Month: April 2018

Συρία 2

Τρίτη 3 Απρίλη. Σ’ αυτόν τον “θύλακα” της Idlib έχουν συγκεντρωθεί αντικαθεστωτικοί ένοπλοι δύο βασικά κατηγοριών: αυτοί που είναι «επιρροή» (με ό,τι αυτό σημαίνει πρακτικά…) της Άγκυρας, κι εκείνοι που είναι «επιρροή» του Ριάντ. Σε μια πρώτη φάση, πέρυσι, ξεκίνησε ένας «εμφύλιος» μεταξύ τους, όπου το μπλοκ της Αστάνα υποστήριζε τους πρώτους· όμως ηττήθηκαν. Μετά απ’ αυτήν την ήττα, που παράδιδε τον θύλακα του Idlib στο Ριάντ (και στο Τελ Αβίβ, και στην Ουάσιγκτον…) το μπλοκ της Αστάνα αποφάσισε να εγκατασταθούν «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού στην (συμφωνημένη με τον Άσαντ) περίμετρο του θύλακα.

Η παρουσία και τα «πέρα δώθε» του τουρκικού στρατού στην περιοχή ήταν η σημαία της ενίσχυσης (υποθέτουμε με όπλα αλλά και με κόσμο…) των ηττημένων του πρώτου γύρου της εσωτερικής αναμέτρησης στο Idlib. Έτσι, στον δεύτερο γύρο που εξελίσσεται εδώ και κάποιες εβδομάδες, οι «επιρροές» της Άγκυρας έχουν πάρει για τα καλά το πάνω χέρι στον θύλακα….

Ο.Κ. Δεν είναι, όμως, πάντα αντι-Άσαντ ένοπλοι; Δεν στηρίζει, λοιπόν, η Άγκυρα ένοπλους κατά του Άσαντ; Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την συμφωνία του; Να η εξήγηση:

Όταν άρχισε να προωθείται το σχέδιο διάλυσης της συριακής επικράτειας (αφού πρώτα το είχε τροφοδοτήσει ο ίδιος ο Άσαντ δολοφονώντας μαζικά άοπλους διαδηλωτές…) στο κόλπο της χρηματοδότησης και της ενίσχυσης με κάθε μέσο των αντικαθεστωτικών «τζιχαντιστών» ανταρτών μπήκαν, σαν πρώτη γραμμή, τρία κράτη: σαουδική αραβία, κατάρ και τουρκία. Οι ένοπλοι αυτοί ήταν σουνίτες (διαφόρων ιδεολογικών/θρησκευτικών και πολιτικών αποχρώσεων) και τα «κράτη / πατρώνες» είναι επίσης σουνιτικά, αν και ειδικά το Ριάντ προωθεί μια πολύ σκληροπυρηνική εκδοχή του σουνιτισμού, ουσιαστικά «αίρεση», τον ουαχαβιτισμό…

Η εμφάνιση του ρωσικού στρατού δίπλα στον Άσαντ (και η ενίσχυση / βελτίωση της παρουσίας του ιρανικού / σιιτικού) άλλαξε την γεωμετρία του project, καταστρέφοντας ουσιαστικά το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για την διάλυση της συρίας. Δύο απ’ τα τρία σουνιτικά κράτη / χρηματοδότες των αντι-Άσαντ ενόπλων, η τουρκία και το κατάρ, άλλαξαν «γραμμή», και πέρασαν στη ρωσική / ιρανική προσέγγιση, που είναι υπέρ της διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας της συρίας (και όχι μόνο). Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι αυτόματα και οι «προστατευόμενοί» τους θα άλλαζαν γραμμή!!! Πρώτον, επειδή δεν υπήρχαν καθαρά όρια στις «επιρροές» των τριών κρατών μέσα στο ρευστό μωσαϊκό των αντι-Άσαντ οργανώσεων (που έμοιαζαν περισσότερο με φρατρίες…) πριν την ρωσική εμπλοκή. Και δεύτερον επειδή η αλλαγή «γραμμής» της Άγκυρας και της Ντόχα θα μπορούσε να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα στις τάξεις των proxies τους: να περάσουν καθαρά στη μεριά του Ριάντ…

