Κυριακή 1 Απρίλη. Ώσπου ήρθαν πρώτα η «επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη» (εναντίον του isis) και στη συνέχεια η «επιχείρηση κλάδος ελαίας» (εναντίον των ypg/pkk). Ειδικά αυτή η δεύτερη. Η εισβολή στο συριακό έδαφος και η κατάληψη της Afrin κράτησαν 58 ή 59 ημέρες. Απ’ αυτές τουλάχιστον τις 55 η ντόπια δημαγωγία διέδιδε (και το εθνικόφρον πόπολο πίστευε) ότι «ο τουρκικός στρατός έχει σπάσει τα μούτρα του στην Afrin»…. Παρότι θα ήταν εύκολο στον καθένα να παρακολουθεί τις εξελίξεις εκεί από ανεξάρτητες πηγές, το internet, ως γνωστόν, είναι μέσο μόνο για την επιβεβαίωση της κάθε μικρόνοιας και της καθε εμμονής.
Από στενά στρατιωτική άποψη τα νέα είναι λοιπόν εξαιρετικά δυσάρεστα για τον ελληνικό μιλιταρισμό (και τα επιτελεία του το ξέρουν με ακρίβεια…): όχι μόνο οι συσχετισμοί δύναμης έχουν χειροτερέψει πολύ σε βάρος του ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια, αλλά επιπλέον αυτό που αναμένεται είναι να χειροτερεύουν κι άλλο, χρόνο με τον χρόνο: η τουρκική πολεμική βιομηχανία είναι ιδιαίτερα “αναπτυγμένη” αλλά και “αυτοδύναμη”. Κι αν δεν έχει φτάσει ήδη εκεί βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο να αρχίσει να παράγει μόνη της μαζικά διάφορα όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, τουρκικού σχεδιασμού και κατασκευής. Επιπλέον με τις ιμπεριαλιστικές του επιτυχίες στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες του (με τον ρωσικό και τον ιρανικό) ο τουρκικός στρατός έχει αποκτήσει και πραγματική πολεμική εμπειρία· σε διάφορα επίπεδα.
Γιατί έχουν αμολυθεί, λοιπόν, και γαυγίζουν τα εθνικόφρονα μεγάφωνα; Ίσως επειδή το καραβάνι έχει κολλήσει… Και θα ήθελε να ελπίζει σε μια καινούργια “φιλελληνική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων” α λα Ναυαρίνο…