Month: April 2018

Άσχημος, γέρος και βλάκας 2…

Πέμπτη 12 Απρίλη. Το ότι η Ουάσιγκτον, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, απειλεί την Δαμασκό, την Μόσχα και την Τεχεράνη με πυραύλους «νέους, ωραίους και έξυπνους» είναι κάτι τοπικής σημασίας; Όχι. Ακόμα και τα αμερικανικά επιτελεία έχουν περάσει από τις σπουδές της «θεωρίας παιγνίων» και ξέρουν την σημασία που έχουν «μικρές» και «χαμηλού κόστους» ενέργειες που μπορούν να αλλάξουν εντελώς τα δεδομένα σ’ ένα πεδίο μάχης. (Τέτοιου είδους, ακριβώς, είναι ακόμα και η φήμη για “χημικά” στη Douma…). Συνεπώς, το να κινητοποιείς τον πολεμικό βροντόσαυρό του (όσο νέο, ωραίο και έξυπνο κι αν τον βαφτίζεις), δεν είναι το καλύτερο· ειδικά αν πριν έχεις κινητοποιήσει τον πολύ φτηνότερο isis σου – και έχεις αποτύχει…

Ούτε το ψόφιο κουνάβι ούτε το αμερικανικό πεντάγωνο θα μπορούσαν να δικαιoλογήσουν ένα μισοβουλιαγμένο αντιτορπιλικό (και, ας πούμε, 10 αμερικάνους νεκρούς) σε μια στρατιωτική επιχείρηση (εναντίον την συρίας) που πουλάνε στο εσωτερικό σαν παρέλαση της αρετής! Στην προκειμένη περίπτωση (και όχι μόνο σ’ αυτήν) η ιδεολογία (η ιδεολογία του τιμωρού / μπάτσου απέναντι σ’ έναν πρακτικά αδύναμο «ταραξία»…) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λειτουργεί σαν η υλική δύναμη που τον φρενάρει· ένα είδος «ορίου» που το αξιοποίησαν πολύ νωρίτερα τόσο οι ταλιμπάν στο αφγανιστάν όσο και ο σιιτικός «στρατός του Μαχντί» αλλά και οι σουνίτες αντιαμερικάνοι ένοπλοι στο ιράκ, απ’ το 2004 και μετά.

Πολύ απλά: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε απώλειες σε προσωπικό ούτε, κυρίως, απώλειες σε υλικό σε επιχειρήσεις που τις εμφανίζει σαν «ανθρωπιστικές» κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου. Το δοκίμασαν οι δημοκρατικοί του Κλίντον στα ‘90s· μόνο για να ηττηθούν και να αναδιπλωθούν ακαριαία μόλις κυκλοφόρησε το βίντεο με τον έναν και μόνον έναν αμερικάνο πεζοναύτη που έσερναν μισοπεθαμένο οι αντάρτες στη σομαλία πίσω απ’ το τζιπ τους. Ο λευκός κοκκινολαίμης προτεστάντης αμερικάνος που ψήφισε πρόσφατα τους συντηρητικούς και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι «ανθρωπιστής» – και σίγουρα δεν είναι καθόλου τέτοιος σε σχέση με τους «δημοκρατικούς» των “90s.

Το αν ο Άσαντ σκοτώνει γυναίκες και παιδιά με χημικά αέρια είναι παντελώς αδιάφορο γι’ αυτόν τον λευκό αμερικάνο κοκκινολαίμη. Αν ο Άσαντ απειλούσε τα δικά του παιδιά, λευκά αμερικανάκια ως το κόκκαλο (δηλαδή: αν αυτό έλεγε η καθεστωτική προπαάνδα), ναι, θα τον ένοιαζε. Και θα δικαιολογούσε 100 χιλιάδες πεζοναύτες στο αφγανιστάν και άλλους τόσους στο ιράκ. Αλλιώς θα ήταν απόλυτα εχθρικός στο ενδεχόμενο η «τιμωρία αυτού του ζώου» να καταλήξει σε μερικά φέρετρα και κανά δυο στραπατσαρισμένα αντιτορπιλικά, των οποίων την επισκευή θα πρέπει να πληρώσει με τους φόρους του (κάτι που το ψόφιο κουνάβι υποσχέθηκε να αλλάξει…).

Η Μόσχα δεν έχει τέτοια ποσότητα όπλων, στρατού και μέσων στη συρία ώστε να μπορεί να αναμετρηθεί «ένας μ’ έναν» με την συγκέντρωση του αμερικανικού (και όχι μόνο) πυροβολικού, πλωτού και ιπτάμενου, στην ανατολική Μεσόγειο ή/και στην ευρύτερη συριακή επικράτεια. Θέλουμε να πούμε: «θερμός πόλεμος» μεταξύ Ουάσιγκον και Μόσχας είναι αδύνατος εκεί· απ’ την μεριά του ρωσικού καθεστώτος σίγουρα. H στρατιωτική του παρουσία στη συρία εναντίον των αμερικάνων θα ήταν αποτελεσματική, ίσως, στον ηλεκτρονικό πόλεμο· ή στην ανάσχεση πυραύλων (αν και με σοβαρό κόστος)· όχι σε κανονική αναμέτρηση.

Αντίθετα, εκείνο που είναι πράγματι εφικτό, και μάλιστα τόσο πολύ ώστε αν δεν το λαμβάνουν υπόψη τους τα αμερικανικά επιτελεία είναι επιεικώς ηλίθια, είναι μια ασύμμετρη απάντηση. Ένα «γρατζούνισμα» τόσο σαφές ώστε να κάνει πολαπλάσια ηχώ καθώς θα ταξιδεύει απ’ την ανατολική Μεσόγειο προς την αμερικανική ήπειρο. Η Ουάσιγκτον είναι απόλυτα εκτεθειμένη σε μια τέτοια ασυμμετρία – όχι η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Όμως ο καπιταλισμός, είτε στα «καλά» του είτε, ακόμα περισσότερο, στα «ζόρια» του, δεν συνεπάγεται ορθολογικές αποφάσεις. Γιατί δεν αποφασίζει το απρόσωπο κεφάλαιο. Αποφασίζουν άτομα του είδους μας, του ανθρώπινου (αν και εχθροί του…)

