Παρασκευή 27 Απρίλη. Την συναισθηματική κατάσταση της νεαρής γυναίκας που γέννησε μόνη της και ύστερα πέταξε το μωρό, την καταλαβαίνουμε. Και ο κανιβαλισμός που έχει επιστρατευτεί εναντίον της είναι χίλιες φορές χειρότερος, ψυχρός και εγκληματικός απ’ την δική της πράξη. Που δεν είχε καν την νηφαλιότητα κάποιου «σχεδίου». Ήταν μια πράξη ανακλαστική, ουσιαστικά αυτο-ενοχοποιητική.
Αυτό που έχει ονομαστεί «μητρότητα» για το είδος μας έχει πάψει προ πολλού να είναι η φυσική σχέση της γάτας με τα γατάκια της· ειδικά για τις πρωτόγεννες γυναίκες. Είναι σχέση πολιτιστική, κοινωνική που διαμορφώνεται και καλλιεργείται (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνήθως έναν, τον mainstream…) απ’ την στιγμή της συνειδητοποίησης της εγκυμοσύνης ως την γέννα. Κι ωστόσο η (παλιά;) ευχή στις εγκύους ήταν “καλή λευτεριά” – κάτι σήμαινε αυτό, έτσι δεν είναι;
Μια εγκυμοσύνη καλά κρυμμένη είναι μια διαδικασία εξω-κοινωνική, μια κατάσταση που δεν έχει επενδυθεί με κανένα νόημα, μια «γυμνή» από «οικογενειακές επενδύσεις» σωματική κατάσταση· φορτωμένη, ίσως, μόνο με φόβους.
Όχι, η νεαρή δεν είναι φόνισσα! Είναι μια νεαρή όπως χιλιάδες άλλες, που είχε την ατυχία να μείνει έγκυος σε μια σχέση που δεν το σήκωνε, που δεν είχε κάπου άλλου να ακουμπήσει, και τράβηξε την εγκυμοσύνη της σαν ένα προσωπικό μυστικό με ημερομηνία λήξης. Αν είχε τον τρόπο, κάποιου είδους υποστήριξη (φιλική ή οικογενειακή) και τα χρήματα, θα είχε κάνει έκτρωση. Όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες.
Δεν τον είχε. Δεν είναι, όμως, εγκληματίας όπως θέλουν να την παρουσιάσουν, βασανιζοντάς την ακόμα χειρότερα…