Δευτέρα 12 Μάρτη. Σε αντίθεση με άλλα “σκάνδαλα” τα οποία, επειδή αποκαλύπτονται εκτός ελληνικών συνόρων κάνουν έναν ορισμένο θόρυβο στα μέρη μας μέχρι να συρθούν στο χρόνο και να καταλήξουν στην πιο ήπια, ελαφριά, διακριτική μεταχείριση των εμπλεκόμενων (δηλαδή στη λήθη – εκτός απ’ τον Άκη· αυτός το είχε παρακάνει στην επίδειξη…), υπάρχουν άλλα, εξίσου χοντρά, που κρατιούνται σταθερά εκτός ιδιαίτερης δημοσιότητας. Ένα τέτοιο είναι το “καρτέλ των κατασκευαστικών εταιρειών” του λαού και του τόπου.
Το κουβάρι ξετυλίχτηκε “στο χώρο του αοράτου” όταν, στη διάρκεια ερευνών της “επιτροπής ανταγωνισμού” (που το πιθανότερο είναι να μην κατέληγαν πουθενά), μία απ’ τις εταιρείες του καρτέλ προτίμησε να μιλήσει· και να δώσει μεγάλο όγκο πληροφοριών και στοιχείων. Έτσι η “επιτροπή ανταγωνισμού” βρέθηκε μπροστά στο εθνικά δυσάρεστο καθήκον να πρέπει να διαχειριστεί τα στοιχεία ενοχής περισσότερων από 40 κατασκευαστικών εταιρειών (με κεντρικές τις μεγαλύτερες: άκτωρ, J&P άβαξ, γεκ τερνα, intrakat…) που επί 23 χρόνια (απ’ το 1989 ως και το 2012…) λυμαίνονταν όλα τα μεγάλα και μεσαία «δημόσια έργα» στο ελλαδιστάν. Με εκτιμώμενο «υπερκέρδος» μπορεί και 20 δισεκατομύρια ευρώ…
Το καθήκον της «επιτροπής ανταγωνιστικού» ήταν πράγματι φρικτό. Όχι μόνο θα έπρεπε να τιμωρήσει κάπως τις εταιρείες – δηλαδή τους «εθνικούς εργολάβους» – αλλά, με δεδομένο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα «δημόσια έργα» ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτημένα απ’ την ε.ε., θα έπρεπε να φροντίσει να (μην) επιστραφούν τα λεφτά στην ε.ε. ως «παρανόμως καταβληθέντα»…
Εννοείται ότι τα κατάφερε σχεδόν τέλεια! Με διάφορα νομικίστικα κόλπα βρήκε τρόπο να δηλώσει «αναρμόδια» για το μεγαλύτερο μέρος του τρελού πάρτυ· και στη συνέχεια «έπεισε» τις ελεγχόμενες εταιρείες να «παραδεχτούν την ενοχή» τους για τα υπόλοιπα, απ’ το 2005 και μετά (τα “ολυμπιακά έργα” έξω!!!), έτσι ώστε να «πέσουν μαλακά». Στα πούπουλα: μόνο πρόστιμα, και μάλιστα ψωροπρόστιμα. Ογδόντα μύρια όλα κι όλα, όλες μαζί. Με περίπου τα μισά να βαραίνουν την «εθνική εργολαβική», τον άκτωρα…
Αν φαγώθηκαν (με την μέθοδο των υπερκοστολογήσεων) 20 δισεκατομύρια και επιστρέφονται τα 80 μύρια, δηλαδή το 4% των κλεμμένων, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ο καθένας: that’s a good deal!!! (Για τα αφεντικά…)