Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».
Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).
Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.
Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…
Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.
Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…
Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».
Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;
Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…
(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)