Month: April 2018

Συρία 2

Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.

Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.

Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».

Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…

Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.

Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….

Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)

(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)

Συρία 3

Τετάρτη 18 Απρίλη. Εν τω μεταξύ οι αποδείξεις ότι στη Douma δεν έγινε καμία χημική επίθεση πληθαίνουν. Η πιο πρόσφατη έρχεται πάλι από εκεί που δεν χωράει αμφιβολία περί «ρωσοφιλίας»: απ’ την Ουάσιγκτον. Τώρα που οι οηέδες ειδικοί του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων έφτασαν στην πόλη, το αμερικανικό καθεστώς άρχισε το καινούργιο παραμύθι: Αααααα, τώρα; Πέταξε το πουλάκι! Τώρα οι ρώσοι θα έχουν εξαφανίσει τα στοιχεία!… Πράγμα που σημαίνει: το ξέρουμε ότι δεν θα βρουν τίποτα οι ειδικοί. Απλά θα ξανακατηγορήσουμε τους «συνήθεις ύποπτους» για πλύσιμο του χώματος, των κτιρίων, των πάντων, ώστε να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος… Ταμάμ.

Το άλλο στοιχείο είναι ρεπορτάζ του γνωστού βετεράνου άγγλου δημοσιογράφου Robert Fisk – δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική independent προχτές. Ο Fisk έχει αρκετές «άκρες» ώστε να μπει πριν λίγες μέρες στην Douma (μαζί με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους) και να κάνει την δική του, δημοσιογραφική (και όχι «χημική») έρευνα για το θέμα.

Τι βρήκε; Αυτό που υποστηρίζει η Μόσχα. Αναφέρεται σ’ έναν 58χρονο σύριο γιατρό, τον Assim Rahaibani, του νοσοκομείου όπου γυρίστηκε απ’ τους “white helmets” η σύντομη υπερπαραγωγή «χημική επίθεση τώρα!», που υποστηρίζει ότι όσοι νοσηλεύτηκαν εκεί δεν είχαν υποστεί επίθεση με χημικά, αλλά έπασχαν από υπο-οξυγόνωση, εξαιτίας της παραμονής τους σε κακά αεριζόμενα τούνελ και υπόγεια στη διάρκεια των βομβαρδισμών εκείνης της ημέρας, σε συνδυασμό με άνεμους σκόνης που «μπούκωσαν» τον αέρα. Ο μάρτυρας του Fisk επαναλαμβάνει αυτά που είπαν (βιντεοσκοπούμενοι από ρώσους καραβανάδες) δύο άλλοι παρόντες στο περιστατικό: πως ενώ γινόταν η περίθαλψη των συγκεκριμμένων περιπτώσεων, κάποιοι “white helmets” άρχισαν να φωνάζουν «χημικά, χημικά…» με αποτέλεσμα να πέσει πανικός στο νοσοκομείο – που βιντεοσκοπήθηκε. Και βαφτίστηκε πειστήριο του εγκλήματος…

Ο Fisk καταγράφει ότι μίλησε με δυο δεκάδες κατοίκους της Douma και κανείς δεν είχε ακούσει κάτι περί «χημικής επίθεσης» στις 7 Απρίλη. Συνάντησε μάλιστα ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει για κάτι τέτοιο ούτε μια βδομάδα μετά, όταν έγινε η αμερικανο-γαλλο-αγγλική πυραυλική επίθεση. Δύο απ’ τους 20 δεν έκαναν καν και καν καμία συσχέτιση μεταξύ της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» και της «τιμωρίας»…

Εννοείται πως αυτό το ρεπορτάζ ήταν αρκετό για να κατηγορηθεί (στα social media) ο Fisk σαν «πράκτορας του Άσαντ» ή/και σαν «πράκτορας του Πούτιν».

