Month: April 2018

Sona Jobarteh

Δευτέρα 30 Απρίλη. Η δυτικοαφρικανή (απ’ την gambia) μουσικός, αγαπημένη της ασταμάτητης μηχανής, σ’ ένα τραγούδι για τα μέρη που γεννήθηκε, για τον κόσμο… (επίσημη παραγγελία, του 2015).

Με τις καλημέρες μας.

Τι γλώσσα είναι αυτή;

Δευτέρα 30 Απρίλη. Θα μπορούσε να είναι θέμα συμβολισμών. Αλλά οι έλληνες, που πεθαίνουν για σύμβολα, δεν θα έπρεπε να το κάνουν τόσο εύκολα γαργάρα (εκτός αν το ελληνικό βαθύ κράτος ελέγχει γερά όλα όσα πρέπει, οπότε ας πούμε ότι παίζει “εθνικό τουμπεκί”…). Πολύ απλά: δεν γίνεται κοτζάμ πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου να μιλάει μια γλώσσα ανύπαρκτη!

Κι όμως, έτσι ακριβώς έγινε! Αυτός ο ανθέλληνας ο Donald Tusk, επισκεπτόμενος τα Σκόπια (τελευταίο σταθμό της βαλκανικής τουρνέ του) είχε το θράσος να μιλήσει σε μια ανύπαρκτη γλώσσα: τα μακεδονικά. Με φόντο ένα ταμπλώ που έγραφε «δημοκρατία της μακεδονίας», στα αγγλικά αλλά και σ’ αυτήν την ανύπαρκτη γλώσσα. Αυτά, την ώρα που ένας έλληνας ογκόλιθος, ένας μαχητής υπουργός εξωτερικών, φυσάει και ξεφυσάει για να πουλήσει (στο εσωτερικό, μόνο εκεί υπάρχει αγορά) την εθνική επιμονή στην ανυπαρξία μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας, και την ελληνική απαίτηση για διαγραφή απ’ το σύνταγμα της republic of macedonia οποιασδήποτε αναφοράς σε οτιδήποτε «μακεδονικό».

Αυτό έγινε πριν 3 ημέρες. Και, σ’ αντίθεση με την ελληνική εθνική ευαισθησία ακόμα και στα φταρνίσματα του «αιώνιου εχθρού» Erdogan (για το ποιος έκαψε την Σμύρνη το ’22 μια άλλη φορά· πάντως όχι οι τούρκοι, μαλάκες δεν ήταν!!!) τα μακεδονικά του Tusk δεν στάθηκαν αιτία προετοιμασιών για κήρυξη πολέμου στην ε.ε.! Γιατί; Επειδή δεν έχει το ελλαδιστάν τις δύο γαλλικές φρεγάτες; Επειδή ο άγιος Προφύριος ο καψοκαλυβίτης δεν έχει εκτινάξει ακόμα το ελληνικό διαστημικό πρόγραμμα;

Το ότι ο Tusk επέλεξε να πει μερικά πράγματα και στα μακεδονικά, την συγκεκριμένη στιγμή, δεν είναι άσχετο με τις άοκνες προσπάθειες του ελληνικού κράτους / παρακράτους να επιβάλει ότι δεν υπάρχει τέτοια γλώσσα… Η κολακευτική δήλωσή του (απευθυνόμενος στον Zaev) …Οι προσπάθειές σας έχουν εντυπωσιάσει πολλούς στην Ευρώπη… (ένα είδος «καλώς ξεκινάτε τις ενταξιακές σας διαπραγματεύσεις στην ε.ε.»…) δεν είναι άσχετη με την ήδη ειλημμμένη απόφαση για το «πλησίασμα» τόσο του μακεδονικού κράτους όσο και τους αλβανικού στους μηχανισμούς χρηματοδότησης και ελέγχου της ε.ε.· κι ας «διαπραγματεύεται» ο ογκόλιθος όσο θέλει…

Δείτε όμως τι πρόσθεσε ο αλιτήριος: …Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει απ’ το 2015. Τότε ήρθα εδώ εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης. Από τότε, αυτός ο προσφυγικός δρόμος έκλεισε, και έτσι θα μείνει…

