Month: March 2018

Κυριακή 25 Μάρτη. Το υπουργείο εξωτερικών της θείας Λίτσας (και προφανώς όλο το γκουβέρνο) σχεδίαζε (στο βαθμό που μπορεί να σχεδιάσει…) μια τακτική ελιγμών που θα έβγαζε την κυβέρνηση των Σκοπίων στη σέντρα σαν υπαίτια της “αποτυχίας της διαπραγμάτευσης”: αυτό το οι άλλοι φταίνε, η αθάνατη ελληνική “εθνική γραμμή”, έχει ποτίσει ως το μεδούλι κυβερνήτες και κυβερνώμενους ώστε είναι αδιανόητο οτιδήποτε άλλο.

Όμως φαίνεται ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει. Πρώτον επειδή οι πάντες στο ηλιακό σύστημα έχουν καταλάβει το πόσο απατεώνες είναι οι έλληνες καθεστωτικοί. Και δεύτερον επειδή το πρόβλημα ΔΕΝ το έχει η δημοκρατία της μακεδονίας: είναι αναγνωρισμένη από καμιά 140 κράτη του πλανήτη με το συνταγματικό της όνομα. Το πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν, που παριστάνει την “τάπα” που εμποδίζει την “ένταξη” της δημοκρατίας της μακεδονίας εδώ ή εκεί με αυτό το συνταγματικό όνομα, παίζοντας με τις λέξεις. Το πρόβλημα, λέμε, το έχει ο επίδοξος νταβάς που όλοι τον κοιτάνε κουνώντας το κεφάλι τους…

Ενόσω η ελληνική τακτική του “σε κατηγορώ ως υπεύθυνο” δεν πιάνει, κι ενώ (θεωρούμε ότι) δεν έχει εγκαταλειφθεί οριστικά, ίσως παραφυλάει να αρπάξει κάποια ευκαιρία, μοιάζει σα να υπάρχει μια “εναλλακτική”: κάτι που θα μπορεί να σερβιριστεί στο εσωτερικό σαν “ρεαλιστικός εθνικισμός”, δηλαδή και λίγο “μακ” να υπάρχει δεν πειράζει, γιατί εμείς σημαδεύουμε ψηλά, στο σύνταγμά τους… Αυτό το “κάτι” δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι πραγματική συμφωνία· θα μπορούσε όμως να είναι κάτι παρελκυστικό, κάτι που να μοιάζει με ελληνικό δημόσιο έργο, με “work in progress σε εθνική οδό”, νάχει να λέει το φαιορόζ γκουβέρνο, χωρίς να πολυκινδυνεύει απ’ τα εθνικιστικά φίδια που εκτρέφει στον κόρφο του.

Και τα Σκόπια; Έτσι κι αλλιώς μπορούν να μπουν και στο νατο και στην ε.ε. με το «προσωρινό» όνομα, αυτό το «(πρώην γιουγκοσλαβική) δημοκρατία της μακεδονίας» – η Αθήνα δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό… Θα την βόλευε μάλλον, εφόσον αναβάλλει επ’ αόριστο οτιδήποτε, αφήνοντας την θεία Λίτσα στην αιώνια φόρμα της.

Εκτός αν έχουν στραβώσει κάποιοι τόσο πολύ με την νταραβεριτζίδικη Αθήνα και αποφασίσουν ότι «αυτό είναι διμερές πρόβλημα» και δεν μας αφορά πλέον… (Για το «κυπριακό» μισολέγεται πλέον…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Μπορεί ο λόγος να είναι η αποτελεσματικότητα του ηλεκτρονικού πολέμου εκ μέρους του ρωσικού στρατού στη συρία… Υπάρχει όμως κάποιος σοβαρότερος που (όπως δείχνουν οι εξελίξεις) ανέστειλε ταυτόχρονα τις απειλές της Ουάσιγκτον (και του Παρισιού) ότι “θα κτυπήσουν τον Άσαντ αν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα» και την πιθανολογούμενη απ’ τη Μόσχα «χημική προβοκάτσια / δικαιολόγηση της επίθεσης»: είναι η ταχύτητα με την οποία αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν οι 2 (ως τώρα) απ’ τις 3 ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις (η Ahram al-Sham και η Faylaq al-Rahman) που δρούσαν στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού («ανατολική Ghouta»).

