Month: March 2018

Επιτήρηση και τιμωρία

Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ο Φουκώ αν ζούσε, αλλά αν δεν έχουν φτάσει ήδη οι καπιταλιστικές κοινωνίες σίγουρα πλησιάζουν γκαζωμένες σ’ αυτό το σημείο: δεν θα πρέπει οι κατηγοροί σου να αποδείξουν την ενοχή σου· αλλά εσύ την αθωώτητά σου…

Αν τα καταφέρεις. (Πως έχει γίνει με την υγεία, όπου όλοι είναι διαρκώς υποψήφιοι άρρωστοι εκτός αν αποδείξουν με εξετάσεις, και πάντα προσωρινά, μέχρι το επόμενο τσεκ απ, ότι «οι δείκτες είναι καλοί»; Ε, αυτό – αλλά σ’ ότι αφορά την υγεία των νόμων…)

(φωτογραφία: σκηνή απ’ το δυστοπικό Brazil, του 1985 – σε σκηνοθεσία Terry Gilliam. Όσες / όσοι το έχουν δει καταλαβαίνουν…)

Bye bye Rex…

Πέμπτη 15 Μάρτη. Κάτι λέγαμε χτες…. «Εργαστήκαμε με τον Tillerson σε μια φάση που οι σχέσεις μας είχαν φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Κρατήσαμε την επικοινωνία μας ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τις 19 Μάρτη μπορεί να καθυστερήσει αφού ο Tillerson έφυγε. Οι φίλοι μας στην Ουάσιγκτον είναι στη διαδικασία να αποφασίσουν αν η συνάντηση θα γίνει ή όχι. Περιμένουμε την απάντησή τους».

Αυτά δήλωσε ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu ευρισκόμενος στη Μόσχα, για κουβεντούλα με τον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. (Αφού ο έλληνας ογκόλιθος δεν έριξε τα μούτρα του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει την ρωσική βοήθεια, αποκλείουμε Lavrov και Cavusoglu να ασχολήθηκαν με τα δύο παλληκάρια που απασχολούν τους έλληνες…). Προφανώς Άγκυρα – Μόσχα – Τεχεράνη – Δαμασκός (και Πεκίνο, και Σεούλ, και Πγιονγκγιάνγκ, και Ισλαμαμπάντ, και Καμπούλ, και Βερολίνο…) έχουν διάφορα να πουν τώρα που «μπετονάρεται» η Ουάσιγκτον.

Ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo έχει αφήσει ήδη το ψηφιακό του ίχνος ώστε να τον αγαπήσει η Άγκυρα: μόλις είχε φανεί ότι απέτυχε το πραξικόπημα του Ιούλη του ’15, χολωμένος, φρόντισε να τιτιβίσει ότι «η τουρκία είναι μια ολοκληρωτική ισλαμική δημοκρατία». Προφανώς ανήκει σ’ εκείνους που είχαν βάλει τα λεφτά τους για τον «εκδημοκρατισμό της τουρκίας» σε μια χούντα… (Και ο ογκόλιθος το ίδιο κάνει, με την χούντα του Καΐρου…).

Ωστόσο η Αθήνα και ο μπλοκαρισμένος ιμπεριαλισμός της δεν πρέπει να βιαστούν να πιστέψουν ότι στο πρόσωπο του Pompeo θα βρουν έναν «αληθινό φίλο»: η γεωπολιτική υποτίμηση του ελλαδιστάν είναι δεδομένη, «ανεξάρτητα από πρόσωπα»…

(φωτογραφία: η Άγκυρα δεν έχει λόγο να βιάζεται στο deal της με την Ουάσιγκτον. Στον θύλακα της Afrin η άμυνα των ypg έχει καταρρεύσει, και η μοιρασιά της περιοχής με την Δαμασκό προχωράει…)

Προς ντόπιους ποδοσφαιρόφιλους

Πέμπτη 15 Μάρτη. Θεωρήστε το ιατρική συνταγή, γραμμένη κατά τα συμφέροντα μιας καταχθόνιας ελληνικής φαρμακευτικής, αυτής που φτιάχνει το ethnosedon: η μιζέρια είναι κατευναστική· γι’ αυτό ΜΗΝ παρακολουθείτε τις διεθνείς επιδείξεις του ποδοσφαιρικού θεάματος. Ειδικά: αποφύγετε οπωσδήποτε τη ναυτία που προκαλεί αυτή η παλιοBarca (αλλά και αρκετοί άξιοι τιμής αντίπαλοί της…)

Γιατί; Επειδή η ελληνική εκδοχή ποδοσφαίρου, που είναι δημοφιλής επειδή αφήνει απεριόριστο περιθώριο σε «λόγους για…», είναι πυροβολώ ντενεκάκια μπύρας στο ένα μέτρο· κι άμα λάχει, λόγω συναισθηματισμού, ρίχνω και στον διαιτητή, νάχει να πορεύεται. Ενώ αυτοί παίζουν, οι άθλιοι, μπιλιάρδο με 22 στέκες!

