίνει πια ο «Γολιάθ» απέναντι στον παλαιστινιακό «Δαβίδ», καταλάβαιναν πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν απέναντι στα παλαιστινιακά δίκαια. Έπρεπε, λοιπόν, να εφεύρουν γρήγορα κάτι που να τους θωρακίσει ιδεολογικά. Κάτι που να λειτουργεί σαν αυτόματη ασπίδα…

Έτσι κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα ότι «όποιος αντιστέκεται στο ιερό κράτος του ισραήλ είναι ‘απολίτιστος’, κι όποιος του συμπαραστέκεται είναι σχεδόν ναζί»… Το πρώτο ήταν αντιγραφή και ρατσιστική εκλαΐκευση της θεωρίας του Χάντιγκτον περί επερχόμενων “πολέμων μεταξύ πολιτισμών”. Το δεύτερο ήταν μια κτηνώδης αντιστροφή της ιστορίας, εφόσον υποστηρικτές όχι μόνο του παλαιστινιακού αγώνα αλλά των ανάλογων αγώνων διάφορων καταπιεσμένων ήταν οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες· και μόνον αυτοί!

Ωστόσο αποδείχθηκε ότι στην postmodern εποχή της γενικής θεαματικής αποχαύνωσης, όπου η αλήθεια εμφανίζεται σαν μια στιγμή του ψέμματος, σιγά σιγά, με επίμονη «δουλειά», τέτοιες ιδεολογικά χρήσιμες αντιστροφές είχαν και έχουν το περιθώριο να «πείσουν» την απολίτικη πρωτοκοσμική ρατσιστική και αντι-μουσουλμανική μάζα να μένει απαθής (ή και υποστηρικτική) απέναντι στα εγκλήματα σε βάρος των παλαιστινίων.

Να “πείσουν”; Ίσως ούτε καν. Ίσα ίσα να δώσουν μια δικαιολόγηση στην πρωτοκοσμική απάθεια / εγωπάθεια, να ανοίξει διάπλατα στον δρόμο στην κλιμάκωση της “δημιουργικής καταστροφής” που τόσο έχει ανάγκη, και πάλι, ο καπιταλιστικός κόσμος και τα αφεντικά του.

Γιατί, πράγματι, όταν οι λέξεις “εργατικός ανταγωνισμός” και “αντίσταση” είχαν νόημα και δεν ήταν πτώματα που περιφέρονται από στόμα σε στόμα, όπως τώρα, θα μπορούσε κανείς να έχει ορισμένες επιφυλάξεις για τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες… Θα μπορούσε, απ’ την άλλη, να καταλάβει την χωρίς τέλος σημασία της φράσης “γη κι ελευθερία”.

Πλάτες, πάντως, στους πρωτοκοσμικούς δεσμοφύλακες και στις “λευκές φρουρές” δεν διανοήθηκε ποτέ να κάνει κανείς!!!

Χρηματοπιστωτικοί ελιγμοί 1

Δευτέρα 21 Μάη. Θα ανοίξουν λογαριασμούς ευρωπαϊκές τράπεζες στην κεντρική τράπεζα του ιράν, προκειμένου να μπορούν να χρηματοδοτούν από εκεί μπίζνες ευρωπαϊκών επιχειρήσεων αποφεύγοντας τον έλεγχο (και άρα τις «τιμωρίες») της Ουάσιγκτον; Πιθανόν να γίνει ένας τέτοιος ελιγμός… Ωστόσο έχει φτάσει (ή πλησιάζει πολύ γρήγορα) η ιστορική στιγμή όπου μια σειρά κράτη θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πρακτικά και αποτελεσματικά την χρηματοπιστωτική μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή τις θρυλικές «κυρώσεις». Πράγμα που ισοδυναμεί με την αντιμετώπιση της παγκόσμιας ηγεμονίας του δολαρίου (σα νομίσματος διεθνούς χρήσης)· συν την δημιουργία εναλλακτικών συστημάτων διατραπεζικών μεταβιβάσεων και εκκαθαρίσεων, έξω απ’ το κυρίαρχο σήμερα σύστημα, το swift (: society for worldwide interbank financial telecommunication).

Πρόκειται για σύνθετο αλλά μαζί καίριο ζήτημα. Όσο το «αμερικανικό κεφάλαιο» κρατάει τον σημερινό «ορίζοντα διεθνούς κίνησης» του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική fed, του δολλαρίου, μπορεί να κάνει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον «να αποκόβει αντιπάλους» του απ’ το παγκόσμιο διατραπεζικό δίκτυο, κάνοντας δύσκολες έως αδύνατες τις (νόμιμες) συναλλαγές τους. Δεύτερον, να χρηματοδοτεί την στρατιωτική του υπερεπέκταση.

