Month: March 2018

Ελληνικός ιμπεριαλισμός – με τα σώβρακα (ελαφρά πεσμένα)

Πέμπτη 29 Μάρτη. Αφού ο εξοχότατος πρωθυπουργός επιμένει δεν έχουμε λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Προφανώς το γκουβέρνο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι απαιτώντας κάτι που είναι “ανήθικο και παράνομο” (η διεθνής νομοθεσία προστατεύει τα συντάγματα των κρατών από έξωθεν “πιέσεις” – διαβάστε προσεκτικά το Sarajevo .pdf 126b, όσες / όσοι το έχετε) θα βουλιάζει τις όποιες «διαπραγματεύσεις» – αλλά με τρόπο που το εθνικό πόπολο θα το αποθεώσει σαν «πατριώτη»! Μπορεί το “blame game” να έχει αποτύχει διεθνώς. Αλλά άμα δεν ξέρεις άλλο “game” συνεχίζεις να το παίζεις περιμένοντας, έστω, το ζεστό χειροκρότημα των εθνοπαραφρόνων σου.

Τι σημασία έχει που κανείς στον πλανήτη δεν υποστηρίζει την «αλλαγή συντάγματος» σαν απαίτηση άλλου κράτους; Τι σημασία έχει που τα λεγόμενα του εξοχότατου είναι ήδη απαντημένα όχι μόνο απ’ την τωρινή κυβέρνηση της δημοκρατίας της μακεδονίας αλλά και από διεθνείς οργανισμούς (που, π.χ., έχουν αναγνωρίσει ήδη την «μακεδονική γλωσσα»), ε; Τι σημασία έχει, τέλος, που ο εξοχότατος κορδώνεται επί σκηνής σαν «ηγέτης» ενώ παντού εκτός της εθνικής σκηνής όλοι καταλαβαίνουν ότι κι αυτός, όπως οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι, είναι απλά οι φτηνές μαριονέτες ενός failed state;

Καμία σημασία δεν έχει. Νάσαι πρώτος στο χωριό σου· αυτή είναι η κινητήρια ιδέα. Όμως η αλήθεια είναι πως είναι πια τόσο εξαρτημένος («πολιτικός πρεζάκιας» σα να λέμε…) απ’ τα μαφιόζικα κυκλώματα του βαθέος κράτους ώστε ούτε για κοινοτάρχης στα Άνω Τζούτζουλα της Μάλτας δεν θα έκανε…

Καμμία λύπηση. Εδώ καλοπληρώνεται…

Οι «γείτονες»

Πέμπτη 29 Μάρτη. Μπροστά σ’ αυτά που διακηρύσσει το ντόπιο εθνικιστικό γκουβέρνο, τα λεγόμενα των καθεστωτικών της δημοκρατίας της μακεδονίας είναι όαση λογικής και ιστορικής ακρίβειας.

Είμαστε μακεδόνες που μιλάνε την μακεδονική γλώσσα είπε ανάμεσα σε άλλα ο υπ.εξ. Dimitrov σε τηλεοπτική συνέντευξή του. Επιπλέον θύμισε ότι δέχεται ένα επίθετο αυτοκόλλητο στο επίσημο όνομα (για διεθνή χρήση), όχι ενιαίο και όχι «αμετάφραστο», για να υπάρχει διαχωρισμός από την περιοχή Μακεδονία της Ελλάδας και όχι για την παραμόρφωση της μακεδονικής γλώσσας, του λαού και του κράτους.

Σωστά – και πολύ είναι! Αλλά τα ελληνικά αφεντικά αυτήν την παραμόρφωση επιδιώκουν! Κιαν δεν μπορούν να την πετύχουν (όπως συμβαίνει πια) θέλουν τουλάχιστον να έχουν εξασφαλίσει ότι τα κουκιά τους πιστεύουν ότι προσπαθούν (υπέρ της παραμόρφωσης). Γιατί δεν σε εκλέγει ούτε σε πληρώνει η λογική ή η ιστορική ακρίβεια!!! Ο μικροαστισμός ψηφίζει!