Τα λέγαμε κι χτες…

Το πυροβολικό συγκεντρώνεται…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια σειρά κράτη (με πρώτες και καλύτερες τις ηπα) «μαζεύουν» όπλα στην ανατολική Μεσόγειο. Χτες το συμβούλιο ασφαλείας του οηε (τα 5 μόνιμα μέλη και τα επιπλέον 10 περιστασιακά) έπρεπε να αποφασίσει τι αποστολή να αναθέσει στους ειδικούς που θα μπορούσαν να πάνε στη Douma για πραγματογνωμοσύνη. Η Ουάσιγκτον είχε μια καλή ιδέα: οι ειδικοί να πάνε, να βρουν τα ίχνη των χημικών (σε τίποτα πόρτες…), και να αποφανθούν ποιος τα έριξε – πράγμα που κανονικά, κάθε τίμιος Aitkenhead (δες χθεσινό σχόλιο: χημικά τέρατα, η δηλητηριασμένη πόρτα) θα απέρριπτε λέγοντας “δεν είναι αυτή η δουλειά μας”. Μόσχα και Λα Παζ έβαλαν βέτο, το Πεκίνο απείχε – πάρτην κάτω την αμερικανική ιδέα. Ύστερα η Μόσχα είχε αντιπρόταση: να πάνε οι ειδικοί, αλλά τα πορίσματά τους να τα διαβιβάσουν στο συμβούλιο ασφάλειας, ώστε να αποφασίσει αυτό για την ενοχή ή μη του οποιουδήποτε. Αυτή η ιδέα δεν έπιασε καν τη βάση· πάρτην κάτω κι αυτήν.

Έτσι η διαδικασία τέλειωσε χτες «χωρίς σκορ» – πράγμα που, όπως είχε δηλώσει έγκαιρα η ύαινα αμερικανίδα πρέσβειρα Nikki Haley, δεν θα εμποδίσει τις ηπα απ’ το να δράσουν (το έχουν ξανακάνει, το 2003, στο ιράκ, με την «συμμαχία των προθύμων»).

Με μία διαφορά. Τότε ο Χουσεΐν ήταν μόνος του από στρατιωτική άποψη. Τώρα ο Άσαντ δεν είναι. Κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Είναι έτοιμη η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της…) να σκοτώσουν τακτικό ρωσικό στρατό; Ή θα ρίξουν κανά δυο πυραύλους στο (έγκαιρα εκκενωμένο) προεδρικό μέγαρο στη Δαμασκό και σε κάποιο εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο του Άσαντ, λέγοντας μετά «είδατε τι έπαθε;» – δηλαδή «τους κάναμε τα μούτρα κρέας»;

(φωτογραφία: Χρειάζονται και τα λιμάνια, τι νομίζετε; Να ξεμουδιάσει το προσωπικό, να γίνουν τίποτα «ψιλά» σέρβις, να γίνουν ψώνια… Ε, και η νότια κύπρος προσφέρεται… Προς μεγάλη δόξα της “ειρήνης”…)

Ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια δήλωση του ισραηλινού υπ.εξ. φασίστα Liberman (γνωστός φίλος κι αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους) αξίζει (έχουμε τη γνώμη) πολύ. Την περασμένη Κυριακή δήλωσε ότι «ο πρόεδρος Trump δεν ρώτησε την άποψη του ισραήλ πριν ανακοινώσει τα σχέδιά του για την απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία». Προσθέτοντας ότι «θα δράσουμε «μόνοι» μας εναντίον διάφορων εχθρών». (Συγκρατείστε ότι αυτή η δήλωση έχει πιθανόν στις 7 Απρίλη…)

Πράγματι, η ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού ότι θα αποσύρει, και μάλιστα «πολύ γρήγορα» τον στρατό του απ’ τη συρία, και ότι «ας αναλάβουν άλλοι» έκανε εντύπωση· ακόμα κι αν με το «ας αναλάβουν άλλοι» εννοούσε μισθοφόρους και τον ισραηλινό στρατό. Η αντίδραση της στρατιωτικής «πολυανδρίας» πίσω του γι’ αυτήν την ανακοίνωση, σε μια γκάμα από ενοχλημένη αμηχανία μέχρι διακριτική διάψευση, ενίσχυσε το ενδεχόμενο το ψόφιο κουνάβι να σόλαρε· εκτός αν τον συμβούλεψε κάποια ερωμένη. (Γινόταν και παλιά αυτό, με τους «αυτοκράτορες»…).

Αν, πράγματι, ο ένδοξος αμερικάνος πρόεδρος «γλύστρισε» πατώντας πάνω στο υπερτροφικό του εγώ, κάποιοι θα έπρεπε να τον μαζέψουν με τρόπο κατηγορηματικό. (Έχει κι αυτές τις κλιμακούμενες εκκρεμότητες με κάτι ανακριτές…) Και ο πιο κατάλληλος τρόπος για τέτοιο συμμάζεμα είναι «κάτι» που θα παρακινήσει το ίδιο υπετροφικό ψοφιοκουναβικό εγώ όχι να πάρει τον στρατό απ’ την συρία, αλλά στείλει ακόμα περισσότερο.

Έχουμε τα γεγονότα και ταιριάζουν· μάλιστα δεν είναι καν πρωτότυπα: μια προβοκάτσια που θα μπορούσε να συζητάει και το ψόφιο κουνάβι πριν λίγο καιρό, αλλά έγινε τώρα, επειδή – όπως είπε ο Liberman – «δεν μας ρώτησε…». Και άρα… “Δρούμε, μόνοι μας, χωρίς να τον ρωτήσουμε…”

Το σοβαρό ερώτημα δεν είναι αν ταιριάζουν τα πρόσφατα γεγονότα γύρω απ’ την Douma σε μια εσωτερική αμερικανο-ισραηλινή πραξικοπηματική «διόρθωση» της λανθασμένης ψοφιοκουναβικής δήλωσης περί «στρατιωτικής απόσυρσης απ’ την συρία». Αλλά αν η ιμπεριαλιστική πολιτική ενός κράτους σαν τις ηπα διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο! Εδώ η ορθόδοξη, γραμμική, αυστηρά ντετερμινιστική ανάλυση σηκώνει τα χέρια!!!