(φωτογραφία: Τουλάχιστον ο Fisk δεν θα κατηγορηθεί ότι δεν πήγε ποτέ στην Douma και τα έβγαλε όλα απ’ το μυαλό του. Εδώ φωτογραφίζεται μπροστά σε μια απ’ τις εισόδους της υπόγειας πόλης που είχαν φτιάξει οι αιχμάλωτοι των αντικαθεστωτικών, στρατιώτες του συριακού στρατού, σε συνθήκες ναζιστικού στρατόπεδου συγκέντρωσης…)

Η θεία Λίτσα στον ατέρμονα

Τετάρτη 18 Απρίλη. Μέσα σ’ όλα αυτά το ελλαδιστάν παλεύει μόνιμα με τους δικούς του, home made δαίμονες· το μόνο είδος στον πλανήτη που γίνεται «εξαγωγή» ενώ ταυτόχρονα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο εσωτερικά!

Αξίζει λοιπόν να αναδημοσιεύσουμε (και να σχολιάσουμε σύντομα) τα λεγόμενα κάποιου που μόνο για «κομμουνισμό» και «προλεταριακό διεθνισμό» δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Ο γνωστός καθηγητής (διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής) του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», υπό τον τίτλο «στο ίδιο έργο θεατές;», τελειώνει το σύντομο άρθρο του με την εξής παράγραφο (ο τονισμός με bold δικός μας):

…Υπάρχει κι ένα άλλο ζητήμα. Η απομάκρυνση της ελληνικής σημαίας στη νησίδα Ανθρωποφάγος επαναφέρει τις τραγικές μνήμες των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Η κρίση τότε είχε αποδοθεί σε «ανεύθυνους ιδιώτες», που πήραν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική των χωρών τους «παίζοντας» με τις σημαίες. Είκοσι δύο χρόνια μετά, είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι πολίτες. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ένα σοβαρό κράτος. Διότι το 1996 στα Ίμια η Ελλάδα ήταν εκείνη που επέλεξε να στρατιωτικοποιήσει το περιστατικό που εξελίχθηκε σε σοβαρότατη κρίση.

Ακριβώς! Το ελληνικό κράτος επέλεξε, επεδίωξε, το 1996 την στρατιωτικοποίηση (μιας πρακτόρικης και όχι αφελούς πρωτοβουλίας) ελπίζοντας ότι θα κερδίσει χαλαρά. Έχασε. Αυτό δεν το λέει ο (καθηγητής) Συρίγος. Δεν πειράζει. Το υπονοεί με την έκφραση «τραγικές μνήμες». Και το έχουν παραδεχτεί πιο καθαρά άλλοι καθεστωτικοί.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του, πάλι χθεσινή, στον καθεστωτικό ρ/σ «sky» και στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Π. Τσίμα, ο ίδιος καθηγητής επανέλαβε τα πιο πάνω («…επί τρεις ώρες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν την αποχώρηση του στόλου απ’ την Σαλαμίνα» είπε για το 1996, διαφωνώντας με την «στρατιωτικοποίηση»…) για να το πάει μισό βήμα παρακάτω. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Συρίγος ομολόγησε αυτό που είναι ταυτόχρονα οφθαλμοφανές αλλά και «κρατικό μυστικό». Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της προς τον νότο, προς την συρία, και δεν ασχολείται με τα δυτικά της σύνορα:

… Η τουρκία θεωρεί ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την δύσκολη θέση που βρίσκεται και θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες – λέει επί λέξει. Η τουρκία φοβάται ότι επειδή όλος ο στρατός της βρίσκεται προς την συρία, ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Όπως να ορίσουμε αοζ… Ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «μη νομίζετε ότι δεν σας βλέπω. Παρακολουθώ τι κάνετε»…

