Κυριακή 22 Απρίλη. Ακούστηκε, ξανακούστηκε, είναι αλήθεια. Η θεία Λίτσα κάνει αποταμίευση (απ’ την σύνταξη της) και τον κουμπαρά τον έχει κάνει προσκεφάλι της.
Δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Η θεία Λίτσα κοιμάται πάνω σε μερικά δισεκατομμύρια, με προοπτική να γίνουν καμιά εικοσαριά. Δεν είναι πούπουλα, είναι παράδες.
Έπεσε πανικός. Το τελευταίο που θα ήθελε το σπίτι και η γειτονιά είναι να κάνει security στο κομπόδεμα της θείας Λίτσας. Γιατί φωνάζει ότι «το μαξιλάρι θα την σώσει όταν βγει απ’ το τούνελ»; ρώτησε κάποιος. «Επειδή είναι καμμένη» απάντησε ένας άλλος· κι αμέσως μετά η κουβέντα πήγε στους καμμένους γενικά.
Ο οικονομολόγος της παρέας είπε ότι υπάρχει μια διεθνής τάση επιστροφής στο χρυσάφι. Θα προσπαθήσουμε να την πείσουμε να κάνει το κομπόδεμά της λίρες αγγλίας, όπως παλιά. Να τις βάλουμε σε ντενεκέ, να τον θάψουμε στην αυλή. «Κι αν αρχίσει να κοιμάται από πάνω;» ρώτησε ο ξάδελφος ανήσυχος. «Θα της ρίξουμε χώμα, να μην κρυώσει» του είπα. Με τον τόνο του «δώστε στην πατρίδα του θανάτου το φιλί».
«Πεθαίνει σαν χώρα» μουρμούρησε ο ξάδελφος. Αλλά το είπε σιγανά, να μην το ακούσει η θεία Λίτσα, και νομίζει ότι θέλουμε να την κληρονομήσουμε…
(φωτογραφία: Χρυσοθήρες στη ν. ζηλανδία, στη δεκαετία του 1930. Η αναζήτηση χρυσού με σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, είχε την τιμητική της στη διάρκεια σοβαρών κρίσεων, ανεργίας, φτώχιας, κλπ. Όπως και η αναζήτηση πετρελαίου.
Καμία σχέση με την θεία Λίτσα, το μαξιλάρι της, την αοζ της και το γκάζι κάπου θαμμένο…)