Όχι εμείς…. Με δεδομένα όσα όσα σημαντικά και καίρια προσφέρει μια τέτοια ανάλυση (για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) δεν πρέπει να μας διαφεύγουν δύο επιπλέον ζητήματα. Πρώτον οι καπιταλιστικές αντιθέσεις όχι μόνο μεταξύ αντίπαλων εθνοκρατικών σχηματισμών αλλά και στο εσωτερικό τους. Και δεύτερον ο περιορισμένος μεν απ’ τα γενικά συμφέροντα και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά καθοριστικός αν έχουν μια κάποια εξουσία, έστω και τυπική, ρόλος των ατόμων – στην ιστορία. Την ιστορία ειδικά αυτών των ανταγωνισμών.

Υπάρχουν άφθονα τέτοια στοιχεία και παραδείγματα, απ’ την πολύ πρόσφατη διεθνή ιστορία. Δεν θα αναφέρουμε κανένα· μπορείτε να τα βρείτε εύκολα. Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το γεγονός ότι σολάροντας (ανεξήγητα…) το ψόφιο κουνάβι σχετικά με το συριακό πεδίο μάχης, παρακινούμενο ίσως από ένα μονοκόμματο επιχειρηματικό πνεύμα «εξοικονόμησης δυνάμεων και εξόδων», έθεσε εν αγνοία του σε επείγουσα κίνηση μηχανισμούς και σχέδια κυκλωμάτων του βαθέος αμερικανικού κράτους (και των συμμάχων του στη μέση Ανατολή…) που υπήρχαν μεν έτσι κι αλλιώς, χωρίς όμως να έχουν συγκεκριμένη «ημερομηνία έναρξης».

Το ψόφιο κουνάβι είναι απλά βιτρίνα. Συμβαίνει, όμως, να είναι μια ναρκισιστική βιτρίνα, για την οποία απαιτείται διαρκής έλεγχος. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν αμερικάνοι πρόεδροι που ήταν άοσμοι και άγευστοι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι τέτοιος! Το γεγονός ότι μπορεί και να «ξεφεύγει» το συμπεραίνουμε όχι απ’ τις δηλώσεις του για την αμερικανική απόσυρση απ’ την συρία αλλά απ’ την ευκολία που οι δαιμόνιοι απεσταλμένοι της Σεούλ τον «τούμπαραν», ώστε να δεχτεί με καμάρι μια συνάντηση με τον Kim “rocket man”, χωρίς προϋποθέσεις… Καταστρέφοντας (συμβολικά κατ’ αρχήν) την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική στην ανατολική ασία εδώ και δυο δεκαετίες· αναγκάζοντας τα αμερικανικά επιτελεία να ψάχνουν τρόπο να «μαζέψουν» αυτό το «χωρίς προϋποθέσεις» – ή να σαμποτάρουν αποτελεσματικά ένα τέτοιο ραντεβού. Γιατί τούμπαρε τόσο εύκολα (και solo) το ψόφιο κουνάβι; Επειδή είναι τόσο ματαιόδοξος σαν προσωπικότητα ώστε «πείστηκε» ότι θα είναι ο αμερικάνος πρόεδρος που θα λύσει «το πρόβλημα των πυρηνικών της βόρειας κορέας», γινόμενος πολύ ανώτερος απ’ όλους τους προηγούμενους αμερικάνους πρόεδρους! «Λίγο» για το πόστο του, «πολύ» για την προσωπικότητά του!!! (Ώρες ώρες μοιάζει σαν ο πιο πρόσφατος εραστής της εξουσίας που θέλει να αποδείξει ότι είναι ανώτερος απ’ όλους όσους προηγήθηκαν…)

Τα ίδια προκύπτουν απ’ τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει εναντίον, σχεδόν, των πάντων. Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος των δασμών εξυπηρετεί συγκεκριμένα αμερικανικά καπιταλιστικά συμφέροντα· καθόλου, όμως, όλα! Επιπλέον η δήλωσή του «οι εμπορικοί πόλεμοι κηρύσσονται εύκολα και θα τους κερδίσω» δείχνει απεριόριστο ναρκισσισμό και ασχετοσύνη. Τέτοια δήλωση δεν θα έκαναν τα αμερικανικά αφεντικά που εξυπηρετούνται απ’ τους δασμούς στις εισαγωγές!

Αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον, ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής (το Τελ Αβίβ) δεν πάσχει καθόλου από τέτοιες «ταλαντώσεις»!!! Έχει σαφείς στόχους, διακομματικά «ευλογημένους» και ικανότητα όχι μόνο στρατηγικής αλλά και ελιγμών (αρκεί να μην βρει μπροστά του σοβαρό αντίπαλο, όπως συμβαίνει τώρα…) Σε κάθε περίπτωση το «δεν μας ρώτησε…» του Liberman έχει λογικά και συνέχεια: «…. και μαλακία του….».

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει κάθε καλή διάθεση να επανορθώσει…

Ο χωροφύλακας απ’ το Παρίσι

Τετάρτη 11 Απρίλη. Παλιάτσος πρώτης γραμμής, χωρίς όμως την ψοφιοκουναβική φήμη, είναι και ο γάλλος πρόεδρος Macron. Ο γαλλικός καπιταλισμός (τον οποίο εκπροσωπεί σα «γενικό σύνολο») λαχανιάζει και χάνει διαρκώς έδαφος στην παγκόσμια ιεραρχία όσο προχωράει ο 21ος αιώνας. Και ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron έχει αναλάβει να διασώσει την «γαλλόσφαιρα», πρώτα στην υποσαχάρια αφρική (σχετικά ευκολότερη αλλά καθόλου απλή δουλειά…) και, εσχάτως, στη μέση Ανατολή.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έχασε» την Δαμασκό (με την οποία είχε μακρόχρονη σχέση) αφήνοντάς την στις αμερικανικές, ισραηλινές και σαουδαραβικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, που «άλλαξε το κόλπο», προσπαθεί να ξαναχωθεί στην συριακή επικράτεια, με τον πιο ταπεινωτικό (για φοβερούς και τρομερούς γάλλους ιμπεριαλιστές) αλλά και αόρατο ακόμα τρόπο: πίσω απ’ τις πλάτες της Ουάσιγκτον… Σε στυλ «άσε αφεντικό, θα καθαρίσω εγώ».