Άρα «κάτι κάνουμε από εθνική άποψη», ε;… Αυτό που δεν λέει καθαρά ο καθηγητής (Συρίγος) είναι ότι στο Αιγαίο ο πάω-γυρεύοντας-για-καυγά (άγαρμπα, αδιέξοδα, παρανοϊκά, σ’ ένα στυλ «αναβίωση των πατριωτικών middle ‘90s»….) αυτούς τους καιρούς είναι ένας, και λέγεται ελλαδιστάν (χαϊδευτικά: θεία Λίτσα). Με ό,τι παρακμιακό / πασοκικό σημαίνει αυτό, απ’ την άποψη της καθοδήγησης των φαιορόζ – θα προσθέταμε… Η τουρκία αντιδρά· «απαντάει»· δεν επιδιώκει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κανείς: πρέπει να δώσουμε σημασία σ’ έναν δεξιό προφέσσορα; Ναι, αν σπάει τον μονόλογο της «εθνικής αλήθειας» και των «τουρκικών απειλών». Επειδή δεν το κάνει για να δώσει credit στην Άγκυρα! Δεν είναι προδότης!!! (Προτείνει στη συνέντευξή του ότι θα ήταν καλύτερα να ενταχθούν οι «ανθρωποφάγοι», μεγάλος και μικρός, σ’ ένα «ευρωπαϊκό πρόγραμμα», παρά να στήνονται εδώ κι εκεί σημαίες…) Οπότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής (Συρίγος) σπάει την ελληνική εθνικιστική ομερτά επειδή, ίσως, δεν του αρέσει (ή δεν τον συμφέρει) το εμπόριο εθνικοφροσύνης απ’ τον ψεκασμένο σκύλο και το σινάφι του…

Όταν, λοιπόν, εκδηλώνονται μικρά, φευγαλέα (και προφανώς: συμφεροντολογικά…) ρήγματα στην συμπαγή ρητορική των ειδικών του ελληνικού βαθέος κράτους, αξίζει να τα προσέχουμε. Γιατί εκτός από το να είναι συμφεροντολογικά, τέτοια ρήγματα μπορεί να δείχνουν μια βαθύτερη αμηχανία: αφού το τουρκικό καθεστώς δεν διαλύεται αλλά αναβαθμίζεται διεθνώς συνέχεια, τι κάνουμε εμείς;

Έλα ντε; Αν τα εθνοστεντόν δεν πιάνουν, μία λύση είναι να αυξηθεί η δόση! (Η θεία Λίτσα κοντεύει να γίνει «καρτέλας»!!)

(φωτογραφία: Κανείς δεν λέει ότι ο βαθύς ελληνικός αντιτουρκισμός επιδεινώθηκε από τότε που χάθηκε η αστακομακαρονάδα απ’ το τραπέζι του φτωχού πλην τίμιου έλληνα! Κι όμως: η ελληνική ζηλοφθονία αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο οι αστακομακαρονάδες να έχουν μετακομίσει ανατολικότερα· και να γίνει το Αιγαίο προμηθευτής της γκουρμεδιάς των αιώνιων εχθρών!!)

Κάθε κατοχή με τις δυσκολίες της

Τρίτη 17 Απρίλη. Μπορεί να αποδειχθεί «μεμονωμένο περιστατικό», μπορεί και όχι. Οφείλουμε να το σημειώσουμε ωστόσο: έχει την σημασία του.

Αμέσως μετά την αμερικανο-αγγλο-γαλλική πυραυλική παρέλαση στη συρία, ένοπλοι της ιρακινής Hezb’allah («λαϊκές δυνάμεις αντίστασης», Hashd al-Shaabi), μιας μαζικής ένοπλης παραστρατιωτικής οργάνωσης που θεωρείται τμήμα του επίσημου στρατού του ιράκ, έχει εκπαιδευτεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και έχει μπαρουτακαπνιστεί σε διάφορες επιχειρήσεις κατά του isis στο ιράκ, εξοπλισμένοι με τανκς, αντιαρματικούς πυραύλους και αντιαεροπορικά, περικύκλωσαν την αμερικανική βάση στην al-Zahra, βορειοδυτικά της Βαγδάτης. Απειλώντας ότι θα επιτεθούν αν η βάση και τα αεροπλάνα της χρησιμοποιηθούν για επιθέσεις κατά της συρίας.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έληξε αναίμακτα (η βάση δεν χρησιμοποιήθηκε έτσι κι αλλιώς)· ωστόσο εγκαινιάζει κάτι που έχει θορυβήσει τον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ. Είναι ασφαλείς οι βάσεις εκεί; Δεν μπορεί να απαντήσει κανείς τώρα μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι». Αλλά σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να απαντήσει «όχι»: είναι σαφές ότι το μοντέλο των αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν είναι «βιώσιμο» μόνο στο βαθμό που υπάρχει «ντόπιος στρατός» να τις προστατεύει, απ’ έξω. Αν τέτοιος δεν υπάρχει, είναι δύσκολο να προστατευτούν από οποιουδήποτε είδους επίθεση.

