Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Το ελληνικό καθεστώς βολεύεται να φαντασιώνει ότι “ο τουρκικός στρατός θα φάει χώμα απ’ τον συριακό” – και οποιαδήποτε άλλη παράνοια μπορεί να κατεβάσει! Ότι «διαλύεται», «όπου νάναι διαλύεται» (η τουρκία), και τα λοιπά. Ειδικά οι ροζ διαχειριστές μεγαλοϋπάλληλοι τραβάνε το δικό τους ιδεολογικό ζόρι. Δεν είναι δυνατόν να έχεις μεγαλώσει πολιτικά με άφθονο «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» και ύστερα αφενός να συμμαχείς μαζί τους και με κάθε άλλο κατακάθι της περιοχής, αφετέρου δε «ο αιώνιος εχθρός» να απειλεί και στρατιωτικά τις ηπα (έστω κιαν πρόκειται για βερμπαλισμούς…) και συ να εύχεσαι … να νικήσουν οι αμερικάνοι! Παράνοια στο τετράγωνο!
Δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς τίποτα καλύτερο από μια εθνική κουλτούρα που σα σημαία της έχει την αυτοϊκανοποίηση (: μαλακία!). Όσες / όσοι όμως δεν θέλουν να ανήκουν σ’ αυτήν δεν θα πρέπει να ξεχνούν αυτό: η πολιτική γεωμετρία του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου είναι σύνθετη, πυκνή, δυναμική· και πάντως δεν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ονείρων, των φαντασιώσεων και των κόμπλεξ ανωτερότητας των ελλήνων.
Το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η συμμαχία Μόσχας, Άγκυρας, Τεχεράνης και Δαμασκού (και στο βάθος Πεκίνου…) έχει ακόμα πιο πλατειά έδραση. Περιλαμβάνει την Χεζμπ’ αλλάχ (άρα τον λίβανο), την Χαμάς (άρα το μεγαλύτερο μέρος της παλαιστίνης), το κατάρ. Εκεί που τελειώνει το συγκεκριμένο μπλοκ, αρχίζει ένα παρόμοιο, με κέντρο περιστροφής το αφγανιστάν (με την συμμετοχή του πακιστάν, και διάφορων άλλων κεντροασιατικών –σταν). Κι εκεί που τελειώνει αυτό αρχίζει το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» με κέντρο περιστροφής την κορεατική χερσόνησο.
Σ’ όλη αυτή τη μακριά γραμμή αντιπαράθεσης, απ’ τη Μεσόγειο μέχρι τη θάλασσα της κίνας, τα κουκιά είναι μετρημένα. Και για όποιον θέλει κάτι πιο κοντινό, στη μέση Ανατολή, είναι εύκολο για εμάς να διαπιστώσουμε τις επιμέρους εθνοκρατικές στοχεύσεις, ιμπεριαλιστικές ή όχι. Όμως η συνδετική «ουσία» αυτών των συμμαχιών είναι τόσο ισχυρή (στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός, στην ανατολική ασία ο αμερικανικός και ο ιαπωνικός) ώστε μόνο ηλίθιοι (ή έλληνες, πράγμα που είναι το ίδιο) θα περίμεναν ότι κάποιες απ’ τις εθνοκρατικές στοχεύσεις που συγκροτούν το «μπλοκ της Αστάνα» θα κάνουν το λάθος να συγκρουστούν μεταξύ τους ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ! Σα να λέμε: ότι θα είναι τόσο ανόητοι, μετά από τόσα χρόνια, ώστε η Άγκυρα και η Δαμασκός θα βγάλουν τα ματάκια τους με τα χεράκια τους!
Φυσικά για τις φαντασιώσεις της ελληνικής εθνικοϊμπεριαλιστικής ψύχωσης υπάρχει αιτία: η συμμαχία της με την χούντα του Καΐρου, το κράτος απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή. Φτάνει και περισσεύει η ελπίδα «περικύκλωσης της Μεσογείου» για να βλέπουν τα ελληνικά κρανία «πουλάκια» (κάθε φορά που τρώνε μια γερή κατακέφαλα…)