Για να γίνει το ξεκαθάρισμα και το «δέσιμο» του μεγαλύτερου μέρους των σύρων σουνιτών, ως χτες αντι-Άσαντ ανταρτών, στην επιρροή της Άγκυρας και της Ντόχα χρειαζόταν χρόνος, χρήμα, όπλα και αίμα… Το Idlib, όπου σκόπιμα ο Άσαντ έστελνε όσους νικούσε αλλού, έγινε υποχρεωτικά το θέατρο αυτού του ξεκαθαρίσματος.

Τόσο ο Άσαντ όσο και η Μόσχα με την Τεχεράνη σαφώς και θέλουν ο έλεγχος των σύρων (και των ιρακινών, αυτό αφορά την Βαγδάτη…) σουνιτών να φύγει απ’ τα χέρια του Ριάντ (άρα και του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον) και να περάσει στην Άγκυρα και στη Ντόχα! Κυρίως η πρώτη είναι στρατιωτικά, πολιτικά και γεωπολιτικά αξιόπιστη (η δεύτερη εξαιρετικά εύρωστη οικονομικά…), και σαφώς μπορεί να είναι «προστάτης» των σύρων σουνιτών όχι μόνο τώρα αλλά και σε οποιαδήποτε μεταπολεμική συμφωνία για το συριακό καθεστώς.

Συνεπώς είναι λαθεμένο να αντιμετωπίζει κανείς την τουρκική (plus φιλοτουρκικός f.s.a.) εισβολή στη βόρεια συρία, πρώτα με την “ασπίδα του Ευφράτη” και μετά στην Afrin με τον “κλάδο ελαίας” ξεκομένα απ’ τις υπόλοιπες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Υπάρχει ένα στρατηγικό νήμα που συνδέει τον θύλακα της Afrin με τον ακριβώς στα νότια του θύλακα της Idlib: όποιοι επιμένουν να είναι proxies της Ουάσιγκτον, του Τελ ΑΒίβ και του Ριάντ ηττώνται, ή κινδυνεύουν αργά ή γρήγορα να ηττηθούν στρατιωτικά. Είτε είναι κούρδοι του pkk/ypg, είτε είναι ισλαμιστές ουαχαβίτες του Ριάντ… Όποιοι πηγαίνουν με το μπλοκ της Astana κερδίζουν, ή έχουν βάσιμες προοπτικές να κερδίσουν – και θα έχουν λόγο και θέση στην όποια μεταπολεμική συμφωνία, σε μια ενιαία συρία, κάπως «ομοσπονδιακή», όπου κάθε μία απ’ τις εγγυήτριες δυνάμεις θα προστατεύει ένα απ’ τα συστατικά αυτής της συριακής ομοσπονδίας, και οι τρεις μαζί το σύνολό της.

(φωτογραφία: ο χάρτης είναι χθεσινός και δείχνει την κατάσταση στη βορειοδυτική συρία· το λευκό τμήμα, με την πόλη Hatay, είναι τουρκική επικράτεια. Το πράσινο τμήμα είναι ο θύλακας του Idlib· τα εφτά πυργάκια γύρω γύρω είναι τα «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού. Στη νότια άκρη του πράσινου τμήματος, το σχέδιο με το φορτηγό και την ντουντούκα αφορά την επικείμενη εγκατάσταση ενός ακόμα τουρκικού παρατηρητηρίου…

Το γκρι βόρεια – με τον γερανό και το πολεμικό αεροπλάνο – είναι η ενιαία τουρκοελεγχόμενη ζώνη της Afrin, της A’zaz, που εκτείνεται ως την Jarabulus – δεξιά στον χάρτη, δεν φαίνεται. Το κόκκινο είναι υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Αριστέρα στην Latakia υπάρχει ρωσική αεροναυτική βάση. Το κίτρινο είναι κουρδικές περιοχές· αν και στην Tall Rif’at βρίσκεται ήδη συριακός στρατός…)

Συρία 3

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

 

Συρία 4

Τρίτη 3 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε γράψει έγκαιρα ότι μια απ’ τις μορφές με τις οποίες το μπλοκ της Astana θα προσπαθήσει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την pkk/ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία, είναι μέσω αντάρτικων ένοπλων ομάδων.