Οι σχετικές κινήσεις έχουν ξεκινήσει ήδη, μεταξύ εκείνων που το «εθνικό δόγμα ασφάλειας» των ηπα χαρακτηρίζει είτε «αναθεωρητές» (κίνα, ρωσία) είτε «τρομοκράτες» (ιράν). Ωστόσο η ε.ε. (και, κυρίως, η ευρωζώνη) μπορεί να δώσει ώθηση σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «χρηματοπιστωτική πολυμέρεια» και, στην προοπτική της, «τέλος της ηγεμονίας του δολαρίου».

Έχοντας να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί την αμερικανική επιθετικότητα, πλησιάζουν στο σημείο που πιθανόν να προτιμούσαν να αποφύγουν. Η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν και οι απειλές για κυρώσεις στις ευρωπαϊκές εταιρείες που θα συνεχίσουν να κάνουν δουλειές στην Τεχεράνη είναι το ένα «παλούκι». Οι απειλές για κυρώσεις εναντίον των ευρωπαϊκών εταιρειών που έχουν αναλάβει την κατασκευή του nord stream 2 είναι το δεύτερο.

Το σίγουρο είναι ότι τα ευρωαφεντικά δεν μπορούν να παριστάνουν άλλο ότι αγνοούν την καπιταλιστική πραγματικότητα, την οποία υπηρετούν το ίδιο όπως και οι ανταγωνιστές τους.

Χρηματοπιστωτικοί ελιγμοί 2

Δευτέρα 21 Μάη. Η εδραίωση της διεθνούς «χρηματοπιστωτικής πολυμέρειας» (το «οικονομικό» ισοδύναμο της «πολυ-πολικότητας»…) δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Μπορεί, για παράδειγμα, σχετικά εύκολα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη να αρχίσουν τις τιμολογήσεις (και τις πληρωμές) σε ευρώ για την αγορά ιρανικού πετρελαίου… Όμως η δημιουργία ενός «εναλλακτικού swift» είναι πιο δύσκολη υπόθεση.

Η Μόσχα έχει δημιουργήσει ένα εναλλακτικό σύστημα τέτοιου είδους (mir) στο οποίο έχουν συνδεθεί όχι μόνο μερικές εκατοντάδες ρωσικές τράπεζες, αλλά και κάμποσες ιρανικές – παράλληλα με το swift. H κίνα διαθέτει επίσης κάτι ανάλογο. Ωστόσο ως τώρα και τα δύο απέχουν απ’ το να έχουν διεθνή χρήση, στο βαθμό που δεν έχει ενταχθεί σ’ αυτά τα συστήματα ικανός αριθμός μεγάλων (πολυεθνικών) τραπεζών.

Στο επίπεδο των τιμολογήσεων και των πληρωμών, ίσως το Πεκίνο να έχει κάνει ως τώρα το «πρώτο βήμα»: απ’ τις αρχές Μάη τιμολογεί ένα ικανό μέρος των πετρελαϊκών εισαγωγών του σε yuan, ενώ έχει δημιουργήσει και τις σχετικές χρηματιστηριακές υποδομές (: συμβόλαια και αγοραπωλησία τους). Δεν είναι συμβολική κίνηση. Το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου έχει έναν ετήσιο «κύκλο» 14 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (το πετρέλαιο είναι το πλέον «εμπορικό» είδος στον καπιταλιστικό κόσμο) και η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας του. Η νομισματική ηγεμονία της Ουάσιγκτον βασίζεται κυρίως στο ότι το πετρέλαιο τιμολογείται διεθνώς σε δολάρια. Φαίνεται ότι κινεζικό σχέδιο της αντικατάστασης του δολαρίου απ’ το yuan δουλεύει κατ’ αρχην, αν κρίνει κανείς την γρήγορη αύξηση των πετρο-συμβολαίων σε yuan απ’ το 8% στο 12% παγκόσμια μέσα σε λίγες βδομάδες.

Παρότι οι παράλληλες αυτές κινήσεις (ο περιορισμός της διεθνούς χρήσης του δολαρίου, αρχίζοντας απ’ τα στρατηγικής σημασίας ενεργειακά εμπορεύματα, και η δημιουργία παράλληλων συστημάτων τραπεζικών εκκαθαρίσεων, ακόμα και μέσω blockchain) θα χρειαστούν κάποιο χρόνο για να αποδώσουν, η τάση γίνεται όλο και πιο επίμονη, εξαιτίας αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ακόμα και «χρηματοπιστωτική πειρατεία» εκ μέρους της Ουάσιγκτον.