(Η θεία Λίτσα έχει πέσει σε κάτι σαν πασχαλινή νάρκη. Κουράστηκε προσωρινά, μάλλον, απ’ το ανέβα / κατέβα στα κεραμίδια. Άκουσε και τον ψεκασμένο που πρόταξε τα στήθη του, και χαλάρωσε για λίγο. Χάρηκε ακόμα περισσότερο όταν έμαθε ότι άλλος λατρεμένος της, ο ογκόλιθος, παρουσίασε χτες το βιβλίο ενός φασίστα στο οποίο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι γείτονές μας, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι πολιτικά νήπια λόγω παιδείας, ολοκληρωτικής θητείας και ιδεολογήματος. “Αυτό λέω!” θριαμβολόγησε. “Είναι μπέμπης!!!” Τι να της πεις τώρα; Ότι είναι 27 χρονών και λέγεται Παναγιώτης;

“Ξυπνήστε με όταν έρθει η ώρα” είπε όταν σωριάστηκε στον καναπέ. Ποια “ώρα”; Όλοι στη γειτονιά συμφωνούν ότι πρόκειται για παγίδα. Και ότι η θεία Λίτσα έχει εσωτερικό αυτορρυθμιζόμενο εθνικό ελατήριο, όποτε θα πεταχτεί μόνη της· βρίζοντάς μας, φυσικά, που δεν την ξυπνήσαμε ενώ είχε “έρθει η ώρα”.

Πρέπει να παίζει ασύρματη επικοινωνία με το υπ.εξ. και το υπ.αμ. Αλλά κανείς δεν θέλει να ψάξει την θεία Λίτσα για κρυφά τσιπάκια· γιατί κανείς δεν είναι σίγουρος ότι πράγματι κοιμάται και δεν κοροϊδεύει. Όπως επίσης κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν διαθέτει κβαντική επικοινωνία με το πατριωτικό πανελλήνιο… Ή, όπως σχολίασε ο ίδιος ο Παναγιώτης, ότι δεν είναι μια κβαντική παραμόρφωση του συμπαντικού χωροχρόνου.

Κατά τα άλλα είναι γνωστό ότι η θεία Λίτσα βρίσκεται σε μόνιμη υπνοβασία…)

Ένας Kim στο Πεκίνο 1

Πέμπτη 29 Μάρτη. Έχει την πλάκα του (αν και, πιθανότατα, χάσατε την ευκαιρία να την απολαύσετε): διαβάζει κανείς από σοβαρούς (υποτίθεται) “διεθνείς αναλυτές” τα εξής: ότι «ο Kim Jong-un θέλει να τα βρει με την Ουάσιγκτον για να προστατευτεί απέναντι στο Πεκίνο»· ότι «η βόρεια κορέα ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με την κίνα, την οποία πάντα φοβόταν» – και διάφορα παρόμοια…. Κι αυτά δημοσιοποιούνται από κακιά σύμπτωση την ώρα που ο Kim βρίσκεται (κρυφά κατ’ αρχήν) στο Πεκίνο – αλλά οι «σοβαροί αναλυτές» είχαν γράψει τις σοφίες τους λίγο νωρίτερα, αγνοώντας όχι μόνο το ταξίδι αλλά και τα στοιχειώδη στην περιοχή. (Προφανώς δεν αγνοούσαν καθόλου το ποσό της αμοιβής στον τραπεζικό λογαριασμό τους…).

Γιατί, όμως, δεν τονίζουμε την επίσκεψη του Kim αλλά προτιμάμε την υπόδειξη της (παγκόσμιας) παραπληροφόρησης; Για τους εξής απλούς λόγους, που είναι εύκολα κατανοητοί σε όσες / όσους ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή:

Πρώτον, επειδή η επικοινωνία, η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ Πεκίνου και Πγιονγκγιάνγκ είναι δεδομένη· χωρίς φασαρίες. Είναι αδελφά, διάολε, τα δύο «κομμουνιστικά κόμματα»!!! Όχι με στατικό τρόπο. Υποθέτουμε βάσιμα και εύλογα ότι οι (σημαντικές) μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Kim εντός βόρειας κορέας έχουν πίσω τους τις κινεζικές εμπειρίες. Το κινεζικό know how.