Αυτή η πραγματικότητα υπενθυμίζει την ευρύτερη τέτοια: για να τροφοδοτούνται (κι αυτό είναι όρος ύπαρξης) οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στην ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία είναι απόλυτα απαραίτητοι διάδρομοι: χερσαίοι και ενάεριοι. Στο αφγανιστάν ήδη η Ουάσιγκτον ψάχνει εναλλακτικές τέτοιων δρόμων, στη θέση των πακιστανικών που χρησιμοποιεί τώρα, ενώπιον του ενδεχόμενου να κοπούν. Στο ιράκ δεν υπάρχουν εναλλακτικές αν η Άγκυρα «κατεβάσει ρολά». Όσο για την συρία; Ισχύει το ίδιο, με πιο κοντινό (αλλά όχι διπλανό) «φιλικό έδαφος» την ιορδανική επικράτεια.

Η γεωγραφία προσδιορίζει τα «χαρτιά» της Άγκυρας απέναντι στην Ουάσιγκτον. Προσδιορίζει όμως και τα όρια εκείνου που έχει ονομαστεί, απ’ την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, «υπερεπέκταση». Οι επιμελητειακές γραμμές είναι το ίδιο σημαντικές (αν όχι σημαντικότερες) με τα «προκεχωρημένα φυλάκια» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κι όπως έχει αποδείξει η ιστορία εδώ και δύο αιώνες, η «τύχη» των τέτοιων επιμελητειακών γραμμών μπορεί να κρίνει την έκβαση ενός πολέμου ακόμα και χωρίς ανοικτές και καθαρές μάχες, απώλειες, κλπ…

(φωτογραφία: Η αμερικανική σημαία με καλή παρέα στην τυπικά ypgκρατούμενη Manbij, δυτικά του Ευφράτη, στη συρία. Σύμφωνα με μια άποψη πρόκειται για το ανώτατο σημείο της «επανάστασης»… Η περιοχή έχει και άγγλους και γάλλους καραβανάδες – “λεγεώνα των ξένων” υποψιαζόμαστε. Προφανώς πρόκειται, επίσης, για οπαδούς της “παγκόσμιας ένοπλης σοσιαλιστικής αυτοδιεύθυνσης”…)

Eyeless in Gaza

Τρίτη 17 Απρίλη. Εγώ, ο Uri Avnery, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού με αριθμό 44410, από τώρα και στο εξής διαχωρίζω τον εαυτό μου απ’ τους σκοπευτές που σκοτώνουν άοπλους διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας, και απ’ τους αξιωματικούς που τους δίνουν τις σχετικές διαταγές, μέχρι τον επικεφαλής του επιτελείου.

Δεν ανήκουμε στον ίδιο στρατό, ούτε στο ίδιο κράτος. Μετά δυσκολίας ανήκουμε στο ίδιο ανθρώπινο είδος….

Έτσι ξεκινάει μια ανοικτή επιστολή του ένας φαντάρος του ισραηλινού στρατού, με ανάρτησή του στο facebook. Είναι πιθανό να είναι πιτσιρικάς. Η ανακάλυψη, εκ μέρους του, του τι είναι «ο πιο ηθικός στρατός του κόσμου» (κατά τους αρχικαραβανάδες του και τον αρχιφασίστα υπουργό του Lieberman) είναι απόλυτα σεβαστή. Υπάρχει μια στιγμή της αλήθειας που περιμένει στη γωνία τον καθένα. Από ιστορική σκοπιά όμως ο νεαρός Uri Avnery θα μπορούσε να ξέρει ήδη. Υπάρχει κίνημα αρνητών στράτευσης στα μέρη του – και μια βαριά ιστορία αίματος και καταστροφής.

Παρότι σε ατομική, προσωπική κλίμακα ο διαχωρισμός του στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 έχει την αξία του, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην «τύχη» των εκατομυρίων αιχμάλωτων παλαιστινίων, είτε βρίσκονται κάτω απ’ την κάνη και την μπότα του ισραηλινού στρατού, είτε είναι πρόσφυγες διάσπαρτοι γύρω απ’ την ισραηλινή απαρτχάιντ επικράτεια, είτε βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, και πάλι σαν εξόριστοι / φυγάδες.

