Πέμπτη 29 Μάρτη. Έχει την πλάκα του (αν και, πιθανότατα, χάσατε την ευκαιρία να την απολαύσετε): διαβάζει κανείς από σοβαρούς (υποτίθεται) “διεθνείς αναλυτές” τα εξής: ότι «ο Kim Jong-un θέλει να τα βρει με την Ουάσιγκτον για να προστατευτεί απέναντι στο Πεκίνο»· ότι «η βόρεια κορέα ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με την κίνα, την οποία πάντα φοβόταν» – και διάφορα παρόμοια…. Κι αυτά δημοσιοποιούνται από κακιά σύμπτωση την ώρα που ο Kim βρίσκεται (κρυφά κατ’ αρχήν) στο Πεκίνο – αλλά οι «σοβαροί αναλυτές» είχαν γράψει τις σοφίες τους λίγο νωρίτερα, αγνοώντας όχι μόνο το ταξίδι αλλά και τα στοιχειώδη στην περιοχή. (Προφανώς δεν αγνοούσαν καθόλου το ποσό της αμοιβής στον τραπεζικό λογαριασμό τους…).
Γιατί, όμως, δεν τονίζουμε την επίσκεψη του Kim αλλά προτιμάμε την υπόδειξη της (παγκόσμιας) παραπληροφόρησης; Για τους εξής απλούς λόγους, που είναι εύκολα κατανοητοί σε όσες / όσους ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή:
Πρώτον, επειδή η επικοινωνία, η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ Πεκίνου και Πγιονγκγιάνγκ είναι δεδομένη· χωρίς φασαρίες. Είναι αδελφά, διάολε, τα δύο «κομμουνιστικά κόμματα»!!! Όχι με στατικό τρόπο. Υποθέτουμε βάσιμα και εύλογα ότι οι (σημαντικές) μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Kim εντός βόρειας κορέας έχουν πίσω τους τις κινεζικές εμπειρίες. Το κινεζικό know how.
Δεύτερον, επειδή ειδικά στο ζήτημα της απώθησης του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) ιμπεριαλισμού απ’ την κορεατική χερσόνησο (και, προοπτικά, ευρύτερα), το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» κινείται συντονισμένα, χωρίς να χρειάζεται να το δείχνει. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Τρίτον, επειδή η αυτοπρόσωπη επίσκεψη του Kim Jong-un στον Xi Jinping, οικογενειακώς, είχε συμβολικό / πολιτικό χαρακτήρα· τα ουσιαστικά δουλεύονται και προωθούνται ήδη. Το Πεκίνο και η Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να δείξουν δημόσια ότι συνεργάζονται. Τις αιτίες αυτής της επίδειξης δεν τις ξέρουμε με βεβαιότητα· μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν. Ωστόσο θα ήταν αδικαιολόγητη ηλιθιότητα να θεωρεί κανείς ότι το Πεκίνο «δίνει μάχες» στην αφρική αλλά αδιαφορεί (ή δεν ξέρει) τι γίνεται στα κορεατικά σύνορά του.
Ακριβώς επειδή αυτά συμβαίνουν αλλά είναι εξαιρετικά ενοχλητικά τόσο για την Ουάσιγκτον και το Τόκιο όσο και για τους διάφορους συμμάχους τους (ή, απλά, τους πληρωμένους δημαγωγούς…) η παραπληροφόρηση είναι εκείνο που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να κάνει «τη νύχτα μέρα» για να κάνει όλη τη δουλειά που απαιτείται προκειμένου να αποφεύγει τις παγίδες. Όμως, καλό είναι να το θυμίζουμε συνέχεια: ακόμα κι εκεί που «δεν το περιμένει κανείς» δουλεύουν τα κυκλώματα του μαζικού αποπροσανατολισμού.
Αποδίδεται στον Γκράμσι η παρατήρηση «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα». Οδηγίες διανοητικής, συνειδησιακής (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτικής) ακεραιότητας σε «νοσηρές εποχές» δεν έγραψε κανείς – ούτε θα ήταν δυνατόν. Προχωράμε, υποχρεωτικά, μέσα στην καθεστωτική νοσηρότητα (αλλά και εκείνη των υποτελών) προσέχοντας κάθε βήμα μας.
Τι σημαίνουν αυτά; Κάτι σαν εφαρμοσμένη «θεωρία του χάους»: όταν ένας Kim επιδεικνύει τις σχέσεις του με έναν Xi στην ανατολή ασία, στην ανατολική Μεσόγειο δεν πετάνε πεταλούδες…
(Πράγμα που είναι ακριβές…)