Είχαμε σχηματίσει τότε την εντύπωση ότι το δήθεν «προσφυγικό πρόβλημα» ήταν απλά μια γενική γεωπολιτική / αστυνομική δοκιμή για το που τελειώνει το ευρωπαϊκό project στα βαλκάνια, που βρίσκονται τα νότια βαλκανικά του σύνορα. Τα σύνορα που έχει, τέλος πάντων, ένα (όχι αποκλειστικά αλλά κυρίως) χερσαίο μπλοκ. Το ότι ο άθλιος αυτός ευρωπαίος / πολωνός γραφειοκράτης το υπενθύμισε προχτές αξίζει να το κρατήσετε κάπου στην μνήμη σας (καλύτερα όχι την ψηφιακή). Ίσως (ίσως λέμε…) το αμερικανόφιλο και αγγλόφιλο ελλαδιστάν, παρ’ όλη την μεγάλη γεωπολιτική ιδέα που έχει για τον εαυτό του, δεν είναι για τον 21ο αιώνα τίποτα περισσότερο από μια buffer zone μεταξύ του project europe και της μέσης Ανατολής… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πτωτική τάση της γεωπολιτικής του κερδοφορίας…

Θα δείξει…

(Πολύ κορδώνεται ο ογκόλιθος απέναντι στο μακεδονικό κράτος, ότι «αν δεν μας κάτσετε δεν θα μπείτε στο νατο»!!! Δεν το ξέρει ότι τα Σκόπια θα μπουν στο νατο όχι απ’ την κεντρική είσοδο αλλά απ’ την αυλή;

Ασφαλώς και το ξέρει. Αλλά κάτι πρέπει να πουλήσει ο φουκαράς σαν επιτυχία, μη χαθούν τα κουκιά των μακεδονομάχων…

Και ενώ ο φιλοκυβερνητικός ευρωβουλευτής Κούλογλου υποστηρίζει, όχι λαθεμένα, ότι “στην ευρώπη όλοι γελάνε μαζί μας” – και για “το όνομα μας είναι η ψυχή μας” – και ότι πρέπει οπωσδήποτε να λυθεί το θέμα του “ονόματος” για να δείξουμε ότι εκτός απ’ το να δημιουργούμε προβλήματα μπορούμε να λύνουμε και κανένα, πότε πότε, ο ογκόλιθος εξελίσσεται σε πετυχημένο συλλέκτη καταστροφών οποιασδήποτε λύσης… )

Κορέες

Δευτέρα 30 Απρίλη. Κρατώντας σταθερά την πρωτοβουλία των κινήσεων οι Kim και Moon φαίνεται ότι παίζουν με την αμερικανική (ιμπεριαλιστική) πολιτική στην κορεατική χερσόνησο όπως η γάτα με το ποντίκι. Φαίνεται επιπλέον να το διασκεδάζουν. Στο τελευταίο επεισόδιο αυτού του «παιχνιδιού» ο Kim ανακοίνωσε (μέσω του Moon) ότι θα διαλύσει το (βασικό) κέντρο πυρηνικών δοκιμών στο Punggyi-ri, στα βορειοδυτικά της επικράτειας· και ότι θα καλέσει να παραβρεθούν νοτιοκορεάτες και αμερικάνοι ειδικοί για να επιβεβαιώσουν την αχρήστευσή του.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν (και εύλογα κατ’ αρχήν) γιατί ο Kim δεν κράτησε αυτό το «καλό νέο» για την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι, χρησιμοποιώντας το στο μεταξύ τους «παζάρι». Έτσι θα έδινε στο ψόφιο κουνάβι την χαρά να δείξει την διαπραγματευτική του δεινότητα…

Η γνώμη μας είναι ότι κάνει τέτοιες θεαματικές (και ουσιαστικές με μια έννοια) κινήσεις, και μάλιστα δουλεύοντας μέσα στην (και μέσα απ’ την) ενδοκορεατική συνεννόηση, ακριβώς για να περιθωριοποιηθούν οι ηπα… Πρακτικά το συγκεκριμένο κέντρο πυρηνικών δοκιμών είχε πάθει ζημιές μετά την τελευταία πετυχημένη δοκιμή βόμβας υδρογόνου απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς· αλλά οι αξιωματούχοι του υποστηρίζουν ότι είναι ακόμα λειτουργικό. Το βέβαιο είναι ότι ο Kim έχει ήδη ανακοινώσει ότι η ερευνητική δουλειά με τα πυρηνικά όπλα και τους πυραύλους που θα τα μεταφέρουν έχει ολοκληρωθεί· και ότι δεν απαιτούνται άλλες δοκιμές.

