Πέμπτη 12 Απρίλη. Το ότι η Ουάσιγκτον, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, απειλεί την Δαμασκό, την Μόσχα και την Τεχεράνη με πυραύλους «νέους, ωραίους και έξυπνους» είναι κάτι τοπικής σημασίας; Όχι. Ακόμα και τα αμερικανικά επιτελεία έχουν περάσει από τις σπουδές της «θεωρίας παιγνίων» και ξέρουν την σημασία που έχουν «μικρές» και «χαμηλού κόστους» ενέργειες που μπορούν να αλλάξουν εντελώς τα δεδομένα σ’ ένα πεδίο μάχης. (Τέτοιου είδους, ακριβώς, είναι ακόμα και η φήμη για “χημικά” στη Douma…). Συνεπώς, το να κινητοποιείς τον πολεμικό βροντόσαυρό του (όσο νέο, ωραίο και έξυπνο κι αν τον βαφτίζεις), δεν είναι το καλύτερο· ειδικά αν πριν έχεις κινητοποιήσει τον πολύ φτηνότερο isis σου – και έχεις αποτύχει…
Ούτε το ψόφιο κουνάβι ούτε το αμερικανικό πεντάγωνο θα μπορούσαν να δικαιoλογήσουν ένα μισοβουλιαγμένο αντιτορπιλικό (και, ας πούμε, 10 αμερικάνους νεκρούς) σε μια στρατιωτική επιχείρηση (εναντίον την συρίας) που πουλάνε στο εσωτερικό σαν παρέλαση της αρετής! Στην προκειμένη περίπτωση (και όχι μόνο σ’ αυτήν) η ιδεολογία (η ιδεολογία του τιμωρού / μπάτσου απέναντι σ’ έναν πρακτικά αδύναμο «ταραξία»…) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λειτουργεί σαν η υλική δύναμη που τον φρενάρει· ένα είδος «ορίου» που το αξιοποίησαν πολύ νωρίτερα τόσο οι ταλιμπάν στο αφγανιστάν όσο και ο σιιτικός «στρατός του Μαχντί» αλλά και οι σουνίτες αντιαμερικάνοι ένοπλοι στο ιράκ, απ’ το 2004 και μετά.
Πολύ απλά: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε απώλειες σε προσωπικό ούτε, κυρίως, απώλειες σε υλικό σε επιχειρήσεις που τις εμφανίζει σαν «ανθρωπιστικές» κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου. Το δοκίμασαν οι δημοκρατικοί του Κλίντον στα ‘90s· μόνο για να ηττηθούν και να αναδιπλωθούν ακαριαία μόλις κυκλοφόρησε το βίντεο με τον έναν και μόνον έναν αμερικάνο πεζοναύτη που έσερναν μισοπεθαμένο οι αντάρτες στη σομαλία πίσω απ’ το τζιπ τους. Ο λευκός κοκκινολαίμης προτεστάντης αμερικάνος που ψήφισε πρόσφατα τους συντηρητικούς και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι «ανθρωπιστής» – και σίγουρα δεν είναι καθόλου τέτοιος σε σχέση με τους «δημοκρατικούς» των “90s.
Το αν ο Άσαντ σκοτώνει γυναίκες και παιδιά με χημικά αέρια είναι παντελώς αδιάφορο γι’ αυτόν τον λευκό αμερικάνο κοκκινολαίμη. Αν ο Άσαντ απειλούσε τα δικά του παιδιά, λευκά αμερικανάκια ως το κόκκαλο (δηλαδή: αν αυτό έλεγε η καθεστωτική προπαάνδα), ναι, θα τον ένοιαζε. Και θα δικαιολογούσε 100 χιλιάδες πεζοναύτες στο αφγανιστάν και άλλους τόσους στο ιράκ. Αλλιώς θα ήταν απόλυτα εχθρικός στο ενδεχόμενο η «τιμωρία αυτού του ζώου» να καταλήξει σε μερικά φέρετρα και κανά δυο στραπατσαρισμένα αντιτορπιλικά, των οποίων την επισκευή θα πρέπει να πληρώσει με τους φόρους του (κάτι που το ψόφιο κουνάβι υποσχέθηκε να αλλάξει…).
Η Μόσχα δεν έχει τέτοια ποσότητα όπλων, στρατού και μέσων στη συρία ώστε να μπορεί να αναμετρηθεί «ένας μ’ έναν» με την συγκέντρωση του αμερικανικού (και όχι μόνο) πυροβολικού, πλωτού και ιπτάμενου, στην ανατολική Μεσόγειο ή/και στην ευρύτερη συριακή επικράτεια. Θέλουμε να πούμε: «θερμός πόλεμος» μεταξύ Ουάσιγκον και Μόσχας είναι αδύνατος εκεί· απ’ την μεριά του ρωσικού καθεστώτος σίγουρα. H στρατιωτική του παρουσία στη συρία εναντίον των αμερικάνων θα ήταν αποτελεσματική, ίσως, στον ηλεκτρονικό πόλεμο· ή στην ανάσχεση πυραύλων (αν και με σοβαρό κόστος)· όχι σε κανονική αναμέτρηση.
Αντίθετα, εκείνο που είναι πράγματι εφικτό, και μάλιστα τόσο πολύ ώστε αν δεν το λαμβάνουν υπόψη τους τα αμερικανικά επιτελεία είναι επιεικώς ηλίθια, είναι μια ασύμμετρη απάντηση. Ένα «γρατζούνισμα» τόσο σαφές ώστε να κάνει πολαπλάσια ηχώ καθώς θα ταξιδεύει απ’ την ανατολική Μεσόγειο προς την αμερικανική ήπειρο. Η Ουάσιγκτον είναι απόλυτα εκτεθειμένη σε μια τέτοια ασυμμετρία – όχι η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Όμως ο καπιταλισμός, είτε στα «καλά» του είτε, ακόμα περισσότερο, στα «ζόρια» του, δεν συνεπάγεται ορθολογικές αποφάσεις. Γιατί δεν αποφασίζει το απρόσωπο κεφάλαιο. Αποφασίζουν άτομα του είδους μας, του ανθρώπινου (αν και εχθροί του…)
Τα λέγαμε κι χτες…