Έλεος! Έλεος!!!! Παλιοκαπιταλισμέ (του ποδοσφαίρου και όχι μόνο) άφησέ μας στην ησυχία μας! (Αυτό στο 3ο λεπτό του ματς με την Τσέλσι ήθελαν και το έκαναν;).

Έλεος!!! Ιβάν ρίξε!!!

Ρε Χρήστο;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Έτσι; (Έτσι… ) Ξέρουμε: Στην τελική, κανείς δεν είναι αθάνατος…

Μ’ όλο το θάρρος (απέναντι στους φίλους σου και στους δικούς σου ανθρώπους που πενθούν) ένα «άντε γεια ρε!…», αφιερωμένο special καθότι εξαιρετικά αγαπημένο (κάπως παλιό, δεν είχες γεννηθεί τότε…):

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson (με τιτίβισμα, ενώ ο ίδιος ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής του απ’ την αφρικανική μίνι περιοδεία του) είχε αποφασιστεί ουσιαστικά εδώ και μήνες: από τότε που ο Tillerson είχε χαρακτηρίσει τον Trump ηλίθιο. (Η κουβέντα είχε ειπωθεί κατ’ ιδίαν, διέρρευσε ωστόσο και ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν την διέψευσε όταν ρωτήθηκε δημοσιογραφικά).

Υποτίθεται πως διάδοχός του θα ήταν η ακροδεξιά σκληροπυρηνική πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε Nikki Haley· φαίνεται όμως ότι κρίθηκε απαραίτητη στο τωρινό της πόστο. Και ότι υπήρχε μια ακόμα πιο λειτουργική επιλογή: ο πρώην (για ένα χρόνο) διευθυντής της cia Mike Pompeo, απόστρατος καραβανάς (και) αυτός, μια χαρά πολεμοχαρής. Συνεπώς, η πρώην «τριανδρία» των καραβανάδων πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι συμπληρώνεται σε «τετρανδρία»…

Ο Tillerson έμοιαζε να υποστηρίζει μια λιγότερο brutal γραμμή σε σχέση με την «τριανδρία». Όμως έχει γίνει σαφές ότι η πολιτική διάσταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (αυτό που λέγεται «διπλωματία» περιλαμβάνοντας το πολιτικό προσωπικό των πρεσβειών· επικεφαλής του οποίου είναι ο κάθε φορά υπ.εξ.) έχει απονευρωθεί. Εν μέρει επειδή πολλές δεκάδες έμπειροι αμερικάνοι διπλωμάτες ανά τις πρεσβείες στον πλανήτη παραιτήθηκαν μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού… Εν μέρει επειδή στα πλαίσια του «κόβω τα περιττά έξοδα» η συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει προσλάβει τους απαραίτητους έμπειρους καινούργιους… Και εν μέρει (αυτό μας φαίνεται το κυριότερο) επειδή ο βασικός βραχίονας της «εξωτερικής πολιτικής» των ηπα, στο «ευαίσθητο» ζήτημα της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας πληροφοριών και των «διεθνών σχέσεων» γίνονται όλο και περισσότερο οι μυστικές υπηρεσίες· αντί για το «διπλωματικό σώμα». Είναι μια διαδικασία πληροφοριοποίησης / στρατιωτικοποίησης…

Η επιλογή, λοιπόν, ενός απόστρατου καραβανά, πρώην επικεφαλής διάφορων κοινοβουλευτικών επιτροπών για τις μυστικές υπηρεσίες και επί ένα χρόνο επικεφαλής της cia, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαίες οι θέσεις του, που εν προκειμένω είναι τα επιπλέον προσόντα του: φανατικά κατά του ιράν και της συμφωνίας 5 + 1· φανατικά εναντίον του βορειοκορεατικού καθεστώτος (απέναντι στο οποίο το ψοφιοκουναβιστάν έχει πει ένα «αρχικό ναι» για συνάντηση κορυφής αλλά ψάχνει πως θα το μαζέψει…)· φανατικά υπέρ του ισραηλινού καθεστώτος και της ιμπεριαλιστικής / απαρτχάιντ δράσης του στη μέση Ανατολή…