Συνεπώς «κλείνει» ένα κέντρο δοκιμών που δεν χρειάζεται άλλο. Και το κάνει όχι σε συνεννόηση ή μετά από κάποια διαπραγμάτευση με την Ουάσιγκτον· το κλείνει σε συνεννόηση με την Σεούλ. Έτσι ώστε όταν θα γίνει η συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι όλοι θα περιμένουν υποχρεωτικά την «αμερικανική ανταπόδοση» σ’ αυτόν τον δρόμο της ειρήνης…

(Εν τω μεταξύ διάφοροι επαγγελματίες «αναλυτές», υποστηρικτές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και στην ανατολική ασία, έχουν αρχίσει να προσέχουν την συστηματική και διαρκή χρήση, κι όχι μόνο σε σημαίες, της εικόνας της ενιαίας κορεατικής χερσονήσου… Στους χειμερινούς ολυμπιακούς δεν έδωσαν σημασία· είχε ξανασυμβεί, άλλωστε, στο παρελθόν. Βλέποντας ωστόσο πόσο γρήγορα προχωρούν οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο με την Ουάσιγκτον ουσιαστικά να έχει ξεμείνει σαν παρατηρητής, αναρωτιούνται μήπως πλησιάζει η στιγμή που απ’ την πολύ κορεατική ειρήνη και συναδέλφωση θα πρέπει να μαζέψουν τους 20.000 πεζοναύτες τους απ’ τη νότια κορέα, και να τους γυρίσουν στην πατρίδα – ως “μη έχοντες δικαιολογία” παραμονής στην κορεατική χερσόνησο…

Καλά κάνουν και ανησυχούν: η ειρήνη είναι πολύ κακό πράγμα για τις ηπα…)

Ανατολική Μεσόγειος

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», κάπου εδώ δίπλα, ο φρεσκοδιορισμένος αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχιασφαλίτης (διευθυντής της cia) Mike Pompeo συσκεύασε το πρώτο διεθνές ταξίδι του με το νέο του αξίωμα σε ένεση τόνωσης του ηθικού – του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Μετά από την δίωρη συνάντησή του με τον (δεν έχει πάει φυλακή ακόμα;) πρωθ. Netanyahou, ο Pompeo δήλωσε στην κοινή συνέντευξη τύπου:

Παραμένουμε βαθιά ανήσυχοι απ’ την επικίνδυνη ιρανική κλιμάκωση των απειλών κατά του Ισραήλ και της περιοχής, και την φιλοδοξία του Ιράν να ελέγξει την μέση Ανατολή. Οι ηπα είναι στο πλευρό του Ισραήλ σ’ αυτήν την μάχη…

«Σ’ αυτήν την μάχη»; Σε ποια μάχη ακριβώς κυρ Mike Πομπηία; Πείτε μας, γιατί έχουμε την ατυχία (δεν το διαλέξαμε) να υπαγόμαστε σ’ ένα κράτος που επίσης βρίσκεται στο «πλευρό του ισραήλ».

Και μάλλον δεν προλάβουμε να το ανατρέψουμε πριν αρχίσει το «πλευρό του πλευρού» να ξερνάει «καυτό μολύβι»…

(φωτογραφία: Together we stand…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην στρατηγική μέση της γραμμής αντιπαράθεσης τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τον αμερικανικό κατοχικό στρατό. Πριν 5 ημέρες οι ταλιμπάν ανακοίνωσαν ότι ξεκινούν την εαρινή επίθεσή τους (ονόματι «επιχείρηση al-Khandagh»… αντιγράφουν κι αυτοί την δυτική πολεμική «φρασεολογία»…), δηλώνοντας ότι πλέον θα είναι μεταξύ των στόχων τους το κτύπημα αμερικανικών θέσεων (βάσεων) και η σύλληψη αμερικάνων αιχμαλώτων. Αυτό σαν απάντηση στην απόρριψη απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον της «πρόσκλησής» τους για απευθείας διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν· και την δήλωση αμερικανών αξιωματούχων ότι «οι ταλιμπάν είναι τρομοκράτες και θα συντριβούν»…