Η αναγνώριση της ήττας είναι ένας παράγοντας γι’ αυτή την συνθηκολόγηση. Ειδικά, όμως, για την περίπτωση της  3ης, της Jaish al-Islam, το ζήτημα είναι κάπως πιο σύνθετο: πρόκειται για την μεγαλύτερη απ’ τις τρεις, την οργάνωση στην οποία κυρίως βασιζόταν το Ριάντ ενισχύοντάς την με κάθε διαθέσιμο τρόπο.

Αν και η «μεσολάβηση» (έτσι λέγεται το «θα σου κάνω μια πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς…») του ρωσικού στρατού για την συνθηκολόγηση και αποχώρηση και της Jaish al-Islam δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, φαίνεται πως το μόνο εμπόδιο είναι το που θα πάνε οι ένοπλοι και οι οικογένειές τους. Αρνούνται το Idlib, επειδή βρίσκεται υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Άγκυρας και φιλικών της ενόπλων. Ούτε η Άγκυρα, όμως, θέλει να πάνε εκεί· θα χαλάσουν τους συσχετισμούς που με κόπο έχει πετύχει μεταξύ των αντι-Άσαντ οργανώσεων.

Συνεπώς, η πολιορκία και η εκκαθάριση των ανταρτοκρατούμενων θυλάκων στην ανατολική Δαμασκό, όπως εξελίχθηκε και, κυρίως, όπως ΔΕΝ εξελίχθηκε (με τις αμερικανικές απειλές και τους σχετικούς στρατιωτικούς σχεδιασμούς) είναι μια επιτυχία του Άσαντ και των συμμάχων του ανάλογη, ίσως, εκείνης στο ανατολικό Aleppo. Όχι σκέτα “στρατιωτική” αλλά μάλλον “πολιτικοστρατιωτική”. Ίσως, μάλιστα, από κάποιες απόψεις να ήταν δυσκολότερη: στο Aleppo, η Ουάσιγκτον (κυβέρνηση Obama τότε) περίμενε ως την τελευταία στιγμή ελπίζοντας ότι θα γίνει «τάφος των ρώσων», και δεν έπαιξε το χαρτί «θα κτυπήσω γιατί είσαστε παλιάνθρωποι». Τώρα, στην ανατολική Ghouta, το ψοφιοκουναβιστάν προετοιμάστηκε· όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε σίγουρα δεν πρόλαβε.

Μένει τώρα να φανεί αν η νίκη του τουρκικού στρατού συν το f.s.a. πεζικό του στην Afrin (ο «κλάδος ελαίας» τελείωσε…) και η νίκη του συριακού συν ρωσική και ιρανική βοήθεια στην ανατολική Ghouta (δύο επιχειρήσεις που είχαν έναν «εσωτερικό» πολιτικό συντονισμό) θα αδυνατίσουν την θέση του pkk (σαν proxy της Ουάσιγκτον) και των τελευταίων proxies του Ριάντ στην προσωρινά «φρεναρισμένη» πολιτική πλευρά της διαδικασίας της συριακής ειρήνευσης, που έχει αναλάβει το μπλοκ της Astana. Θα φανεί, επίσης, πως, αν και ως πιο βαθμό η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να στηρίζει και να στηρίζεται απ’ τις ypg…

Μέσα στον Απρίλη Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί θα κουβεντιάσουν face to face στην Istanbul κάνοντας τον σχετικό απολογισμό…

(φωτογραφία: Άμαχοι αλλά και οι αντάρτες, μόνο με τα φορητά τους όπλα, φεύγουν απ’ την ανατολική Ghouta…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Οι κάθε είδους έλληνες εθνικιστές, ακόμα και μέσα στην πανθολογούμενη παρακμή του ελλαδιστάν, κολακεύονται να παραμυθιάζονται ότι το τουρκικό καθεστώς δεν έχει άλλο σοβαρό θέμα να το απασχολεί … απ’ τους δύο έλληνες καραβανάδες «ομήρους»… (για παράδειγμα). Και ότι το ελλαδιστάν είναι τόσο σημαντικό – για όλον τον γαλαξία – ώστε η Άγκυρα τι μπορεί να κάνει για να το αντιμετωπίσει; Πόλεμο…

Ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν γιατρεύεται. Έτσι, όμως, «για την ιστορία»: Στην επάνω φωτογραφία είναι ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu και ο ρώσος Lavrov, κατά την επίσκεψη του πρώτου στη Μόσχα στις 14 Μάρτη 2018, για την συνάντηση της «ρωσο-τουρκικής ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού»… Ακούασατε κάτι επ’ αυτού; Μπα…

Η κάτω φωτογραφία είναι δυο ημέρες μετά, στις 16 Μάρτη, στην Astana του καζακστάν, όπου οι δύο συναντήθηκαν με τον τρίτο «εγγυητή της συρίας» (και όχι μόνο της συρίας – λέμε…) ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif. Για έναν πρώτο απολογισμό, και για τον σχεδιασμό της συνάντησης κορυφής του Απρίλη. Όλοι είναι σοβαροί (στην φωτό) και ο μεσαίος δείχνει θυμωμένος. Ήταν απο εκεί που ο Lavrov δήλωσε:

Αυτοί που, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της διεθνούς νομοθεσίας, παραβιάζοντας την απόφαση 2254 του οηε, προφανέστατα θέλουν να διαιρέσουν την συρία, να αντικαταστήσουν το καθεστώς έτσι ώστε αυτή η σημαντική χώρα της μέσης Ανατολής να αντικατασταθεί από μικρές οντότητες που θα ελέγχονται από εξωτερικές δυνάμεις, σίγουρα δεν χαίρονται με αυτό που κάνουμε στην Astana, μ’ αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στην Astana. … Αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται ‘επί του εδάφους’ στη συρία. Συνεπώς δεν πρόκειται πλέον για ‘proxy war’ αλλά για κατευθείαν εμπλοκή σε πόλεμο…

Περί αυτού πρόκειται, δυστυχώς, άσχετα με τον ρυθμό που θα κλιμακωθεί η αναμέτρηση σ’ αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο απ’ τα πεδία μαχών του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Συνεπώς ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν είναι απλά μια μαζική ιδεολογική παράκρουση, που συμβαίνει εν κενώ. Είναι πολιτική θέση (άσχετα με το τι καταλαβαίνει το ποιμνίο) σ’ αυτόν ακριβώς τον πόλεμο· ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΔΗ – εδώ δίπλα! Πολιτική θέση ενεργητική όσο επιτρέπουν τα δεδομένα και οι ελληνικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή.

Και ποια είναι η ελληνική ενεργητική πολιτική θέση σ’ αυτόν τον εξελισσόμενο πόλεμο ως αυτή την στιγμή; Ας το επαναλάβουμε: α) προσπάθεια για πρόσκληση (διπλωματικής) φθοράς στο τουρκικό καθεστώς, ακόμα και με τις πιο ηλίθιες αφορμές· β) διακριτικό αλλά σαφές αβαντάρισμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (βάσεις) και του pkk συμμάχου του· γ) αβαντάρισμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, με προώθηση κάθε είδους «συνεργασίας» μαζί του (οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνοεπιστημονικής), με απόλυτη σιωπή για την βίαιη καταστολή της 3^ης intifada στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και για τις επιθέσεις του κατά της συρίας.

Μπορεί να μην είναι «πολλά» (ως τώρα) – δεν είναι όμως και «λίγα»… Και σίγουρα δεν είναι καθόλου το «Εμείς; Καμμία σχέση!»….

Στην Ιστορία αυτά τα μιξοκλαψουρίσματα του είδους «αααα, δεν ήξερα…», «μωρέ διάβαζα και δεν κατάλαβα τι έγινε…» δεν χωράνε…

Σάββατο 24 Μάρτη. Η θεία Λίτσα ανεβαίνει στα κεραμίδια. “Δεν-θα-μου-το-πάααρεεεετεεεεεε!!!!” ορύεται μέσα στην άγρια νύχτα, και της απαντάνε τα σκυλιά της γειτονιάς σκούζοντας σα λύκοι. Εννοεί “το όνομα”. Το “όνομα του μπέμπη”. Του κατά την γνώμη της αβάπτιστου Παναγιώτη. Είναι τραγωδία, αλλά όσο εθνική κι αν την θεωρήσει κανείς δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη τραγωδία!

Η γειτονιά έχει φρικάρει. Όχι “πολιτικά”. Αισθητικά. Ξυπνάνε αγριεμένοι οι άνθρωποι, και πιάνουν τις σφεντόνες, να ρίξουν κάτω την θεία Λίτσα, μπας και ηρεμήσουν και ξανακοιμηθούν. Τελικά τόβαλαν κάτω το προηγούμενο Σαββατοκύρικο, το είδαν απο ‘δω, το είδαν από ‘κει, και προς το παρόν κατέληξαν στα εξής:

Α) Να πείσουν την θεία Λίτσα ότι θα λέγεται (το αβάπτιστο) Γκορνάπανος (αμετάφραστο· στα ελληνικά, πάντως, “ανώπανος”). Ο υπολογισμός είναι ότι δεν θα το δεχτεί σαν όνομα αλλά σαν βρισιά (το πιάνετε υποθέτουμε το υπονοούμενο· κι αν όχι, δεν θα εκτεθεί η ασταμάτητη μηχανή για χάρη σας!)

Β) Να την διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει πάντα διαθέσιμη σφραγίδα “δεν αναγνωρίζεται απ’ την θεία Λίτσα” για να την πατάει σε οτιδήποτε θεωρεί ότι “ονοματολογικά” (ή και “οντολογικά”) δεν της κάνει.

Γ) Να μπουν αισθητήρες στο δωμάτιο της θείας Λίτσας (καινούργια κόλπα, μοντέρνα!) κι όταν αρχίζει να βλέπει εφιάλτες με το “όνομά του” και να χτυπιέται με το στρώμα, πριν σηκωθεί, να ξεκινάει μουσική Bregovic, απ’ τον «καιρό των τσιγγάνων»· κάτι σαν ελληνοσερβική φιλία σε σπρέι! (Μπας και γλυτώσουμε τα κεραμίδια και τα αλιχτίσματα των σκύλων…).

Δ) Να ειδοποιηθεί η ενορία για κάθε ενδεχόμενο (π.χ. αγιασμού…)

(Ααααχχχχχ! Γιατί μωρέ την ανάβετε παλιογουρούνια κρατιστές την θεία Λίτσα; Μια χαρά δεν ήταν στην κοσμάρα της;)

Σάββατο 24 Μάρτη. Αντί ο φαιορόζ εθνικο-ιμπεριαλισμός να απαιτεί απ’ την δημοκρατία της μακεδονίας να αλλάξει το σύνταγμά της, δεν θα ήταν καλύτερα να αλλάξει το δικό του; Τώρα που μαθεύτηκε ότι αυτό γίνεται οποιαδήποτε στιγμή, και δεν χρειάζεται ούτε “ειδική βουλή” ούτε “ειδικές εκλογές”, μήπως εκείνος ο ρημαδονόμος που πάντα τον επικαλούνται όταν σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό, ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, θα μπορούσε να καταργηθεί από Δευτέρα;

Κι εκείνο το άλλο το συνταγματικά κατοχυρωμένο “δικαίωμα των εφοπλιστών στην φοροαποφυγή”, κι αυτό δεν θα μπορούσε να καταργηθεί στα γρήγορα; Ε;

(O ογκόλιθος φτάνει στο αεροδρόμιο “πρώην μέγας Αλέκος” των Σκοπίων, και απειλεί ότι θα βγάλει έναν λαγό – απ’ το κεφάλι κι όχι απ’ το καπέλο του…)

Σάββατο 24 Μάρτη. Με μια ακόμα αλλαγή στο “επιτελείο” το ψοφιοκουναβιστάν δένει ακόμα καλύτερα τα κορδόνια στις αρβύλες του. Ο καραβανάς McMaster (της «τριανδρίας») απολύθηκε απ’ το πόστο του «προεδρικού συμβούλου εθνικής ασφάλειας» ως «μετριοπαθής», για να αντικατασταθεί από έναν ακόμα χειρότερο: τον John Bolton.

Πρόκειται για ένα απ’ τα τρανταχτά στελέχη του επιτελείου του Μπους του Β, φανατικός πολεμοχαρής, φανατικός φίλος του Τελ Αβίβ και συνεργάτης της mossad, φανατικός υποστηρικτής της ισοπέδωσης τόσο του ιράν όσο και της βόρειας κορέας.

Ο Gareth Porter, γνωστός αμερικάνος βετεράνος ερευνητής δημοσιογράφος, ιστορικός και παλιός κινηματικός κατά του πολέμου στο βιετνάμ, σημειώνει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο ανάμεσα σε άλλα και τα παρακάτω για τα έργα και τις ημέρες του Bolton:

… Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα ή έξω απ’ την κυβέρνηση Trump είναι ο Bolton που έχει επηρεάσει ήδη τον Trump να σκίσει την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Ο Bolton αξιοποίησε την σχέση του με τον βασικό χρηματοδότη τόσο του Benjamin Netanyahu όσο και του Donald Trump – τον βαθύπλουτο ιδιοκτήτη καζίνο και σιωνιστή Sheldon Adelson – για να συμβουλέψει τον Trump τον περασμένο Οκτώβρη, όταν ο πρόεδρος ετοιμαζόταν να ανακοινώσει την πολιτική του για την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν.

… Η mossad έχει παίξει έναν πολύ επιθετικό ρόλο στο να επηρεάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη σε σχέση με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Το καλοκαίρι του 2003 [σ.σ.: πρώτη κυβέρνηση του Μπους του Β, η χρονιά της «σοκ και δέος» εισβολής στο ιράκ…] σύμφωνα με τους δημοσιογράφους Douglas Frantz και Catherine Collins συγγραφείς του βιβλίου “The Nuclear Jihadist”, ο επικεφαλής της mossad Meir Dagan δημιούργησε ένα καινούργιο τμήμα στη mossad με αποστολή να σπρώχνει στα διεθνή μήντια ειδήσεις για τις προσπάθειες του ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Ο ρόλος του Bolton σ’ αυτήν την κοινή αμερικανο-ισραηλινή στρατηγική, όπως τονίζει στην ίδια του την βιογραφία που εκδόθηκε το 2007, ήταν να εξασφαλίσει ότι το θέμα των πυρηνικών του ιράν θα φύγει απ’ την αρμοδιότητα της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας του οηε και θα πάει στο συμβούλιο ασφαλείας. Ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει τον γενικό διευθυντή της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας Mohamed ElBaradei να πετύχει μια συμφωνία με το ιράν, που θα έκανε δύσκολο για την κυβέρνηση Μπους να δαιμονοποιήσει την Τεχεράνη σαν παγκόσμια πυρηνική απειλή… Η τακτική του Bolton βασιζόταν στον ισχυρισμό ότι το ιράν κρύβει το στρατιωτικό πυρηνικό του πρόγραμμα απ’ την διεθνή υπηρεσία ατομικής ενέργειας…

Ο Porter εξηγεί ότι οι κοινοί σχεδιασμοί κυβέρνησης Μπους – κυβέρνησης Netanyahou για επίθεση σε θέσεις των ιρανών φρουρών της επανάστασης, εντός ιράν, το 2007, ανακόπηκαν απ’ τους αρμόδιους να την κάνουν καραβανάδες, εφόσον κρίθηκε ότι το ιράν θα μπορούσε να απαντήσει κτυπώντας αμερικανικά πολεμικά στα στενά του Ορμούζ.

Συνεπώς τι είναι εκείνο που κάνει ξανά «σύμβουλο» έναν αποτυχημένο πολεμοκάπηλο; Η απελπισία;

Σάββατο 24 Μάρτη. Πριν 4 ημέρες (Τετάρτη 21 Μάρτη – Συρία) αναφερόμασταν στις δυνατότητες ηλεκτρονικού jamming εκ μέρους της ρωσίας, απ’ τις συριακές βάσεις της, που θα μπορούσαν να αποτρέψουν μια αμερικανική πυραυλική επίθεση εκεί. (Τα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής γράφονται μια μέρα νωρίτερα· άρα το σχετικό είχε γραφτεί στις 20 Μάρτη…)

Την ίδια ημέρα όμως, την Τετάρτη 21 Μάρτη (μετά την σχετική ανάρτηση εδώ…) ο νοτιοκυπριακός καθεστωτικός «φιλελεύθερος» είχε στο site του αυτήν την είδηση (πιο πάνω φωτογραφία) με το εξής περιεχόμενο (επιβεβαιώνοντας αυθημερόν την ασταμάτητη μηχανή!):

Πρωτοφανές σοβαρό πρόβλημα στην αεροπορία όλης της ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπίζεται από αεροπλάνα, των οποίων «συγχύζονται» τα ηλεκτρονικά συστήματα εντοπισμού θέσης, τα γνωστά μας GPS. Τόσο οι Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, όσο και της Τουρκίας έχουν εκδώσει έκτακτες ειδοποιήσεις για την αεροναυτιλία – Notam.

Συγκεκριμένα η Notam που εξέδωσε το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, με αρ.  A0356/18, αναφέρει: «Έχουν παρατηρηθεί από κυβερνήτες πτήσεων στο FIR Λευκωσίας, οι διακοπές του σήματος GPS  σε ορισμένες περιοχές. Οι κυβερνήτες αεροσκαφών που δραστηριοποιούνται στο FIR Λευκωσίας καλούνται να είναι προσεκτικοί μέχρι νεωτέρας ενημέρωσης».

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», οι Αρχές Ασφάλειας Αεροπορίας και όχι μόνο σε χώρες της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Κύπρου, βρίσκονται σε συναγερμό για να εξακριβώσουν τα αίτια του σοβαρού προβλήματος, που είτε προέρχονται από συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, είτε από πρόβλημα σε κάποιους από τους δορυφόρους του συστήματος GPS που καλύπτουν την περιοχή μας.

Προβλήματα με διακοπές λειτουργίας του συστήματος GPS στο FIR Λευκωσίας έχουν αναφερθεί αλλά σε πολύ λίγες περιπτώσεις το τελευταίο δίμηνο, αναφέρουν οι πληροφορίες του «Φ», ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες και το τελευταίο 48ωρο έχουν αυξηθεί σημαντικά τέτοιες αναφορές από πιλότους τόσο επιβατικών όσο και ιδιωτικών αεροπλάνων. 

 Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι το πρόβλημα παρουσιάζεται σε διαφορετικά διαστήματα σε διαφορετικές περιοχές του FIR Λευκωσίας, δηλαδή σε περιοχές και νότια και βόρεια και δυτικά της Κύπρου.

 Το πρόβλημα παρουσιάζεται με δύο μορφές, είτε με διακοπή του σήματος, είτε με λανθασμένη ένδειξη θέσης. Γεγονός που οδήγησε και στην έκδοση της NOTAM από πλευράς των Αρχών, για λόγους ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας. Να σημειωθεί, πάντως, ότι τα αεροπλάνα διαθέτουν και εναλλακτικά συστήματα εντοπισμού θέσης πέραν του γνωστού GPS. 

 Έρευνα του «Φ» δείχνει ότι αυτή την περίοδο στην ευρύτερη περιοχή πετούν τόσο αμερικανικά όσο και ρωσικά ειδικά πολεμικά αεροπλάνα που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν πρόβλημα, ωστόσο το πρόβλημα δεν φαίνεται να προέρχεται από αυτά.

Παρότι εντοπίσαμε αυτήν την ενδιαφέρουσα πληροφορία έγκαιρα αποφύγαμε να την παρουσιάσουμε για λίγες ημέρες, περιμένοντας να δούμε αν (και πότε) τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια θα την εμφάνιζαν. Δεν το έκαναν (άλλη μια περίπτωση αποπληροφόρησης) και μπορούμε να υποθέσουμε τους λόγους. Πρώτον, δεν θα γινόταν να χρεωθεί μ’ αυτά τα “περίεργα παράσιτα” η Άγκυρα, που ως γνωστόν είναι η μόνη πηγή δεινών στην εθνικά ευαίσθητη ανατολική Μεσόγειο… Και δεύτερον, η εθνικά χρήσιμη παράσταση για εσωτερική κατανάλωση για την περιοχή είναι αυτή ενός «παρανοϊκού άρπαγα» (της Άγκυρας) και μιας «ήρεμης δύναμης με πολλούς συμμάχους που έχει όλα τα δίκια με το μέρος της» (του ελλαδιστάν) και – σε καμμία περίπτωση!!! – η εξελισσόμενη σύγκρουση «μεγάλων δυνάμεων» στην οποία το ελλαδιστάν και ο όποιος ιμπεριαλισμός του είναι εξάρτημα (κι ούτε καν βασικό) της μίας πλευράς, της αμερικανο-ισραηλινής…

Γιατί να ξύνονται πληγές λοιπόν; Ας το να πάει στον γεροδιάβολο…