Ο Tillerson, σαν υπ.εξ., ακουγόταν πότε πότε σαν επιτιμητική μουρμούρα στο πλάι διάφορων αποφάσεων της τριανδρίας ή και του solo ψόφιου κουναβιού, σαν ένα φάλτσο. Τώρα θα αποκατασταθεί η «αρμονία»: κονσέρτο για πολυβόλα…

… Μαρσάρει στη μέση Ανατολή…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Στις 8 και 9 Μάρτη τουρκικές και αμερικανικές αντιπροσωπείες είχαν συναντήσεις στην Άγκυρα και στην Ουάσιγκτον, με θέμα την απόσυρση των ypg απ’ την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, στην κυρίως ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία. Απ’ την αμερικανική πλευρά την δουλειά είχε αναλάβει …. ο Tillerson. Ο οποίος, θα υπέγραφε την σχετική συμφωνία με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu, στην Ουάσιγκτον, σε πέντε ημέρες. Στις 19 Μάρτη.

Τώρα «πάει» ο Tillerson… Δεν έχουμε κάποιο δεδομένο αυτή τη στιγμή που να δείχνει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει με την Άγκυρα για την Manbij θα υπογραφτεί πράγματι. Υποτίθεται πως το αντάλλαγμα για την αποχώρηση των ypg απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη θα ήταν το σταμάτημα της επιχείρησης «κλάδος ελαίας», της εισβολής του τουρκικού στρατού plus f.s.a. στον θύλακα της Afrin. Βέβαια, με τον ρυθμό που προωθείται ο τουρκικός στρατός, ως τις 19 Μάρτη θα έχει καταλάβει ουσιαστικά όλα τα εδάφη που τον ενδιαφέρουν, αφήνοντας μια κυκλωμένη και αποκλεισμένη «τρύπα» στη μέση, με την πόλη της Afrin στην άκρη της. Εννοούμε: είτε έτσι είτε αλλιώς σε 5 ημέρες για τις ypg του θύλακα θα έχει απομείνει μια λωρίδα στα ανατολικά. Όπου, υποτίθεται, παραδίδουν διάφορα «φυλάκια» στον συριακό στρατό…

Υπάρχουν αντίθετα άλλες «εκκρεμότητες» που περιμένουν τον Pompeo και μπορεί να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και με τις σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον. Η σκληροπυρηνική Haley απείλησε προχτές με αμερικανική επίθεση στο συριακό στρατό αν δεν σταματήσει την δράση του εναντίον των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού, στον θύλακα της Ghouta. Η πρόφαση είναι η γνωστή: «ο Άσαντ χρησιμοποιεί χημικά αέρια»· μάλιστα, τώρα, η Ουάσιγκτον βαριέται καν και καν να δείχνει κάποιες «αποδείξεις». Απλά λέει “χημικά!” Αλλά το ενδιαφέρον είναι πιο ωμό: στα περίχωρα της Δαμασκού υπάρχουν ακόμα ένοπλοι του Ριάντ…

Μόνο που στην επιχείρηση στην Ghouta συμμετέχει και ο ρωσικός στρατός. Σίγουρα η αεροπορία, αλλά επίσης και «χερσαίοι σύμβουλοι» (ας τους πούμε έτσι). Συνεπώς ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν αστειευόταν χθες όταν είπε ότι μια τέτοια αμερικανική επίθεση θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες – επειδή θα διακινδυνεύσει τις ζωές ρώσων…

Μέλος της τετρανδρίας ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. δεν θα κάνει «θόρυβο» όπως ο προηγούμενος, αλλά θα πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας. Ή να μην κάνει…

Ελληνικά προβλήματα;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του Tillerson μπορεί να προκαλεί (ανομολόγητους) πονοκέφαλους και στο ελλαδιστάν. Με την φτηνή, εμπορική λογική τους, οι ντόποιοι διαχειριστές των ελπίδων γεωπολιτικών προσόδων έκαναν την προσευχή τους, πρωΐ και βράδυ, ότι ο Tillerson, σαν πρώην ceo της exxonmobil, θα άπλωνε τις φτερούγες του πάνω απ’ το γεωτρύπανο της εταιρείας όταν το πλήρωμα του χρόνου (το φθινόπωρο) θα το έφερνε στο οικόπεδο 10 της ελληνοκυπριακής αοζ-ικής θαλασσοταξίας.

