Κυριακή 13 Μάη. Θυμάται, άραγε, κανείς τον θρυλικό «αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης»; Μεσουράνησε απ’ τα μέσα των ‘90s ως και τις αρχές των ‘10s στην ντόπια δημαγωγία, σέρνοντας πίσω του τόμους αναλύσεων για την «σημασία» του: το ρωσικό πετρέλαιο (έτσι ήθελε ο θρύλος) θα έφτανε στα βουλγαρικά παράλια (με πλοία…), θα συνέχιζε ως την Αλεξανδρούπολη, όπου θα φορτωνόταν σε τάνκερ (συγκρατείστε το please!) που θα παρέκαμπταν μέσω Αιγαίου και Ιονίου την ελληνική χερσόνησο για να το μεταφέρουν / ξεφορτώσουν κάπου στην ιταλία ή στην γαλλία.
Στοιχειώδης γνώση τόσο της γεωγραφίας όσο και των ζητημάτων σχετικά με τα κόστη της μεταφοράς υδρογοναθράκων θα απορούσε (όταν ο «Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη» ήταν κοινοτοπία…) γιατί να γίνεται τόσος κόπος και έξοδα με φορτώσεις και εκφορτώσεις σε τάνκερ (είπαμε: συγκρατείστε το!) και να μην συνεχίσει ο αγωγός απ’ τα βουλγαρικά παράλια προς τα δυτικά, τουλάχιστον ως τις ακτές της Αδριατικής; Σωστά!!! «Γιατί όχι;»
Ο αγωγός δεν φτιάχτηκε ποτέ, κι ούτε υπήρχε σοβαρός λόγος να φτιαχτεί. Εξαιτίας της πιο πάνω λογικής απορίας / παρατήρησης. Ο «αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη» αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο μια επιδίωξη των ντόπιων εφοπλιστών, που συνδύαζε «εθνικούς σκοπούς» (παράκαμψη των Δαρδανελίων και του τουρκικού εδάφους) με cash κέρδη για πάρτη τους. Απ’ το φόρτωμα και ξεφόρτωμα του πετρελαίου στα τάνκερ τους.
Ενώ, λοιπόν, ο θρυλικός σωλήνας απ’ το βουλγαρικό Μπουργκάς ως την ελληνική Αλεξανδρούπολη ήταν ένα έργο “too much” από πρακτική άποψη, από ιδεολογική την έκανε μια χαρά την δουλειά του. Συντηρούσε το θέαμα, άρα επιβεβαιώνε ότι οι έλληνες εφοπλιστές είναι το “κέντρο” της ντόπιας καπιταλιστικής ανάπτυξης (αλλά και του διακριτικού “αντιτουρκισμού”), όπως επίσης της “ελληνορωσικης φιλίας”. Τελικά αυτή ήταν η δουλειά του θρύλου του “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”: να επιβεβαιώνει την κεντρικότητα του εθνικού εφοπλισμού στο ελληνικό «γίγνεσθαι ενεργειακό hub» για λογαριασμό της ευρώπης… Με το συνακόλουθο: όχι απλά να μένει ο ντόπιος εφοπλισμός στην φορολογική κι όχι μόνο ασυλία του σαν εθνικό asset (αυτό είναι το υλικό συμφέρον, αλλά για σχετικά λίγους ντόπιους εφοπλιστές…), αλλά επιπλέον να τεκμαίρεται «λογικά» η εθνική αναγκαιότητα, η εθνική χρησιμότητα, της συμμαχίας με την θαλασσοκράτειρα Ουάσιγκτον… Αφού ελληνικός εφοπλισμός χωρίς «μεγάλο προστάτη» δεν νοείται, εδώ και αιώνες…
(φωτογραφία: Από εθνικά υπερήφανους χάρτες, πάντως, έλλειψη δεν υπήρχε!!! Πως στο διάολο να κτιστεί μια εθνική ιδεολογία γύρω από φανταστικούς σωλήνες χωρίς χάρτες;)