Την προκήρυξη της φωτογραφίας δεν μπορούμε να την διαβάσουμε. Προέρχεται όμως απ’ την «συριακή αντιστασιακή μιλίτσια», μια φιλο-Άσαντ αραβική οργάνωση που χτες κτύπησε με όλμους, για πρώτη φορά, αμερικανικές θέσεις μέσα στην pkk/ypgκρατούμενη ζώνη…

Το αχνάρι της πεταλούδας (το πένθος δεν ταιριάζει για όσες πολεμούν)

Δευτέρα 2 Απρίλη. H Rim Banna (πέθανε πριν μια βδομάδα, στα 52 της) ήταν παλαιστίνια – ως το μεδούλι. Τραγουδίστρια, συνθέτης, ακτιβίστρια, άνθρωπος ζωντανός ως το τέλος της, είχε ένα τέτοιο έργο ώστε ακόμα και οι συντοπίτες της που δεν το καταλάβαιναν την σέβονταν: εμπνεόμενη απ’ την παραδοσιακή αραβική / παλαιστινιακή μουσική και ποίηση, αναζητώντας και καταγράφοντας την προφορική παράδοση των ντόπιων στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, «μετέφερε» – αν μπορούμε να το πούμε έτσι – όλον αυτόν τον πλούτο σε σύγχρονες μουσικές φόρμες. Κάτι μεταξύ jazz και ethnic. Κι αυτό αρνούμενη να «πουλήσει μούρη», προσηλωμένη πάντα στον πόνο και στην υπερηφάνεια των δικών της ανθρώπων, μέσα στους οποίους γεννήθηκε (στη Nazareth), μεγάλωσε, τραγούδησε, και τελικά έσβησε, απ’ τον καρκίνο στο στήθος της.

Η σημερινή καλημέρα της ασταμάτητης μηχανής είναι από ένα live της Rim στο Όσλο, το 2013. Προς τιμήν της, προς τιμήν των χιλιάδων ανδρών και γυναικών, μεγαλύτερων και νεαρότερων, που συνεχίζουν να αντιστέκονται εκεί κάτω…

Προς τιμήν της ζωής που την υποτιμάμε…

Τεντώστε τ’ αυτιά σας!

Ο θάνατος των Άλλων

Δευτέρα 2 Απρίλη. Να μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν…) της ταξινόμησης του θανάτου απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών, που εξακολουθούν να πιστεύουν (όλο και πιο μάταια) ότι ορίζουν όχι μόνο τον πλανήτη αλλά και τα μυαλά όλων των επιβατών του.

Αν πρόκειται για έναν πατέρα (πρώην διπλό πράκτορα) και μια κόρη για τους οποίους είναι βολικό μια απόπειρα δολοφονίας (;) να θεωρηθεί, περίπου, σαν το post / post modern ανάλογο της δολοφονίας του αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου (στο Sarajevo, στα τέλη Ιούνη του 1914), σαν περίπου «κήρυξη πολέμου» δηλαδή, τότε θα αναποδογυρίσει ο κόσμος…. Έστω συμβολικά. Αλλά οι (πιθανόν…) υπεύθυνοι της απόπειρας δεν πρόκειται να ξεφύγουν την δίκαιη οργή μας!!! «Θα πληρώσουν ρεεεε!»

Αν, όμως, πρόκειται για δεκαπέντε ή δεκαέξι παλαιστίνιους διαδηλωτές, άοπλους, και μ’ όλο το δίκιο με το μέρος τους (συμπεριλαμβανομένων δεκάδων «ψηφισμάτων του οηε» εδώ και πολλές δεκαετίες…), αν πρόκειται λοιπόν για εκτελέσεις στο ψαχνό και συχνά πισώπλατα, που τις έκαναν «οι δικοί μας», η πρωτοκοσμική στρατιωτική αποικία (μας) στη μέση Ανατολή που λέγεται ισραηλινό κράτος, ε τότε!!! Όλα κι όλα!!! Πρέπει να γίνει μια ανεξάρτητη έρευνα!!! Επειγόντως….