Αλλά ο Rex (Tillerson) εξατμίστηκε. Φυσικά μπορεί κανείς να ελπίζει (όχι άδικα) στη «συνέχεια της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» – χωρίς, όμως, παράπλευρα σωσίβια. Και χωρίς να είναι σίγουρος για το ποια είναι αυτή η πολιτική για την ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί ενεργούς συμπαίκτες, άρα υπάρχει ελπίδα για την ελληνική γεωπολιτική αναβάθμιση; Ή “μας θέλει” μόνο για back up, δηλαδή μπουρδέλα, catering και ξυδάδικα;

Το πρόβλημα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής συμμαχίας του μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Απ’ τις κινήσεις του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (με αρχή τον ογκόλιθο πέρυσι) δεν θα ήταν άδικο να εκτιμήσουμε ότι επειδή η ελληνική «διανοητική» παραγωγή υπέρ του ντόπιου ιμπεριαλισμού είναι, επιεικώς, για τα μπάζα (δηλαδή: για εσωτερική κατανάλωση), εκτός συνόρων πολλά, μπορεί και τα πάντα, βασίζονται στις ελπίδες «προσωπικών σχέσεων», «προσωπικών γνωριμιών» και «προσωπικής χημείας» – άσχετα αν ισχύουν τέτοια διεθνώς. Είναι η κουλτούρα του μεταπράτη που κλείνει το μάτι λέγοντας (ή υπονοώντας) «έχω άκρη». Αυτό, και τίποτα άλλο. Και παρακαλούμε μην σοκάρεστε. Δεν είναι τα αφεντικά και οι λακέδες τους διαλεκτικοί υλιστές!!! Ούτε πορεύονται με αντικαπιταλιστικές αναλύσεις – το αντίθετο!!!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, το να αλλάζει η Ουάσιγκτον κυβερνητική σύνθεση κάθε τρεις και λίγο, θα πρέπει να προκαλεί εκνευρισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία. Και τώρα; Με ποιον μιλάμε; Πως θα μαλαγανέψουμε; Όταν το νατο επιμένει ότι «η τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος» με ποιον θα μιλάμε γαμώ τον …. (βάλτε ότι θέλετε…)

Η απάντηση στο «με ποιον θα μιλάμε» είναι, ίσως, ωμή: με την cia… και με την mossad…

Άσχημα νέα (μέσα από γκέλες)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Το να σας γυρίσουμε πίσω στο 1999, πριν 20 χρόνια, θα ήταν δύσκολο για πολλούς / πολλές (λόγω νεαρής ηλικίας), και μάλλον βαρετό για τους υπόλοιπους. Κι όμως (για την δεύτερη ομάδα): ένας τύπος μπορεί να λέει κάτι που σας ενδιαφέρει.

Ο τύπος αυτός είναι ο τούρκος πρώην αρχηγός στρατού Ilker Basbug. Και τα λεγόμενά του αφορούν το δέσιμο του Οτσαλάν – ένα θέμα που παραμένει ακόμα κάπως ευαίσθητο για το ελληνικό βαθύ κράτος.

Να θυμίσουμε επί τροχάδην: στη βάση ενός σχεδιασμού στα ‘90s για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας και την δημιουργία τριών ή τεσσάρων κρατών στη θέση της (οπωσδήποτε ενός κουρδικού και ενός αρμενικού), το κουρδικό pkk ήταν (στα ‘90s) το αγαπημένο παιδί των πάντων: της ρωσίας (του Γιέλτσιν), της ευρώπης (του «επεκτείνομαι προς ανατολάς») και των ηπα (του πιάνω πόστα στη μέση Ανατολή). Το ελλαδιστάν ήλπιζε να χωθεί κατάλληλα στη διάλυση και έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει καλή θέση στη μοιρασιά – δεν θα μπούμε εδώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες… Το συριακό κράτος (υπό την απολυταρχία του Άσαντ, πατέρα του τωρινού) έκανε περισσότερα. Η σημασία του συριακού καθεστώτος και της υποστηριξής του προς το pkk για τον πόλεμο που έκανε στην τουρκική επικράτεια ήταν κεφαλαιώδης (και πάντως μακράν πιο σημαντική απ’ την όποια ελληνική υποστηρίξη): στη βόρεια συρία – ένα μέρος της, τώρα, είναι ypgκρατούμενο – ήταν που το pkk είχε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης των νέων μελών του, τις επιμελητειακές δομές του (νοσοκομεία, κλπ), και από εκεί έπαιρνε την κρίσιμη διεθνή «βοήθεια» σε όπλα και πυρομαχικά…