Αφού πρώτα το Παρίσι κατηγόρησε ευθέως την Μόσχα για «υποστήριξη» της υποτιθέμενης «συριακής επίθεσης με χημικά» στην Douma, χτες το γύρισε. «Η γαλλία και οι σύμμαχοί της θα αποφασίσουν τις επόμενες ημέρες (ουάου! είναι η γαλλία στο κέντρο και γύρω γύρω κάτι σύμμαχοι, σαν τις ηπα π.χ…..) για την απάντησή μας. Δεν πρόκειται να στοχεύσουμε συμμάχους του καθεστώτος, ούτε να επιτεθούμε σε οποιονδήποτε, αλλά μάλλον να κτυπήσουμε τις χημικές ικανότητες του καθεστώτος….» δήλωσε ο Macron. «Δεν θέλουμε κλιμάκωση…»

Ουάου!!! Ώστε το Παρίσι ξέρει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει κάπου κρυφά εργοστάσια παραγωγής χημικών όπλων; Και γιατί δεν το λέει τόσο καιρό ώστε να τα καταστρέψει (μαζί με τους συμμάχους το, πάντα!!!) και να γλυτώσουν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες; Το σόι σοσιαλιστικός κυνισμός είναι αυτός;

Επειδή το ψόφιο κουνάβι, σαν αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού, κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, κανείς δεν δίνει σημασία στον ψόφιο ασβό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τον αρχιστράτηγο Macron. Όπως συμβαίνει και με την αγγλίδα αρχιστράτηγο και το δικό της επιτελείο, έτσι και οι “λεπενικοί δημοκράτες” κρύβονται πίσω απ’ τις «φαρδιές πλάτες» του ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζοντας να κληρονομήσουν κάτι απ’ την παγκόσμια περιουσία του…).

Δεν παύει, ωστόσο, να είναι ο Macron ο κλόουν πολιτικός επικεφαλής ενός «εθνικού καπιταλισμού» επικίνδυνου μεν αλλά και σε παρακμή. Μπορεί να ελπίζει ότι συμμετέχοντας στο πλάι του αφεντικού (της Ουάσιγκτον) στην “τιμωρία” του Άσαντ θα συγκρατήσει (το αφεντικό). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην καθεστωτική πολιτική· ωστόσο το Παρίσι δεν έκανε το ίδιο το 2003, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί ετοίμαζαν την “σοκ και δέος” επίθεσή του κατά του ιράκ.

Είναι λοιπόν τόσο κλόουν ώστε να δηλώσει στον τοξικό πρίγκηπα (σε ποιον; στο πελατάκι της πολεμικής του βιομηχανίας και όχι μόνο: deal 18 δις δολαρίων, βασικά για όπλα, υπέγραψε χτες ο τοξικός στο Παρίσι – άλλο αν θα υλοποιηθούν…) ότι «η στρατηγική του αντίληψη (του τοξικού…) για περιορισμό της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή, η οποία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω τρομοκρατίας τον βρίσκει σύμφωνο». Σαν φτηνός και καταγέλαστος πλασιέ ο «αρχιστράτηγος Macron» λέει στον τοξικό (που σήμερα είναι αύριο δεν είναι…) αυτά που θέλει να ακούσει, εκνευρίζοντας τον παραδοσιακό του σύμμαχο (την Τεχεράνη), στον οποίο αύριο θα λέει ψιθυριστά «ντάξει, λέμε και καμιά μαλακία», για να μην χάσει τα πλούσια συμβόλαια των γαλλικών εταιρειών για σοβαρές μπίζνες στο αναπτυσσόμενο καπιταλιστικά ιράν.

Αλλά βέβαια τι είναι ο «αρχιστράτηγος Macron»; Ο διάδοχος ενός καπιταλισμού που στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχε συμμαχήσει και με τις δύο πλευρές, μπας και την βγάλει. Και μια κυβέρνηση του Βισύ είχε, και έναν «αντιγερμανό» Ντε Γκώλ…

Δουλεύουν πάντα αυτά τα κόλπα; Θα φανεί…

(φωτογραφία πάνω: ο σαουδαραβας και ο γάλλος αρχιστράτηγος με το επαγγελματικό ύφος τους.

κάτω: ο τοξικός χωρίς τα ρούχα της δουλειάς, στο μουσείο του Λούβρου χτες. Μοιάζει με έλληνα μαγαζάτορα της πλατείας του Κορυδαλλού, αλλά δεν πρέπει να ξεπέφτουμε σε τέτοιες απλουστεύσεις…)

Η όαση στην πολεμική έρημο…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ακούσατε για τελευταία φορά ότι στη συρία γίνεται «ένας πόλεμος της πολιτισμένης ανθρωπότητας κατά της απάνθρωπης τρομοκρατίας»; Μην κουραστείτε. Είναι πολύ καιρό τώρα που η μαζική λέξη “isis” έχει εξαφανιστεί απ’ τα σχετικά πολεμικά ανακοινωθέντα· ή, αν αναφέρεται, είναι παρεπιπτόντως. Τώρα συμβαίνει αυτό που έγκαιρα και λογικά σημειώσαμε εδώ πριν κάτι καιρούς: λιγότερο proxy και αρκετά πιο άμεση αντιπαράθεση μεταξύ πρωτοκοσμικών κρατών / συμμαχιών…

Αυτήν την εξέλιξη την προκάλεσε η νίκη του μπλοκ της Αστάνα, στρατιωτική αλλά όχι μόνο. Συνεπώς ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και η υπόλοιπη παρέα που τρέχει να «χωθεί στη φάση» άμεσα, τύπου Παρίσι και Λονδίνο) κινείται «αναγκαστικά» – και δεν έχει σπουδαία περιθώρια να υποχωρήσει κρατώντας κάποια προσχήματα. Δεν είναι αδύνατο να κάνει πίσω. Είναι δύσκολο, και με κόστος.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή η «όαση σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή όπως θεωρεί τον εαυτό του το ελλαδιστάν; Είναι επιβάτης του «άξονα», και καθόλου όαση! Είναι “ορμητήριο”, είναι “αποθήκη”, είναι και “ξεκούραση των πολεμιστών” – αν χρειαστεί. Είναι ο παρακμιακός καραβανιέρης που has already eaten the camels and the “queue”, και τώρα ψάχνει δουλειά για τα σκυλιά του που γαυγίζουν…

Όλο το γκουβέρνο, τόσο οι φαιορόζ όσο και το υπόλοιπο «πολιτικό φάσμα», με όλη την δημαγωγία του, κάνει ό,τι μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο πόπολο η ελληνική συμμαχία με τον «άξονα (διαρκώς και σαφέστερα συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο), μιας και – είναι η αλήθεια – δεν διαθέτει κάποια ιδεολογία που να εμπνεύσει την «συστράτευση» με ό,τι πιο φασιστικό διαθέτει η μέση Ανατολή.