Όχι, θα ήταν ελεεινή δειλία απ’ την μεριά μας να αφήσουμε την έκβαση αυτής της ιστορίας στον στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 και σε μερικούς τέτοιους ακόμα: αφορά ολόκληρο τον πλανήτη, κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Το ισραηλινό κράτος, αυτό το πρωτοκοσμικό, αποικοκρατικό «προκεχωρημένο φυλακίο» στη μέση Ανατολή, κατασκευασμένο στα μέσα του 20ου αιώνα μ’ έναν και μόνο έναν σκοπό, την επιτήρηση των πετρελαϊκών ροών απ’ την μέση Ανατολή στον πρώτο κόσμο, προκαλεί εδώ και δεκαετίες εντάσεις, που είτε καταλήγουν σε «περιφερειακούς πολέμους» είτε μπορούν να «μυρίσουν» ακόμα και παγκόσμιο τέτοιο. Εννοείται ότι ο ιμπεριαλισμός του δρα πάντα σε συγχρονισμό με μείζονες ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους ιμπεριαλισμούς.

Τα εκατομύρια των προσφύγων απ’ το ιράκ και την συρία είναι συνέπεια και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σύμμαχος του Τελ Αβίβ στοιβάζει αυτούς τους ανθρώπους σαν σωρούς κρέατος στα νέα «νησιά εξορίας» δεν πρέπει να αποκοπεί και απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία: η απανθρωπιά συνδέει πάντα με τους δεσμούς του αίματος και του πόνου των Άλλων τους χασάπηδες, ακόμα κι αν αυτοί οι χασάπηδες έχουν διαφορετική θέση και ειδικότητα στην ιεραρχία του εγκλήματος.

Η πίσω σειρά…

Τρίτη 17 Απρίλη. Ενώ ο Uri Avnery, στρατιώτης υπ/ αριθμόν 44410, διαχωρίζει την θέση του απ’ τον μόνιμο ισραηλινό ρατσιστικό και μιλιταριστικό έγκλημα, η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση και οι φαιορόζ της Αθήνας (με πλήρη διακομματική υποστηρίξη) «ενώνουν τα αίματά τους» μ’ αυτόν ακριβώς τον ρατσισμό και μιλιταρισμό. Γίνεται όσο πιο υπόγεια γίνεται, γιατί – ωωωω! – οι συνεταίροι, υποστηρικτές και τροφοδότες του διαρκούς εγκλήματος στην Παλαιστίνη έχουν …. – ωωωωω! – «ανθρωπιστικές ευαισθησίες»….

Αλλοίμονο: το ότι δεν μπορείς να παινεύεσαι για τα εγκλήματά σου ή για την ηθική, στρατιωτική και πολιτική υποστηρίξη στους εγκληματίες, δεν σε κάνει λιγότερο κάθαρμα. Στο αστικό δίκαιο υπάρχει η κατηγορία υπόθαλψη εγκληματία. Στις «εθνικές υποθέσεις» αυτό θεωρείται προσόν…

Είναι εντάξει για την συνείδησή σας; Αν όχι…

Σε πέλαγα ευτυχίας, στα κατσάβραχα της ψυχής της

Τρίτη 17 Απρίλη. Το ότι η θεία Λίτσα έπεσε στη θάλασσα απέναντι απ’ τα τουρκικά παράλια δεν σημαίνει ότι κατέβηκε απ’ τα κεραμίδια του «ονόματος». Ειδικά τώρα που ο μακεδόνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τα ξεκαθαρισμένα, η θεία Λίτσα έχει όλη την «τροφή» για να σκούζει σαν λυκόπουλο στα βουνά του Αίμου.

Ευτυχώς «οι φύλακες αγρυπνούν». Εξ αρχής, σ’ αυτήν την δήθεν διαπραγμάτευση στην οποία δήθεν όλο χαμόγελα έτρεχε ο ογκόλιθος (και ο ψόφιος κοριός), ένα σκοπό είχε: να χρεωθούν τα Σκόπια την «αδιαλλαξία» και την «αδυναμία λύσης».