Κάποια στιγμή, προς τα τέλη των ‘90s, το κόλπο άλλαξε (δεν γίνεται να πούμε περισσότερα εδώ για τις αιτίες…) και αφού εγκατελείφθηκε διεθνώς το σχέδιο διάλυσης της τουρκικής επικράτειας, «απ’ την μια στιγμή στην άλλη» το pkk και ο Οτσαλάν έγιναν απόβλητοι… (Δυστυχώς οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί δεν έχουν σαβουάρ βίβρ…)

Ο Άσαντ είπε στον Οτσαλάν να ξεκουμπιστεί απ’ τη συρία. Αυτός προσπάθησε στα τέλη του 1998 να βρει άσυλο στην μέχρι πριν λίγο φίλη Μόσχα: δεν τον άφησαν να βγει καν απ’ το αεροδρόμιο!! Τον έβαλαν στο επόμενο αεροπλάνο, και το έστειλαν «στην ευχή του θεού»! Ο επόμενος σταθμός του ήταν στην ιταλία αφού πρώτα του απαγόρευσαν να προσγειωθεί στα κράτη της κεντρικής ευρώπης (κι αυτά πρώην φιλικά, εν όψει της διάλυσης της τουρκίας / κάτι σαν το ιράκ και την συρία τώρα, δηλαδή…).

Στη Ρώμη η σοσιαλιστική κυβέρνηση (Μάσσιμο ντ’ Αλέμα) θα του πει πρακτικά «κάτσε για λίγο το ξενοδοχείο του αεροδρομίου, αλλά αν το παρακάνεις σε εκδίσουμε στην τουρκία όπως είσαι». Κάπου εκεί θα το μαζέψουν οι ελληνικές πατριωτικές μυστικές υπηρεσίες που είχαν μείνει κάτι κλικ πίσω (ο νατοκαραβανάς Ναξάκης θα “αναλάβει την ευθύνη” αφού, σε τέτοιες δουλειές, ο μηχανισμός πρέπει να μείνει κρυφός…), και θα τον φερουν «κρυφά» στην Αθήνα για να τον σώσουν… Καραγκιζολίκι δηλαδή… Μέχρι να το μάθει η τότε πασοκική κυβέρνηση (πρωθ. Σημίτης), που πριν τον υποστηρίζε αλλά, το είπαμε, το κόλπο είχε αλλάξει (και δεν θα γινόταν το ελλαδιστάν καταφύγιο για wanted!).

Ήταν εξαιρετικά βρώμικο το ότι το βαθύ κράτος τον έφερε στη ζούλα στην ελλάδα: ήταν το χειρότερο μέρος για να κρυφτεί! Αν κανείς, ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε κανείς άλλος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να τον δεχτεί σαν «πολιτικό πρόσφυγα» ενώ η Άγκυρα είχε πια διεθνή άδεια να τον συλλάβει, τότε, για να τον κρύψει η Αθήνα, θα έπρεπε το ελλαδιστάν να μετακομίσει βόρεια της σκωτίας… Τελικά, μέσω υπουργείου εξωτερικών και ελληνικής πρεσβείας στην Κένυα όπου στάλθηκε προσωρινά, παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος… Το πατριωτικό πλήθος, καθοδηγούμενο έντεχνα απ’ τις υπηρεσίες, το θεώρησε «προδοσία». Ανάθεμα κι αν καταλάβαινε τα κερατά του το πλήθος! Τότε, πριν, μετά…

Στην παράδοσή του έπαιξαν πρακτικό (και καθόλου ασήμαντο) ρόλο δύο πρόσωπα. Ένας δηλωμένος πράκτορας της ευπ, ονόματι Σάββας Καλεντερίδης, και ένας νεαρός και φιλόδοξος ακροδεξιός πολιτικός, συνεργάτης των υπηρεσιών (προφανώς, αλλιώς τι δουλειά είχε εκεί;), που τότε αναφερόταν σαν «κύριος Πάνος». Επίσημα λέγεται Πάνος Καμμένος, χαϊδευτικά από εμάς «ψεκασμένος», και είναι – εδώ και τρία χρόνια – «υπουργός άμυνας» της φαιορόζ κυβέρνησης…

