Παρασκευή 9 Μάρτη. Οι δασμοί που επέβαλε χτες το ψόφιο κουνάβι στις εισαγωγές ατσαλιού και αλουμινίου στις ηπα είναι μόνο ένα επεισόδιο σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο. Που πίσω απ’ την βιτρίνα της “απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου” είχε πάμπολλα επεισόδια “έξυπνων” (ή λιγότερο έξυπνων) μέτρων για την κρατική προστασία των X των Ψ ή των Ζ “εθνικών πρωταθλητών” – των βασικών και δυναμικών, δηλαδή, καπιταλιστικών κλάδων κάθε κράτους. Οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων (για παράδειγμα) είναι μόνιμη κατάσταση εδώ και 3 δεκαετίες· αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο και έκφραση απ’ ότι την δεκαετία του 1930, αφού – σε αντίθεση με την εποχή που ο Keynes ειρωνευόταν – δεν ισχύει ο «κανόνας του χρυσού», οπότε δεν υπάρχει κάποιο «σταθερό μέτρο» των νομισματικών ισοτιμιών.
Η διαφορά τώρα είναι πολιτική και όχι «οικονομική»: ο αμερικανικός καπιταλισμός φωνάζει και ξαναφωνάζει (χάρη στα τιτιβίσματα του προέδρου του) ότι έχει σοβαρό πρόβλημα, και ότι σκοπεύει να το λύσει (αν το λύσει…) αναποδογυρίζοντας την παλιά του σημαία, που ήταν υπέρ του παγκόσμιου εμπορικού φιλελευθερισμού. Επειδή φωνάζει τόσο δυνατά, οι αντίπαλοί του είναι αναγκασμένοι να πάρουν κάποια ηχηρά μέτρα (αν και το Πεκίνο έχει το περιθώριο να κινηθεί πιο ευέλικτα, αποτελεσματικά, και χωρίς θόρυβο).
Παρά τις διαφορές στις τακτικές, ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος όπως το 1932: θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Ο καπιταλιστικός πλανήτης περιστρέφεται πάντα όχι γύρω απ’ τα συμπτώματα αλλά απ’ την ουσιαστική αιτία της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, που συνεχίζεται: αυτό που λέγεται «υπερπαραγωγή» ή «υπερσυσσώρευση». Το ότι το ψόφιο κουνάβι βρέθηκε στην ιστορική θέση και στην ιστορική στιγμή να φωνάζει «η usa πονάει, αλλά θα δείτε τι θα κάνω» ενόσω αμφισβητείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η στρατιωτική υπεροχή / κυριαρχία των ηπα, αυτό είναι η κωμική του μοίρα.
Και η τραγική δική μας… Όσο επιμένουμε να χανόμαστε στη διαχείριση της καθημερινότητάς μας περιστάνοντας είτε πως «δεν καταλαβαίνουμε», είτε πως«δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι»…