Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του Tillerson μπορεί να προκαλεί (ανομολόγητους) πονοκέφαλους και στο ελλαδιστάν. Με την φτηνή, εμπορική λογική τους, οι ντόποιοι διαχειριστές των ελπίδων γεωπολιτικών προσόδων έκαναν την προσευχή τους, πρωΐ και βράδυ, ότι ο Tillerson, σαν πρώην ceo της exxonmobil, θα άπλωνε τις φτερούγες του πάνω απ’ το γεωτρύπανο της εταιρείας όταν το πλήρωμα του χρόνου (το φθινόπωρο) θα το έφερνε στο οικόπεδο 10 της ελληνοκυπριακής αοζ-ικής θαλασσοταξίας.
Αλλά ο Rex (Tillerson) εξατμίστηκε. Φυσικά μπορεί κανείς να ελπίζει (όχι άδικα) στη «συνέχεια της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» – χωρίς, όμως, παράπλευρα σωσίβια. Και χωρίς να είναι σίγουρος για το ποια είναι αυτή η πολιτική για την ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί ενεργούς συμπαίκτες, άρα υπάρχει ελπίδα για την ελληνική γεωπολιτική αναβάθμιση; Ή “μας θέλει” μόνο για back up, δηλαδή μπουρδέλα, catering και ξυδάδικα;
Το πρόβλημα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής συμμαχίας του μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Απ’ τις κινήσεις του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (με αρχή τον ογκόλιθο πέρυσι) δεν θα ήταν άδικο να εκτιμήσουμε ότι επειδή η ελληνική «διανοητική» παραγωγή υπέρ του ντόπιου ιμπεριαλισμού είναι, επιεικώς, για τα μπάζα (δηλαδή: για εσωτερική κατανάλωση), εκτός συνόρων πολλά, μπορεί και τα πάντα, βασίζονται στις ελπίδες «προσωπικών σχέσεων», «προσωπικών γνωριμιών» και «προσωπικής χημείας» – άσχετα αν ισχύουν τέτοια διεθνώς. Είναι η κουλτούρα του μεταπράτη που κλείνει το μάτι λέγοντας (ή υπονοώντας) «έχω άκρη». Αυτό, και τίποτα άλλο. Και παρακαλούμε μην σοκάρεστε. Δεν είναι τα αφεντικά και οι λακέδες τους διαλεκτικοί υλιστές!!! Ούτε πορεύονται με αντικαπιταλιστικές αναλύσεις – το αντίθετο!!!
Μ’ αυτά τα δεδομένα, το να αλλάζει η Ουάσιγκτον κυβερνητική σύνθεση κάθε τρεις και λίγο, θα πρέπει να προκαλεί εκνευρισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία. Και τώρα; Με ποιον μιλάμε; Πως θα μαλαγανέψουμε; Όταν το νατο επιμένει ότι «η τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος» με ποιον θα μιλάμε γαμώ τον …. (βάλτε ότι θέλετε…)
Η απάντηση στο «με ποιον θα μιλάμε» είναι, ίσως, ωμή: με την cia… και με την mossad…