Σωστά! Να ανατεθεί σε μια τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα – όπως είχε δηλώσει γενικολογώντας (προφητικά; ας μην υποτιμάμε την «λαϊκή σοφία»!) ο Νίκος Βαμβακούλας…

Στο κάτω κάτω: και δεκαέξι δολοφονίες και δεκαέξι χιλιάδες και ένα εκατομμύριο δεκάεξι δολοφονίες αράβων, δεν υπάρχει θέμα.

Η δουλειά γίνεται… ακόμα. Μια επιτροπή βρε αδερφέ! Μια ερευνητική επιτροπή λείπει!!!

Ένα φως που αναβοσβήνει χαμηλά λέγεται φλας – και μπορεί να σημαίνει στροφή

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

The walls – or not

Δευτέρα 2 Απρίλη. Στις 21 Ιούλη του 1990 ο μουσικός Roger Waters, γνωστός σαν «pink floyd» (καταχρηστικό έως πειρατικό αυτό…), ηγήθηκε μιας υπερσυναυλίας στο Βερολίνο· προς τιμήν της «πτώσης του τείχους» μεταξύ των δύο τομέων της πόλης, του δυτικού και του ανατολικού… Ποτέ πριν δεν είχε γιορταστεί με τέτοιο τρόπο όχι μόνο το τέλος ενός πολέμου (του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού») αλλά, κυρίως, η έναρξη του επόμενου… Ας πούμε όμως, σαν ελαφρυντικό, ότι οι καλλιτέχνες είναι συχνά άσχετοι. Ας πούμε επίσης, σαν επιβαρυντικό, ότι η αναβίωση του “the wall” υπήρξε το 1990 στην ανατέλλουσα πρωτεύουσα της ευρώπης μια εξαιρετικά επικερδής μπίζνα.

Στις 1 Απρίλη του 2018 η Σεούλ ανταπέδωσε την πολιτιστική συμμετοχή της βόρειας κορέας στους χειμερινούς ολυμπιακούς στέλνοντας στην Pyongyang τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της. Την rock μπάντα K-pop, το γυναικείο συγκρότημα Red Velvet, και καμιά 100σταριά ακόμα καλλιτέχνες, master των πολεμικών τεχνών, και λοιπά.

Το 1990 η μαμμούθ συναυλία ήταν τα επινίκεια (μιας «δύσης» που ήταν τόσο σίγουρη για τον θρίαμβό της ώστε εδώ και κάτι καιρούς εισπράττει τα επίχειρα της ματαιοδοξίας της). Το 2018, στην κορεατική χερσόνησο, η πτώση (ή, πιο σωστά, η σχετικοποίηση) του τείχους μεθοδεύεται μ’ έναν πολύ πιο προσεκτικό, πολύ πιο αμοιβαίο, και όχι αβανταδόρικο τρόπο. Πολιτιστικές ανταλλαγές, to know us better. Εν μέσω συζητήσεων και βήμα βήμα συμφωνιών…

Λένε κάποιοι, όχι άδικα, ότι η βόρεια κορέα είναι απομεινάρι του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού” πολέμου. Προς έκπληξη εκείνων των ιστορικών που θα περίμεναν να την έχει σαρώσει μια εσωτερική κατάρρευση και, καπάκι, μια υπερπαραγωγή ενός κάποιου Roger Waters ‘n’ friends, το δικτατορικό βορειοκορεατικό καθεστώς όχι μόνο την έβγαλε καθαρή ως τώρα, αλλά κάνει κι αυτό που χρειάζεται (και «πολιτιστικές ανταλλαγές» και ό,τι άλλο) για να αποφύγει τον 4ο παγκόσμιο.

Επιπλέον κανείς δεν διανοείται ότι η K-pop είναι progressive rock… Όπως κανείς δεν διανοείται ότι όλη η καπιταλιστική ιστορία είναι πια θέμα soft power: η Pyongyang έχει πυρηνικά και βαλλιστικούς πυραύλους, δεν είναι «παίξε γέλασε».

Ηθικό δίδαγμα; «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»!… Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Προσγειωθείτε, είναι ρεαλιστικό!

(φωτογραφία πάνω: πλάνο απ’ την υπεραγωγή του 1990 στο Βερολίνο. Ήταν σα να είχε κερδίσει «ο πόλεμος των άστρων» – επί γης.

Κάτω: όλο το μουσικό δυναμικό της νοτιοκορεατικής αποστολής επί σκηνής. Κάπου απέναντι – δεν φαίνεται στο πλάνο – είναι και ο Kim Yong-un. Αν σας φαίνεται κάπως συντηρητική μια τέτοια εμφάνιση, δεν πειράζει. Ο σκοπός της αποστολής δεν ήταν ο ξέφρενος αγιασμός της “καμμένης γης”…)

Έξοδος!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Είναι άσχετοι; Ηλίθιοι; Μάλλον και τα δύο: ο πρόεδρος (της δημοκρατίας) και ο αρχηγός της νέας (δημοκρατίας) βρήκαν χρήσιμο να υμνήσουν την “έξοδο του Μεσολογγίου” θεωρώντας την μια αλληγορία για κάποιου είδους σημερινή “έξοδο” (του ελλαδιστάν).

Έχουν υπόψη τους τι συνέβαινε στη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου; Έχουν υπόψη τους τι έγινε στη διάρκεια της “εξόδου”; (Σφαγή έγινε!) Έχουν υπόψη τους ότι “η έξοδος του Μεσολογγίου” σήμαινε την “πτώση του Μεσολογγίου” και ότι επρόκειτο για δεινή έως ταπεινωτική ήττα;

Μάλλον μπερδεύτηκαν. Νομίζουν (ή αυτό βολεύει την εθνικιστική μυθολογία που υπηρετούν) ότι ήταν κάτι σαν την εβραϊκή έξοδο – απ’ την αίγυπτο… Προς κάποια “γη της επαγγελίας”… Το σωστό θα ήταν να γίνει σύγκριση με την “έξοδο απ’ την Afrin” – αν και υπέφεραν πολύ λιγότερα στη συριακή πόλη…

(φωτογραφία: για τους ευρωπαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες ακόμα και οι οικτρές στρατιωτικές ήττες στην Ανατολή ήταν δυνατόν να αντιστραφούν σε υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο αστικός φιλελευθερισμός, ακόμα στην επαναστατική φάση του, γεμάτος οριενταλισμό, ενέπνευε μυαλά και καμβάδες· δεν είχαν όμως υπόψη τους οι τότε φιλέλληνες τι θα ακολουθήσει.

Να, για παράδειγμα, ο ρομαντικός φιλέλληνας ζωγράφος Ferdinand Victor Eugène Delacroix. Στον πιο πάνω εντυπωσιακό και συνεπή ελευθεριακό πίνακά του (1826) δείχνει σχεδόν γυμνόστηθη την γρεκία πάνω σε ερείπια με πτώματα. Ο συνδυασμός δεν προκαλούσε σοκ τότε: για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να τους παρουσιάσουμε, η εικονογράφηση της απελευθέρωσης των γυναικών (ειδικά του στήθους τους) με την σημασία της σημαίας και τα πεδία μάχης ανάμεσα στην κάθε φορά επανάσταση και την αντίστοιχη «συντήρηση» ή «οπισθοδρόμηση» δεν ήταν ασύμβατα μεταξύ τους. Η γυμνόστηθη γυναίκα ήταν η ενσάρκωση της Ιδέας· και η Ιδέα μπορούσε να είναι παντού, κυρίως εκεί που έπρεπε να κερδίσει πολεμώντας… Είναι η ιστορική περίοδος που η ευρωπαϊκή (και οπωσδήποτε η γαλλική) αστική τάξη νοιώθει ακόμα πως είναι επαναστατική.