Πως γίνεται το ξεκάρφωμα; Με πολύ κλάμα!!! Σ’ αυτή τη φάση παίζει το έργο «τα δύο παληκάρια μας που…» Ψοφάει το πόπολο για μελόδραμα, ψοφάει και για αντιτουρκισμό, οπότε η δουλειά του ξεκαρφώματος πάει σφαίρα. Προϋπόθεση (και κρυφή ευχή των αφεντικών και των διαχειριστών του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού); Να μείνει ψύχραιμη η Άγκυρα και να συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά που ασχολείται πραγματικά ως τώρα…

Μορφή «ψόφιου κοριού» έχει σ’ αυτή τη φάση ο ελληνικός ιμπεριαλισμός! Δίνει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ ό,τι χρειάζονται (γη, θάλασσα, αέρα, υποδομές…) και δεν θέλει να το φωνάζει.

Θα αφήσουμε, λοιπόν, αυτήν την βρώμικη, κρατική και καπιταλιστική ελληνική εθνική σιωπή / συνενοχή, να γίνει ο επιτάφιος πολλών ακόμα, αρχίζοντας απ’ την Παλαιστίνη και φτάνοντας ως τα μέρη μας;

(φωτογραφία: Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: τουρκικό ελικόπτερο πλησιάζει την ελληνική «όαση σταθερότητας»… Δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε μεταφέρει 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, οπότε θα γίνει δεκτό με τιμές· είτε πεθύμησε την δροσιά της όασης σταθερότητας, οπότε ο ελληνικός στρατός – που δεν υπάρχει πουθενά στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες… – θα του ρίξει στον αέρα για να του τον κόψει… Τον αέρα…)

Sattas

Τρίτη 10 Απρίλη. Κάτι ευχάριστο για το “καλή βδομάδα” (γιατί τα υπόλοιπα δεν είναι καθόλου ευχάριστα…). Οι Sattas, μια τουρκική reggae μπάντα, από την Istanbul:

Κι ένα κομμάτι ακόμα, για το καπάκι:

Χημικά τέρατα: η δηλητηριασμένη πόρτα

Τρίτη 10 Απρίλη. Αξίζει, άραγε, να πάρει κανείς τέτοιες φιλοπόλεμες μανούβρες στα σοβαρά; Το αποτέλεσμά (τους) υποδεικνύει πως “ίσως όχι”: η προβοκάτσια με τα “χημικά” στη Douma τσάκισε στην αρχική της φάση, σε χρόνο dt, αν και όχι οριστικά – περισσότερα στη συνέχεια.

Όμως τέτοιου είδους καθεστωτικά «στραβοπατήματα», που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα καταδεχτούν καν να μνημονεύσουν με περισσότερες από δέκα λέξεις, μπορεί να είναι ισχυρά ενδεικτικά. Αφενός μεθοδολογιών διαχείρισης του (πρωτοκοσμικού) πλήθους… Αφετέρου της ποιότητας των πολιτικών βιτρινών αλλά και των μηχανισμών σε καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής – που παρακμάζουν. Σε τελευταία ανάλυση: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να γίνεται μέσα από «έξυπνες» κινήσεις. Η βλακεία ή/και η εξαπάτηση μια χαρά κάνουν την δουλειά, αρκεί οι υπήκοοι – μάζα να είναι αποβλακωμένοι και πειθαρχημένοι.

Πριν κάτι παραπάνω από μήνα (στις 4 του περασμένου Μάρτη) ένα «μυστηριώδες γεγονός» (για εμάς…), η «χημική δηλητηρίαση» του πρώην (πολύ πρώην…) ρώσου διπλού πράκτορα Sergei Skripal και της κόρης του Yulia ξεδίπλωσε μια χωρίς προηγούμενο τα τελευταία 30 χρόνια «διπλωματική» (και ιδεολογική) επίθεση του Λονδίνου πρώτα, της Ουάσιγκτον στη συνέχεια, και εν τέλει «με το ζόρι» στον έναν ή στον άλλο βαθμό μερικών ακόμα ευρωπαϊκών πρωτευουσών, κατά της Μόσχας. Χωρίς αποδείξεις… Γράψαμε γι’ αυτό το “άλμα δημαγωγίας” στις 28 Μάρτη (πως να δηλητηριάσεις κάποιον ανύπαρκτο, προπαγάνδα, ποιος ωφελείται;)

Η πρωθ. May το πήγε όσο πιο μακρυά γινόταν: η επίθεση στους Skripal έγινε με διαταγή του Πούτιν δήλωσε. Χωρίς αποδείξεις… Θεωρητικά είχε τον χρόνο να τις εμφανίσει εκ των υστέρων.