Δεύτερον, επειδή ειδικά στο ζήτημα της απώθησης του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) ιμπεριαλισμού απ’ την κορεατική χερσόνησο (και, προοπτικά, ευρύτερα), το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» κινείται συντονισμένα, χωρίς να χρειάζεται να το δείχνει. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Τρίτον, επειδή η αυτοπρόσωπη επίσκεψη του Kim Jong-un στον Xi Jinping, οικογενειακώς, είχε συμβολικό / πολιτικό χαρακτήρα· τα ουσιαστικά δουλεύονται και προωθούνται ήδη. Το Πεκίνο και η Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να δείξουν δημόσια ότι συνεργάζονται. Τις αιτίες αυτής της επίδειξης δεν τις ξέρουμε με βεβαιότητα· μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν. Ωστόσο θα ήταν αδικαιολόγητη ηλιθιότητα να θεωρεί κανείς ότι το Πεκίνο «δίνει μάχες» στην αφρική αλλά αδιαφορεί (ή δεν ξέρει) τι γίνεται στα κορεατικά σύνορά του.

Ακριβώς επειδή αυτά συμβαίνουν αλλά είναι εξαιρετικά ενοχλητικά τόσο για την Ουάσιγκτον και το Τόκιο όσο και για τους διάφορους συμμάχους τους (ή, απλά, τους πληρωμένους δημαγωγούς…) η παραπληροφόρηση είναι εκείνο που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να κάνει «τη νύχτα μέρα» για να κάνει όλη τη δουλειά που απαιτείται προκειμένου να αποφεύγει τις παγίδες. Όμως, καλό είναι να το θυμίζουμε συνέχεια: ακόμα κι εκεί που «δεν το περιμένει κανείς» δουλεύουν τα κυκλώματα του μαζικού αποπροσανατολισμού.

Αποδίδεται στον Γκράμσι η παρατήρηση «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα». Οδηγίες διανοητικής, συνειδησιακής (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτικής) ακεραιότητας σε «νοσηρές εποχές» δεν έγραψε κανείς – ούτε θα ήταν δυνατόν. Προχωράμε, υποχρεωτικά, μέσα στην καθεστωτική νοσηρότητα (αλλά και εκείνη των υποτελών) προσέχοντας κάθε βήμα μας.

Τι σημαίνουν αυτά; Κάτι σαν εφαρμοσμένη «θεωρία του χάους»: όταν ένας Kim επιδεικνύει τις σχέσεις του με έναν Xi στην ανατολή ασία, στην ανατολική Μεσόγειο δεν πετάνε πεταλούδες…

(Πράγμα που είναι ακριβές…)

Ένας Kim στο Πεκίνο 2

Πέμπτη 29 Μάρτη. … Ένοιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή να ενημερώσω τον σύντροφο Γενικό Γραμματέα Xi Jinping προσωπικά για την κατάσταση· από συντροφική και ηθική ευθύνη – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Kim. .. Σκοπεύω να έχω συχνές επαφές με τον σύντροφο πρόεδρο με διάφορους τρόπους, όπως ανταλλαγές επισκέψεων – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Xi.

Μπορεί να μην λένε τίποτα… Αυτό, όμως, «λέει» περισσότερα: στο σύνολο των δημόσιων δηλώσεων των δύο «συντρόφων» δεν υπήχε καμμία αναφορά στην επικείμενη (αν και όχι απόλυτα σίγουρη ακόμα) συνάντηση του Kim με τον Trump. Αντίθετα υπήρχαν πολλές αναφορές στον δια-κορεατικό διάλογο, στις προοπτικές της κορεατικής χερσονήσου, στις ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις των δύο κομμάτων, στην ειρήνη, στην ανάπτυξη, στη φιλία… Και στην αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου – ναι!

Ίσως (ίσως λέμε…) με την Ουάσιγκτον να βρυχάται (ελαφρά ξεδοντιασμένη ίσως, αλλά βρυχάται) και μέσω της όποιας όξυνσης του εμπορικού (κατά της κίνας) και του «διπλωματικού» (κατά της ρωσίας) πολέμου, εν’ όψει γεγονότων που μόνο να εικάσουμε μπορούμε, Πεκίνο και Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να τονίσουν αυτό: εδώ, στην ασία, κάνουμε κουμάντο εμείς…

Σήμερα έχει προγραμματιστεί “υψηλού επιπέδου” συνάντηση βόρειας και νότιας κορέας… – παραδείγματος χάρην…

(Παράλληλα παίζει και κάτι σαν «ενημέρωση» της Ουάσιγκτον… Τηλεφωνικά. Σε στυλ «σας εκτιμάμε, γι’ αυτό πήρα να σας πω ότι…» Στις face to face κουβέντες όμως; «Δεν υπάρχει προγραμματισμός για συνάντηση του Putin με τον Kim» δήλωσε, μετά το ταξίδι στο Πεκίνο, ο εκπρόσωπος τύπου του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

Επίκειται, όμως, όπου νάναι, επίσκεψη του βορειοκορεάτη υπ.εξ. Ri Yong Ho στη Μόσχα….)

