Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Θα πρέπει να το θεωρείτε αυτονόητο: ο μακράν χειρότερος τρόπος για να μαθαίνει κανείς τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή είναι τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια!!! (Αλλά και τα αγγλο-αμερικανικά…)
Λοιπόν: “μπήκε – ή προσπάθησε να μπει – συριακός στατός στο ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, για να υπερασπιστεί τις ypg και να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στρατό plus friends”; Περίπου! Δηλαδή κάτι πολύ λιγότερο (και πολύ διαφορετικό) απ’ αυτό που «είδαν» στο ελλαδιστάν!
Πράγματι, χθες το μεσημέρι, περίπου 150 ένοπλοι (και σε καμμία περίπτωση ο στρατός του Άσαντ…) με περίπου 20 pick up και όχι παραπάνω από 5 φορτηγά και κάμποσες συριακές σημαίες προσπάθησαν να μπουν στον θύλακα κατευθυνόμενοι προς το χωριό Shatal az Ziyareh. Όπου δέχτηκαν “πυρά πυροβολικού” (του τουρκικού) και υποχώρησαν. Το μέγεθος και ο οπλισμός τους ανήκουν στην κατηγορία “συμβολική ενέργεια”: ούτε θα μπορούσαν να ενισχύσουν σοβαρά τις ypg, ούτε, φυσικά, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό, που έχει εισβάλει με τανκς, αεροπλάνα· και έχει πολύ μεγάλες εφεδρείες. Κατά μία πληροφορία επρόκειτο για σιΐτες πολιτοφύλακες· απ’ αυτούς που παίρνουν διαταγές απ’ την Τεχεράνη…. (Το τουρκικό καθεστώς είπε ότι “έκαναν του κεφαλιού τους”. Χμμμμ….)
Να, τώρα, τα βασικά δεδομένα. Πρώτον, ακόμα κι αν ο Άσαντ ήθελε, πράγματι, να «προστατέψει» με χερσαίο τρόπο τις ypg στο Afrin, απλά δεν έχει διαθέσιμο στρατό για τέτοια δουλειά! Τα κυρίως μέτωπα του συριακού στρατού ‘n’ friends βρίσκονται στην επαρχία του Idlib, στα περίχωρα της Δαμασκού και, νοτιότερα, στη Dara’a. Ειδικά εκεί ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει να αντιμετωπίσει κάτι καθόλου ασήμαντο: τις προσπάθειες του Τελ Αβίβ να «αποκτήσει μεγαλύτερο βάθος» μέσα στη συριακή επικράτεια, μέσω των δικών του αντικαθεστωτικών proxies. Επιπλέον ο συριακός στρατός πρέπει να κρατάει σοβαρή παρουσία στην Deir ez Zor, στην άλλη μεριά, στον Ευφράτη, για διάφορους λόγους. Κι όλα αυτά ενόσω (ο συριακός στρατός) έχει μεγάλη λειψανδρία.
Δεύτερον, πέρα απ’ τους όποιους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και διάφορες «αναβιώσεις» πυρήνων του isis εδώ κι εκεί, η Δαμασκός πρέπει να έχει μόνιμα την προσοχή της στην ισραηλινή αεροπορία. Κι αυτό σχετίζεται με το επόμενο:
Τρίτον, αν το καθεστώς Άσαντ σκόπευε να προστατέψει τις ypg στο Afrin, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να το δοκιμάσει θα ήταν με τα αντιαεροπορικά του συστήματα: χωρίς τα αεροπλάνα του ο τουρκικός στρατός μπορεί και να μην εισέβαλλε καν. Αλλά (παρά τις όποιες φραστικές απειλές) το καθεστώς Άσαντ δεν χρησιμοποιεί τα αντιαεροπορικά του κατά των πολεμικών της Άγκυρας. Τα κρατάει στραμμένα κατά των ισραηλινών. Και έχει λόγους σοβαρούς γι’ αυτόν τον προσανατολισμό: απ’ το ισραήλ κινδυνεύει, όχι απ’ την τουρκία.
Συνεπώς η παρέλαση λίγων δεκάδων φιλοΆσαντ ενόπλων στον θύλακα της Afrin δεν ήταν, ούτε και θα μπορούσε να είναι, αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πελάτες του.