Αλλά «δεν». Κι όχι μόνο «δεν». Άρχισαν να ξεφυτρώνουν μερικές «αναποδιές». Στην αρχήν ήταν μια συνέντευξη στο sky news του Gary Aitkenhead, διευθυντή του αγγλικού «εργαστηρίου άμυνας και τεχνολογίας» που ανέλυσε το χημικό που ανιχνεύτηκε στους δύο Skripal. Το μόνο για το οποίο μπορούσε να διαβεβαιώσει ήταν πως επρόκειτο για «στρατιωτικά αναβαθμισμένη» παραλλαγή ενός νευροπαραλυτικού· όχι, όμως, και το ποιος το έφτιαξε. Συμπλήρωσε, μάλιστα, ότι δεν είναι δουλειά του εργαστηρίου να εντοπίζει τους «κατασκευαστές» τέτοιου είδους ουσιών. Το μόνο που μπορούσε να εκτιμήσει ήταν ότι αυτή η «στρατιωτική αναβάθμιση» μόνο δουλειά κάποιου κράτους θα μπορούσε να είναι. Όχι, όμως, τίνος…

Ύστερα ήρθε το αγγλικό υπ.εξ., το οποίο «ανέβασε» ένα τιτίβισμα υποστηρίζοντας ότι το συγκεκριμένο εργαστήριο είναι πιστοποιήσει τον κατασκευαστή (λέγοντας ψέμματα…) για να το διαγράψει πανικόβλητο στη συνέχεια… Η διαγραφή ψηφιακών ιχνών από καθεστωτικούς οργανισμούς θεωρείται παραδοχή ενοχής – κι όχι άδικα…

Και, φυσικά, ο μεγάλος βιρτουόζος ήταν ο ίδιος ο άγγλος υπ.εξ., ο πολύς Boris Johnson. Που πρόλαβε (πριν την συνέντευξη του Aitkenhead…) να δηλώσει πάμπολλες φορές ότι το «εργαστήριο άμυνας και τεχνολογίας» είχε εντοπίσει το κράτος / κατασκευαστή / δολοφόνο, την ρωσία δηλαδή· και ότι ο Πούτιν προσωπικά είχε διατάξει την επίθεση…

Μετά από 5 βδομάδες ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η αγγλική κυβέρνηση έχει γίνει ρόμπα διεθνώς! Όχι μόνο δεν έχει αποδείξεις για τους ισχυρισμούς της, αλλά έχει πιαστεί στα πράσα να λέει ψέματα – σίγουρα σε ότι αφορά την τεχνοκρατική διάγνωση του «εργαστηρίου…». Δεν είναι αθώα ψέμματα. Είναι ο βασικός πυρήνας των ενεργειών της κατά της Μόσχας.Ένας γερμανός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής, ο Axel Schafer, το έθεσε με ωμό τρόπο: Οι δηλώσεις βρετανών αξιωματούχων που ψευδολόγησαν εκτεταμένα υποστηρίζοντας το brexit θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή.

Να πετάγονται στα μη ανακυκλώσιμα σκουπίδα – θα μπορούσε να προσθέσει…

Χημικά τέρατα: η δηλητηριασμένη πόλη

Τρίτη 10 Απρίλη. Πέρασε (όπως πέρασε….) η αναπόδεικτη ενοχή των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στην υπόθεση Skripal, δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με τα «χημικά κατά αμάχων» του Άσαντ στη Douma;

Σ’ αυτή τη γειτονιά της ανατολικής Δαμασκού είχε απομείνει ένας θύλακας ριαντ-ελεγχόμενων αντικαθεστωτικών, της οργάνωσης Jaish al-Islam. Ρώσοι «διαπραγματευτές» μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις κατάφεραν να τους αποσπάσουν συνθηκολόγηση, που περιλάμβανε ό,τι και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις: αποχώρηση των ενόπλων με τα ελαφρά / φορητά όπλα τους, καθώς και των οικογένειών τους, προς άλλες περιοχές (στην προκειμένη περίπτωση προς την τουρκο-κρατούμενη Jarabalus…). Το μεσημέρι της 6 Απρίλη άρχισε η αποχώρηση των τραυματιών και των πρώτων πούλμαν με γυναίκες και παιδιά.

Όμως φαίνεται ότι κάποιοι θύμωσαν πολύ μ’ αυτήν την συνθηκολόγηση, που ήταν η πιο πρόσφατη σε urban πεδίο μάχης (έχει σημασία αυτό….) Ένας απ’ αυτούς (εκτιμάμε πως) ήταν η κυρία Haley ή, πιο σωστά, αυτό που εκπροσωπεί (δες: Συρία, Σάββατο 31 Μάρτη). Φαίνεται ότι προς το τέλος της 6ης Απρίλη κάποια “αυστηρή διαταγή” έφτασε σε στελέχη της Jaish al-Islam. Την νύχτα της 6ης προς την 7η Απρίλη «καθάρισαν» τους διαπραγματευτές τους που είχαν υπογράψει την συμφωνία, και το πρωί ανακοίνωσαν ότι «δεν υπάρχει καμία συμφωνία – ο αγώνας συνεχίζεται!»…

Σαν απάντηση εισέβαλλε στον θύλακα από τρεις μεριές ο συριακός στρατός ‘n’ friends, και γρήγορα άρχισε να καταλαμβάνει το ένα μετά το άλλο τα ανταρτοκρατούμενα οικοδομικά τετράγωνα. Τότε ήταν που τα “άσπρα κράνη» (μια «ανθρωπιστική οργάνωση» που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές σαν γραφείο τύπου των proxies του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον στη συρία) κατήγγειλαν ότι ο στρατός του Άσαντ έκανε «χημική επίθεση κατά αμάχων» στη διάρκεια της επίθεσής του…

Χωρίς αποδείξεις, εκτός από κάποιες φωτογραφίες (άγνωστης προέλευσης και χρόνου) που, συν τοις άλλοις, μόνο σε δολοφονική επίθεση με χημικά δεν παρέπεμπαν… (Όμως η ρωσική ή/και η συριακή αεροπορία είχε πράγματι βομβαρδίσει εκείνη την ημέρα τον θύλακα). Οπότε το βαθιά ανθρωπιστικό ψόφιο κουνάβι τα πήρε στο κρανίο: κατήγγειλε το «ζώο» Άσαντ (που σκοτώνει παιδιά) αλλά και την Μόσχα και την Τεχεράνη που τον στηρίζουν. Και ορκίστηκε «τιμωρία και δικαιοσύνη»…

Η «υπόσχεση» δόθηκε στις 7 Απρίλη. Αλλά οι εξελίξεις επί του εδάφους κύλησαν πολύ γρήγορα. Την επόμενη ημέρα, 8 Απρίλη, η Jaish al-Islam ήταν πλέον σε τόσο οικτρή θέση στρατιωτικά, ώστε δεν μπορούσε να περιμένει να την σώσει η αμερικανική πυραυλική “τιμωρία”. Ξανα-υπέγραψε λοιπόν την συμφωνία που είχε σκίσει μια μέρα νωρίτερα. Άμαχοι και ένοπλοι συνέχισαν να επιβιβάζονται στα λεωφορεία, προς Jarabalus μεριά. Η Douma αδειάζει γρήγορα…

