Month: March 2018

Οι φίλοι είναι οι ίδιοι όπως πριν…

Τρίτη 13 Μάρτη. Όχι πως είχαμε αμφιβολία. Όταν, όμως, ένα απ’ τα βασικότερα στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους, ένας κομματικός που έχει διατρέξει την ελληνική πολιτική ιστορία απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 μέχρι σήμερα, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο (το δεύτερο ασφαλώς του ταιριάζει περισσότερο) έρχεται να θυμίσει ποιοι είναι όχι απλά οι “φίλοι” του ελλαδιστάν αλλά το πρέπον Παράδειγμα του, τότε θα πρέπει η ελληνική “εθνική γραμμή” (η “γραμμή” του εφοπλιστικού κεφάλαιου πριν απ’ όλα!) να τινάξει την ψωραλέα γούνα της και να προσπαθήσει να γρυλίσει· με τρόπο που να μιμείται τον εξίσου ψωραλέο βρετανικό λέοντα.

Ο Κώστας Λαλιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις… Και δεν γράφει τακτικά. Το τελευταίο του πολυσέλιδο πόνημα δεν μοιάζει καθόλου με το προτελευταίο του, το οποίο αγνοείτε (ενώ δεν θα έπρεπε!…). Τώρα κάνει κάτι σαν “κριτική κινηματογράφου” στην ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, για να διαφημίσει, σαν εθνικό οδηγό του ελλαδιστάν, τον …. Τσώρτσιλ…

Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, ένα απ’ τα “κουκούτσια” σε μια κατά τα άλλα γηραλέα αναπαραγωγή της άποψης του Ιωάννη Μεταξά (ναι, του γνωστού δικτάτορα)· μιλάει ο άνθρωπος που στο δεύτερο μισό των ‘80s σχεδίασε την “αποενοχοποίηση του πλούτου”:

…

– Στις επίμονες επικλήσεις του λόρδου Χάλιφαξ για προώθηση μιας διπλωματικής προσπάθειας για συμβιβασμό με τη Γερμανία και συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ και το ναζιστικό – φασιστικό  άξονα του,  ο Τσόρτσιλ εξαγριωμένος απαντούσε αφοπλιστικά και κατηγορηματικά, «… Δεν διαπραγματεύεσαι με μια τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της…».

 Αυτή η φράση με τη συνακόλουθη νικηφόρα και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία έχει πάντα μια αντιστοιχία διαχρονική και αφορά κάθε χώρα, κάθε λαό και κάθε κοινωνία σε κάθε ιστορική φάση με παρόμοια διλήμματα, με αναφορά στο Δίκαιο και την Ισχύ, με αναφορά στην Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Για το λόγο αυτό (τηρουμένων των αναλογιών) προτείνουμε και συνιστούμε η ταινία «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα», όπως και οι συμπληρωματικά αναφερόμενες ταινίες για τη Βρετανία και τον Τσόρτσιλ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

– να προβληματίσουν σοβαρά για την απαιτούμενη εγερτήρια εγρήγορσή μας, τόσο την πολιτική-πνευματική-κοινωνική και οικονομική «Ελίτ» της χώρας, όσο και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του, για τις υπαρκτές απειλές, τις πολεμικές ιαχές και τις κλιμακούμενες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας μιας «φίλης και σύμμαχης χώρας», για τα πολλαπλά ισοδύναμα του Ελληνισμού (γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αμυντικά και αποτρεπτικά, πολιτικά και διπλωματικά, τεχνολογικά και αναπτυξιακά, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά, πληθυσμιακά και δημογραφικά ισοδύναμα),

– να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες μας και τον πατριωτισμό μας, την ομόθυμη και ομόψυχη ενότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για το κοινό μας παρόν και το κοινό μας μέλλον και να ενεργοποιήσουν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όλα τα δίκτυα του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού σε κάθε γωνιά του Κόσμου…

Καθόλου τυχαία ο “γκουρού” του ελληνικού σοσιαλεθνικισμού θυμίζει πως αυτό που έγινε και στα μέρη μας απ’ τις αρχές των ‘90s (αν και όχι μόνο σ’ αυτά, μιλώντας για τα βαλκάνια), δηλαδή η στρατηγική συμμαχία των σοσιαλεθνικιστών (τύπου πασοκ και διάφορες παραλλαγές της “αριστέρας” και όλοι οι επίγονοι από τότε μέχρι τον … συριζα και όχι μόνο) με τους φασίστες, δεν ήταν ούτε κατά λάθος ούτε τυχαίο. Στο πρώτο μισό των ‘90s η συμμαχία είχε το τίτλο «ελληνοσερβική φιλία». Στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού είχε τον τίτλο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» (: «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας»). Και τώρα, στο κατώφλι της εξελισσόμενης όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο «γκουρού» λέει το κατά τη γνώμη του επίκαιρο όνομα της συμμαχίας των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών μερίδων με τις κυρίαρχες ελληνικές «εθνικές» καπιταλιστικές φράξιες: «φιλοαγγλισμός / φιλοαμερικανισμός».

