Month: February 2018

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Όταν το 1982 οι νέοι τότε στην εξουσία πασοκοι έβγαλαν εκατοντάδες χιλιάδες κουτιά σπίρτα (ήταν κρατικό μονοπώλιο) που στη μια μεριά τους έγραφαν “60 χρόνια χωρίς Μικρά Ασία” καγχάσαμε. Ωστόσο ο αντιτουρκισμός είναι πάγια βάση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας από τότε· σε σημείο ώστε άνθρωποι που σε άλλα ζητήματα έχουν αρκετά καθαρή άποψη, να τρώνε όλα τα αντιτουρκικά παραμύθια που μπορεί κανείς να βρει δωρεάν… ακόμα και στα περίπτερα.

Αντίθετα απ’ τις ελληνικές εθνικιστικές ψυχώσεις ποτέ τα τελευταία 35 χρόνια το “Αιγαίο” ή η “ελλάδα” δεν ήταν ζητήματα πρώτης ή δεύτερης προτεραιότητας για το τουρκικό κράτος, είτε σαν χούντες είτε σαν ισλαμοδημοκρατία. Αυτό είναι εύκολο να επιβεβαιωθεί όχι μόνο απ’ την αρθρογραφία και την ειδησειογραφία των μήντια, καθεστωτικών ή μη, αλλά και απ’ την έλλειψη μιας “ανθεληνικής ιδεολογίας” στον κόσμο. Μάλλον το αντίθετο. Εργάτες, μικροαστοί, μεσοαστοί (εκτός απ’ τους φασίστες) είναι φιλικοί με τους “γιουνάν».

Τα βασικά προβλήματα του τουρκικού κράτους ήταν πρώτα το «κουρδικό» (εμφύλιος πόλεμος σχεδόν ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90) και, για ολόκληρη εκείνη την δεκαετία, η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέκτασης προς τον Καύκασο. Αξιοποιώντας τους τουρκόφωνους πληθυσμούς των παρακαυκάσιων περιοχών.

Αν κατά καιρούς (τους τελευταίους μήνες) μεταφέρονται στα ελληνικά μήντια «εμπρηστικές δηλώσεις», θα πρέπει να κάνει κάποιος τον κόπο να τις βρει στα αγγλικά (αν δεν ξέρει τούρκικα). Για να καταλάβει πόσο συστηματικά δουλεύουν (και) στο ελλαδιστάν τα ψέμματα και η διαστρέβλωση.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι αν υπάρχουν τούρκοι καθεστωτικοί που «ξεφεύγουν απ’ την ευπρέπεια», κανείς δεν έχει φτάσει, δεν έχει πλησιάσει καν, την πρόσφατη δήλωση του γνωστού προβοκάτορα πατριώτη Θεόδωρου Πάγκαλου, ότι «καλός τούρκος νεκρός τούρκος». (Για την ιστορία. Πρόκειται για διασκευή του αναρχικού «καλός μπάτσος νεκρός μπάτσος», απ’ τους ντόπιους και τους ελληνοκύπριους φασίστες, ήδη απ’ ‘90s – αν όχι νωρίτερα…)

Ωστόσο δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς από κανένα κράτος (το τουρκικό ή οποιοδήποτε άλλο) α) να ανεχτεί ένα άλλο κράτος που θεωρεί «ήρωες» μια χούφτα χουντικούς καραβανάδες, ή β) να κάτσει ήσυχο με την “απαγόρευσή” της αοζ του, παρά την τεράστια ακτογραμμή (στην ανατολική Μεσόγειο) με επιχείρημα… το Καστελόριζο…

Ξαναδείτε τον χθεσινό χάρτη για να καταλάβετε – αν δεν έχετε καταλάβει…

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Οι γλαφυρές περιγραφές του «διεμβολισμού», τα video (πολλές ώρες πριν και πολλές ώρες μετά…), διάφορα graphics, κι όλο το υπόλοιπο υλικό σκηνοθεσίας του εθνικού μελοδράματος ενισχύουν τις υποψίες μας και τις κάνουν βεβαιότητα: κάτι θέλει να κρύψει το ελληνικό βαθύ κράτος και τα φερέφωνά του στο story imia 2.0… Και η αλήθεια είναι ότι ενώ σε άλλα ζητήματα η ελληνική φαντασία οργιάζει, στα «εθνικά θέματα» είναι στείρα και μουγκή. Γιατί, για παράδειγμα, πέρα απ’ τα υπόλοιπα εθνικά επωφελή (έστω, στις φαντασιώσεις…) ο ψεκασμένος υπ.αμ. (σαν ατζέντης των μυστικών υπηρεσιών που, ως γνωστόν, είναι….) να μην θέλησε να αναβαθμίσει την θέση του, τώρα που είναι στριμωγμένος, όχι μόνο απ’ την ιστορία με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα, αλλά, κυρίως, εξαιτίας της αποτυχίας του ελιγμού του (με τις ευλογίες της Κουμουνδούρου…) στο «εθνικό θέμα του ονόματος»; Γιατί όχι;

Το βέβαιο για εμάς είναι πάντως, το εξής: «σαν έτοιμοι από καιρό» οι διάφοροι εγκάθετοι, ελπίζοντας να αξιοποιήσουν δημόσια την κόντρα Ουάσιγκτον – Άγκυρας, περίμεναν ότι η Ουάσιγκτον θα τους κτυπήσει φιλικά στην πλάτη… Όταν αυτό δεν έγινε έτρεξαν, που λέτε; Στην ε.ε.!!! Με τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση: τον ψεκασμένο!!!

Η εκτίμηση που απολαμβάνει στην ε.ε. (και στα κεντροευρωπαϊκά μέλη του νατο) ο ψεκασμένος σαν έλληνας υπ.αμ. θα πρέπει να συναγωνίζεται την εκτίμηση που απολάμβανε ο κύριος Γιάνης σαν υπ.οικ. Είναι ο τύπος (μαζί με τον ογκόλιθο) που απειλούσε να εκσφενδονίσει χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες «τζιχαντιστές» στην ήπειρο, «αν δεν…» Είναι ο τύπος που έταζε πετρέλαια του Αιγαίου στους αμερικάνους… Είναι ο τύπος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους, όπου γουστάρουν… Είναι ο τύπος που «τιμά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας», και είναι ο τύπος που συγχρωτίζεται εγκάρδια με κάτι τύπους σαν τον Lieberman και τον Sisi. Είναι ο τύπος που απ’ όπου και να τον πιάσεις μυρίζει βαθυκρατισμό…

Ε, αυτός ο τύπος ανέλαβε να κάνει τον ελληνικό νταλκά ευρωπαϊκό. Δεν ήταν ελληνικό το σκάφος που κτύπησαν οι τούρκοι – δήλωσε. Ήταν ευρωπαϊκό!!!

Ουάου!!! Τι άλλο είναι «ευρωπαϊκό» στο ελλαδιστάν εκτός απ’ το συγκεκριμένο σκάφος του λιμενικού;

Απλές κουβέντες. Ο τούρκικος ιμπεριαλισμός, στη ανοδική φάση του βρίσκεται, έχει πολλούς λόγους να δείχνει πυγμή και κανέναν να το παίζει θύμα. Αντίθετα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στην παρακμιακή κατάσταση που βρίσκεται, προσπαθεί να βγάλει «τον κόπο» του (τον φιλοαμερικανικό και φιλοϊσραηλινό) παριστάνοντας το θύμα (καμμία σχέση με τα ‘90s!!!)

Θα αποδώσει η εθνική ζητανιά; Απέδωσε στα 2015; Θα αποδώσει τώρα;

Να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που προς το παρόν θέλουμε να αφήσουμε αναπάντητη…

(Ο χάρτης στη φωτογραφία δείχνει πάντως, υποθέτουμε, πόσο απύθμενο είναι το θράσος να θέλει η Αθήνα να “ελέγξει” την ανατολική Μεσόγειο σε βάρος της Άγκυρας… Και γιατί κανένας απ’ τους συμμάχους της δεν έχει συγκινηθεί αυτές τις μέρες με το “ελληνικό δράμα”. Αν όχι τίποτα άλλο, προτιμούν να κρατήσουν τις δυνάμεις τους για τα δικά τους δράματα, μέσα ή έξω από εισαγωγικά, που είναι σοβαρά.

Για παράδειγμα κοτζάμ Νετανιάχου και πορεύεται για της φυλακής τα σίδερα…)

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Η επίσκεψη στην Άγκυρα του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson που παίζει, θέλει δεν θέλει, τον ρόλο του «καλού μπάτσου» στις δημόσιες σχέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξυπηρετεί και τους δύο. Στην πραγματικότητα η Άγκυρα το ξέρει ότι ο Tillerson δεν «βγάζει τη γραμμή» της Ουάσιγκτον· η τριανδρία πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι κάνει κουμάντο, και είναι ξεκάθαρο (και, από ιμπεριαλιστική άποψη, λογικό) τι επιδιώκει και πως. Ωστόσο ενώ οι «μετριοπαθείς» δηλώσεις του, κατά καιρούς, είναι λόγια του αέρα, βολεύουν. Όχι μόνο την Άγκυρα αλλά και την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Πεκίνο – τους πάντες. Ο ρόλος του τους επιτρέπει να υποστηρίζουν ότι δεν έχουν «καθολικά αντι-αμερικανικές προθέσεις» αλλά μόνο αμύνονται απέναντι στα «γεράκια» του αμερικανικού καθεστώτος – ως εάν να ήταν δυνατόν να επιβιώσει ό,τι έχει μείνει απ’ την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία με «περιστέρια», «κότες», «χελιδόνια» ή «στρουθοκάμηλους».

Αλλά και την τριανδρία την βολεύει ο Tillerson – προσωρινά. Επιτρέπει στο αμερικανικό προφίλ να εμφανίζει κι ένα «διαλλακτικό πρόσωπο», ως εάν οι ανταγωνιστές των ηπα να παραμυθιάζονται ότι μπορεί κάποια στιγμή τα «περιστέρια» να φάνε τα «γεράκια» – και μετά να κάτσουν στ’ αυγά τους!

Το ότι η διεθνής διπλωματία εμφανίζεται τόσο παραμυθατζού, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Δεν είναι καθόλου πρωτοφανές στην καπιταλιστική ιστορία, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι «φωνές της λογικής» και οι «μετριοπαθείς» (μαύρη κοροϊδία!) προσφέρουν παρηγοριά στις μάζες που ανησυχούν, τους επιτρέπουν να απωθούν ευκολότερα τα δυσοίωνα ενδεχόμενα (που είναι οι πραγματικές τάσεις), καθησυχάζουν και προκαλούν την αναγκαία σύγχιση.

Για το συγκεκριμένο «ταξίδι για δουλειές» του Tillerson στην Άγκυρα, το ενδιαφέρον μας είναι τι δουλειά θα έχει εκεί ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt. Τι είναι που πρέπει να ξέρει από πρώτο χέρι; (Οι επίσημες ανακοινώσεις των ηπα μιλούν για ένα «jam» διάφορων αμερικάνων αξιωματούχων, από πολλές χώρες, «απ’ το Μπακού ως το Βελιγράδι», επί τουρκικού εδάφους, με θέμα την «ενεργειακή ατζέντα των ηπα στην ευρύτερη περιοχή». Γιατί, όμως, συναντιούνται εκεί;  Θα διαμορφώσουν κάποια δελεαστική πρόταση προς την Άγκυρα; )

Γνωστός ατζέντης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ την σύνθετη θητεία του στο Κίεβο (για να μην ξεχνιόμαστε: η αμερικανική πρεσβεία, δηλαδή ο ίδιος ο Geoffrey Pyatt, πλήρωνε cash τους ουκρανούς φασίστες στη Maidan square, και όχι μόνο εκεί…) φαίνεται ο κατάλληλος άνθρωπος για να πληρώσει, μόλις εγκλιματιστεί, οποιονδήποτε για οτιδήποτε.

Στην Άγκυρα το αμερικανικό κλιμάκιο πηγαίνει (εικάζουμε) με περισσότερα «κρυφά» παρά «φανερά» – αν και δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα ξεγελάσει με χάντρες και καθρεφτάκια το τουρκικό καθεστώς! Στην Αθήνα; Τα ροζ τσακάλια ας παρακολουθούν τα μετεωρολογικά δελτία και τις «προγνώσεις καιρού»: με τόσες καντήλες που έβγαλε η γλώσσα τους γλύφοντας την Ουάσιγκτον δεν μπορούν να κάνουν και πολλά περισσότερα.

(φωτογραφία πάνω: η “fuck e.u.” αμερικανίδα υφ.υπ.εξ. αρμόδια για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Victoria Nuland ψώνισε απ’ το σούπερ μάρκετ και μοιράζει «δώρα» στο φασισταριό της Maidan, στις 11 Δεκέμβρη του 2013. Πίσω της, όλο καμάρι, ο Pyatt…

φωτογραφία στη μέση: ο ανεπίσημος «υπ.εξ.» γερουσιαστής McCain, «ειδικός» για τα κονέ σε διάφορες βρωμοδουλειές, στη Maidan. Δεξιά είναι ο Pyatt. Αριστερά δίπλα στον McCain, με το σκουφί, είναι ο Oleh Tyahnybok, νεοναζί, επικεφαλής του φασιστικού κόμματος Svoboda.

φωτογραφία κάτω: ο Geoffrey Pyatt συγχαίρει τον επικεφαλής των «ουκρανικών ειδικών δυνάμεων» στρατηγό Ihor Lunyov, στο Khmelnytskyi (άτυπη αμερικανική βάση στην ουκρανία), τον Γενάρη του 2016 – πριν τον διορισμό του στην Αθήνα.

O Pyatt θεωρείται ο «νονός της εξέγερσης στην ουκρανία» – αν και το σωστότερο θα ήταν «ένα απ’ τα εξαπτέρυγα, που οργάνωνε και έκανε τις βρωμοδουλειές». Όπως κάθε αμερικάνος αξιωματούχος στις μέρες μας, και επειδή τυπικά μεν είναι «πολιτικό προσωπικό» αλλά, εδώ και κάτι χρόνια, η εξωτερική πολιτική των ηπα ρυθμίζεται απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας που στρατολογούν και το «πολιτικό προσωπικό» που χρειάζονται, όποιος του δίνει το χέρι καλό είναι να μετρήσει τα δάκτυλά του μετά…

Συνεπώς: το με πόσους φασίστες έχει ή θα αποκτήσει επαφές στα μέρη μας, δεν το ξέρουμε… Όμως η δουλειά του είναι… Είναι «μάχιμος» σα να λέμε… )

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Δεν τα λέει καλά η ελληνική δημαγωγία, αν και για το κοπάδι που κουμαντάρει και μεγαλύτερες βλακείες να ξεφούρνιζε, μια χαρά θα έκανε τη δουλειά της. Ρίξε “η πατρίς κινδυνεύει” και πάρτους την ψυχή!!!

Το σκάφος του λιμενικού μέσα στη νύχτα ακίνητο; Τι έκανε το σκάφος του λιμενικού μέσα στο σκοτάδι ακίνητο σε μια περιοχή που, όπως και να το δεις, “έχει θέμα”; Να ψάρευε το πλήρωμα με καλάμια αποκλείεται… Μήπως είχε και τα φώτα του σβηστά; Μήπως είχε κάποια “αποστολή” και ήταν “σκάφος φάντασμα”;

Κι άλλες ερωτήσεις. Υπάρχουν κανόνες εμπλοκής σε τέτοιες περιπτώσεις, που περιλαμβάνουν προειδοποιητικές ανταλλαγές μηνυμάτων μεταξύ αντιπάλων: “φύγετε”, “όχι δεν…”, “φύγετε…” “όχι δεν…”. Τα ελληνικά ανακοινωθέντα, όμως, δεν λένε τίποτα σχετικό. Λένε μόνο ότι το τουρκικό σκάφος όρμηξε ξαφνικά να βουλιάξει (;) το ελληνικό· και στο τσάκ την γλύτωσε, επειδή ο έλληνας καπετάν “έβαλε μπροστά”… Μέσα στη νύχτα, στο “χώρο του αοράτου”…. Κοροϊδεύουν;

Μερικές ακόμα ερωτήσεις. “Διεμβολισμός” χωρίς τραυματίες; Δηλαδή τι; Τα σκάφη του ελληνικού λιμενικού έχουν θεμέλια μπετονένια; Μας δουλεύουν;

Ναι. Γιατί ο Ερντογάν μίλησε για “ελληνικές μαγκιές”; Τι “μαγκιά” έκανε το σκάφος του λιμενικού νύχτα, ακίνητο (κατά τις καθεστωτικές ανακοινώσεις) και με κανά δυο λάμπες αναμένες μόνο, και αν (λέμε εμείς οι καχύποπτοι), ε; Φυσικά ο ελληνικός εθνικισμός και η διακομματική δημαγωγία δεν πρόκειται να μας διαφωτίσουν. “Είμαστε θύματα της αναίτιας τουρκικής επιθετικότητας”.

Αλήθεια;

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Μήπως όταν η Ουάσιγκτον αυξάνει τον εξοπλισμό και την «βοήθεια» προς τους λακέδες της στη βόρεια συρία, κι όταν το τουρκικό καθεστώς βάζει στις ηπα (βερμπαλιστικά ίσως, αλλά το κάνει) το δίλημμα “ή με εμάς ή εναντίον μας” οι έλληνες πονηρούληδες θεωρούν ότι είναι ευκαιρία για “μαγκιές”; (Κάνουν τέτοια πράγματα οι πονηρούληδες έλληνες; Μπαααααα!… Μόνη της η προβοκάτσια που έστησαν στα Ίμια το 1996 τα λέει όλα!!! Και τότε νόμιζαν ότι τους έπαιρνε, και ότι θα έσκαγαν οι αμερικάνοι δίπλα τους…)

Όταν το ελλαδιστάν εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους, εκπαιδεύει δηλαδή αυτούς που, κατόπιν διαταγής, θα βομβαρδίσουν είτε τον λίβανο, είτε την συρία, είτε το ιράν, και, ανάλογα με την περίπτωση, θα βάλουν φωτιά (οι φίλοι και σύμμαχοι του Τελ Αβίβ) στην ανατολική Μεσόγειο, σε ποιούς νομίζει ότι πουλάει “ειρηνισμό” και “σταθερότητα”; Και ποιοί νομίζει ότι αγοράζουν το παραμύθι;

Όταν το ελλαδιστάν παρακαλάει την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες βάσεις στην επικράτειά του, γιατί το τουρκικό καθεστώς (και το ρωσικό, και το ιρανικό, και το συριακό, και το λιβανέζικο) να μην αντιλαμβάνονται αυτό το failed state σαν εκείνο που θέλει να είναι, σαν εξάρτημα δηλαδή του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού; Και γιατί θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν διαφορετικά απ’ αυτό που θέλει να είναι;

Κι όταν η Ουάσιγκτον (απέναντι στην «επίθεση του τουρκικού πολεμικού κατά του ελληνικού λιμενικού»!… ) κρατάει «ίσες αποστάσεις» (επειδή, προφανώς, ξέρει τι συμβαίνει γενικά και τι συγκεκριμένα έχει συμβεί) γιατί «ο έλληνας κολαούζος» θα άξιζε κάτι παραπάνω;

Το 1996 τα ντόπια φασιστόμουτρα παρεξήγησαν ηθελημένα την φράση του τότε καινούργιου πρωθ. Σημίτη «ευχαριστώ τις ηπα». Εννοούσε ότι «ευχαριστώ τις ηπα που ανακατεύτηκαν και δεν χόντρυνε κι άλλο η φάση Ίμια», επειδή έμαθε – δεν ήταν δα και δύσκολο – ότι την προβοκάτσια την είχε στήσει ο υπ.αμ. του, ονόματι Αρσένης, με το τσιράκι του τον δήμαρχο Καλύμνου, επειδή ο εθνικοσιαλιστής υπουργός θεώρησε ότι «μας παίρνει να στριμώξουμε χοντρά την τουρκία» στο Αιγαίο. Εμπνευστής του «ενιαίου αμυντικού δόγματος Θράκη – Κύπρος» ήταν ο άνθρωπος, γιατί να μην κάνει και βρώμικα κόλπα; Μόνο που αν δεν ανακατεύονταν οι αμερικάνοι θα είχαν καταληφθεί τα μισά νησιά του ανατολικού αιγαίου: ο σοσιαλφασίστας υπ.αμ. Αρσένης είχε κάνει εντελώς λάθος υπολογισμούς στην προβοκάτσιά του με την σημαία στα Ίμια! Και άντε μετά να ξεμπερδέψεις!

Τώρα λοιπόν, μετά από 21 και κάτι χρόνια, με τον τουρκικό στρατό στο Afrin, μήπως τίποτα «εθνικόφρονες» τρώγονται ότι τους παίρνει να «στριμώξουν την Άγκυρα» με βρώμικα κόλπα; Και μήπως το τουρκικό καθεστώς εννοεί κάτι πολύ συγκεκριμένο όταν λέει οι μαγκιές των ελλήνων θα τελειώσουν όταν δουν τα πολεμικά μας;

Πάντως αυτό το ελληνικό «Ωωωωω! Βοήθεια!!! Βοήθεια!!! Λύκοι, λύκοι στο κοπάδι!!!!» ποτέ δεν το φάγαμε. Και ούτε θα το φάμε! Πάντα αποδεικνύεται, αργά ή γρήγορα, ότι έχουμε δίκιο…

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Για το ελληνικό φασισταριό (και είναι αμφίβολο αν υπάρχει και τίποτ’ άλλο…) οι αντιθέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον ερμηνεύονται σαν αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ έναν (σχετικά) αδύναμο (την Άγκυρα) και έναν δυνατό (την Ουάσιγκτον) όπου, φυσιολογικά, ο αδύναμος θα χάσει. Πλασσάρεται, λοιπόν, η ελληνική εθνική γραμμή δίπλα στον ισχυρό, μπας και μαζέψει κανά ψίχουλο γεωπολιτικής προσόδου.

Επειδή, επιπλέον, στο ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό, το «ξανθό γένος» (οι ρώσοι δηλαδή) δεν μπορεί παρά να είναι «υπέρ μας» σαν “ορθόδοξοι χριστιανοί” (απ’ τα Ορλωφικά…), η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας είτε απωθείται, είτε θεωρείται «προσωρινή», και «όπου νάναι διαλύεται». Την Τεχεράνη το ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό την έχει χεσμένη· είτε δεν ξέρει που πέφτει, είτε νομίζει ότι εκεί ζουν σε σπηλιές… Και, φυσικά, ούτε θέλουν οι πιστοί αυτού του φαντασιακού να σκεφτούν ότι υπάρχει κι ένα Πεκίνο στο λογαριασμό, ακόμα και στη Μεσόγειο…

Όμως οι επιλογές του τουρκικού καθεστώτος δεν είναι του είδους «το ανάδελφο έθνος ορμάει»!!! Εκείνο που δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ τα ελληνικά φασιστόμουτρα είναι ότι αν συγκρίνει κανείς την ιστορία των δύο κρατών, του ελληνικού και του τουρκικού (απ’ το 1922 και μετά για το δεύτερο, όταν δημιουργήθηκε σαν σύγχρονο κράτος), η πολιτική της Άγκυρας είναι υπόδειγμα ρεαλισμού, έστω κι αν υπάρχουν μικρές εξαιρέσεις· ενώ, αντίθετα, η πολιτική της Αθήνας είναι υπόδειγμα σουρεαλισμού, ακόμα κι αν κατέφερε σε πολλές περιπτώσεις να επωφεληθεί απ’ τις συμμαχίες της.