Οι αμερικανικοί πύραυλοι δεν πρόλαβαν να εκτοξευτούν (κατά του Άσαντ) στις 8 Απρίλη. Την Ουάσιγκτον έτρεξε να αντικαταστήσει (στο καθήκον του «τιμωρού») το Τελ Αβίβ: επιδιώκοντας σαν θύματα και ιρανούς… Όμως αν είναι αλήθεια ότι απ’ τους 8 κρουζ που εξαπέλυσε οι 5 αναχαιτίστηκαν στον αέρα, τότε υπάρχουν κάποια «τεχνικά προβληματάκια» στο θέμα της «τιμωρίας». Αυτά είναι πράγματι ρωσικής προέλευσης και ευθύνης! Και θα μπορούσαν να κάνουν έξαλλο οποιονδήποτε στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κλπ…

Εδώ τελειώνουν τα «χημικά τέρατα» και απομένουν τα κανονικά.

(φωτογραφία: κονβόι ένοπλων της Jaish al-Islam φτάνει στο Aleppo καθ’ οδόν προς την Jarabalous.)

Τέρατα και «σημεία»

Τρίτη 10 Απρίλη. Το καθεστώς Άσαντ (το οποίο, παρεπιπτόντως, παραμένει διεθνώς αναγνωρισμένο, με αντιπροσωπεία στον οηε) είχε καταθέσει έγκαιρα έγγραφη «ενημέρωση» στον διεθνή οργανισμό για σχεδιαζόμενη προβοκάτσια με «χημικά αέρια» στην ανατολική Ghouta. Η Μόσχα, απ’ την μεριά της, έχει ειδοποιήσει εδώ και βδομάδες για το ίδιο ζήτημα· αλλά και για τις “πολύ σοβαρές συνέπειες” που θα έχει οποιαδήποτε αμερικανική “τιμωρία” αν κτυπηθούν ρώσοι στρατιώτες….

Ωστόσο το αμερικανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του τρώγονται: η κατάληψη του θύλακα της Afrin έχει δημιουργήσει ρωγμές στη νομιμοποίηση της «σχέσης» με τους βασσάλους του pkk/ypg. Και η “εκκαθάριση” της ανατολικής Δαμασκού είναι πολύ δυσάρεστη εξέλιξη: όσο λιγοστεύουν οι urban περιοχές που ελέγχονται από αντικαθεστωτικούς ένοπλους, τόσο λιγοστεύουν και οι «ευκαιρίες» να κατηγορηθεί ο Άσαντ (και οι δικοί του σύμμαχοι…) για χρήση «χημικών κατά αμάχων». Στις ερήμους και στα βουνά (και στις εκεί μάχες) δεν υπάρχουν άμαχοι…

Απ’ το 2013 αυτή η κατηγορία είναι όχι η κυριότερη αλλά η μοναδική που «δίνει την άδεια» στην Ουάσιγκτον να βάζει “αυτοπροσώπως” και άμεσα στο στόχαστρο το καθεστώς Άσαντ· αφήνοντας στην άκρη τα «καθήκοντα της αντι-τρομοκρατίας» που, τώρα πια, έχουν εξατμιστεί εντελώς. Τότε, το 2013, παρεμβλήθηκε η Μόσχα (στην όχι και ιδιαίτερα φανατική για επίθεση κυβέρνηση Ομπάμα) και το ζήτημα διευθετήθηκε με την επίσημη και υπό διεθνή έλεγχο καταστροφή των χημικών του Άσαντ. Πριν ένα χρόνο, στις 7 Απρίλη του ‘17, το ψόφιο κουνάβι κορδόθηκε ότι «τιμώρησε» τον Άσαντ (πάλι για μια πλαστή «επίθεση με χημικά») εξαπολύοντας εναντίον ενός στρατιωτικού αεροδρομίου 59 tomahawk: περισσότεροι απ’ τους μισούς “κάπου χάθηκαν” (ποιος, άραγε, φρόντισε γι’ αυτό;), αλλά ο τότε φρέσκος αμερικάνος πρόεδρος έκανε το κομμάτι του σαν “ζορρό”.

Τώρα το ζήτημα είναι χειρότερο. Αφενός επειδή στο “κάδρο των ενόχων” έχει τοποθετηθεί και η Μόσχα· αφετέρου επειδή το ρωσικό καθεστώς έχει προειδοποιήσει με “σοβαρές συνέπειες” αν… Η Haley ανεβάζει διαρκώς στροφές: κατηγόρησε χτες στον οηε την Μόσχα ότι «έχει στα χέρια της το αίμα των παιδιών στη συρία»… Και προειδοποίησε πως (με δικά μας λόγια…) είτε το συμβούλιο ασφαλείας του οηε θα δώσει το ελεύθερο στις ηπα να τιμωρήσουν τον Άσαντ, είτε – στην ουσία – θα αχρηστευτεί… «Οι ηπα θα δράσουν έτσι κι αλλιώς» – αυτή η απειλή μ’ αυτά τα λόγια ήταν όλη δική της.

Εννοείται ότι καμία Μόσχα και κανένα Πεκίνο (τα 2 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας) δεν πρόκειται να δώσουν στο ψοφιοκουναβιστάν τίποτα άλλο απ’ το βέτο τους. Το ψόφιο κουνάβι έχει δώσει εν τω μεταξύ στην αφεντομουτσουνάρα του το πολύ 48 ώρες για να αποφασίσει τι θα κάνει. (Το γιατί οι καραβανάδες πίσω του το “σκέφτονται” έχει, υποθέτουμε, μια σημασία…)

Η Douma θα έχει εκκενωθεί ως τότε· οι proxies έκαναν την «τελευταία δουλειά» τους και θα έχουν φύγει. Όμως οι προστάτες τους παίζουν ίσως τα τελευταία χαρτιά της «αστυνομικής αξιοπιστίας» τους· με παγκόσμια απεύθυνση. Αφού υιοθέτησαν τα περί “χημικών όπλων” θα πρέπει «κάτι να κάνουν»… (Και πάντως όχι να απελάσουν κι άλλους ρώσους!..). Θα κάνουν κάτι «λίγο και συμβολικό» έχοντας εξασφαλίσει σιωπηρά μια κάποια ανοχή της Μόσχας, ίσα ίσα για να σώσουν τα καταρακωμένα προσχήματά τους; Ή θα προσπαθήσουν να «βάλουν στη θέση» της, με κάποιον ελεγχόμενο τρόπο, αυτήν την «αναθεωρητική δύναμη»; Ο πειρασμός είναι μεγάλος· και το ρίσκο επίσης.