Για χάρη της «δικαιολόγησης» αυτής της συμμαχίας ο Τσώρτσιλ δεν είναι, πια, το κάθαρμα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που έκαψε (μαζί με τους ντόπιους φασίστες συμμάχους του) την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 – και στη συνέχεια όλη την επικράτεια, εξοντώνοντας τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα… Όχι!!! Ο Τσώρτσιλ δεν είναι εκείνο το κάθαρμα / εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού που κήρυξε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (καθόλου ψυχρό) πριν καν τελειώσει ο 2ος εδώ, στα μέρη μας, για να διασώσει τα βασιλικά παράσιτα, τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των ναζί… Όχι, η αγγλική (και μετά η αμερικανική) συμμαχία των πιο αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων του προσοδικού και του γεωπολιτικά προσοδικού κεφάλαιου (εννοημένου σαν σχέση εκμετάλλευσης / συσσώρευσης) δεν ήταν η συνέχεια και η πολιτική ολοκλήρωση της ίδιας δουλειάς που έκανε ο γερμανικός στρατός στην κατοχή…

Όχι – λέει ο «γκουρού»… Ο Τσώρτσιλ και η Μεγάλη Βρετανία είναι Το Παράδειγμα – που πρέπει να υιοθετήσει η πατρίς… Ειδικά τώρα που το Λονδίνο προσπαθεί να βγει απ’ την ε.ε. (θα προσθέταμε, έχοντας ζήσει στο τομάρι μας την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, όταν ήταν πολύ νεώτερος…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε, πλέον απόλυτα σίγουροι: τα ντόπια αφεντικά, κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο / οργανωμένο έγκλημα, δεν θα βάλουν το κεφάλι τους στο στόμα καμίας «τίγρης» και κανενός «δράκου». Θα δώσουν εμάς (αφού συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους άσχετους) στα νύχια του βρετανικού λέοντα και του αμερικανικού φαλακρού αετού….

Μην έχετε αυταπάτες! Βρισκόμαστε ήδη πάνω στον πάγκο του χασάπη. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να σηκωθούμε και να τον αναποδογυρίσουμε· όμως είναι λίγος. Και περνάει γρήγορα· γρηγορότερα απ’ όσο δείχνει η μικρο-καθημερινότητα…

(Η κατά το ελληνικό βαθύ κράτος και τον εκπρόσωπό του “αγγλική ελπιδοφόρα εξέλιξη” στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του ’44. Πάνω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει καταλάβει γραφεία του ε.α.μ. Κάτω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει συλλάβει έλληνες αντιστασιακούς.

Ακόμα την πληρώνουμε εκείνη την “ελπιδοφόρα εξέλιξη”…)

Aretha

Δευτέρα 12 Μάρτη. To 1968 η νεαρή Aretha Franklin κυκλοφόρησε σε σιγκλάκι το ‘Think”. Το τραγούδι (φεμινιστικός ύμνος για την εποχή) θα φτάσει στο νο 7 της λίστας του Billboard.

Εδώ απ’ την εκτέλεσή του στην ταινία “the blues brothers”, του 1980.

Άντε, και καλή δύναμη…

Το καρτέλ…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Σε αντίθεση με άλλα “σκάνδαλα” τα οποία, επειδή αποκαλύπτονται εκτός ελληνικών συνόρων κάνουν έναν ορισμένο θόρυβο στα μέρη μας μέχρι να συρθούν στο χρόνο και να καταλήξουν στην πιο ήπια, ελαφριά, διακριτική μεταχείριση των εμπλεκόμενων (δηλαδή στη λήθη – εκτός απ’ τον Άκη· αυτός το είχε παρακάνει στην επίδειξη…), υπάρχουν άλλα, εξίσου χοντρά, που κρατιούνται σταθερά εκτός ιδιαίτερης δημοσιότητας. Ένα τέτοιο είναι το “καρτέλ των κατασκευαστικών εταιρειών” του λαού και του τόπου.

Το κουβάρι ξετυλίχτηκε “στο χώρο του αοράτου” όταν, στη διάρκεια ερευνών της “επιτροπής ανταγωνισμού” (που το πιθανότερο είναι να μην κατέληγαν πουθενά), μία απ’ τις εταιρείες του καρτέλ προτίμησε να μιλήσει· και να δώσει μεγάλο όγκο πληροφοριών και στοιχείων. Έτσι η “επιτροπή ανταγωνισμού” βρέθηκε μπροστά στο εθνικά δυσάρεστο καθήκον να πρέπει να διαχειριστεί τα στοιχεία ενοχής περισσότερων από 40 κατασκευαστικών εταιρειών (με κεντρικές τις μεγαλύτερες: άκτωρ, J&P άβαξ, γεκ τερνα, intrakat…) που επί 23 χρόνια (απ’ το 1989 ως και το 2012…) λυμαίνονταν όλα τα μεγάλα και μεσαία «δημόσια έργα» στο ελλαδιστάν. Με εκτιμώμενο «υπερκέρδος» μπορεί και 20 δισεκατομύρια ευρώ…

Το καθήκον της «επιτροπής ανταγωνιστικού» ήταν πράγματι φρικτό. Όχι μόνο θα έπρεπε να τιμωρήσει κάπως τις εταιρείες – δηλαδή τους «εθνικούς εργολάβους» – αλλά, με δεδομένο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα «δημόσια έργα» ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτημένα απ’ την ε.ε., θα έπρεπε να φροντίσει να (μην) επιστραφούν τα λεφτά στην ε.ε. ως «παρανόμως καταβληθέντα»…

Εννοείται ότι τα κατάφερε σχεδόν τέλεια! Με διάφορα νομικίστικα κόλπα βρήκε τρόπο να δηλώσει «αναρμόδια» για το μεγαλύτερο μέρος του τρελού πάρτυ· και στη συνέχεια «έπεισε» τις ελεγχόμενες εταιρείες να «παραδεχτούν την ενοχή» τους για τα υπόλοιπα, απ’ το 2005 και μετά (τα “ολυμπιακά έργα” έξω!!!), έτσι ώστε να «πέσουν μαλακά». Στα πούπουλα: μόνο πρόστιμα, και μάλιστα ψωροπρόστιμα. Ογδόντα μύρια όλα κι όλα, όλες μαζί. Με περίπου τα μισά να βαραίνουν την «εθνική εργολαβική», τον άκτωρα…

Αν φαγώθηκαν (με την μέθοδο των υπερκοστολογήσεων) 20 δισεκατομύρια και επιστρέφονται τα 80 μύρια, δηλαδή το 4% των κλεμμένων, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ο καθένας: that’s a good deal!!! (Για τα αφεντικά…)

Το προσοδικό κράτος 1…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Εκείνο που έκανε το συγκεκριμένο deal ακόμα καλύτερο ήταν όμως αυτή η λεπτομέρεια: παραδεχόμενες την ενοχή τους οι εργολαβικές (μια παραδοχή που πιθανότατα δεν χρειαζόταν για να εκδικαστεί σε βάρος τους όλη αυτή η ιστορία, αφού η μαρτυριάρα της παρέας, η «τεχνική ολυμπιακή», είχε πει πολλά…) δεν μετέτρεψαν μόνο σε «ψιλά» τα σε βάρος τους πρόστιμα, αλλά απαλλάχτηκαν και απ’ τις ποινικές τους ευθύνες… «Που να τρέχεις τώρα;» Και ποιές θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Το γεγονός ότι έγινε εφικτό, για τόσα πολλά χρόνια, αυτό το κόλπο του ελληνικού κατασκευαστικού καρτέλ, που έβγαζε μάτι από χιλιόμετρα αν γινόταν στοιχειώδης σύγκριση με το πως δημοπρατούνται και κατασκευάζονται τα δημόσια έργα στας ευρώπας (και που, άρα, ήταν εύκολο να έχει «κοπεί» πολύ γρήγορα) οφείλεται στην ολύμπια αταραξία που έδειξαν απέναντι στη δράση του όλα τα υπουργεία δημοσίων έργων – των ‘90s και των ‘00s… Αυτή η «διακριτικότητα» απ’ την μεριά των διαχειριστών του «δημόσιου χρήματος» δεν γίνεται ποτέ αφιλοκερδώς. Μ’ άλλα λόγια: το καρτέλ των εθνικών εργολάβων βαρυνόταν και με ποινικά αδικήματα, όπως για παράδειγμα «απάτη» και «δωροδοκία». Της οποίας (δωροδοκίας) η άλλη άκρη βρισκόταν στα υπουργεία…

Με αντάλλαγμα, λοιπόν, κάποιο «ξέσπασμα ειλικρίνειας» και «μετάνοιας», δεν καθάρισαν μόνο οι εταιρείες με το ασήμαντο 4% των όσων έφαγαν. Καθάρισαν και τα «αρμόδια πολιτικά πρόσωπα» – εντελώς δωρεάν και «φιλικά»…

Μια ακόμα πιπεράτη λεπτομέρεια είναι ότι η φαιορόζ κυβέρνηση θα μπορούσε (αν ήθελε…) να παρακάμψει τα τερτίπια της υποτιθέμενα ανεξάρτητης «επιτροπής ανταγωνισμού» και τα deal της με τους εργολάβους, και να ζητήσει αυτοτελή εισαγγελική έρευνα για «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δρατηριότητα»: είναι ένα αδίκημα που δεν παραγράφεται, και θα έβαζε στον πάγκο όλα τα ποινικά αδικήματα, επί 2,5 δεκαετίες, δικά τους αλλά και των «ανθρώπων» τους στην πολιτική σκηνή.

Όμως όχι! Οι φαιορόζ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό… Όλα κι όλα: προέχει η εθνική ενότητα… Δεν κάνουμε αστεία με τέτοια πράγματα…

Το προσοδικό κράτος 2…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Φρεσκάραμε τη μνήμη μας επειδή, γύρω απ’ την “υπόθεση novartis” (όχι, όμως, τα αντίστοιχα έργα των υπόλοιπων φαρμακευτικών, όλα κι όλα!.. που να τρέχεις τώρα;) παίζεται αυτό το ωραίο έργο που λέγεται «σπρώχτε το διακριτικά στη λήθη». Αν δεν είχε ανακατευτεί το αμερικανικό fbi δεν θα έτρεχε τίποτα· όμως ούτε και τώρα θα τρέξει. Οι αντιπολιτευόμενοι, παίζοντας το θέατρό τους, κατηγορούν τους φαιορόζ ότι θέλουν μια «πρόχειρη και σύντομη προανακριτική της βουλής» και ότι βιάζονται να γυρίσουν την υπόθεση στους δικαστές… Ενώ αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει για να αρχίσουν να χάνονται τα ίχνη της ιστορίας!! Άλλο το σούσουρο καταθέσεων σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή, κι άλλο το ημίφως των δικαστικών διαδρόμων και του «απορρήτου της υπόθεσης καθώς συνεχίζονται οι έρευνες».

Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να έχει υπάρξει στην ελλάδα γιατρός με δικαίωμα συνταγογράφησης (φαρμάκων ή εξετάσεων) που να μην έχει δωροδοκηθεί συστηματικά από φαρμακευτικές ή ιδιωτικές διαγνωστικές εταιρείες. Προφανώς αυτοί δεν θα κληθούν να γυρίσουν πίσω στα ταμεία το μερδικό τους απ’ τις «προσανατολισμένες συνταγές» και την «τεχνητή ζήτηση»…

Πρόκειται για τα μεσοστρώματα – αν προσθέσει κανείς τους δικηγόρους και τους μηχανικούς, που έχουν τα δικά τους κυκλώματα. Πρόκειται, σα να λέμε, για την εθνική κοινωνική σπονδυλική στήλη: γι’ αυτούς που δηλώνουν μόνιμα (και προ «κρίσης»), στην μεγάλη πλειοψηφία τους, ετήσια έσοδα της τάξης των 2.500 ή των 3.000 ευρώ. Οι φουκαράδες… Πρόκειται για την αγαπημένη μας κουρελομεσαία τάξη…

Το προσοδικό κράτος 3…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Αυτή η εθνική πολιτική προσοδική δομή είναι βέβαια ταξικά διαστρωματωμένη (τα μεγάλα πιάτα για την κορυφή, τα ψίχουλα για την βάση), όχι όμως και ταξικά πολωμένη. Γενικά μιλώντας είναι το αντίθετο. Πέρα απ’ τον κρυφό θαυμασμό που έχουν οι κάτω για τις “επιτυχίες” (τα κατορθώματα) των πάνω, υπάρχει και ένα είδος αόρατης συνενοχής μεταξύ τους. Ή, ίσως, όχι και τόσο αόρατης…

Γιατί να επαναλαμβάνουμε αυτά τα τετριμένα; Μα γιατί σήμερα είναι μια γιορτινή μέρα, μια μέρα ολόφωτη, μια μέρα που ο “μαύρος πυρήνας” του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου θα πρέπει να καθιερώσει σαν επέτειο: Ο κυρ ΑΧΙΛΛΕΑΣ (ΜΠΕΟΣ) ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ στη δημαρχιακή του καρέκλα! Αφού η θρυλική υπόθεση για το στήσιμο ποδοσφαιρικών αγώνων πέρασε το δικαστικό ψιλοκοσκίνισμα, και ο ίδιος κρίθηκε ένοχος μόνο για κάτι ψιλοπλημμεληματάκια, που καθόλου δεν είναι ασύμβατα με την τιμή και την δόξα του εκλεγμένου άρχοντα. (Κι αυτά σε “πρώτο βαθμό”… Στο εφετείο, υποθέτουμε, θα αποδοθεί στην κοινωνία λευκότερος κι από χιόνι…)

Φυσικά ποτέ δεν είχε απομακρυνθεί ουσιαστικά απ’ το δημαρχιακό πόστο, εκεί γύρω ήταν και έκανε τα κουμάντα. “Σα να το ένοιωθε” ότι στη δίκη (που έγινε) η κατηγορία περί “εγκληματικής οργάνωσης” θα σβηστεί, οπότε όλα τα υπόλοιπα θα κατέβουν δυο ή και παραπάνω πίστες “δικαιϊκής μεταχείρισης”. Όπως γράφτηκε σχετικά:

…Η επαναφορά του Αχιλλέα Μπέου στη θέση του δημάρχου Βόλου, έγινε μετά τη μετατροπή της κατηγορίας, που τον βάρυνε για στημένα παιχνίδια σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, από κακούργημα σε πλημμέλημα και βασίζεται στις διατάξεις του νόμου, οι οποίες προβλέπουν ότι η πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση για τα πλημμελήματα της δωροδοκίας – δωροληψίας δεν είναι αρκετή για να τεθεί σε αργία ή να εκπέσει από το αξίωμά του ένας αιρετός…

(Πλημμέλημα το εξ επαγγέλματος στήσιμο αγώνων και τα κέρδη απ’ το στοίχημα; Ναι ρε!!! Κάτι σαν την αφισοκόλληση…

Κι ύστερα “φταίει” πότε η Μέρκελ και πότε ο Ερντογάν…)

Το προσοδικό κράτος 4…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Όσο για τον asset 2, τον κυρ Ιβάν (τον Τρομερό) για τον οποίο γίνεται κάθε τι που είναι ανθρωπίνως δυνατό όχι μόνο να του χαριστούν τα 34 μύρια ευρώ πρόστιμο για το λαθρεμπόριο τσιγάρων που έκανε η σεκαπ πριν την αγοράσει, αλλά και να πνιγούν οι υποθέσεις του ίδιου λαθρεμπορίου που έχουν (ατυχώς…) εντοπιστεί υπό την δική του ιδιοκτησία, κάποιος θα πρέπει να του το πει: δεν μπαίνουν στο γήπεδο με το πιστόλι στην τσέπη! Το κρατάνε και το ανεμίζουν στο χέρι διάολε!!! Όπως είχε κάνει ο πρωτοπόρος «καπετάνιος» του παναθηναϊκού, στα ‘80s – που δίκαια απέκτησε το παρατσούκλι «Ρίγκο».