Να χρεωθούν ενώπιον τίνος; Όπως έγινε και με την «λύση του κυπριακού» πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, στην ελβετία, έτσι και τώρα τα ντόπια αφεντικά και οι βιτρίνες τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν διεθνώς. Τους αρκεί όμως να αναπαράγουν την εθνικιστική καφρίλα που συντηρεί τον πολιτικό προσοδισμό και άρα την εξουσία τους. Μ’ αλλα λόγια το ελλαδιστάν δεν μπορεί να χρεώσει διεθνώς το μακεδονικό κράτος, ειδικά με την παρούσα σοσιαλδημοκρατική διοίκησή του, με «αδιαλλαξία», αφού αυτά που απαιτεί είναι απλά παράλογα. Το θειαΛιτσαριάτο όμως, κυβερνόν και κυβερνόμενο, μπορεί να ψήνεται μόνο του.

Ο εθνικισμός σαν αιώνιο κοκορέτσι!

(φωτογραφία: Προσάναμμα! Καθαρό προσάναμμα!!! Για να πάρουν τα κάρβουνα!)

Το δράμα

Τρίτη 17 Απρίλη. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ανάμεσα σε εθνικούς σπασμούς και εθνικότερους λιγμούς, η θεία Λίτσα μονολόγησε μια απ’ τις έγνοιες της. Στον αντιτουρκισμό έχει καταφέρει να μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλοι δηλώνουν διατεθειμένοι να ξεκάνουν τον αιώνιο εχθρό σαν φίλοι του pkk… Άλλοι θέλουν κάτι σπουδαιότερο: να ελευθερώσουν τους τούρκους απ’ τον ζυγό του “σουλτάνου”… Άλλοι θέλουν την “κόκκινη μηλιά”… Άλλοι, πάλι, (λιγότεροι και πιο αθόρυβοι), θέλουν “σύνορα με την γεωργία”. Προοπτικά με την ρωσία… Και υπάρχουν και (κάμποσοι) που θέλουν να πολεμήσουν σαν απλοί εργολάβοι της mossad….

Αυτό είναι σπουδαίο θειαΛιτσικό κατόρθωμα, που κεφαλαιοποιεί την ανεπανάληπτη ελληνική εθνική βλακεία. Το θέμα είναι (κατά το παραλήρημα της θείας Λίτσας) ότι το “πρόβλημα του ονόματος” διασπά αυτό το εθνικό μπλοκ. Διότι, μετά από 25 χρόνια, διάφοροι βρίσκουν εύκολο να ξεπλύνουν τον εθνικισμό και τις υπόλοιπες συναφείς αμαρτίες τους διαχωριζόμενοι πάνω σ’ ένα θέμα που έχει πια ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων, δεν μυρίζει αίμα (η μυρωδιά του φρέσκου αίματος εξιτάρει κόσμο και κοσμάκη!) και επιτρέπει στους μισούς ντόπιους φασίστες να δείχνουν τους άλλους μισούς (που είναι και “μακεδονομάχοι”) και να λένε: Εμείς μ’ αυτούς; Καμμία σχέση!!

Γι’ αυτό και η θεία Λίτσα θέλει να (μην) λυθεί το γρηγορότερο το θέμα “του ονόματος του μπέμπη”. Για να αφιερωθεί σε θαλάσσια σπορ, φύτεμα σημαιών, καφενειακή άμυνα και επίθεση, και τα λοιπά και τα λοιπά…

(φωτογραφία: εκεί που άνθιζε φλισκούνι κι άγρια μέντα, τώρα φυτρώνουν γομαρόπαιδα…)

Orange Blossom

Δευτέρα 16 Απρίλη. Αν το Kashmir των Led Zeppelin ή το Desert Rose του Sting ήταν, ας το πούμε έτσι, πετυχημένες πρωτοκοσμικές προσπάθειες του προηγούμενου αιώνα να δαμαστεί «ο αραβικός ήχος», τότε αυτά που παίζουν τώρα οι Orange Blossom (με γαλλική έδρα αλλά φωνάρα απ’ την αίγυπτο – Hend Ahmed Hassan· έναν μεξικάνο στα τύμπανα – Carlos Robles Arenas· συν τον Fatoma Dembele απ’ την Burkina Faso στα κρουστά) τι είναι;