Πρεσβείες μισοάδειες

Τετάρτη 28 Μάρτη. Δεν φαίνεται ποια είναι η “λογική” – ωστόσο, όπως συμβαίνει με την πραγματικότητα (έτσι λένε..) έτσι και με την λογική υπάρχουν “παράλληλες εκδοχές”… Ο πόλεμος (διπλωματικός κατ’ αρχήν) που κήρυξε το παραπαίον βασίλειο της αυτού μεγαλειότητας με αφορμή την δηλητηρίαση (;) ενός παλιού διπλού πράκτορα και της κόρης του έχει πάρει διαστάσεις πολεμικής γυμναστικής. Κάθε κράτος που οφείλει να (ή παριστάνει ότι) συμμερίζεται τους αγγλικούς ισχυρισμούς για την “πρώτη επίθεση με χημικά σε ευρωπαϊκό έδαφος” (απ’ την ρωσία – φυσικά!) οφείλει να φιλήσει το χεράκι της αυτού μεγαλειότητας απελαύνοντας τουλάχιστον έναν (1) ρώσο διπλωμάτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν: εκτός απ’ τους 23 που έστειλε σπίτι τους το Λονδίνο και τους 60 (large γαρ) που ξαπόστειλε η Ουάσιγκτον, έχουμε και τις εξής καταθέσεις στο «κοινό ταμείο» (μέχρι αυτή τη στιγμή, χαράματα 28ης Μάρτη) : γαλλία, πολωνία, γερμανία, καναδάς από 4: τσεχία, μολδαβία από 3· δανία, ιταλία, ισπανία, ολλανδία και αλβανία από 2· εσθονία, λετονία, σουηδία, φινλανδία, ρουμανία, κροατία, ουγγαρία, ιρλανδία, νορβηγία, μακεδονία και βέλγιο από 1. Σύνολο 126 (ως τώρα).

Το πως γίνεται η «ποσόστωση», αν δηλαδή υπάρχει κάτι σαν «ποσοστό επί του αεπ», ή «επί του πληθυσμού», ή «επί του συνόλου του ρωσικού προσωπικού», ή κάνει το κάθε κράτος ό,τι καταλαβαίνει, δεν το πιάνουμε. Γιατί, δηλαδή, η μικροσκοπική δανία διώχνει 2 και η νορβηγία ή η σουηδία μόνο από 1; Γιατί η γαλλία (με τον γνωστό αντι-αγγλισμό) διώχνει 4 και η ιταλία (με τον γνωστό φιλο-αγγλισμό) μόνο 2; Γιατί ο μισο-γαλλόφωνος καναδάς διώχνει 4 και η ισπανία μόνο 2;

Αστείες οι απορίες μας… Όλη αυτή η ιστορία προσπαθεί να είναι προσομοίωση πολεμικού μπλοκ αλλά, επειδή δεν είναι πραγματική αναμέτρηση ακόμα – μάλλον συμβολική είναι – χώνονται και διάφοροι για να πουλήσουν μούρη…

(φωτογραφία: η στρατηγός May στα όχι καλύτερά της αναγγέλει το «ρωσικό δάκτυλο», στο αγγλικό κοινοβούλιο, στις 12 Μάρτη…)

Πως να δηλητηριάσεις κάποιον ακίνδυνο…

Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».

Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).

Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…

Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.

Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…

Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».

Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;

Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…

(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)

Προπαγάνδα

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα οφέλη με την κατάργηση του «ουδέτερου τρίτου» σε οποιαδήποτε διένεξη μεταξύ ισότροπων αντιπάλων (κρατών, για παράδειγμα). Αν οι «αντίδικοι» έχουν δεχτεί ότι ένας τέτοιος «ουδέτερος τρίτος» πρέπει και μπορεί να υπάρχει, τότε όποιος διαφωνεί με τον έναν δεν σημαίνει ότι συμφωνεί με τον άλλον. Μπορεί, κάλιστα, να εκκινεί στη διαμόρφωση της γνώμης του απ’ τα δεδομένα (ή κάποια απ’ αυτά) του «ουδέτερου τρίτου».