Αυτά θα ήταν «παλιά κρασιά» (έχουν περάσει, άλλωστε, σχεδόν 20 χρόνια από τότε) αν δεν έβγαινε χτες αυτός ο Basbug να πει, σε συνέντευξή του, ότι η σύλληψη του Οτζαλάν τον Φλεβάρη του 1999 στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, στην Κένυα, έγινε κατόπιν συνεργασίας της τουρκικής mit με την cia…

Ο πρώην «ήρωας» και μετά «απόβλητος» Οτζαλάν (οι κούρδοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτήν την περίοδο, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορούν…) είχε βρεθεί καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο αφού πρώτα ο κύριος Σάββας και ο κύριος Πάνος τον έπεισαν ότι φεύγοντας απ’ την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι όπου κρυβόταν υποτίθεται (μετά απ’ την αποτυχία της Αθηναϊκής κρυψώνας…) θα πάει σε ασφαλές καταφύγιο… (Τον κορόιδεψαν, απλά…) Συνεπώς, αν ο Basbug έχει δίκιο (και μετά από τόσα χρόνια γιατί να πει κάτι που κατέβασε απ’ το κεφάλι του;) τότε οι υπάλληλοι / συνεργάτες της ελληνικής ευπ (άρα και οι κυρ Σάββας και κυρ Πάνος) έδρασαν και σε συνεννόηση με την cia… Ή αυτό έκαναν οι προϊστάμενοί τους, πράγμα που δεν αλλάζει σε τίποτα τις σχέσεις μεταξύ των υπηρεσιών και των “συνεργατών” τους…

Αφού σημειώσουμε ότι οι “νέες σχέσεις εργασίας” ισχύουν εδώ και δεκαετίες και για τις υπηρεσίες, που σημαίνει πως άλλο οι μόνιμοι υπάλληλοι και άλλο οι συνεργάτες / “μπλοκάκηδες» / εργολάβοι, ας θυμηθούμε μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες ότι ο «κύριος Πάνος» είναι ο αδελφός της Κουμουνδούρου, και πάντα τέτοιος θα είναι, φίλος και αδελφός, άσχετα αν για λόγους κοινοβουλευτικής επιβίωσης πρέπει κάποια στιγμή να χωρίσουν.

Οπότε ο καταραμένος τούρκος αρχικαραβανάς θα μπορούσε να ξυπνάει εφιάλτες: αν η παράδοση του Οτσαλάν είχε μέσα και cia· αν από ελληνική μεριά ο «κύριος Πάνος» έπαιξε τότε τον ρόλο του· αν ο «κύριος Πάνος» έγινε αργότερα το υπαρκτό στήριγμα της φαιορόζ κυβέρνησης· αν η φαιορόζ κυβέρνηση (σαν εκπρόσωπος του ελληνικού βαθέος κράτους) έκανε ό,τι φιλοαμερικάνικο μπορούσε κατά της ε.ε. και της ευρωζώνης το πρώτο μισό του ’15 (αλλά απέτυχε)· αν ο «κύριος Πάνος» και ο «κύριος Νίκος» (Κοτζιάς) απείλησαν την ευρώπη με εκτόξευση χιλιάδων μεταναστών και εκατοντάδων τζιχαντιστών (αλλά απέτυχαν: η ευρώπη όρισε τα σύνορά της στη δημοκρατία της μακεδονίας…)· αν ο «κύριος Πάνος» σαν υπουργός άμυνας τάζει στους αμερικάνους τα πάντα, περισσότερα απ’ όσα θέλουν· τότε:

Α) Τι ανάγκη ένοιωσε ο κυρ Κώστας (Λαλιώτης) για να θυμίσει το γιατί οφείλουμε να ανήκουμε (σαν «λαός») στην αγγλόσφαιρα; Και

Β) Θα ανάψουν κάποιοι στην Αθήνα πυρσούς που ο υπ.εξ των ηπα διορίστηκε ένας πρώην διευθυντής της cia;

Μην προσπαθήσετε να εκβιάστε τις δικές μας απαντήσεις. Τις έχετε διαβάσει, θα τις ξαναδιαβάσετε. Προς στιγμήν διασκεδάζουμε κάνοντας ερωτήσεις…

(Μαύρη διασκέδαση, δηλαδή…)

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται

Τρίτη 13 Μάρτη. Το θυμάστε; Θα έπρεπε: γινόταν πριν μόλις 3 χρόνια. Μόνο που δεν πρέπει να το θυμάστε “αχνά” (αυτό μπορεί να είναι σοβαρό πρόβλημά σας). Πρέπει να το ανακαλέσετε με όλη την δραματικότητα και την ελπίδα που κουβαλούσε.

Πριν, λοιπόν, μόλις 3 χρόνια, το “ξανθό γένος” των ρώσων και ο Πούτιν προσωπικά ήταν “η μεγάλη ελπίδα του έθνους”, την ώρα που ετοιμαζόταν να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, με “μπουρλοτιέρη” τον κυρ Γιάνη. Ήταν η εποχή που ο κυρ Παναγιώτης ο ελευθερωτής έλεγε ότι έχει κλείσει το deal του αιώνα: να φτιάξει η gazprom αγωγό φυσικού αερίου που να διατρέχει την βόρεια ελλάδα, πληρώνοντας μια γερή προκαταβολή για το έργο πριν πιάσει δουλειά ο πρώτος τοπογράφος… Λεφτά που θα τα έτριβε στη συνέχεια ο κυρ Παναγιώτης στα μούτρα των καταραμένων δανειστών, για να καταλάβουν ότι για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!

Κι αν χαζογελάτε τώρα που θυμηθήκατε αυτό το κατόρθωμα, υπάρχει κι άλλο, που ήταν δουλειά του ίδιου του ψόφιου κοριού (του πολυχρονεμένου πρωθυπουργού): η ένταξη στις θρυλικές BRICS! Χάρη στην προσωπική γοητεία που άσκησε στον ρώσο πρόεδρο (Πούτιν) αλλά και στις καλές γνωριμίες του άλλου “άσσου στο μανίκι” του ελληνικού βαθέος κράτους, του ογκόλιθου Nick the greek, και του σταλινομουλαρέ πολιτικού παρελθόντος του.

Σ’ εκείνον τον όχι-και-τόσο-παλιό ελληνορωσικό έρωτα δεν ήταν πρωταγωνιστής μόνο ο παροπλισμένος πια από κοινοβουλευτική άποψη κυρ Παναγιώτης. Αλλά και οι ακμαίοι νυν πρωθ και υπ.εξ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ελληνική εκδίκηση (απέναντι στους πάνκακους) που κάλπαζε τότε στις ρωσικές στέπες, οι BRICS θα δέχονταν το ελλαδιστάν σαν ισότιμο μέλος στην τράπεζά τους χωρίς να βάλει λεφτά αλλά, αντίθετα, για να το δανείσουν σα συνεταίρο! Μάλιστα ο ίδιος ο ψόφιος κοριός είχε ενημερώσει για τον επερχόμενο «σεισμό» στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό γαλαξία (κάποιος γίνεται συνεταίρος στην τράπεζα χωρίς να βάλει λεφτά και μετά η τράπεζα στην οποία είναι συνιδιοκτήτης τον δανείζει… Κάτι σαν «σκάνδαλο Κοσκωτά / τράπεζα Κρήτης» αλλά στο global του!!..), μετά απ’ την θερμή υποδοχή που του έγινε σε μια συνάντηση των brics στην αγία Πετρούπολη (αν δεν κάνουμε λάθος)…

Αααααάχ… Τι ωραία εποχή; Σαν χτες φαίνεται….

(Η φωτογραφία είναι πρόσφατη. Μόλις τον περσινό Μάη: ο δεξιά λέει στον αριστερά ένα απ’ τα αγαπημένα του ανέκδοτα. “Ξέρεις τι είναι πολυ-διάστατη πολιτική; Μια καμήλα με πολλές ουρές! Χο χο χο!!!”

… Για “να σπάσει τον πάγο” που θάλεγε κι ο θρυλικός Γκουσγκούνης… Δεν πρέπει να έπιασε· ο αριστερά ξέρει από πάγους…)

Οι εχθροί; Κι αυτοί στα δύσκολα….

