Παρασκευή 20 Απρίλη. Μ’ όποια σοβαρά κριτήρια κι αν μετρήσει κανείς την κατάσταση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: το ελλαδιστάν είναι ένα failed state· επειδή είναι μια failed society. Ταξική, ταξικότατη, αλλά με λούμπεν διαταξική “κουλτούρα”. Οι προβολές στο μέλλον απλά κάνουν ακόμα πιο δυσοίωνη την πρόγνωση. Η γνώση της ιστορίας επιβεβαιώνει την «ιστορική συνέχεια». Θα ξαναθυμήσουμε ότι ο 20ος αιώνας, ο αιώνας του φορντισμού που, ειδικά μετά τον β παγκόσμιο, ήταν αλλού στας ευρώπας η εποχή του κεϋνσανιασμού και του κράτους πρόνοιας, στο ελλαδιστάν ήταν κυρίως ένας αιώνας εμφυλίου πολέμου, σε διαδοχικά επεισόδια. Ακριβώς επειδή ο πολιτικός προσοδισμός δεν τους χωρούσε όλους, και πάντα έπρεπε κάποιοι (χιλιάδες) να βρίσκονται εκτός· μέχρι τις επόμενες εκλογές ή το επόμενο πραξικόπημα· μέχρι τους «δικούς τους στο γκουβέρνο».
Όταν ο πολιτικός προσοδισμός σαν υποκατάσταση / παραλλαγή του κράτους πρόνοιας εκδημοκρατίστηκε (επί πασοκ, στα ‘80s) άρχισαν οι χρεωκοπίες, φανερές ή κρυφές, σε λιγότερο από μια δεκαετία. Την παρτίδα έσωσε απ’ τις αρχές των 90s ένας καινούργιος γύρος μαζικών αποκλεισμών απ’ τις πολιτικές προσόδους, σε συνδυασμό με την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας: η πολιτική απαγόρευση ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, των μεταναστών και μεταναστριών. Αλλά κι αυτό (η “ανάπτυξη”…) είχε ημερομηνία λήξης: η ακόρεστη όρεξη των ντόπιων μικροαστών οδήγησε τελικά σε μια ακόμα χρεωκοπία. Κι αυτή δεν γινόταν να κρυφτεί. Και τι περιμένει κανείς, λοιπόν, από δω και στο εξής; Η «εξαγωγή εργασίας», ειδικευμένης και μη, δεν είναι αρκετή για να ελαφρύνει τους κρατικούς ισολογισμούς. Η νέα “εθνική” μετανάστευση, κυρίως αν και όχι αποκλειστικά, εντός ε.ε. και ευρωζώνης, ανακουφίζει μεν τις πιέσεις για την κατανομή των πολιτικών προσόδων αλλά δεν αλλάζει το μοντέλο.
Αυτά όλα συμβαίνουν σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Ιστορικά, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η όξυνση υπήρξε «ευκαιρία» για τον γεωπολιτικό προσοδισμό του ελλαδιστάν. Αν, όμως, μελετήσει κανείς πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα δει ότι οι «επιτυχίες» και οι «αποτυχίες» του συγκλίνουν πάντα στο ίδιο σημείο: στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, και την έκβαση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης μακριά, πολύ μακριά απ’ τον ελληνικό ορίζοντα. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν βρέθηκε στη μεριά των νικητών (π.χ. Β παγκόσμιος πόλεμος), και άρα είχε γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη, ο εσωτερικός ανταγωνισμός για τις καινούργιες πολιτικές προσόδους αγρίευε στον ύψιστο βαθμό, καθοδηγούμενος απ’ την πιο μαύρη και αντιδραστική συμμαχία των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους: π.χ. «εμφύλιος» 1944 – 1949. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν έχανε (π.χ. «μικρασιατική καταστροφή») πάλι την πλήρωναν οποιοιδήποτε άλλοι εκτός απ’ τα ντόπια αφεντικά: άγρια προλεταριοποίηση των προσφύγων, ρατσισμός, κλπ.
Μ’ άλλα λόγια: η ιδέα ότι το ελλαδιστάν θα κερδίσει τώρα πουλώντας σε καλή τιμή, για άλλη μια φορά, την θέση του οικοπέδου σε αμερικάνους, ισραηλινούς και όποιους άλλους απ’ τον «άξονα», έχει αξία μόνο, ΜΟΝΟ, για τα αφεντικά. Ποτέ δεν έγινε αλλιώς, ποτέ δεν θα γίνει αλλιώς!
Είναι όμως η προσμονή γεωπολιτικών κερδών απ’ τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο έστω ρεαλιστική; Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για την εξέλιξή του. Πάντως ένα κράτος παρίας δεν μπορεί, ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρει, σαν γεωπολιτικές προσόδους, τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που αντιστοιχεί στην πραγματική «συμβολή» του· ίσως και κάτι λιγότερο. Και (αυτό μπορούμε να το προβλέψουμε!) σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που το κύριο πεδίο του (θα) είναι η ευρασία και ο ειρηνικός, η άκρη της χερσόνησου του Αίμου δεν θα προσφέρει πολλά…
Στηρίζοντας ό,τι πιο αιμοβόρο και αντιδραστικό υπάρχει στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή (με την ελπίδα ότι τα «αφεντικά», η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, «θα δώσουν κάτι τις») τα αφεντικά και οι λακέδες του ελλαδιστάν προσπαθούν μάταια να αναβιώσουν τον 19ο και τον 20ο αιώνα της καπιταλιστικής ιστορίας… Ένας Κολοκοτρώνης τους λείπει…
Μην σας φανεί παράξενο ότι τα ντόπια αφεντικά έχουν χάσει την μπάλα. Πρώτον, δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην ντόπια ιστορία. Και δεύτερον, αυτά τα αφεντικά, δεν έχουν καμία ιστορία «αυτοδύναμης ανάπτυξης» άξιας λόγου· ούτε, κατά συνέπεια, την συνείδηση της “τάξης δι’ εαυτήν”. (Την αποκτούν μόνο όταν τους απειλήσουμε εμείς, σαν τάξη…). Η συνείδησή τους είναι κατάλληλα μετατοπισμένη: “τάξη μέσω της νομής του κράτους”.
Με την συζητήσιμη εξαίρεση των εφοπλιστών (που ωστόσο, στην πλειοψηφία τους, έχουν με το ελληνικό κράτος όχι μια σχέση σχεδιασμού και διοίκησης αλλά μόνο εξυπηρέτησης ευκαιριακών και συγκεκριμένων συμφερόντων, και ορισμένες φορές «ευεργεσιών», χωρίς την ευθύνη και τον μπελά κάποιου γενικού σχέδιου διεύθυνσης· κάτι που είναι λογικό με βάση τον global χαρακτήρα των επιχειρήσεών τους… Την διεύθυνση του ελληνικού κράτους την έχουν κάνει απ’ τον 19ο αιώνα outsourcing στους έλληνες κοτσαμπάσηδες…) τα ντόπια αφεντικά έχουν «αναπτυχθεί» στη βάση του πολιτικού προσοδισμού. Των διάφορων νομοθετικών παραθύρων, των εφοριακών παραβλέψεων, των πολεοδομικών εξαιρέσεων, των δημοτικών και νομαρχιακών παρεμβάσεων, των δικαστικών αποφάσεων, κλπ. Και, κατά συνέπεια, αγνοούν τι είναι στρατηγική με μεγάλο βάθος χρόνου. (Έχουμε συγκεκριμένα και πρόσφατα παραδείγματα επ’ αυτού, αλλά θα ασχοληθούμε μαζί τους άλλη φορά).