Βερμπαλισμοί ορεσίβιων θα έλεγε κανείς για την ανακοίνωση των ταλιμπάν… Ωστόσο χτες εξαπέλυσαν ταυτόχρονη επίθεση σε 5 τουλάχιστον διαφορετικές επαρχίες, εναντίον θέσεων του αφγανικού στρατού και της αστυνομίας, καταλαμβάνοντας δύο τουλάχιστον στρατόπεδα και δεκάδες «σημεία ελέγχου». Παρότι οι χθεσινές επιθέσεις δεν άλλαξαν με κρίσιμο τρόπο τα δεδομένα επί του εδάφους, ήταν επίδειξη ιδιαίτερα αναθμισμένων οργανωτικών δυνατοτήτων. Αν και χρησιμοποιούν ακόμα αντάρτικες τακτικές, οι ταλιμπάν δρουν όλο και περισσότερο σαν κανονικός στρατός.

Και γι’ αυτό κάποιος τους έχει εκπαιδεύσει… Φανταστείτε ποιος (ή ποιοί…)

Εμπορικός πόλεμος

Δευτέρα 30 Απρίλη. Τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας, οι πλέον γνωστές (ευρωπαϊκές, αμερικανικές και ασιατικές) φίρμες, έχουν αρχίσει να νοιώθουν την ανάσα τους να κόβεται. Στο διεθνές Auto China Show που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις ημέρες στο Πεκίνο, απ’ τα 170 μοντέλα ειδικά σχεδιασμένα για τις ανάγκες της έκθεσης, μοντέλα εντελώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τα 124 είναι από κινεζικές επιχειρήσεις, σχεδιαστές και κατασκευαστές.

Το κινεζικό κράτος επιχορηγεί τόσο τις σχετικές έρευνες όσο και την κατασκευή, σ’ ένα πρόγραμμα καταπολέμησης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης που οφείλεται στους κινητήρες εσωτερικής καύσης. Ωστόσο το να προέρχονται τα ¾ των καινούργιων μοντέλων της παγκόσμιας αυτοκινητοπαραγωγής από έναν μόνο καπιταλισμό (τον κινεζικό) είναι μια απειλή μεγατόνων για κάθε «κύριο Tesla».

Κι εκεί έρχεται ο εμπορικός πόλεμος που κλιμακώνει η Ουάσιγκτον: όποιος θέλει να περιφρουρήσει την «εσωτερική αγορά του» θα χάσει την κινέζικη «υπεραγορά» και μαζί της ένα σύνολο ακόμα αγορών, που θα προτιμήσουν τα ίδιας (αν όχι καλύτερης) ποιότητας και σαφώς φτηνότερα κινεζικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα από εκείνα των ανταγωνιστών.

Έτσι κι αλλιώς η μόνη λύση (για τους ανταγωνιστές) είναι να εκμεταλλευτούν τα χαμηλά κινεζικά μεροκάματα επιτόπου· ανοίγοντας εργοστάσια στην κίνα. Αλλά αυτό δεν συνδυάζεται ούτε με δασμούς στις εισαγωγές (π.χ. στις ηπα) ούτε με άλλα προστατευτικά κόλπα.

Ο λόγος στους αμερικάνους συντηρητικούς please…

Δολοφονική μηχανή

Κυριακή 29 Απρίλη. Ενδιαφέρεται καμιά Ουάσιγκτον, κανά Παρίσι, κανά Λονδίνο, να ρίξει καμιά 100αριά πυραύλους στο Τελ Αβίβ, για να σταματήσει τις συστηματικές δολοφονίες αμάχων (με α-χημικά όπλα); Όχι δα! Εκπρόσωπός τους είναι, εργολάβος τους…

Μήπως μας αναλογεί κάτι, σε ότι αφορά την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία; Μήπως;

Εθνικό ιδεώδες

Κυριακή 29 Απρίλη. Είναι ένα απ’ τα πολλά που η εθνική μυθολογία κρύβει. Ενώ το Μεσολλόγι το 1825 και το 1826 πολιορκούνταν απ’ την ξηρά και η μόνη δυνατότητα τροφοδοσίας των πολιορκούμενων ήταν απ’ την θάλασσα, οι Υδραίοι καραβοκύρηδες αρνούνταν να ναυλώσουν τα πλοία τους για την μεταφορά τροφίμων και πολεμοφοδίων προς τα εκεί αν, πέρα απ’ την πληρωμή, δεν έπαιρναν γη στην απέναντι Πελοπονησιακή ακτή. (Η σημερινή τοπωνυμία «ακτή Ύδρας» ανάμεσα στην Ερμιόνη και το Μετόχι είναι υπενθύμιση εκείνης της απαίτησης που, τελικά, ικανοποιήθηκε…).

Ή, οι θρυλικοί «έλληνες επαναστάτες», σταματούσαν να πολεμούν όταν τέλειωναν τα λεφτά με τα οποία πληρώνονταν (τα λεφτά των ευρωπαϊκών συνεισφορών από έλληνες αστούς αλλά και ευρωπαίους «φιλέλληνες») και δεν αναπληρώνονταν από παροχές «εθνικών γαιών»: επίσημες, γραπτές υποσχέσεις για μελλοντική έγγεια ιδιοκτησία, όταν θα φτιαχνόταν το ελληνικό κράτος…

Η πολιτική πρόσοδος, δηλαδή η εξασφάλιση ωφελημάτων (οικονομικών, νομικών, θεσμικών, ακόμα και σεξουαλικών) ανάλογα με την εγγύτητα του καθενός με τις «θέσεις εξουσίας» είναι η απόλυτη σταθερά του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας εδώ και αιώνες. Μπορεί οι πολιτικές πρόσοδοι να μην ανήκουν στα χαρακτηριστικά του «καθαρού καπιταλισμού», αλλά ποιος είπε ότι ο καπιταλισμός μόνο σαν «καθαρός» μπορεί να υπάρξει;

Σε κάθε περίπτωση: οι πολιτικές πρόσοδοι είναι το γαλανόλευκο νήμα που συνδέει τους υδραίους καραβοκύρηδες του 1825 με τον (ενδεικτικά τον αναφέρουμε) … ελληνικό διαστημικό οργανισμό. Οσονδήποτε μικρός ή μεγάλος κι αν είναι ο ορίζοντας της πρόσφυσης σε δομές εξουσίας (πολιτικές, θρησκευτικές, στρατιωτικές, τοπικές, εθνικές, διεθνείς…) και της εξασφάλισης των ανάλογων οφελημάτων, η πολιτική πρόσοδος είναι η «οργανωτική αρχή» του ελληνικού κράτους.

Και είναι αυτή η «οργανωτική αρχή» που οδηγεί περιοδικά είτε σε χρεωκοπίες είτε σε «εμφυλίους» (δηλαδή σε αποκλεισμούς κάποιων από κάποιος άλλους απ’ αυτές τις «προσφύσεις» στις δομές εξουσίας). Στη διάρκεια της πιο πρόσφατης απ’ αυτές τις χρεωκοπίες οι τεχνοκράτες άλλων ευρωπαϊκών κρατών ανακάλυψαν αυτό το βαθύ εθνικό ιδεώδες. Όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που το ανακάλυπταν: αν κοιτάξουν τα αρχεία των υπουργείων και των υπηρεσιών τους, θα βρουν εύκολα τα ντοκουμέντα όλων των προηγούμενων παρόμοιων ανακαλύψεων, σε ανάλογες χρεωκοπίες, «βοήθειες», επιτροπείες, ελέγχους και επιτηρήσεις. Στον 19ο και στον 20ο αιώνα…

(φωτογραφία: Είναι απόλυτα βλακώδες, και είναι απόλυτα made in greece. Ατενίζοντας το μέλλον ο ψεκασμένος σκύλος υπ.αμ., και μερακλώνοντας με ναυμαχίες στο Αιγαίο – όχι με γαλλικές φρεγάτες αλλά με μπιτσόμπαρα – αποφάσισε να δώσει προαγωγή στην Υδραία καραβοκύρισσα Μπουμπουλίνα, και να την κάνει «υποναύαρχο επί τιμή».

Μπλιάχ!!!)

Η “έξοδος” της μικρής ασθενούς…

Κυριακή 29 Απρίλη. Καθώς το ελλαδιστάν μετά από 8 χρόνια αποτυχημένης (απ’ την άποψη της καπιταλιστικής / κρατικής αναδιάρθρωσής του) διεθνούς επιτήρησης ετοιμάζεται για την παράσταση «έξοδος», διάφοροι τεχνοκράτες αλλά και πολιτικοί στας ευρώπας ξύνουν το κεφάλι τους. Ξαναέμαθαν την ελληνική «οργανωτική αρχή», είδαν πόσο ακλόνητη και αδιαπραγμάτευτη είναι, και αναρωτιούνται: και τώρα; Σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουν (;) και σίγουρα διαδίδουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες περί «εξόδου» με μπόλικο απορρυπαντικό (δηλαδή: «καθαρής»), οι έμποροι χρήματος είναι πολύ πιο σκληροί απ’ τους τρισακατάρατους «τροϊκανούς». Πολύ απλά: δεν διαπραγματεύονται.

