Κυριακή 11 Μάρτη. Είναι παλιά η κουβέντα, αλλά φαίνεται ότι απ’ τον Μάη του 1990, όταν πέθανε ο Στράτος Διονυσίου, το ελληνικό κράτος συνέρχεται βασικά στα διαλείματα που μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Πως αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός της απελευθέρωσης των δύο γερμανών δημοσιογράφων που πιάστηκαν κάπου εκεί κοντά (απ’ την ελληνική μεριά) όπου πιάστηκαν και οι δύο έλληνες καραβανάδες;
Γιατί έχει ξελαρυγκιαστεί ο ψεκασμένος να λέει «είναι όμηροι!!» – «είναι όμηροι!!!» – «είναι όμηροι!!!!» οι δύο «ευρωπαίοι στρατιωτικοί»; Μήπως επειδη σκοπεύει να δώσει βάσεις σε ελληνικό έδαφος στους γερμανούς, στους ισπανούς, στους γάλλους, στους ιταλούς και στους εσθονούς αντί για τους αμερικάνους; Όχι.
Αυτό που προσπάθησε να πει η βαθιά σκέψη του εθνοψεκασμένου πατριώτη ήταν αυτό: ρε, δεν τσιμπάμε και ‘μεις τίποτα γερμανούς, ας είναι και τουρίστες, ας είναι και μπαχαλάκηδες, να τους κρατήσουμε όμηρους μπας και μας δώσει το Βερολίνο κανά ψιλό από εκείνες τις αποζημιώσεις; Ααααχχχχχ! Κανείς δεν καταλαβαίνει την σοφία του εθνικού asset / κήτους!!!
Κι έτσι, ενώ έκατσε η «κέντα» με τους δύο δημοσιογράφους, η και καλά ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη τους έκρινε αθώους και τους άφησε ελεύθερους. Αααααχχχχ! Δεν θα πάμε μπροστά έτσι!!!
(φωτογραφία: Ποιος φταίει, δηλαδή, που η μηχανή αναζήτησης έβγαλε την τουρκική στρατοχωροφυλακή, την Jandarma, με τους δύο καραβανάδες “όμηρους”, ανάμεσα στις φωτογραφίες του Στράτου; Ε;; Η μηχανή είναι «έξυπνη»! Καταλαβαίνει!! Νοιώθει!!!
Αλλοίμονο από κάτι άλλους, κάτι της εξουσίας απο ‘δω κι απο ‘κει, που ούτε για κούρεμα του γκαζόν δεν κάνουν…)