Και, για να μην κρυβόμαστε: τι πάει να πει «πλεονέκτημα έδρας» στην ελλάδα αν δεν είναι ζωσμένο το χορτάρι από ελεύθερους σκοπευτές; Ως γνωστόν η μπάλα είναι άθλημα για «άντρες», real τέτοιους.

Και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος εντελώς real είναι… Όταν θα επιστρατεύσει τους ελεύθερους σκοπευτές του, θα καταλάβουμε όλοι ποιο είναι το «πλεονέκτημα της έδρας του»…

(Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι / νέωτερες την ιστορική συνέχεια του λαού και του τόπου αντιγράφουμε:

…Το διάσημο επεισόδιο με το πιστόλι του Βαρδινογιάννη έγινε το Σεπτέμβριο του 1985, σ’ ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Τορίνο.

Ο καπετάνιος θεώρησε ότι  ο Γάλλος διαιτητής Μισέλ Βοτρό αδικούσε τον Παναθηναϊκό και με το όπλο ανα χείρας μπούκαρε ανενόχλητος στη φυσούνα, πρωταγωνίστησε στα επεισόδια και ήρθε στα χέρια παίζοντας ξύλο και απειλώντας τον διαιτητή.

Για την πράξη του αυτή ο καπετάνιος  έφαγε δύο χρόνια αποκλεισμό απο τα γήπεδα από την UEFA…)

Φυσικά υπάρχει μια κλιμάκωση στο ιστορικό συνεχές. Γιατί ο “καπετάνιος” μπορούσε να επικαλείται το Σφακιανό ταπεραμέντο του κάθε φορά που τραβούσε το πιστόλι του στα γήπεδα… Ενώ ο asset 2; Ίσως, μόνο, το ότι η ρωσία είναι «στριμωγμένη» τώρα τελευταία, κι αυτός κουβαλάει το σιδερικό του επειδή δεν έχει παραλάβει ακόμα έναν πυρηνοκίνητο πύραυλο…)

Μόνιμο διαζύγιο με την πραγματικότητα: οι ελληνικές φαντασιώσεις για την βορειοδυτική συρία

Κυριακή 11 Μάρτη. Το ελληνικό θεώρημα πάει ως εξής: η τουρκία είναι υπό κατάρρευση, η τουρκία υποφέρει στον κουρδικό θύλακα της Afrin, (γι’ αυτό) η τουρκία «κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της στο Αιγαίο, στον Έβρο, στην ελληνοκυπριακή αοζ, σε βάρος μας».

Ταμάμ!!! Αν όμως, λέμε «αν», δεν συμβαίνουν αυτά; Θα πρέπει να αναζητηθεί μια άλλη ερμηνεία για την υποτιθέμενη «εξαγωγή της τουρκίας». Αλλά δεν υπάρχει άλλη. Όμως δεν υπάρχει και «η τουρκία που υποφέρει στην Afrin»… Τόμπολα!!!

Μια χαρά τα πάει ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του στην Afrin. Βρίσκονται λιγότερο από 4 χιλιόμετρα βόρεια και ανατολικά της πόλης της Afrin, στους γύρω λόφους· και περίπου 10 χιλιόμετρα απ’ τα νοτιοδυτικά. Αν συνεχίσουν έτσι, πέρα απ’ το να περικυκλώσουν σύντομα την πόλη (στην οποία έχουν καταφύγει εκατοντάδες πρόσφυγες απ’ τα γύρω χωριά, αλλά επίσης απ’ την οποία έχουν φύγει πολλοί προς την Tall Rif’at, που ενδεχομένως να μείνει κάποια στιγμή υπο συριακό έλεγχο, ενόσω – στην Afrin – μια στρατιωτική κατάκτηση θα είναι σφαγή ανάλογη του ανατολικού Aleppo…) θα χωρίσουν τον θύλακα στα δύο. Το μεγαλύτερο μέρος του θα ελέγχεται απ’ τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του· ενός μικρότερου, προς τα ανατολικά, περί την Tall Rif’at, η «τύχη» θα φανεί…

Να, τώρα, οι επιτυχίες της Άγκυρας στη συγκεκριμμένη στρατιωτική εισβολή και να γιατί οι έλληνες εθνικιστές ψυχάκηδες θα έπρεπε να έχουν αλλάξει ήδη τροπάρι, αν ήταν σε θέση να φτιάξουν κάποιο άλλο εκτός απ’ το βαρετό “η τουρκία πάει κατά διαόλου”:

Α) Το τουρκικό καθεστώς έκανε την εισβολή του by the book (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, ωστόσο υπάρχει εδώ κι εκεί στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο), αφού είχε ειδοποιήσει / ενημερώσει / προειδοποιήσει έγκαιρα τους πάντες. Κανένας δεν την εμπόδισε (ο ορισμός της διεθνούς “απομόνωσης”, ε;) – ούτε καν το pkk του Kobani…