Τρίτη 13 Μάρτη. Πριν μόλις 3 χρόνια το ίδιο γκουβέρνο με το σημερινό είχε πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια! Μετά από βαθυστόχαστη ανάλυση (τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτήν!) ήταν σίγουρο (το γκουβέρνο) ότι ο Πούτιν ήταν έτοιμος να διεμβολίσει την ε.ε. και την ευρωζώνη με δούρειο ίππο το ελλαδιστάν. Του οποίου θα αγόραζε την φιλία και την αφοσίωση, πρώτον με 5 δισεκατομύρια ευρώ (θυμόμαστε καλά το ποσό;) προστάντζα για ένα μελλοντικό σωλήνα, και δεύτερον με την ένταξη της καραχρεωκοπημένης Αθήνας στη διεθνή τράπεζα των brics – έτσι ώστε να μπορεί να φεσώνει και την βραζιλία, και την κίνα, και τη νότια αφρική, και την ρωσία…

Τρία χρόνια μετά, και υπό το φως του εθνικού δράματος «των δυο παληκαριών που είναι όμηροι στις τουρκικές φυλακές» (για το Εξπρές του μεσονυχτίου δεν έχουμε ακούσει κάτι ακόμα, αλλά που θα πάει; κυκλοφορούν στο βαθύ κράτος διάφοροι σινεφίλ…) ένα όνομα δεν ακούγεται πουθενά στην επικράτεια, ούτε κατά λάθος: Πούτιν! Ο σύμμαχος του Ερντογάν και της Άγκυρας δεν είναι άραγε ο άνθρωπος τον οποίο θα άξιζε να καλέσει τηλεφωνικά ένας κοτζαμάν ψόφιος κοριός, στο όνομα «μιας παλιάς σχέσης» βρε αδερφέ, και να του ζητήσει (όχι ρούβλια, όχι γκάζια, όχι τραπεζικές μετοχές αλλά) να πει μια καλή κουβέντα σ’ αυτόν τον άρπαγα τον «σουλτάνο»; Θα άξιζε…

Πού πήγε ο Πούτιν, οέο, απ’ το ελληνικό εθνικό φαντασιακό; Πού πήγε ο Πούτιν «τώρα που τον χρειαζόμαστε»; Χάθηκε ο Πούτιν – και, κατά έναν παράξενο μόνο από πρώτη ματιά τρόπο, χάθηκε ταυτόχρονα και για το γκουβέρνο και για το πόπολο (λες και υπάρχουν αόρατοι ιμάντες μεταφοράς της «εθνικής γραμμής» απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τις υπηρεσίες του κράτους και του παρακράτους στα ταξικά κοθόνια). Ίσως επιζεί στα γκάλοπ, αλλά μόνο αν οι δημοκόποι τον θυμίσουν…

Ναι, δεν υπάρχει Πούτιν πια: το ελλαδιστάν είναι τόσο φιλοαμερικάνικο, φιλοαγγλικό, και φιλοϊσραηλινό, που δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για τις αναμνήσεις (του έρωτα με τον «τσάρο» – ουπς! Αυτόν δεν τον λέμε ακόμα έτσι…). Μέχρι και απ’ το Βουκουρέστι ζήτησε το ψεκασμένο κήτος βοήθεια (ίσως επειδή η Ουάσιγκτον έχει κάτι βάσεις εκεί) – όχι, όμως, απ’ τη Μόσχα. Πφφφφφφφ!

Κρίμα!!! Γιατί ο «αιώνιος εχθρός» έχει καλύτερη μνήμη. Ένα απ’ τα τελευταία επιχειρήματα του Ερντογάν, υπέρ της παραγγελίας των S 400 απ’ τα ρωσικά πολεμικά εργοστάσια, είναι: γιατί μας τα ζαλίζετε ω αμερικάνοι; Όταν οι έλληνες ψώνισαν τους S 300 δεν κάνατε το ίδιο…

Ω ναι… Ήταν λίγο μετά το «Ορλωφικά», έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία: Εδώ πρόκειται συνάντηση τον Απρίλη του ’15, όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα το “άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο πολιτικό υποκείμενο” και θεωρούσε ότι έψηνε την κατάσταση με τον σωλήνα. Για εύκολα κατανοητούς λόγους, όταν οι έλληνες πολιτικοί κάνουν δουλειές με γκάζι, παίρνουν αυτή την στάση – και το ανάλογο ύφος – ατομικής εξαέρωσης. Είναι, μάλλον, για να τονίσουν το “ξέρουμε από αέριο”…)