Αυτή η αναπαράσταση της γρεκίας δεν είχε καμμία σχέση με την κατάσταση των γυναικών στην επικράτεια της επανάστασης στην άκρη της βαλκανικής χερσονησου· όχι, σίγουρα, της συντριπτικής πλειοψηφίας των πληβείων γυναικών. Ωστόσο ο γάλλος ζωγράφος, ποιητική αδεία, εννοεί την γρεκία με τον ίδιο τρόπο που εννόησε και αναπαρέστηκε – κι όχι μόνον αυτός – την γαλλική ελευθερία: σαν μια ρωμαλέα και αντικομφορμιστική γυναίκα, που σε αντίθεση με τις αριστοκράτισσες που έδεναν σφικτά το στήθος τους, το απελευθερώνει και το αποκαλύπτει δημόσια… Περισσότερο σαν τροφός και λιγότερο σαν ερωμένη, αν και με φανερή την παραδήλωση της γυναικείας libido, που είναι όμως προσανατολισμένη προς τη επαναστατική νεωτερικότητα…

Τι λέει ο καλλιτέχνης λοιπόν; Ο τίτλος του πίνακα είναι Η Γρεκία ξεψυχώντας στα ερείπια του Μεσολογγίου… (La Grèce sur les ruines de Missolonghi).

Τ’ ακούς δήθεν «γαλλόφιλε» πρόεδρε της δημοκρατίας, που γλύφεις κάθε Macron και αυτό είναι το μέγιστο που μπορείς να κάνεις· εκτός, ίσως, απ’ το να φορέσεις κι εσύ στολή παραλλαγής και να πετάξεις παρέα με τον ψεκασμένο; Ξεψύχησε η γρεκία στο Μεσολόγγι, σύμφωνα με ασφαλείς και υπεράνω υποψίας καταγραφές της εποχής! Δεν δοξάστηκε…

Οπότε καλά το πας…)

Παράκαμψη!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μην μου πεις!! Δηλαδή στην τουρκία τα καθεστωτικά μήντια δεν ασχολούνται με τον “προ των πυλών πόλεμο τουρκίας – ελλάδας”; Διάολε; Ούτε με το 1821 ασχολούνται; Ούτε με την “έξοδο του Μεσολλογγίου”;

Είναι δειλοί ρε!!! Έχουνε κλάσει μέντες ρε!!! Βλέπουν εφιάλτες με τον άγγλο πράκτορα, τον Κολοκοτρώνη ρεεε!!! Φοβούνται μην ξαναπατήσει την Τριπολιτσά ρεεε!!! (Και τι θα γίνει τότε με τον Αστέρα Τρίπολης; Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει;)

Ή: ενώ το τουρκικό καθεστώς έχει σοβαρές δουλειές, πετάει στους έλληνες εθνικόφρονες και κάτι απ’ τα αγαπημένα τους, να ζουν στο μελόδραμά τους, να γουστάρουν.

Και γιατί αυτό θα έπρεπε να απασχολεί τα μήντια του “σουλτάνου”; Επειδή ο αντίστοιχος έλληνας πρόεδρος είναι ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς” του πολιτικού προσοδισμού;

Όταν ζει κανείς μέσα στον λάκο με τα σκατά – τέτοιος λάκος είναι το ελληνικό ιδεολογικό / δημαγωγικό σύστημα – πρέπει να έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης για να φροντίσει να μάθει αν μια παρόμοια μπόχα σνιφάρουν και οι παραδίπλα. Για τους έλληνες του εθνικού ποιμνίου, δεξιούς κι αριστερούς, η τουρκία είναι το αντίγραφο του εαυτού τους, “κάπως μεγαλύτερο” ίσως, αλλά χωρίς το κλέος και την αυτοπεποίθηση των κληρονόμων του “αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”. Δηλαδή; “Για τα μπάζα”. (Αλλά υπάρχει κάτι για τους έλληνες μικροαστούς που δεν είναι “για τα μπάζα”, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των συγγενών τους όταν παίζουν κληρονομικά;)

Είναι ενδιαφέρον ότι χιλιάδες έλληνες πηγαίνουν τουριστικά στην τουρκία κάθε χρόνο. Πηγαίνουν τουριστικά – είναι ακριβέστατο! Πηγαίνουν σαν κριάρια, και σαν κριάρια γυρνάνε: βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν, βλέπουν δηλαδή τις προκαταλήψεις τους. (Αυτό είναι ο “τουρισμός”!)

