Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;
Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.
Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.
Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.
Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).
Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….