Ίσως η ανελέητη αντεπίθεσή του στην καρδιά της πτωχευμένης (και αισθητικά) μητροπόλης… Ευτυχώς!!! Οι μετανάστες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, θα μας σώσουν!…

Το Maria με τις καλημέρες μας

Κι αν δεν σας έφτασε (δεν θα έπρεπε!) το ακόμα πιο δυνατό Habibi

 

 

Η ύαινα

Δευτέρα 16 Απρίλη. Η κυρία Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα γινόταν υπ.εξ. μετά την απόλυση του Tillerson. Επιλέχτηκε ένας παρόμοιός της, κι έχασε την ευκαιρία. Όχι, όμως, και τα προσόντα της. Οπότε τώρα μπορεί να εκτελεί χρέη «αντ’ αυτού», σε ότι αφορά το ψόφιο κουνάβι. Κάτι σαν σκιώδης πρόεδρος των ηπα ένα πράμα.

Η ψοφιοκουναβική ιδέα περί «σύντομης, πολύ σύντομης αποχώρησης του στρατού μας απ’ την συρία» σχόλασε χτες. Την σχόλασε η κυρία Haley. Ας ξεκαθαριστεί πως αν φύγουμε, όταν φύγουμε, αυτό θα γίνει επειδή θα είμαστε σίγουροι πως όλα προχωρούν κανονικά δήλωσε. Δεκαοχτώ λέξεις αντί για τρεις: σιγά μην φύγουμε! Ίσως η κυρία Haley να είναι ένας θηλυκός «Νταρτανιάν» επιπλέον των «3 σωματοφυλάκων» πίσω απ’ την ψοφιοκουναβική βιτρίνα. Πάντως δεν τιτιβίζει.

Κατά την σκιώδη πρόεδρο Nikki τρεις είναι οι δουλειές που έχει ο αμερικανικός στρατός στην συριακή (ypgκρατούμενη κυρίως αν και όχι μόνο, υπάρχει και μια ζώνη στα σύνορα με την ιορδανία) επικράτεια, τρία είναι συστατικά του «όλα προχωρούν κανονικά». Να σιγουρευτεί ότι ο isis έχει ηττηθεί… Να εξασφαλίζει ότι δεν χρησιμοποιούνται χημικά όπλα… Και να επιβλέπει το ιράν…. (Ειδικά το τελευταίο μπορεί να είναι και αιώνιο έργο. Είναι επίσης μια δουλειά που χρειάζεται και τις αμερικανικές βάσεις στο ιράκ – ακούει η Βαγδάτη;).

Συνεννοούμαστε. Το μπαλάκι (επαληθεύεται, επιβεβαιώνεται ότι) βρίσκεται στα γήπεδα του μπλοκ της Αστάνα. Εκεί που είναι εδώ και πολλούς μήνες…

Απλά η ύαινα δεν έχει ιδέα από πόλεμο.

(φωτογραφία: Όπως τα είπαμε. Τόσα «χημικά» είχαν να καταστραφούν απ’ την πρώτη κοσμογονική σούπα στον πλανήτη. Να: αυτός ο σύριος φαντάρος προσπαθεί να σβήσει με την μάνικα τα αποκαΐδια του ερευνητικού κέντρου στην Barzah, όπως ακριβώς οι «white helmets» κατάβρεχαν τα πιτσιρίκια στο νοσοκομείο της Douma, στο γνωστό βίντεο. Όσα «χημικά» υπήρχαν στο ερευνητικό κέντρο, άλλα τόσα ήταν και στο νοσοκομείο – αλλά who cares? Στις ώριμες μέχρι σαπίλας κοινωνίες του Θεάματος η πραγματικότητα είναι ένα avatar που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε….

Και στο τέλος κάθε “καλός πολίτης” λέει: Ωχ! Κουράστηκα με την παρέλαση των αναπαραστάσεων… Δώστε μου μια τρύπα να κρυφτώ!!!)