Όταν όμως αυτή η θέση έχει καταργηθεί απ’ την ίδια την διαδικασία της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (αν και μέσα στον καπιταλισμό δημιουργήθηκε!!!) τότε όποιος είναι δύσπιστος ή ερευνά το αγγλο-αμερικανικό θεώρημα περί «ρωσικής δηλητηρίασης των Skripal» δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από πράκτορας, ατζέντης της Μόσχας! (Και το ανάποδο..) Το ίδιο ακριβώς μπορεί να διαπιστώσει και να επιβεβαιώσει κανείς σε πολλά ακόμα. (Για παράδειγμα, όποιος είναι υπέρ των παλαιστινίων και κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί παρά να είναι «αντισημίτης», «εκκολαπτόμενος νεοναζί» και, φυσικά, πράκτορας της Τεχεράνης… Έτσι λένε τα παπαγαλάκια… Ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες εβραίους σ’ όλο τον κόσμο, που είναι εχθρικοί στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Τελ Αβίβ…).

Ο μανιχαϊσμός δεν είναι η μόνη πολιτική του κεφάλαιου, των κρατών, των αφεντικών. Το «ή με εμάς ή εναντίον μας» που είχε μεγαλόφωνα δηλώσει το 2003 το αμερικανικό καθεστώς με το στόμα του Μπους του Β είναι, γίνεται, η κυρίαρχη και κυριαρχική πολιτική των αφεντικών όταν οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται· όταν τα μετόπισθεν πρέπει να μπετοναριστούν επί ποινή «προδοσίας»· όταν οι αναμετρήσεις απαιτούν την επιστράτευση των πάντων, και σίγουρα την απαγόρευση (ή την υπονόμευση) οποιασδήποτε σοβαρής αντίδρασης / αντίρρησης. Έχει συμβεί κι άλλες φορές στο παρελθόν· συμβαίνει και τώρα.

Ποιος ωφελείται;

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Analytica…

Τρίτη 27 Μάρτη. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; Ότι τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα στον πολιτισμένο κόσμο δεν τα επηρεάζει, τελικά, ο μοχθηρός Πούτιν αλλά τα χαρούμενα πρωτοκοσμικά golden boys των εταιρειών εξόρυξης και επεξεργασίας data;

Αιιι! Σε λίγο θα μας πουν ότι οι πρωτοκοσμικοί (ψηφοφόροι) είναι εντελώς μαλάκες!!… Αλί και τρισαλί!!!

Asset εναντίον asset;

Τρίτη 27 Μάρτη. Από κάποια άποψη, αν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία, θα είχε το γούστο του: οι οπαδοί του asset 1 (που έχει λερωμένη τη φωλιά του και στα στησίματα των ποδοσφαιρικών μάτς και στη χοντρική πρέζας – πες με noor 1) εναντίον του asset 2 (του οποίου η φωλιά έχει ρωσική μαφία, λαθρεμπόριο τσιγάρων, ξέπλυμα, παπάδες, και ποιος ξέρει τι άλλο). Κι όταν μιλάμε για οπαδούς δεν εννοούμε απλά τους γηπεδικούς: αυτοί είναι οι πελταστές, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό… Το πράγμα ανεβαίνει γρήγορα (το ελλαδιστάν είναι χωριό…) και φτάνει ως τα ρετιρέ της κοινωνικής ιεραρχίας (και εξουσίας).

Δεν γίνεται, όμως, να το απολαύσουμε στη σκοτεινή αίθουσα. Ζούμε μέσα στο “έργο”, σαν οι ενάντια στη θέλησή τους κομπάρσοι – μάζα. Το ότι αναλύσαμε έγκαιρα την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2…) μας γλυτώνει από παραπλανητικούς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Αλλά, επίσης, μας σπρώχνει (από εργατική / κριτική / αναλυτική άποψη) πιο κοντά στο επίδικο: στη νομή της εξουσίας.

Το ποδόσφαιρο (όπως στις αρχές των ‘90s τα media, στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”) είναι μόνο μια βιτρίνα του αγώνα γι’ αυτή τη νομή…