Αλλά η τουρκική κοινωνία, με τις ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις της, με μια ορισμένη πολιτική δυσκολία (λόγω ιστορίας και μόνο…) και με τον πολιτιστικό πλουραλισμό της, όπως επίσης το τουρκικό καθεστώς, με τον απολυταρχισμό, τον ρεαλισμό και την κοινωνική επιρροή του, δεν έχουν σχέση με το ελλαδιστάν. Ποτέ δεν είχαν! Ο κόσμος εκεί αγαπάει τους “γιουνάν” (ενώ εδώ μισεί τους τούρκους…), και επιπλέον είναι πληροφορημένος ώστε να ξέρει ότι είναι “δυστυχισμένοι”: χρωστάνε και της Μιχαλούς και έχουν εδώ και χρόνια ένα σωσίβιο (την ε.ε….) πράγμα που δείχνει ότι δεν ξέρουν να κολυμπήσουν. Ακόμα και οι πιο λαϊκοί τούρκοι, αυτοί που ξέρουν ό,τι δείχνουν τα καθεστωτικά κανάλια, αναγνωρίζουν τον “Tsipras” σαν ένα φασαριόζο «αριστερό» που κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι – και κυβερνάει μαζί με φασίστες, που κι αυτοί κάτι θέλουν αλλά ποιος ξέρει τι.

Οι έλληνες εθνικόφρονες έχουν ένα μείζον αιώνιο εθνικό πρόβλημα (το οποίο πυρακτώνεται κατά περιόδους…) που είναι το κόμπλεξ τους: η τουρκία. Οι τούρκοι εθνικόφρονες δεν έχουν αιώνιο εθνικό πρόβλημα· και σίγουρα, όταν τους πιάνει φαγούρα εδώ και μια ή δύο γενιές, η αιτία δεν είναι η ελλάδα! Μπορεί να είναι υποτιμητικό αυτό για την ελληνική μεγάλη ιδέα, αλλά ναι: άλλα πράγματα απασχολούν την τουρκική εθνικοφροσύνη· όχι οι ψεκασμένοι έλληνες και οι ψόφιοι κοριοί! Μπορεί να τους απασχολεί το pkk και οι αμερικανικές συμμαχίες του· μπορεί να τους απασχολεί σκέτη η Ουάσιγκτον· μπορεί να τους απασχολούν οριακά ακόμα και τα «κοιτάσματα» περίξ της κύπρου ή και “οι δρόμοι του μεταξιού”. Το ελλαδιστάν; Όχι, δεν τους ενδιαφέρει… Ούτε τα ξερονήσια. Πέρα απ’ την βερμπαλιστική διπλωματία, αυτά δεν είναι θέματα για μαζική κατανάλωση.

Έτσι συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: οι χιλιάδες έλληνες τουρίστες στην τουρκία είναι καλοδεχούμενοι (σαν τουρίστες), όπως ισχύει και τις χιλιάδες τούρκων τουριστών στα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο. Αν ρωτήσεις τους έλληνες τουρίστες για το «πως είναι η τουρκία» οι 99 στους 100 θα την περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα· συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ίδιων των τούρκων. Απαντούν σαν εθνικιστές…. Αν ρωτήσεις τούρκους τουρίστες για το πως τους φαίνεται η ελλάδα θα απαντήσουν … σαν τουρίστες! Σαν καταναλωτές….

Οπότε όχι. Δεν ενδιαφέρουν τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια τα .. Ίμια.. Ούτε η … «έξοδος του Μεσολογγίου» ενδιαφέρει… Δεν έχει μπαράκια η συγκεκριμένη “έξοδος” – έτσι δεν είναι;

Δείτε

Κυριακή 1 Απρίλη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.