Κυριακή 25 Φλεβάρη. Υπάρχουν, όμως, κι ακόμα χειρότερα μαντάτα. Οι σύμμαχοι στο μεγαλοφυές σχέδιο της “περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου” που οι έλληνες σχεδιαστές προσπαθούν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον για να αναβαθμιστούν γεωπολιτικά, έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς και τα δικά τους συμφέροντα. Άλλο απόσπασμα απ’ το ίδιο με πριν άρθρο:
… Στο περιθώριο των navtex δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας η συμφωνία Ισραήλ – Αιγύπτου ύψους 15 δις δολαρίων για αγορά αερίου από την αιγυπτιακή ιδιωτική εταιρεία Dolphin. Η συμφωνία αυτή στην πράξη έρχεται να καταδείξει από τη μια τις προοπτικές συνεργασίας που υπάρχουν αλλά και την αδυναμία συνεννόησης όλων των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου για πολύπλευρη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας, η υποκριτική συμπεριφορά του Ισραήλ το οποίο, μη αποδεχόμενο τη συμφωνία ενιαιοποίησης του οικοπέδου 12, μας έχει δέσει τα χέρια για την αξιοποίηση του κοιτάσματος, η έλλειψη ηγεσίας με όραμα στην Κύπρο, η μη λύση του Κυπριακού και κατ’ επέκταση η αδυναμία της χώρας μας να αποτελέσει τον ενδιάμεσο κρίκο συνεννόησης με όλους τους παίκτες της περιοχής με βάση τον αρχικό σχεδιασμό που έγινε για την περιοχή κυρίως από πλευράς ΗΠΑ και ΕΕ, στην ουσία οδηγεί προς το παρόν σε αποσπασματικές κινήσεις. Εταιρείες του βεληνεκούς της Noble, ακόμα και της ΕΝΙ, απέδειξαν ότι δεν μπορούν να συνεισφέρουν σε έναν ευρύτερο γεωπολιτικό σχεδιασμό. Ίσως η παρουσία της αμερικανικής Exxon το δεύτερο εξάμηνο στην περιοχή υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν σημαντικά ευρήματα να αλλάξει τη ροή των δεδομένων. Σε διαφορετική περίπτωση το κυπριακό φυσικό αέριο μέλλει να μείνει εγκλωβισμένο στα έγκατα της Μεσογείου.
Το κοίτασμα του «οικοπέδου 12» είναι ενιαίο με το γειτονικό του ισραήλ. Αν γίνουν δύο τρύπες θα τραβούν και οι δύο πλευρές απ’ το ίδιο γκάζι· κι αυτό θα μπορούσε να είναι αιτία ακόμα και για καυγά. Πιθανόν η Λευκωσία να ονειρευόταν κάποιου είδους επίσημη μοιρασιά με το Τελ Αβίβ, αλλά το ισραηλινό κράτος δεν κάνει τέτοια χουβαρνταλίκια – και γιατί θα έπρεπε; Έτσι την ελληνοκυπριακή «αξιοποίηση του οικοπέδου 12» δεν την εμποδίζει η μοχθηρή τουρκία, αλλά το συμμαχικό ισραήλ – που θέλει το κοίτασμα για πάρτη του!!!
Δυο λεπτά όμως; Ποιος καπιταλιστικός νόμος λέει ότι αν σε κάποια χ δουλειά υπάρχουν, ας πούμε, 10 αφεντικά, μόλις εμφανιστεί ορεξάτος ένας 11κατος, να ανοίξει ίδιο μαγαζί, οι υπόλοιποι θα τον αγκαλιάσουν και θα τον χειροκροτήσουν; Ποιος καπιταλιστικός νόμος λέει ότι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, ή η χούντα του Καΐρου, που έχουν βρει ήδη μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις αοζ τους (τα οποία φυσικά θέλουν να μπορούν να πουλάνε) θα καλοδεχτούν τους ελληνοκύπριους (ή ακόμα και τους έλληνες) σαν ανταγωνιστές τους; Γιατί να το κάνουν αυτό; Βρείτε μας, please, έναν λόγο που να στέκει…
Συνεπώς, δεν είναι η μοχθηρή τουρκία ο πραγματικός αντίπαλος! Είναι ο συνδυασμός της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής ιμπεριαλιστικής οπτικής με τα συμφέροντα των συμμάχων (στην ανατολική Μεσόγειο…) που τρίβονται στα μούτρα των επίδοξεων ντόπιων σεΐχηδων!!! (Για να μην αναφερθούμε στα συμφέροντα των υπερδυνάμεων στο φυσικό αέριο, δηλαδή την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Ντόχα, που είναι βέβαια «απέναντι»…)
Και γιατί, δηλαδή, ο «μεγάλος αμερικάνος φίλος και σύμμαχος» θα έπρεπε να τσακωθεί με το Τελ Αβίβ για τα «μάτια της Λευκωσίας» – και το πιθανό γκάζι της;
Δεν πειράζει. Οι ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις και οι εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί είναι μια χαρά αναισθητικά για τις ταξικές αντιθέσεις. Τουλάχιστον εκεί τα ντοπια αφεντικά και οι πολιτικοί και μηντιακοί λακέδες τους την ξέρουν την δουλειά.
Εύκολη δουλειά, όταν δεν έχουν ανταγωνιστές…