Σάββατο 5 Μάη. Έτσι θα πάει το πράγμα: αυτήν την ημερομηνία θα την θυμόμαστε μόνο εμείς, είτε σαν Sarajevo είτε σαν ασταμάτητη μηχανή – ώστε αργά ή γρήγορα να τοποθετηθεί (από άλλους, πάντα πρόχειρους και διατεθειμένους) στα «κολλήματά» μας… Και θα την θυμόμαστε όχι απλά σαν ένα μνημόσυνο σε κάποιους που δολοφονήθηκαν «τυχαία». Αλλά σαν την μεγαλύτερη μαζικά οργανωμένη παρακρατική προβοκάτσια στο ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα (μέχρι να υπάρξει μια ακόμα μεγαλύτερη…).
Αναφερόμαστε στην 5η Μάη του 2010. Αυτήν που έχει μείνει σαν «οι νεκροί της marfin», ΑΛΛΑ ΉΤΑΝ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ. Αυτήν την ημέρα για την οποία οι καθεστωτικοί μηχανισμοί «δεν βρήκαν τίποτα» (και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;)… Αυτήν την ημέρα που και το όποιο κίνημα (όπως κι αν το ορίσει κανείς) φρόντισε να ξεχάσει· και πάντως αδιαφόρησε απόλυτα να ερευνήσει και να διαλευκάνει πολιτικά.
Δεν μας πειράζει η (πολιτική) μοναξιά. Μας τρομάζει όμως η μαζική αμνησία και ακρισία. Γιατί αυτές είτε παράγουν, είτε αναπαράγουν – και πάντα στηρίζουν – την «πολιτική» σαν τεχνική της εξουσίας… Αυτές καταστρέφουν την αιτιακή συσχέτιση των κινήσεων των αφεντικών… Αυτές ευλογούν την μιζέρια και την μοιρολατρεία…. Πόσους λόγους παραπάνω θα χρειαζόταν κάποιος για να μισεί αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα;
Συνεχίζουμε, λοιπόν, την έριδα· όχι «στο ποσοστό που μας αναλογεί» (ποιος βρίσκει τα μέτρα και τις «αναλογίες»;) αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Κι αν έχετε όρεξη να μάθετε (ή να θυμηθείτε) λίγα παραπάνω γι’ αυτήν, ενδεικτικά δύο παραπομπές:
Ιούλιος 2015, Sarajevo 97, η μικρή ασθενής.
Ιανουάριος 2014, Sarajevo 80, τι έγινε τελικά, στην Αθήνα, στις 5 Μάη του 2010;