Ένα κράτος που, χάρη στην εθνική οργανωτική αρχή του, χρωστάει πάνω από 260 δισεκατομύρια (το 170% ή το 180% του «λευκού» αεπ του;) και μάλιστα μετά από ένα δραστικό «κούρεμα» του χρέους του, είναι διπλά αναξιόχρεο στην «αγορά». Και λόγω μεγέθους χρωστούμενων, και λόγω της εθνικής οργανωτικής αρχής του. Όμως ακόμα κι αν το χρέος αυτό γινόταν 200 ή 150 δισεκατομύρια, και πάλι θα ήταν αναξιόχρεο (χάρη στην οργανωτική αρχή του). Πράγμα που θα εκφραζόταν στα επιτόκια δανεισμού.

Το πράγμα είναι τελεσίδικο, και θα πρέπει κανείς να στέκεται απέναντι στην πραγματικότητα και όχι σ’ αυτό που θα ήθελε να είναι η πραγματικότητα. Όταν το ελλαδιστάν μπήκε στην ευρωζώνη, οι διεθνείς έμποροι χρήματος δεν έδιναν σημασία στις «εθνικές οργανωτικές αρχές» κανενός, επειδή θεωρούνταν αδύνατο να χρεωκοπήσει κράτος / μέλος μιας νομισματικής ένωσης που είχε κεντρικό μέλος της την γερμανία. Αυτό επέτρεπε στην Αθήνα να θεωρείται αξιόχρεη περίπου όσο το Βερολίνο· και να δανείζεται φτηνά… Όχι πια! Μετά το 2010 κάθε κράτος / μέλος της ευρωζώνης αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Κατά περίπτωση. Και οι έμποροι χρήματος είναι αυτό: ύαινες με ζυγαριές ακριβείας…

Καθόλου παράξενο από καπιταλιστική άποψη: οι «εθνικές οργανωτικές αρχές» κοστολογούνται πια. Και ο ελληνικός πολιτικός προσοδισμός δεν πιάνει τίποτα σπουδαίο…

…και η επανεισαγωγή της

Κυριακή 29 Απρίλη. Το ξέρουν, δεν χρειάζεται σοφία. Το ξέρουν οι τεχνοκράτες του καταραμένου δντ, που επιμένουν σε «γενναία μείωση του ελληνικού χρέους», όπως το ξέρουν και οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες που δεν σηκώνουν κουβέντα για τέτοια χουβαρνταλίκια: η ελληνική «εθνική οργανωτική αρχή», ο πολιτικός προσοδισμός, είναι χειρότερη από πρεζοκατάσταση. Δεν διορθώθηκε όταν τα περιθώρια «κρατικών παροχών» μειώθηκαν σημαντικά, μετά το 2010: αντίθετα εξαγριώθηκε, και εν μέρει πέρασε στην μαύρη οικονομία και στο έγκλημα. (Υπάρχει ένας Λυμπερόπουλος κι ένας Ιερώνυμος που ανεμίζουν πάντα σα σημαίες· και δεν είναι καθόλου οι μόνοι).

Συνεπώς, το να αποφασίσουν το πως θα διαχειριστούν την «μικρή ασθενή» είναι το ένα ερώτημα. Το αν θα συνεχίσουν να παριστάνουν ότι ανήκει στο ευρωκλάμπ είναι το άλλο, ίσως το σημαντικότερο.

Γιατί το ότι αν παραμείνει εκεί θα ξανακτυπήσει σύντομα την πόρτα ζητώντας ξανά πολιτικό δανεισμό είναι το μόνο σίγουρο. Το ξέρουν και οι διεθνείς έμποροι χρήματος, η «αγορά»…

(Φυσικά παίζει και «η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». Παίζει μόνο επειδή κάποιοι την εννοούν σαν αλλαγή πλευρού στο καλοπληρωμένο θεσμικό ντιβάνι τους…)