Τρίτη 6 Μάρτη. Ο αστικός ορθολογισμός, στη βάση του οποίου δημιουργήθηκαν τα δικαστήρια και σταμάτησε το “όποιος πυροβολεί γρηγορότερα κερδίζει”, συμβουλεύει πως όταν υπάρχουν “κτηματικές διαφορές”, οι αντίδικοι καταφεύγουν στα δικαστήρια· και δεν στήνουν καραούλι οι μεν στους δε. Εκθέτουν τα στοιχεία και τα επιχειρήματά τους, υπερασπίζονται ο καθένας το δίκιο του, και στο τέλος αποδέχονται την δικαστική απόφαση. Όχι επειδή βολεύει και τις δύο πλευρές· αυτό σπάνια θα συμβεί στις “κτηματικές διαφορές”. Αλλά επειδή έχουν αποκτήσει την συνείδηση ότι ακόμα κι αν χάσουν μερικά μέτρα γης λόγω της όποιας δικαστικής απόφασης, αυτό α) είναι προτιμότερο από μια αιώνια βεντέτα που θα γεμίσει νεκροταφεία, χωρίς να είναι σίγουρο ότι δεν θα χαθούν αυτά τα μέτρα γης, και β) ότι η προσφυγή στη δικαστική ρύθμιση των ορίων των οικοπέδων, ακόμα κι αν σήμερα σημαίνει χασούρα για μένα, αύριο θα σημαίνει όφελος· επειδή, πράγματι, θα έχω κάπου αλλού ένα αποδείξιμο και υπέρτερο δίκιο.
Αυτό συμβαίνει στις κοινωνίες όπου η αστική επανάσταση καθιέρωσε (όχι εύκολα και όχι γρήγορα, τα κατάφερε πάντως) θεσμούς και ήθη που δεν επιτρέπουν “φόνους για κτηματικές διαφορές”. Παρότι στις καθημερινές “περιουσιακές διαφορές” (όχι μόνο σε χωράφια αλλά και σε κτίρια) αυτές οι θεσμίσεις φαίνεται να έχουν υπερισχύσει και στα μέρη μας (γενικά μιλώντας έχουν λιγοστέψει οι φόνοι για “κτηματικές διαφορές”…) σ’ ότι αφορά τα εθνικά περιουσιακά ζητήματα…. ααααα!!!! Εκεί είναι άλλο!!!! Εκείνο που ξεπεράστηκε γενικά στα οικογενειακά μικροαστικά ήθη, κεφαλοποιείται σαν “εθνική ταυτότητα” και “εθνική πολιτική”!!! Εκείνο που θεωρείται πρωτογονισμός έναντι των υποθηκοφυλακείων, αποθεώνεται σαν πατριωτισμός έναντι των “απαράγραπτων εθνικών δικαίων” – κι ας είναι αυτά γραμμένα στο χιόνι…
Εκείνο που θα περίμενε κανείς, αν το ελληνικό κράτος ήταν αστικό με την ιστορική σημασία της λέξης, θα ήταν ότι προκειμένου να χάνει ελικόπτερα, πιλότους και οτιδήποτε άλλο διεκδικώντας ξέρες που ποτέ δεν θα κερδίσει, είτε θα έκανε μια διαπραγμάτευση με τον αμφισβητία γείτονα, μπας και βρεθεί συναινετική λύση / μοιρασιά, είτε – αν αυτό αποτύγχανε – θα κατέφευγε σε κάποιο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, για να βρει το όποιο δίκιο του.
Αμ δε!!!! Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα στήσει καραούλι στον γείτονα ή/και στο συγγενή του και θα τον φάει, μαζί με όλους τους κληρονόμους του· έτσι ώστε να στρογγυλοκαθήσει πάνω στην περιουσία του. Για τους βράχους της θάλασσας· για την “υφαλοκρηπίδα”· για την “αοζ”· για την “κύπρο”… Για όλες τις “κτηματικές διαφορές”, υπαρκές ή φανταστικές. Για όλα τα “κληρονομικά” – απ’ τον Περικλή, τον μεγΑλέκο, και τον γυιό του μεγαλοδύναμου τον ίδιο!
Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας ξυπνάει και κοιμάται βρίζοντας μέσα στο σπίτι του, στην κουζίνα, στη χέστρα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, τον γείτονα, ανακυκλώνοντας το “και τότε μούπε, και μετά τούπα, και μου λέει και του λέω, και ευτυχώς που μας χώρισαν γιατί θα τον είχα φάει” (κατά φαντασίαν). Ακόμα και στο ύπνο του τα ίδια βλέπει. Είναι πορωμένος. Είναι άρρωστος. Είναι ψυχάκιας. Δηλαδή: γνήσιος έλληνας!!!! Μια ανορθολογική φιγούρα που έχει καταφέρει να επιβιώσει (σαν κράτος, κοινωνία και οργανωμένο έγκλημα) με επιδοτήσεις και γεωπολιτικές προσόδους. Μέχρι να τελειώσουν.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας είναι μακράν περισσότερο (και μακράν πιο πετυχημένος) ορθολογιστής – από καπιταλιστική άποψη; Τι συμβαίνει, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας δεν κάνει κινήσεις με βάση το θυμικό του (όπως νομίζει ο εξ ιδίων κρίνων τ’ αλλότρια επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας) αλλά με βάση σχεδιασμό και ψυχρή λογική; Για να το πούμε διαφορετικά: στις όποιες “κτηματικές διαφορές”, όταν συγκρούονται ένας παράφορος έως εθνοπαράφρονας (δηλαδή: παρανοϊκός) τύπος που κάθε τόσο φωνάζει “θα τον σφάξω ρεεεε!!!” και ένας λογικός και μεθοδικός, ποιος περιμένετε ότι θα κερδίσει;
Αν έχετε απορίες θυμηθείτε αυτό: ο τουρκικός καπιταλισμός (και ο Ερντογάν με το γκουβέρνο του είναι εκπρόσωπος του) δεν ανήκει μεν στην ε.ε. και στην ευρωζώνη (όπου το ελλαδιστάν αποτελεί ένα συνοριακό περιθώριο / πρόβλημα) ανήκει όμως στους g20. Όπου δεν μπήκε με μέσο. Όποιος καταλάβει πως είναι δυνατόν ένα κράτος (το τουρκικό) το οποίο, σύμφωνα με τους έλληνες εθνοπαράφρονες πρόκειται να διαλυθεί από Δευτέρα (κάθε Δεύτερα, 52 Δευτέρες τον χρόνο η τουρκία διαλύεται…) πετυχαίνει ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης 5%, 6%, 7% ενόσω κάνει πόλεμο (στη συρία), μπορεί να έχει και απάντηση στο εξής:
Αποφάσισαν, λοιπόν, οι έλληνες να «κυκλώσουν» την ανατολική Μεσόγειο, κάνοντας συμμαχίες στην περιοχή, για να αποκλείσουν την τουρκία… Και τότε κάποιος βγήκε και φώναξε: που πάτε ρε Καραμήτροι;