Τρίτη 13 Φλεβάρη. Το τουρκικό καθεστώς έχει «δεσμεύσει» (όπως κάνει τακτικά) περιοχές της ανατολικής Μεσογείου, για στρατιωτικές ασκήσεις. Και, στη βάση αυτής της (νόμιμης) δέσμευσης, εμποδίζει το γεωτρύπανο ιταλικής πετρελαϊκής (eni) να πάει να δέσει σε μια θέση που η Λευκωσία θεωρεί δικό της (θαλάσσιο) οικόπεδο, στη δική της αοζ. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για το οικόπεδο νο 3.
Η Άγκυρα επιμένει στο ότι αν η κύπρος αναγνωρίζεται ακόμα διεθνώς σαν ενιαίο κράτος, το οποίο «δεν μπορεί να ασκήσει τις εξουσίες του στο βόρειο τμήμα», όπως είναι γεγονός (έτσι βρίσκεται η κύπρος στην ε.ε. και στην ευρωζώνη) τότε δεν μπορεί απ’ τη μια να μονοπωλεί τα οφέλη αυτής της ένταξης και απ’ την άλλη να μονοπωλεί αυθαίρετα και τα πιθανά υποθαλάσσια κοιτάσματα, ορίζοντας μονομερώς (σε σχέση με την βόρεια κύπρο) την αοζ της και κρατώντας τα όποια οικονομικά κέρδη για λογαριασμό του νότου. Με δυο λόγια η Άγκυρα αμφισβητεί το δικαίωμα της Λευκωσίας να ορίσει αοζ πριν «λυθεί (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) το κυπριακό».
Μπορεί ο ελληνικός εθνικισμός να βγάζει όσους αφρούς θέλει: η θέση της Άγκυρας δεν είναι αστήρικτη διεθνώς, ειδικά μετά τις πολλές και πετυχημένες προσπάθειες του ελληνικού και του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους να μείνει η βόρεια κύπρος σε limbo.
Το σημαντικότερο όμως βρίσκεται αλλού. Η Άγκυρα αντιμάχεται την ελληνική (και ισραηλινή) ιδέα για “περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου”, με “επιχείρημα” και τις αοζ. Ένας (δεν ξέρουμε ποιος) απόστρατος τούρκος καραβανάς, αντιναύαρχος, δήλωσε σχετικά με το πιο πρόσφατο πρέσινγκ με αφορμή τις γεωτρήσεις στο οικόπεδο 3:
… Στόχος τους είναι, φέρνοντας την Τουρκία αντιμέτωπη με άλλα κράτη της ανατολικής Μεσογείου, να την περιορίσουν στον κόλπο της Αλεξανδρέττας και στην Αντάλεια, και να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος της θάλασσας απ’ τις δικές τους χώρες. Όμως η τουρκία έχει ενισχύσει το ναυτικό της και δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε κάτι τέτοιο….
Το οικόπεδο 3 είναι απέναντι στο λίβανο, αλλά δεν είναι το μόνο “μήλο της έριδας”. Εκείνο που έχει τεθεί επί (θαλάσσιου) τάπητος είναι αυτό που η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει καθαρά εδώ και καιρό (και solo): ο έλεγχος του συνόλου της ανατολικής Μεσογείου, είτε πρόκειται για υποθαλάσσια κοιτάσματα, είτε πρόκειται για υποθαλάσσιους αγωγούς, είτε πρόκειται για θαλάσσιες μεταφορές.
Έχει το ενδιαφέρον του λοιπόν ότι το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί το ναυτικό του γι’ αυτήν την αμφισβήτηση (μέσω διάφορων «δεσμεύσεων για ασκήσεις») και δεν υπάρχει άλλο πολεμικό ναυτικό για να το εμποδίσει. Θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο ο αμερικανικός 6ος στόλος· αλλά εφόσον η Άγκυρα είναι νομότυπη, η Ουάσιγκτον δεν έχει δικαιολογία να ανακατευτεί στις μεθοδεύσεις της, ακόμα κι αν δεν τις αρέσουν. (Στην πραγματικότητα τόσο η Άγκυρα όσο και η Ουάσιγκτον θα ήθελαν να μην τα σπάσουν εντελώς. Όμως κάποιος απ’ τους δύο πρέπει να κάνει πίσω…)
Οπότε η Λευκωσία (και η Αθήνα) προσπαθεί να κρατήσει ανοικτό το όνειρο της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» καταφεύγοντας …. σε «πολιτικά μέσα». Όπως, στην προκειμένη περίπτωση, στο να «κινητοποιηθεί» η Ρώμη για να «υπερασπιστεί την eni» – συγχρονιζόμενη με τα ελληνοκυπριακά κόλπα.
Είπε κανείς στους έλληνες ότι οι ιταλοί είναι ηλίθιοι; Είπε κανείς στους έλληνες ότι οι ιταλοί δεν καταλαβαίνουν τι παίζει στην ανατολική Μεσόγειο, ή ότι τους είναι αδιάφορο, και ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι να πάει το γεωτρύπανο στη θέση του; Ή μήπως είπε κανείς στους έλληνες ότι οι ιταλοί γουστάρουν την ιδέα που έχουν (οι έλληνες) για τις οριοθετήσεις των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο;
Ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη;