Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Απ’ το είδος των δραστηριοτήτων του αυτό το νο 1 “εθνικό κεφάλαιο” προσανατολίζεται (πάντα αυτό έκανε) για “πολιτική και στρατιωτική προστασία” σε όποιο κράτος είναι η μεγαλύτερη “ναυτική δύναμη” του πλανήτη. Άλλοτε αυτή ήταν η αγγλία, την διαδέχτηκαν οι ηπα. Μάλιστα ήταν το αμερικανικό κράτος που αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όχι μόνο αντέμειψε τους έλληνες εφοπλιστές για τον ρόλο τους στη διάρκεια του πολέμου κάνοντάς τους δώρο 100 εμπορικά πλοία liberty, αλλά τους εκπαίδευσε πάνω στο κόλπο «σημαίες ευκαιρίας» και «φορολογικοί παράδεισοι / off shore», που το ίδιο το αμερικανικό κράτος δημιούργησε. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ίσως είναι το πρώτο στον πλανήτη που έμαθε απ’ τον «μεγάλο προστάτη του» το πως να φοροδιαφεύγει «νόμιμα»…
Ενώ αυτά συμβαίνουν, ποτέ τα αφεντικά του εφοπλισμού δεν ήταν αυτό που ονομάζεται «εντόπια αστική τάξη» για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Είτε λόγω επαγγελματικής διασποράς σ’ όλη την ευρώπη, ανατολική και δυτική, την μικρά Ασία και την βόρεια αφρική (αίγυπτος) ήδη πολύ πριν την δημιουργία του «νέου ελληνικού κράτους», είτε επειδή ποτέ δεν αντιμετώπισαν αυτό το κράτος σαν κάτι παραπάνω από «έδαφος ευκαιρίας» (για διάφορες συμπληρωματικές οικονομικές δραστηριότητες), οι έλληνες εφοπλιστές ποτέ δεν ανέλαβαν σαν «η ισχυρή μερίδα της ελληνικής αστικής» τάξης το σύνολο της ευθύνης της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Μαζί με τους εμπόρους και τους τραπεζίτες (ελληνικής καταγωγής) έμειναν εν πολλοίς «απ’ έξω», επεμβαίνοντας και επιβαλλόμενοι μόνο εκεί, όταν και όπου είχαν συμφέροντα. Τα υπόλοιπα; Αφέθηκαν στους κοτσαμπάσηδες και στους δεσποτάδες σ’ όλες τις διαδοχικές γενιές τους (ως σήμερα), δηλαδή στην «λογική» του πολιτικού και του γεωπολιτικού προσοδισμού, της θρησκοληψίας, της «λαϊκής μεταφυσικής», κλπ κλπ..
Αυτός ο δι-μορφισμός, απ’ την μια μεριά «εθνικό κράτος χωρίς ηγεμονική αστική τάξη» (που θα δημιουργούσε και θα φρόντιζε την λειτουργία των «αστικών θεσμών» αλλά και τον πραγματισμό μιας κοσμικής ιδεολογίας) και απ’ την άλλη «εθνικό κεφάλαιο» ψηλά στην παγκόσμια ιεραρχία αλλά εκτός συνόρων, είναι μία απ’ τις βάσεις των συχνών «παρανοιών» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, σ’ όλη την ιστορία του.