Κυριακή 25 Μάρτη. Η συνταγή η πονηρή πάει ως εξής. Πρώτα βρίσκουμε ένα τοπικό επίρρημα. Ας πούμε το “πάνω”. Ύστερα το διαφημίζουμε ως κατάλληλο ταίρι του “ονόματος” (του αβάπτιστου), σε στυλ “Άνω Μακεδονία”. Μετά το μεταφράζουμε στα σλαβικά: gorna. Μετά πάμε και το κολλάμε στο όνομα που προσδιορίζει, το οποίο είναι επίσης στα σλαβικά, αφαιρώντας το ενδιάμεσο κενό: GornaMacedonija (: ΓκόρναΜατσεντόνιγια). Στο τέλος υποστέλουμε το κεφαλαίο του αρχικού ονόματος, κι έτσι έχουμε ένα καινούργιο όνομα: Γκορναματσεντόνιγια. Με καινούργια αρχικά κράτους και κατάληξη στις ιντερνετικές διευθύνσεις: gm…
Ας το δοκιμάσουμε σε άλλη περίπτωση. Ας πούμε έχουμε την έκφραση «ο κύριος Αλέξης» που μπορεί να γίνει «κυρ Αλέξης». Την κάνουμε διαδοχικά μία λέξη (κυρΑλέξης), αλλάζουμε τα κεφαλαία (Κυραλέξης) και έτσι έχουμε ένα όνομα εντελώς καινούργιο, που (απο καθαρά πολιτική άποψη…) είναι τόσο «δεξιό» σαν όνομα όσο και το Κυριάκος (μιλώντας συμβολικά πάντα…), το οποίο μπορεί να προέκυψε απ’ το προϊστορικό «ο κύριος Άκος»…
Μακριά απ’ τις πολλές πολλές φωταψίες και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, το ελληνικό κράτος (δια των λαμπρών φαιορόζ εκπροσώπων του) «διαπραγματεύεται» – το όνομα. Κυρίως προσπαθεί να βρει ένα καινούργιο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στον ιστορικό βαλκανικό ιμπεριαλισμό του, τους σημερινούς διεθνείς και περιφερειακούς συσχετισμούς, και την εσωτερική κατανάλωση. Κι αυτό γίνεται με τους χοντροκομμένους γραμματικούς σαλτιμπακισμούς που περιγράψαμε στην αρχή: πως να φτιάξεις ένα «καινούργιο όνομα» που να μοιάζει σαν «σύνθετο», αλλά να είναι ένα εντελώς διαφορετικό όνομα. Σα να είσαι grand chef…
Το οποίο μαγειρεμένο πιάτο, ύστερα (αν είναι δυνατόν!) έχεις την απαίτηση να γίνει και όνομα «εθνικής ταυτότητας»: η «γκορνοματσεντόνιγια» κατοικείται από «γκορνοματσεντονίγιες»…
Υπάρχει περίπτωση να «πιάσουν» τέτοια ελεεινά κόλπα; Ούτε μία στο εκατομμύριο!!!
(φωτογραφία: Σου’χω φτιάξει ένα ονοματάκι!!! Να γλείφεις και τα δάκτυλά σου!!)