Η τραγωδία μοιάζει να εφάπτεται της φάρσας σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται μέση Ανατολή. Και στη μέση της πένσας είμαστε μερικά εκατομμύρια κρατούμενοι…

(Τι να σκέφτεται επ’ αυτού το τσακισμένο υπουργικό συμβούλιο στο Λονδίνο; Τι να σκέφεται επ’ αυτού το χρεωκοπημένο υπουργικό συμβούλιο στην Αθήνα; Θα στηρίξει τους τιμωρούς συμμάχους του ακόμα κι αν βάλουν φωτιά στα τόπια;)

(φωτογραφία: Ομορφόπαιδο δεν τον λες… Είναι ο ρώσος πρεσβευτής στον οηε Vasily Nebenzya χτες, στη συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας. Η χρήση βίας απ’ τις ηπα με ψεύτικες προφάσεις κατά της συρίας θα έχει βαριές συνέπειες επανέλαβε… Και η Μόσχα έχει μια παράδοση: αυτό που λέει το εννοεί…)

Οι απολίτιστοι…

Τρίτη 10 Απρίλη. Ο οργανισμός τροφίμων και γεωργίας του οηε (fao) πρόκειται να ξεκινήσει μεθαύριο ένα καινούργιο πρόγραμμα διάρκειας 2 χρόνων για την εκπαίδευση των ενδιαφερόμενων ανάμεσα στους πρόσφυγες απ’ την συρία που βρίσκονται στην τουρκική επικράτεια πάνω στην αγροτική παραγωγή. Σκοπός του προγράμματος είναι αφενός η οργάνωση μιας ορισμένης διατροφικής κάλυψης των προσφυγικών καταυλισμών με «αυτοπαραγωγή» (αλλά και το σχετικό μικρο-εμπόριο…), και αφετέρου η πετυχημένη ένταξη όσων προσφύγων το επιλέξουν στην τουρκική αγροτική παραγωγή. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα χρηματοδοτείται απ’ την ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες και διάφορα κράτη.

Ο επικεφαλής του fao Dominique Burgeon έκανε χτες, επ’ ευκαιρία της αναγγελίας του νέου προγράμματος, κι αυτήν την δήλωση:

Θέλω να συγχαρώ την τουρκική κυβέρνηση και τον τουρκικό λαό για τον γενναιόδωρο τρόπο με τον οποίο αγκάλιασαν τους πρόσφυγες απ’ την συρία, και να θέλω να τους συγχαρώ επίσης για την υποστήριξη που έχουν προσφέρει στους διεθνείς οργανισμούς.

Αυτοί εκει πέρα οι «προαιώνιοι εχθροί» (που οπωσδήποτε θα διαλυθούν όπου νάναι)… έχουν εντελώς απολίτιστους τρόπους για να ασχολούνται με τους πρόσφυγες. Αντί να φτιάξουν ένα «υπουργείο μετανάστευσης» και να το αναθέσουν σ’ όποιο καθίκι θα ήταν διατεθειμένο να παίξει τον φερετζέ του στρατού (και της εξόντωσης όσων τολμούν να πατάνε τα ιερά χώματα χωρίς να είναι τουρίστες…), απασχολούν υπηρεσίες από τα περισσότερα υπουργεία τους, σε μικτές επιτροπές, μαζί με εκπροσώπους των διάφορων διεθνών οργανισμών. Το έχουν πάρει σοβαρά οι άθλιοι!!!

Και πόσους πρόσφυγες περιθάλπτουν; Μόνο 3,5 εκατομύρια αυτή τη στιγμή. Σε πληθυσμιακή αναλογία 1:8 (ο πληθυσμός της τουρκίας είναι 80 μύρια) θα ήταν σα να φροντίζει το ελληνικό κράτος (και η ελληνική κοινωνία) 437.000… Άντρες, γυναίκες και παιδιά…

Σιγά!!! 437 χιλιάδες πρόσφυγες απ’ την συρία θα είχαν ανθρώπινη μεταχείριση στο ελλαδιστάν; Και μάλιστα θα ασχολούνταν μαζί τους απ’ το υπουργείο κοινωνικών υποθέσεων μέχρι τα υπουργεία εργασίας και αγροτικής ανάπτυξης όπως συμβαίνει σ’ αυτήν την απολίτιστη επικράτεια του «σουλτάνου»;

Σιγά!!! Οι έλληνες, κράτος και υπήκοοι, είναι πρωτοκοσμικοί, ευρωπαίοι και πολιτισμένοι!!! Όχι σαν αυτόν τον φασίστα τον Orban – για παράδειγμα… Ακόμα περισσότερο!!!

(Μην κάνετε την έξυπνη ερώτηση «και τότε γιατί φεύγουν απ’ την τουρκία;». Υπάρχουν και καλύτερα μέρη για τους ξεριζωμένους…

Πάντως όχι το ελλαδιστάν…)

(Δεν είναι «μακέτο». Το Kilis είναι μια κωμόπολη περίπου 30.000 κατοίκων. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί γύρω του φιλοξενούν άλλες 120.000 πρόσφυγες απ’ την συρία. Αυτός της φωτογραφίας στεγάζει 24.000. Εννοείται ότι πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχει και σχολείο, με δασκάλους εκπαιδευμένους για να φροντίζουν παιδιά με συναισθηματικά προβλήματα λόγω πολέμου και ξενητειάς, κι ένα ειδικό σχολικό πρόγραμμα που συνδυάζει στοιχεία του συριακού και του τουρκικού…

Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια απαράδεκτα έως προσβλητικά για τον “πολιτισμό” πράγματα εδώ δίπλα και να μην έχει αναλάβει δράση ο ψεκασμένος, ο ογκόλιθος κι όλο το κυβερνητικό και διακομματικό σκυλολόι;)