Αυτό, τώρα, που βλέπουν οι ελλήνες σαν «η τουρκία που παραφέρεται», δεν είναι ούτε παραφορά ούτε αποκλειστικά και μόνο η τουρκία. Είναι η ανάδυση του ευρασιατικού project, που εκτείνεται (άμεσα) απ’ την ανατολική ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο, και φτάνει (περνώντας απ’ τον Ινδικό) ως τον Ειρηνικό. Μέσα στην ανάδυση αυτού του καπιταλιστικού project, που δεν είναι καθόλου χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις, κάθε κράτος, κάθε «εθνικό» κεφάλαιο, το τουρκικό, το ρωσικό, το ιρανικό, το πακιστανικό, το ινδικό, το κινέζικο, το κορεατικό, το φιλιππινέζικο, κ.ο.κ, ψάχνουν τη θέση τους. Η κοινή προοπτική τους είναι το να «δαγκώσουν, να «κλέψουν» κομμάτια κυρίως απ’ την αμερικανική ζώνη επιρροής.

Σ’ αυτήν την υλική πραγματικότητα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, ισχυρός πόλος, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι οι ηπα. Για την ακρίβεια οι ηπα είναι ισχυρές στρατιωτικά· όμως αυτό, από μόνο του, δεν είναι το σύνολο της ισχύος… Μάλιστα μπορεί να είναι και η αχίλλεια πτέρνα του αμερικανικού imperium, λόγω της στρατιωτικής υπερεπέκτασης, των μεγάλων γραμμών επιμελητείας, κλπ. Η αδυναμία των ηπα εκδηλώνεται απ’ την «προστατευτική» αναδίπλωσή τους: αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι την περίοδο που ένοιωθαν ότι έχουν (και είχαν) το απόλυτο «πάνω χέρι», στα’90s, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Οικονομικά και ιδεολογικά.

Σε κάθε περίπτωση οι ελληνικές «ερμηνείες» με βάση τα παραδοσιακά εθνικιστικά (και βλακώδη) «εργαλεία» είναι ξανά λαθεμένες: το τουρκικό καθεστώς δεν «παραφέρεται»! Διεκδικεί δυναμικά (και ιμπεριαλιστικά) την δική του «ζώνη ελέγχου» – αλλά όχι μόνο για λογαριασμό του! Δρα και για λογαριασμό άλλων· ή, αν αυτό είναι πιο κατανοητό, δρα σε σχέση με το ευρασιατικό project. Η “νέα μέση Ανατολή” που υποσχέθηκε η Ουάσιγκτον στην Άγκυρα έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Τώρα στην ημερήσια διάταξη είναι το “ψείρισμα” των united states…

Το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν θέλει να τα σπάσει ανοικτά και καθαρά με την Ουάσιγκτον (αλλά μόνιμα το απειλεί) είναι η «μεθοριακή» παραλλαγή του ίδιου πράγματος που κάνουν ακόμα η Μόσχα και το Πεκίνο, παρότι έχουν επικηρυχτεί επίσημα σαν «εχθροί» απ’ το νέο στρατιωτικό δόγμα των ηπα.

Αντίστοιχα, οι «παραδοσιακές συμμαχίες» του ελλαδιστάν, και η δική του ιμπεριαλιστική ιδέα για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», είναι καθαρή συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο· που σερβίρεται σαν «ειρηνισμός» και «σταθερότητα», μόνο για τους ηλίθιους ντόπιους. Δυστυχώς είναι πολλοί.

Εμείς οι λίγοι πρέπει να διαλέξουμε ιμπεριαλισμό; Όχι βέβαια! Πολεμώντας εναντίον του ιμπεριαλισμού του «δικού μας» κράτους και εναντίον των συμμαχιών του, έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε.

Δεν το ξέρετε;