Β) Εκπαιδεύει μερικές χιλιάδες στρατιωτών του και “ειδικών δυνάμεων” σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Κυρίως όμως εκπαιδεύει (αποτελεσματικά) μερικές δεκάδες χιλιάδες σουνιτών ενόπλων (πρώην αντι-Άσαντ…) σαν τακτικό στρατό και όχι σαν αντάρτικα σώματα. Αφού η εισβολή και η προώθηση μέσα στο θύλακα της Afrin απαιτεί συνεργασία διάφορων «σωμάτων», συμπεριλαμβανομένης της (τουρκικής) αεροπορίας. Απ’ αυτήν την ιστορία το f.s.a σουνιτικό πεζικό (φιλικό της Άγκυρας) θα βγει σαν ένας έμπειρος κανονικός στρατός…

Γ) Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα κερδίζει σε αίγλη και επιρροή μεταξύ των σύρων σουνιτών σε βάρος του Ριάντ (έτσι ώστε ο τοξικός πρίγκηπας να τοποθετεί την Άγκυρα, μαζί με την Τεχεράνη, στο «τρίγωνο του κακού»: όταν δεν σνιφάρει παθαίνει γεω-μετρική αποπληξία!). Δύο είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της επιρροής (πέρα απ’ τα λεφτά που πιθανότατα βάζει η Ντόχα): πρώτον ότι η Άγκυρα ρίχνει στη μάχη και δικούς της στρατιώτες, δίπλα στους f.s.a. σουνίτες, και επαναπατρίζει τα φέρετρα· καμμία σχέση με την στάση «καθαρά χέρια: από μακριά πληρώνω και περιμένω τηλεφωνικά τα αποτελέσματα» του Ριάντ. Και δευτερόν, το πολεμικό αξιόμαχο αυτών των σύρων σουνιτών πρώην ατάκτων αντι-Άσαντ ανταρτών, ανεβαίνοντας κοντά – αν και όχι υποχρεωτικά – στο ίδιο επιπέδο πολεμικής ικανότητας και εμπειρίας που απέκτησαν τόσο ο συριακός στρατός όσο και η Χεζμπ’ Αλλάχ και οι ιρανοί / φιλοϊρανοί υποστηρικτές του Άσαντ, είναι που βελτιώνει σημαντικά και πρακτικά τη θέση τους στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της συρίας. Με δυο λόγια η Άγκυρα δεν φτιάχνει απλά proxies / κρέας. Φτιάχνει αξιόπιστους εταίρους του συριακού μέλλοντος, υπό την επιρροή της.

Δ) Οι συνέπειες του πιο πάνω φαίνονται ήδη απ’ την μεταστροφή διάφορων συριακών / αραβικών φυλών, κλαν, σογιών και λοιπά, σε διάφορα σημεία της συριακής επικράτειας· ειδικά σ’ εκείνα όπου οι κουρδικές ypg (και πίσω τους οι ηπα) έμοιαζαν ως πρόσφατα σαν η μόνη λύση επιβίωσης…. Η Manbij είναι ένα σημείο εκδήλωσης αυτής της «αντικουρδικής χειραφέτησης» των σύρων αράβων, αλλά όχι το μοναδικό. (Επ’ αυτού θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή…)

Ε) Οι εξίσου σημαντικές συνέπειες, όμως, φαίνονται ήδη μεταξύ των κούρδων. Άσχετα με το αν οι αριθμοί των νεκρών ypg που δίνει η Άγκυρα είναι σωστοί ή φουσκωμένοι (λογικά συμβαίνει το δεύτερο) το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι ο θύλακας της Afrin χάθηκε· χτες, σήμερα, αύριο. Η πολιτική απορροή της ήττας εκδηλώνεται σαν αυξημένη δυσπιστία στην φιλοαμερικανική γραμμή του καθαρόαιμα εθνικιστικού pkk· κι όχι μόνο στον θύλακα της Afrin. (Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά την τελευταία ανακοίνωση της pkk στρατιωτικής διοίκησης της Afrin).

Αυτό το σπάσιμο της σχεδόν τυφλής εμπιστοσύνης στην προστασία του “αμερικανικού παράγοντα στην υπόθεση του κουρδικού κράτους” στη βόρεια συρία ήταν – το έχουμε περιγράψει έγκαιρα από εδώ – το ζητούμενο του “μπλοκ της Astana”. Περίπου το ίδιο έγινε, πολύ πιο γρήγορα, και με την συνεργασία Άγκυρας, Τεχεράνης και Βαγδάτης, με τους κούρδους του ιράκ, μετά το “ανεξαρτησιακό” δημοψήφισμά τους… Τώρα, στην περίπτωση των ypg (δηλαδή του pkk), η συμβολή της τουρκικής εισβολής είναι καθοριστική στο στόχο να κοπεί ο φιλοαμερικανικός βήχας (να γιατί ο Άσαντ έμεινε στα λόγια εναντίον της, και μάλιστα λόγια πριν καν αυτή ξεκινήσει· έκτοτε «άχνα»….)

Προφανώς η κατάσταση απέχει πολύ απ’ την οριστική εκδίωξη των αμερικάνων απ’ την ypgκρατούμενη συριακή επικράτεια στη βορειοανατολική συρία. Λογικά αυτή θα αργήσει αρκετά… Μάλιστα, αν το pkk νοιώσει ότι χάνει την επιρροή του (και την ισχύ της φιλοαμερικανικής γραμμής του) μεταξύ των σύρων κούρδων, είναι πιθανό ότι θα αγκαλιάσει ακόμα πιο σφικτά την Ουάσιγκτον (για να επιβιώσει) παρά ότι θα την εγκαταλείψει. Όμως το «ρήγμα» τον κουρδικό φιλοαμερικανισμό δουλεύεται, και μέσω της τουρκικής plus f.s.a. εισβολής στην Αfrin, δείχνει να δουλεύεται με προοπτική και προσήλωση…

Μ’ αυτά τα στέρεα δεδομένα το “στρίμωγμα” της Άγκυρας, που θα μπορούσε να «εξαχθεί» στον υποτιθέμενο σκουπιδότοπο του τουρκικού ιμπεριαλισμού, στο Αιγαίο, βρίσκεται μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις, που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ελληνικές «μαγκιές»… Αλλά δεν υπάρχει σωτηρία: οι έλληνες είναι τόσο βαριά άρρωστοι απ’ τον εθνικισμό τους, που έχουν τσακωθεί μόνιμα με την πραγματικότητα. Που, όσο σκληρή κι αν είναι, για ένα πράγμα δεν φταίει: για την απώθησή της.

(φωτογραφίες: Πάνω ο χάρτης της τουρκικής εισβολής στον θύλακα της Afrin, στις 28/1, 8 ημέρες μετά την εκκίνησή της· κάτω η κατάσταση χτες – τα μωβ κομμάτια είναι η προώθηση στις 10 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι λένε οι επαγγελματίες ή/και οι αυτοδίδακτοι στρατηγοί – στην ελλάδα υπάρχει υπερπαραγωγή από δαύτους – αλλά η Άγκυρα δείχνει ότι κερδίζει…)

Κούρδοι στη συρία

Κυριακή 11 Μάρτη. Επειδή (αλλοίμονο!!!) υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ας επαναλάβουμε αυτό που η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεκαθαρίσει έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά. Πρόκειται για πολιτική άποψη και όχι για συναισθηματική εκδήλωση…: Οι κούρδοι της συρίας έχουν όλα τα δίκια του κόσμου αν αποβλέπουν σε κάποιου είδους αυξημένη αυτοδιοίκηση, θεσμισμένη αυτονομία, ή οτιδήποτε παρόμοιο – εντός ενός ενιαίου συριακού κράτους – την στιγμή μάλιστα που δεν είχαν σοβαρά προβλήματα με το καθεστώς Άσαντ, ούτε πριν ούτε μετά το 2011. (Την ίδια άποψη είχαμε και έχουμε και για την Καταλωνία , που έχει θέματα με το ισπανικό καθεστώς – το θυμίζουμε πριν πέσει η φωτιά να μας κάψει!!!).

Η επιδίωξη κουρδικού κράτους είναι απόλυτα λάθος· επιδίωξη κάποιων που προορίζουν εαυτούς σαν μια καινούργια κρατική εξουσία / γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη – και το pkk είναι ακριβώς αυτό. Είναι η δομή που αποσκοπεί στην οργάνωση ενός «κουρδικού πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού», cash… Πάντα αυτό ήταν… Και επειδή η δημιουργία (δηλαδή η διεθνής αναγνώριση) «νέου κράτους» απαιτεί «πλάτες», η συμμαχία με την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά χίλιες φορές λάθος. Είναι χίλιες φορές τραγικό λάθος! Φυσικά οι νομεκλατούρες και οι κομματικές ιεραρχίες δεν κάνουν τέτοιου είδους «λάθη». Τα συμφέροντά τους φροντίζουν. Αλλά η πλειοψηφία των κούρδων (πληβείοι πολλοί και πολλές αναμεσά τους) τι χρωστάει να γίνει τσάτσος της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, κρέας σ’ έναν σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο; Τίποτα!!!

Θα είναι πολύ ευχάριστο (για εμάς) και πολύ σωτήριο (για τους ίδιους) αν οι άντρες και οι γυναίκες στη βόρεια συρία ξεφορτωθούν τις υποσχέσεις και το κεφαλοκλείδωμα του «θείου Σαμ» και των  pkk συνεταίρων τους… Και επιδιώξουν μια ομοσπονδιακή δομή μέσα στο συριακό κράτος, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα και την αυτοδιοίκησή τους. Εννοείται στις περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από κούρδους· κι όχι εκεί που τους έστειλε το αμερικανικό πεντάγωνο!

Αλλιώς; Θα πληρώσουν τα κερατιάτικα. Το κάνουν ήδη, ματώνοντας και πενθώντας, στην Afrin.

Ελλαδιστάν

Κυριακή 11 Μάρτη. Το πρόβλημα με την μαζική ελληνική παράνοια δεν χρειάζεται καμία τουρκία για να αναδειχθεί. Φτάνουν και περισσεύουν τα 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης. Πρόκειται για ένα μοναδικό παγκόσμια φαινόμενο, όπου ένα καπιταλιστικό κράτος ουσιαστικά χρεωκοπεί (την άνοιξη του 2010), και έκτοτε οι ιθαγενείς υποστηρίζουν με φανατισμό ότι “δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα”, ότι “όλα πήγαιναν μια χαρά”, και ότι τα προβλήματα τα δημιούργησαν κάτι αχώνευτοι “εταίροι” της ευρωζώνης, που αναγκάστηκαν να κάνουν πολιτικό δανεισμό (δηλαδή: με αυστηρούς όρους) στο χρεωκοπημένο κρατίδιο – για παραπάνω από έναν λόγους.

Το γεγονός ότι οι έλληνες ανακάλυψαν “εχθρούς” βολικούς για τον εθνικισμό τους, δεν προσδιορίστηκε από καμία Άγκυρα. Το όνομα “Βερολίνο” και “Βρυξέλες” είχαν οι οχτροί, και δείχνονταν με όλη την ιερή λύσσα που τους αρμόζει. Έτσι, όλοι όσοι δήλωναν ορκισμένοι και αδιάλλακτοι εχθροί του “νεοφιλευθερισμού” και της “ευρωπαϊκής νομενκλατούρας” συνέβαλαν με όση δύναμη είχαν (και είχαν αρκετή!) ώστε να επιτευχθεί το εξής μοναδικό και παγκόσμια αξιοσημείωτο έως πρωτοφανές: τα μόνα “μέτρα” που πάρθηκαν και εφαρμόστηκαν στη α λα ελληνικά “διαχείριση της κρίσης” όχι απλά μέχρι κεραίας αλλά δέκα φορές τόσο, ήταν εκείνα που αφορούσαν την άγρια υποτίμηση της εργασίας και της αξιοπρέπειας της τάξης μας· εξυπηρετούσαν δηλαδή τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους!

Θα τολμούσε κανείς να παρατηρήσει: τέτοια διαύγεια στον εντοπισμό του εχθρού και τέτοια ακρίβεια στην αντιμετώπισή του, απ’ την εποχή του Γουλιέλμου Τέλλου είχαμε να δούμε!!! Μ’ αυτήν την εντελώς απαραίτητη σημαντική διευκρίνιση: ενώ οι πανέλληνες μικροαστοί έδειχναν προς τη μια μεριά (τους τρισκατάρατους δανειστές) σημάδευαν και “καθάριζαν” προς την ακριβώς αντίθετη! Το γεγονός ότι σ’ αυτό το κόλπο έπαιξε, ενεργητικό ή παθητικό ρόλο δεν έχει σημασία, και μεγάλο μέρος της ίδιας μας της εντόπιας τάξης, έχει όνομα· καθόλου κολακευτικό: μικροαστισμός… Σκοτώνει, και δεν πληρώνει…

Φαίνεται πως τώρα το μαζικό, συλλογικό εθνικό ασυνείδητο (παρακαλούνται οι φροϋδιστές να μιλήσουν!…) μπροστά στον κίνδυνο να ξεμείνει από εχθρούς – καθότι όπου νάναι ξεφορτωνόμαστε τους τρισκατάρατους, λέμε τώρα… – και να στρέψει την παρανοϊκή βουλιμία του στις ίδιες του τις σάρκες, ξαναθυμάται τους “πατροπαράδοτους”, τους “προαιώνιους” τέτοιους. Μπορεί να είναι φάρσα της ιστορίας (αν και, σας διαβεβαιώνουμε, η Ιστορία δεν έχει καμία όρεξη να ασχολείται με το ελλαδιστάν) αλλά αφού οι ντόπιες αγέλες του μικροαστισμού βρίσκουν ότι είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αναστήσουν την “εποχή της αφθονίας” των ‘90s, ανασταίνουν απ’ την ίδια δεκαετία το άλλο της μισό, την ψυχωτική αυταρέσκεια των «εθνικών απειλών»: απ’ την μακεδονία και απ’ την τουρκία.

Κάπου ο Μαρξ έγραψε ότι η επανάληψη της ιστορίας την πρώτη φορά γίνεται σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα. Οι ελληνες βιάζονται, οπότε προσπαθούν να ζήσουν δύο σε ένα: μια φαρσοτραγωδία… Σίγουροι ότι δεν τους παίρνει μάτι κανένας Μαρξ…

(φωτογραφία πάνω: Η τελευταία φάση της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ελληνικής ιστορίας εν τω γεννάσθαι: «αγανακτισμένοι»... Jam καταμεσής στη φαιορόζ συνύπαρξη, 2011, τότε που ήταν “αίσθημα”, πριν γίνει “γάμος”… Και επειδή, είμαστε σίγουροι, θα βιαστείτε: δεν ξεμπερδεύετε με σχόλια του είδους «α, τους μαλάκες» ή «α, τους πουλημένους»… Η εντιμότητα μιας βαθιάς και ανελέητης αυτοκριτικής δεν θα έβλαπτε – αλλά είναι ανθελληνική! Το ξέρουμε.

«Ο αγώνας συνεχίζεται» – πιο βολικό, ε;….

φωτογραφία κάτω: Κοίτα να δεις με τι γεμίσαμε το κέντρο της πόλης τον Ιούνη του 2011! Κοίτα να δεις αναίδεια που την είχαμε (και την έχουμε)!!! Κόντρα σε διάφορους αετονύχηδες της “απελευθέρωσης της τάξης μας” που ψάρευαν στον βούρκο του μικροαστισμού, κόντρα στο “μα γιατί δεν πάτε κι εσείς; τόσο κόσμο έχει!”, κόντρα στους εκβιασμούς της συγκινησιακής πανούκλας… Ε, ρε εχθρούς που κάναμε και τότε!!…)